Rechtbank Noord-Holland, 10-07-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:4992, AWB - 19 _ 2862

7. Eiser stelt dat een nieuw feit ontbreekt dan wel dat sprake is van een ambtelijk verzuim. Subsidiair voert eiser aan de navorderingsaanslag in strijd met het correctiebeleid is opgelegd. Voorts meent eiser dat uit de overgelegde stukken het recht op aftrek voldoende aannemelijk is geworden.

8. Verweerder neemt het standpunt in dat er wel sprake is van een nieuw feit doch niet van een ambtelijk verzuim en dat niet is gehandeld in strijd met het correctiebeleid.

9. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

10. Op grond van artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) kan, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gebleven of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is. Op verweerder rust de bewijslast aannemelijk te maken dat aan de vereisten van dit artikel is voldaan.

Daarbij heeft volgens vaste jurisprudentie te gelden dat verweerder bij het vaststellen van een aanslag in de ib/pvv mag uitgaan van de juistheid van de gegevens die een belastingplichtige in zijn aangifte heeft vermeld. Tot een nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot een nader onderzoek gehouden, indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen. De Hoge Raad spreekt ook van ‘een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid’. Met andere woorden, verweerder is alleen dan verplicht de aangifte op een punt nader te onderzoeken wanneer het onwaarschijnlijk is dat de aangifte op dit punt juist is.

11. Verweerder heeft dienaangaande ter zitting verklaard dat in geval van een digitaal ingediende aangifte - zoals in casu aan de orde is - sprake kan zijn van een ambtelijk verzuim bij primitieve aanslagen opgelegd na 1 januari 2016, doch dat dat per zaak moet worden beoordeeld. Verweerder heeft voorts aangegeven dat in het onderhavige geval de aanslag weliswaar is opgelegd op 9 april 2016, maar dat de aanslag reeds op 13 mei 2015 in het systeem was afgesloten en de inspecteur geen invloed meer had op de verwerking daarvan.

12. Voor de beantwoording van de vraag of verweerder wist of behoorde te weten dat aangifte onjuist was, is het moment van het vaststellen van de aanslag bepalend en niet de dagtekening ervan, blijkt uit de parlementaire geschiedenis van artikel 16 van de AWR. De rechtbank verwijst in dit geval naar bladzijde 4 van het Kamerstuk II, 1992/93, 21 058, nr. 12, waaraan het volgende wordt ontleend:

“Voor alle duidelijkheid wijs ik nog op het volgende. Ingevolge de slotzin van het eerste lid van artikel 16, zoals die zal gaan luiden nadat dit wetsvoorstel kracht van wet heeft verkregen, zijn voor de beantwoording van de vraag of al dan niet een navorderingsaanslag kan worden opgelegd, voortaan twee tijdstippen van belang. Voor de vraag of een feit de inspecteur bekend had kunnen zijn is van belang het tijdstip, waarop hij de aanslag of de beschikking inhoudelijk heeft vastgesteld, en hij redelijkerwijs niet meer in staat is de administratieve verwerking daarvan, uitmonding in de verzending van het aanslagbiljet of het afschrift van de beschikking, tegen te houden.”

13. Voor de in geding zijnde navorderingsaanslag betekent dit dat het door eiser gestelde ambtelijk verzuim niet kan zijn gelegen in een ‘fout’ van het belastingkantoor te Apeldoorn, tenzij de situatie zich voordoet dat niet gezegd kan worden dat verweerder ‘redelijkerwijs niet meer in staat was de verzending van het aanslagbiljet tegen te houden’. Dat is door verweerder weliswaar gesteld maar het tijdsverloop na de vaststelling van het aanslagbiljet van bijna een jaar, waarin niet tot verzending is overgegaan, biedt aanknopingspunten voor het tegendeel. Verweerder heeft ter zitting niet kunnen uitleggen waarom de verzending zo lang op zich heeft laten wachten. Het uitblijven van de verzending dient hem dan ook te worden aangerekend. De rechtbank kent daarbij ook betekenis toe aan het feit dat verweerder in het onderzoek naar mogelijk onjuiste aangiften die zijn ingediend door de gemachtigde of diens kantoorgenoot kennelijk geen aandacht heeft besteed aan de vraag of er nog vastgestelde aanslagen waren die wachtten op verzending naar de belastingplichtigen. Ook indien deze aanslagen – zoals verweerder stelt – niet meer konden worden tegengehouden, had het in de rede gelegen de verzending van deze groep aanslagbiljetten met voortvarendheid ter hand te laten nemen of in ieder geval daarop aan te dringen. Dat een dergelijk onderzoek niet heeft plaatsgevonden dient te worden aangemerkt als een verweerder aan te rekenen ambtelijk verzuim dat aan navordering in de weg staat.

14. Gelet op al het voorgaande moet het beroep gegrond worden verklaard en moeten de opgelegde navorderingsaanslag alsmede de gelijktijdig vastgestelde beschikking belastingrente worden vernietigd.