Rechtbank Noord-Holland, 05-08-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:7471, AWB - 19 _ 3006

7. De gemachtigde van eiseres stelt dat eiseres in haar aangiften zorgkosten heeft opgevoerd die een structureel karakter hebben. Eiseres is zwaar ondervoed en lijdt aan huidproblemen. Ook haar dochters, waarvan er één eveneens lijdt aan huideczeem, dienden op medisch voorschrift een dieet te volgen. Verweerder heeft de aftrekken in verband met dieetkosten en extra uitgaven voor kleding en beddengoed ten onrechte niet volledig geaccepteerd aangezien eiseres haar recht hierop heeft onderbouwd middels het overleggen van medische verklaringen. De gemachtigde van eiseres erkent dat eiseres niet in het bezit was van een eigen auto, maar stelt dat het onredelijk is om aan te nemen dat zij geen reiskosten zou hebben moeten maken voor het bezoek aan haar dochter tijdens haar langdurige opname in Amsterdam, hetgeen eveneens geldt voor de vervoerskosten ten behoeve van haarzelf en haar dochters. Het integraal schrappen van de aftrekposten voor vervoerskosten in verband met ziekte of invaliditeit en reiskosten in verband met ziekenbezoek is dan ook onjuist. Ten slotte stelt eiseres zich op het standpunt dat verweerder eiseres ten onrechte geen kostenvergoeding voor de bezwaarfase heeft toegekend gezien het chronische karakter van de door eiseres afgetrokken zorgkosten.

Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vermindering van de navorderingsaanslagen ib/pvv 2013 en 2014.

8. Verweerder stelt dat de navorderingsaanslagen terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd en dat eiseres geen recht heeft op een kostenvergoeding voor de bezwaarfase.

Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

9. Op grond van artikel 6.1, eerste lid, aanhef en onderdeel a, juncto het tweede lid, aanhef en onderdeel d, van de Wet inkomstenbelasting 2001, wettekst 2013 en 2014, (hierna: Wet IB 2001) komen voor aftrek in aanmerking de op eiseres drukkende uitgaven voor specifieke zorgkosten (afdeling 6.5 van de Wet IB 2001). De specifieke zorgkosten zijn limitatief opgesomd in artikel 6.17 van de Wet IB 2001 en de daarop gebaseerde Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 (hierna: URIB 2001).

10. De bewijslast inzake het bestaan van uitgaven voor specifieke zorgkosten rust op eiseres. Daarbij dient eiseres aannemelijk te maken dat de kosten op haar hebben gedrukt conform het bepaalde in artikel 6.1, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de Wet IB 2001 en dat aan de eventuele overige voorwaarden voor aftrek is voldaan. De rechtbank zal aan de hand van de opgevoerde kostenposten beoordelen of eiseres aan haar bewijslast heeft voldaan.

11. Artikel 6.17, eerste lid, aanhef en onderdelen b en h, en zesde lid, van de Wet IB 2001 luiden als volgt:

b. vervoer;

(…)

h. reizen in verband met het regelmatig bezoeken van wegens ziekte of invaliditeit langer dan een maand verpleegde personen met wie de bezoeker bij aanvang van de ziekte of invaliditeit een gezamenlijke huishouding voerde, indien de afstand tussen de woning of verblijfplaats van de bezoeker en de plaats waar de verpleging plaatsvindt, gemeten langs de meest gebruikelijke weg meer beloopt dan 10 kilometer.

(…)

6. De uitgaven, bedoeld in het eerste lid, onderdeel h, worden in aanmerking genomen, indien wordt gereisd:

a. per auto anders dan per taxi: voor € 0,19 per kilometer;

b. op andere wijze: voor de werkelijke kosten”

12. Eiseres heeft voor de jaren 2013 en 2014 bedragen wegens vervoers- en reiskosten geclaimd in verband met het brengen en ophalen van haar dochter [C] naar het [F] in het kader van een opname aldaar alsmede in verband met het bezoeken van haar dochter in het [F] ten tijde van de opname van haar dochter, en in verband met bezoeken aan de GGZ door haar dochter. Door de gemachtigde van eiseres is in de bezwaarfase ter onderbouwing van deze kosten een overzicht overgelegd met daarop afspraken van [C] bij de GGZ-NHN in de jaren 2013 en 2014 en een verklaring van een psychiater van het [F] , waarin staat vermeld dat [C] van 17 december 2013 tot en met 10 maart 2014 opgenomen is geweest in het [F] . De geclaimde aftrek vervoerskosten in verband met ziekte of invaliditeit van in totaal € 183 en de geclaimde aftrek reiskosten in verband met ziekenbezoek van in totaal € 192 gaan uit van de kosten van vervoer per auto. De gemachtigde van eiseres heeft erkend dat eiseres niet over een auto beschikt en heeft ter zitting verklaard te veronderstellen dat eiseres met het openbaar vervoer heeft gereisd. De rechtbank is van oordeel dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij de door haar gestelde kosten heeft gemaakt nu een specificatie van de gestelde kosten en betaalbewijzen ontbreken en onvoldoende duidelijkheid bestaat over de wijze waarop zou zijn gereisd.

13. Artikel 6.17, eerste lid, aanhef en onderdeel f, van de Wet IB 2001, rekent tot de aftrekbare uitgaven wegens ziekte of invaliditeit, de extra kosten van een op medisch voorschrift gehouden dieet. De omvang van de aftrek van dieetkosten wordt forfaitair bepaald aan de hand van de zogenoemde dieetkostentabel die is opgenomen in artikel 37 van de URIB 2001.

