Rechtbank Noord-Holland, 15-07-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:5976, AWB - 18 _ 1045

9. Eiseres stelt dat de utb ten onrechte is uitgereikt. Zij voert daartoe aan dat verweerder ten onrechte heeft geconcludeerd dat eiseres incomplete rijwielen in de zin van indelingsregel 2a en de GN-toelichting op tariefpost 8712 heeft ingevoerd. Zij meent dat de essentiële onderdelen daarvoor ontbreken. Uit de ingevoerde fietsonderdelen konden geen “niet-complete” fietsen, zoals bedoeld in de GN-toelichting worden gemaakt. Er kon geen enkel paar wielen worden gemaakt, omdat geen enkele voor- of achternaaf in de zending aanwezig was. De benodigde voor- en achternaven voor de onderhavige OV-fietsen heeft eiseres bij een leverancier in Nunspeet ingekocht. Tevens waren er geen onderdelen aanwezig voor het maken van een compleet remsysteem en een pedaalaandrijving.

10. Verweerder stelt dat dat de utb terecht is uitgereikt, omdat op grond van de GN-toelichting op GS-post 8712 niet-complete rijwielen die de essentiële kenmerken bezitten van complete rijwielen, in GS-post 8712 dienen te worden ingedeeld. Tussen partijen is niet in geschil dat frames en vorken zijn ingevoerd. Naast deze frames en vorken zijn diverse andere rijwielonderdelen ingevoerd. Verweerder is van mening dat deze verschillende goederen samen genoeg essentiële kenmerken bezitten om als rijwielen te worden ingedeeld. Met deze verschillende goederen kunnen en worden rijwielen geassembleerd.

11. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

12. Voor de indeling zijn wettelijk bepalend de bewoordingen van de posten en de postonderverdelingen, de aantekeningen op de afdelingen en op de hoofdstukken en de algemene indelingsregels. Het is vaste jurisprudentie van het HvJ, dat in het belang van de rechtszekerheid en van een gemakkelijke controle, het beslissende criterium voor de tariefindeling van goederen in het algemeen moet worden gezocht in hun objectieve kenmerken en eigenschappen, zoals deze in de tekst van de GN-posten en in de aantekeningen op de afdelingen en de hoofdstukken zijn omschreven. Hierbij vormen de GS- en de GN-toelichtingen nuttige aanwijzingen voor de tariefindeling, ook al zijn deze toelichtingen slechts uitleggingen en rechtens niet bindend (zie onder meer HvJ 26 april 2017, C-51/16 (Stryker EMEA Supply Chain Services BV), r.o. 39 en 45).

13. Voor het samenvoegen van de verschillende onderdelen heeft verweerder aansluiting gezocht bij het door eiseres met de NS afgesloten contract voor de levering van 1.000 nieuwe OV-fietsen. Naar het oordeel van de rechtbank is evenwel geen sprake van incomplete rijwielen in de zin van indelingsregel 2a, omdat essentiële onderdelen daarvan ontbreken. Met de ingevoerde fietsonderdelen is geen incomplete fiets te maken. Zo ontbreken essentiële onderdelen van de wielen (namelijk de naven), ontbreekt de gehele pedaalaandrijving en zijn de remsystemen niet compleet (aangezien de terugtraprem zich in de – ontbrekende – naaf bevindt). Door het ontbreken van deze essentiële onderdelen kan niet worden geoordeeld, dat het geheel van de wél aanwezige onderdelen de essentiële kenmerken van een rijwiel in complete staat vertoont in de zin van indelingsregel 2a. Voor dit oordeel vindt de rechtbank bevestiging in de EG-toelichting bij GS-post 8712, nu het totaal van de aangegeven onderdelen niet het niveau van het in de toelichting beschreven minimumaantal onderdelen haalt.

14. Met betrekking tot de subsidiaire standpunten van verweerder oordeelt de rechtbank als volgt. De spaken en de velgen die in de aangifte zijn opgenomen kunnen niet worden aangemerkt als wielen in incomplete staat. Met eiseres is de rechtbank van oordeel dat de naaf (de as) een zodanig essentieel onderdeel van het wiel is, dat bij het ontbreken daarvan geen sprake is van een incompleet wiel in de zin van indelingsregel 2a. Verder heeft eiseres voldoende aannemelijk gemaakt dat slechts onderdelen van de terugtraprem zijn ingevoerd en dat een zeer essentieel onderdeel nog ontbreekt, waardoor van de invoer van een volledige terugtraprem geen sprake is geweest.

