Rechtbank Noord-Holland, 02-09-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:6735, AWB - 19 _ 3396

1. Eiseres was in het onderhavige jaar ongehuwd en zij woonde alleen.

2. Eiseres heeft op 19 april 2016 aangifte ib/pvv 2015 gedaan. Hierin heeft zij een bedrag van € 1.077 aan aftrek geclaimd inzake uitgaven voor specifieke zorgkosten.

3. Verweerder heeft met dagtekening 10 juni 2016 de aanslag ib/pvv 2015 aan eiseres opgelegd overeenkomstig de door haar ingediende aangifte.

4. Verweerder heeft eiseres met dagtekening 14 maart 2017 een vragenbrief verzonden. Hierop heeft eiseres per e-mail van 25 september 2017 gereageerd.

5. Verweerder heeft eiseres met dagtekening 4 september 2017 een aankondiging voor de navorderingsaanslag gestuurd. Voorts heeft verweerder met dagtekening 28 oktober 2017 de navorderingsaanslag aan eiseres opgelegd. Omdat eiseres geen bewijsstukken voor de geclaimde specifieke zorgkosten heeft overgelegd, is de aftrek inzake uitgaven voor specifieke zorgkosten volledig gecorrigeerd.

6. Eiseres heeft hiertegen bezwaar gemaakt. Verweerder heeft op 28 november 2017 het pro forma bezwaarschrift en op 19 januari 2018 de motivering van het bezwaar ontvangen.

7. Op 7 juni 2018 heeft een hoorgesprek plaatsgevonden. Hiervan is een verslag opgesteld. Het verslag behoort tot de gedingstukken.

8. Verweerder heeft eiseres met dagtekening 20 mei 2019 een motivering van de uitspraak op bezwaar toegezonden. Het bezwaar van eiseres is gedeeltelijk toegewezen. Verweerder heeft dieetkosten en genees- en heelkundige hulp alsnog in aftrek toegestaan, wat na toepassing van de drempel leidt tot een aftrek voor specifieke zorgkosten van € 186. Verweerder heeft geen proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase toegekend. Verweerder heeft met dagtekening 5 juni 2019 de cijfermatige uitwerking van de uitspraak op bezwaar vastgesteld.

9. Eiseres heeft hiertegen beroep ingesteld. De rechtbank heeft op 16 juli 2019 het beroepschrift van eiseres ontvangen.

10. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat de navorderingsaanslag zal worden vernietigd middels een beschikking met dagtekening 5 augustus 2020. In geschil zijn thans nog de proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase en de immateriële schadevergoeding. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

11. Nu de navorderingsaanslag zal worden vernietigd dient het beroep gegrond te worden verklaard.

12. Het bezwaarschrift is ingediend op 28 november 2017, de uitspraak op bezwaar is gedaan op 5 juni 2019 en de rechtbank doet uitspraak op 2 september 2020, zodat in deze zaken de redelijke termijn is overschreden met afgerond negen maanden welke periode geheel is toe te rekenen aan de bezwaarfase. Bijzondere omstandigheden op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden zijn door verweerder niet gesteld. Gelet hierop bedraagt de immateriële schadevergoeding in deze zaak € 1.000 welke geheel door verweerder vergoed dient te worden.

13. De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiseres gemaakte proceskosten. De rechtbank stelt de kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.572 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 261, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen van de gemachtigde ter zitting, met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1).

14. Eiseres is bij gemachtigde ter zitting verschenen en heeft aldaar verzocht om toepassing van wegingsfactor 1,5 onder verwijzing naar een uitspraak van Hof Den Haag van 19 juni 2020 (ECLI:NL:GHDHA:2020:1204). De rechtbank heeft geen aanknopingspunten aangetroffen in het dossier die in redelijkheid aanleiding geven tot het oordeel dat er geen sprake is van een zaak met gemiddeld gewicht en acht de zaak, gelet op de aard en omvang daarvan, niet dermate gecompliceerd dat moet worden afgeweken van de standaard gehanteerde wegingsfactor 1.