14. Eiseres stelt dat zij een dieet heeft moeten volgen in verband met ondervoeding, waarvoor geldt dat een aftrek dient te worden verleend van € 850, en verwijst ter onderbouwing hiervan naar de verklaring van haar huisarts die door haar is overgelegd. Deze verklaring heeft een voorbedrukte kop waarin staat vermeld “2015 Dieetbevestiging” en is gedagtekend 6 september 2016. Op de verklaring is met pen bijgeschreven “vanaf 2013-2014”. Blijkens het hoorverslag is hierover tijdens het hoorgesprek dat heeft plaatsgevonden op 4 februari 2019 het volgende verklaard:

15. Eiseres heeft naar het oordeel van de rechtbank met het overleggen van de dieetverklaring niet aannemelijk gemaakt dat zij in 2013 en 2014 op medisch voorschrift een dieet in verband met ondervoeding heeft gevolgd. Immers, een met gelijke datum getekende verklaring is eveneens door eiseres overgelegd aan verweerder naar aanleiding van vragen over haar aangifte ib/pvv 2015. Op die ter zitting in deze procedure overgelegde verklaring, die qua inhoud en vormgeving geheel gelijk is aan de in bezwaar in deze procedure ingebrachte verklaring, ontbreken de met de hand bijgeschreven jaartallen 2013-2014. De rechtbank leidt daaruit af dat die toevoeging, die in een ander handschrift is geschreven, is aangebracht nadat de huisarts zijn handtekening heeft geplaatst. Naar het oordeel van de rechtbank kan deze verklaring, met na 6 september 2016 door of namens eiseres aangebrachte toevoegingen daarom voor de jaren 2013 en 2014 niet als afdoende bewijs worden aanvaard. De stelling van eiseres dat het woord “permanent” op een op 6 september 2016 door de huisarts getekende verklaring voor het jaar 2015 er op wijst dat de dieetkosten ook al in 2013 en 2014 speelden wordt verworpen, nu er geen enkele onderbouwing van de juistheid van deze stelling is. Verweerder heeft de door eiseres geclaimde aftrek hiervoor dan ook terecht gecorrigeerd.

16. Artikel 6.17, eerste lid, aanhef en onderdeel g, van de Wet IB 2001, rekent tot de aftrekbare uitgaven wegens ziekte en invaliditeit uitgaven voor extra kleding en beddengoed alsmede daarmee samenhangende extra uitgaven volgens bij ministeriële regeling te stellen regels. Deze regels zijn uitgewerkt in artikel 38 van de URIB 2001.

17. Artikel 38, eerste lid, van de URIB 2001 luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

a. de genoemde uitgaven voortvloeien uit ziekte of invaliditeit van een persoon als bedoeld in artikel 6.16 van de wet die tot het huishouden van de belastingplichtige behoort;

b. de ziekte of invaliditeit ten minste een jaar heeft geduurd of vermoedelijk zal duren.”

18. Eiseres heeft een verklaring gedagtekend 14 november 2018 overgelegd van de huisarts, waarin is aangegeven dat eiseres lijdt aan huideczeem en er zalf/crème is voorgeschreven ter bestrijding/behandeling van deze ziekte. Op de verklaring, die deels voorbedrukt is, is met pen onder meer bijgeschreven “vanaf 2010-2015”. Nu, anders dan in het geval van de dieetverklaring, geen enkele concrete aanwijzing bestaat dat de periode pas na ondertekening door de huisarts zou zijn bijgeschreven, is de rechtbank van oordeel dat eiseres met het overleggen van de verklaring aannemelijk heeft gemaakt dat zij recht heeft op de door haar geclaimde aftrek van € 310 in verband met uitgaven voor extra kleding en beddengoed. De rechtbank zal het belastbaar inkomen uit werk en woning voor de jaren 2013 en 2014 dan ook verminderen met € 310 x 1,4 = € 434 tot respectievelijk € 15.210 (€ 15.644 - € 434) voor het jaar 2013 en € 15.647 (€ 16.081 - € 434) voor het jaar 2014.

19. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.

20. Eiseres heeft de rechtbank verzocht om een schadevergoeding in verband met een overschrijding van de redelijke termijn.

21. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt in beginsel aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Als de bezwaar- en beroepsfase samen te lang hebben geduurd, vindt de toerekening als volgt plaats. De bezwaarfase heeft onredelijk lang geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond.

22. De rechtbank is van oordeel dat de twee zaken van eiseres die zowel in bezwaar als in beroep gezamenlijk zijn behandeld in hoofdzaak betrekking hebben op hetzelfde onderwerp. Beide zaken vloeien immers voort uit onderzoek naar afgetrokken specifieke zorgkosten. Daarom wordt voor deze zaken samen éénmaal een vergoeding van immateriële schade toegekend.

23. Het bezwaarschrift dat is gericht tegen beide navorderingsaanslagen is ingekomen bij verweerder op 27 december 2017. De uitspraken op bezwaar zijn gedaan op 8 juni 2019. Het beroepschrift dat is gericht tegen beide uitspraken op bezwaar is op 1 juli 2019 door de rechtbank ontvangen. De rechtbank doet op 5 augustus 2020 uitspraak. Verweerder heeft niet gesteld en het is de rechtbank ook niet gebleken dat bij het bepalen van de overschrijding een bepaalde periode buiten beschouwing moet blijven wegens bijzondere omstandigheden. Dit betekent dat er sprake is van overschrijding van de redelijke termijn met afgerond acht maanden. Deze overschrijding is uitsluitend toe te rekenen aan de bezwaarfase, zodat de rechtbank verweerder zal veroordelen tot vergoeding van immateriële schade over twee keer een half jaar, dat wil zeggen (2 x € 500 =) € 1.000.

24. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand, uitgaande van twee samenhangende zaken, vast op € 1.572 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 261, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1).