15. Tijdens de mondelinge behandeling heeft eiseres erkend dat zij over de in artikel 1 aangegeven sturen, stuurpennen en stuurhandvatten € 3.362 aan antidumpingrechten verschuldigd is. Verweerder heeft deze terecht in rekening gebracht.

16. Verweerder heeft voorts terecht gesteld dat de tandwielen ingedeeld moeten worden in GN-code 8714 9300. Nu deze aanpassing in de indeling voor eiseres geen financiële gevolgen heeft, zal over dit onderwerp niet worden beslist.

17. Gelet op het hiervoor overwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De utb dient te worden verminderd tot het bedrag dat voor de sturen, de stuurpennen en stuurhandvatten aan antidumpingrechten is verschuldigd.

18. De rechtszekerheid als algemeen aanvaard rechtsbeginsel brengt mee dat

19. De in aanmerking te nemen termijn begint als regel te lopen op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. De termijn eindigt op het moment waarop de rechtbank uitspraak doet. In het onderhavige geval is het bezwaarschrift op 21 september 2017 door verweerder ontvangen. Op 27 februari 2018 heeft verweerder daarop uitspraak op bezwaar gedaan. Het hiertegen ingestelde beroep is door de rechtbank ontvangen op

14 maart 2018 Op 15 juli 2020 doet de rechtbank uitspraak. Van bijzondere omstandigheden die aanleiding kunnen zijn voor de verlenging van de redelijke termijn is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake.

20. Bij overschrijding van de redelijke termijn dient voor de schadevergoeding als

21. In gevallen waarin de bezwaar- en de beroepsfase tezamen zo lang hebben geduurd dat de redelijke termijn is overschreden, dient de rechter met het oog op toekenning van een vergoeding voor immateriële schade vanwege dat tijdsverloop te beoordelen op welke wijze de termijnoverschrijding moet worden toegerekend aan de bezwaar- en aan de beroepsfase. Daardoor wordt immers bepaald in hoeverre de immateriële schade is toe te rekenen aan het bestuursorgaan onderscheidenlijk de rechtbank. Bij deze toerekening heeft als regel te gelden dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt, en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt.

22. Gelet op het hiervoor overwogene is de redelijke termijn aangevangen op 21 september 2017 en geëindigd op 15 juli 2020. Dit is een tijdsverloop van (afgerond) 2 jaren en 10 maanden (34 maanden). De redelijke termijn van twee jaar is met 10 maanden overschreden. Daarmee correspondeert een vergoeding voor immateriële schade

van € 1.000. Dit tijdsverloop dient volledig te worden toegerekend aan de beroepsfase en de Staat (in casu de minister van Justitie en Veiligheid) dient daarom een schadevergoeding te betalen.

23. Gelijktijdig met deze zaak zijn de beroepszaken HAA 18/1043 en HAA 18/1044 behandeld. Vanwege de samenhang tussen de zaken en gelet op het feit dat de rechtbank in de zaak HAA 18/1043 een schadevergoeding heeft toegekend, zal de rechtbank met toepassing van het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:252, r.o. 3.10.2) voor de onderhavige zaak geen schadevergoeding vaststellen.

24. Nu het beroep gegrond zal worden verklaard, is er aanleiding verweerder op de voet van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van eiseres. Bij deze proceskostenveroordeling zal ook rekening worden gehouden met de samenhang met de gelijktijdig en gezamenlijk behandelde zaken HAA 18/1043 en HAA 18/1044.

25. Het verzoek van eiseres om verweerder te veroordelen in de werkelijke proceskosten zal worden afgewezen. Naar het oordeel van de rechtbank is er tussen partijen een normale discussie ontstaan over de toelaatbaarheid van de samenvoeging van verschillende aangiften en in deze discussie is eiseres niet onredelijk behandeld.

26. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van de bezwaren en de beroepen redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 2.883 (3 punten voor het indienen van de bezwaarschriften met een waarde van € 261 per punt; 3 punten voor het indienen van de beroepschriften en 1 punt voor het verschijnen ter zitting bij de gezamenlijke behandeling van de beroepschriften met een waarde van € 525 per punt en een wegingsfactor 1). Gelet op de samenhang met de tegelijkertijd ter zitting behandelde zaken kent de rechtbank een derde van deze vergoeding in deze zaak aan eiseres toe, zijnde € 961.

Nu aan eiseres voor deze zaak geen griffierecht in rekening is gebracht, bestaat er geen aanleiding om verweerder op te dragen deze te vergoeden.