Rechtbank Noord-Holland, 16-10-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:8352, AWB - 19 _ 2487

1. Erflater heeft aangiften ib/pvv ingediend voor de jaren 2013 en 2014. In beide aangiften is een aftrek voor specifieke zorgkosten geclaimd.

2. Verweerder heeft overeenkomstig de aangiften aanslagen ib/pvv opgelegd met dagtekening 16 december 2015 (2013) en 9 april 2016 (2014).

3. Verweerder heeft erflater bij brief met dagtekening 14 maart 2017 om nadere informatie over de aangiften verzocht. In navolging hiervan hebben partijen met elkaar gecorrespondeerd.

4. Verweerder heeft met dagtekening 14 oktober 2017 beide navorderingsaanslagen aan erflater opgelegd. In de navorderingsaanslagen is de aftrek voor specifieke zorgkosten volledig gecorrigeerd.

5. Erflater heeft op 8 november 2017 bezwaar tegen de navorderingsaanslagen gemaakt. In navolging hiervan hebben partijen met elkaar gecorrespondeerd. Op 14 augustus 2018 heeft een hoorgesprek plaatsgevonden. Het hoorverslag behoort tot de gedingstukken.

6. Verweerder heeft met dagtekening 16 juli 2019 de uitspraken op bezwaar gedaan.

7. Erflater is op [#] 2018 overleden. De verklaring van erfrecht behoort tot de gedingstukken. Eiseres is de enige erfgename van erflater.

8. Niet langer in geschil zijn de formele bezwaren van eiseres tegen de navorderingsaanslagen. De gemachtigde van eiseres heeft ter zitting verklaard alle formele bezwaren in te trekken. Het geschil spitst zich thans nog toe op de vraag of in de onderhavige jaren recht bestond op een aftrek voor specifieke zorgkosten en dan meer in het bijzonder voor dieetkosten, extra kosten voor kleding en beddengoed en buitenlandse ziektekosten. Voorts is in geschil of eiseres recht heeft op een vergoeding van proceskosten voor de bezwaar- en de beroepsfase. Daarnaast heeft eiseres verzocht om een immateriële schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar, vernietiging van de navorderingsaanslagen en toekenning van een volle proceskostenvergoeding voor zowel de bezwaar- als de beroepsfase.

9. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

11. Ingevolge artikel 6.1, eerste lid, aanhef en onder a, in verbinding met het tweede lid, aanhef en onder d, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) komen voor aftrek in aanmerking de op de erflater drukkende uitgaven voor specifieke zorgkosten. De specifieke zorgkosten zijn limitatief opgesomd in artikel 6.17 van de Wet IB 2001 en de daarop gebaseerde Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001. Artikel 6.18, eerste lid, aanhef en onder g, van de Wet IB 2001 bepaalt kort gezegd dat uitgaven voor zorg die vallen onder het door de belastingplichtige ingevolge de Zorgverzekeringswet verplicht te verzekeren risico, niet voor aftrek in aanmerking komen. In casu rust op eiseres de bewijslast aannemelijk te maken dat de erflater in de onderhavige jaren uitgaven voor specifieke zorgkosten heeft gedaan.

12. Voor belastingjaar 2015 heeft de erflater ook geprocedeerd over de specifieke zorgkosten. Dezelfde aftrekposten waren toen in geschil. Hof Amsterdam heeft in zijn uitspraak van 30 oktober 2018 (ECLI:NL:GHAMS:2018:4061) geoordeeld dat de erflater de specifieke zorgkosten voor het jaar 2015 niet aannemelijk heeft gemaakt. Het Hof heeft geoordeeld dat de gestelde incontinentie van erflater en zijn echtgenote kennelijk niet bij de huisarts bekend waren en dat de overgelegde verklaring uit juli 2017 van een slechts bij naam aangeduide arts niet kan worden aanvaard als bewijs dat de erflater in 2015 extra kosten voor kleding en beddengoed hebben gemaakt. Het Hof achtte de buitenlandse zorgkosten voor belastingjaar 2015 evenmin aannemelijk gemaakt omdat op basis van de stukken niet kon worden beoordeeld of de opgevoerde uitgaven wel of niet zijn vergoed door de zorgverzekeraar of op grond van de reisverzekering.

13. Eiseres heeft voor de onderhavige jaren ten aanzien van dezelfde posten dezelfde stellingen ingenomen als voor belastingjaar 2015 en ook dezelfde bewijsstukken overgelegd. De rechtbank is daarom gelijk aan het Hof van oordeel dat ook voor de onderhavige jaren niet aan de bewijslast is voldaan. De verklaringen van de gemachtigde ter zitting maken dit niet anders.

14. Gelet hierop dienen de beroepen ongegrond te worden verklaard.

15. Eiseres heeft verzocht om toekenning van een immateriële schadevergoeding voor de schade die zij heeft geleden en lijdt in de vorm van de spanning en frustratie als gevolg van de overschrijding van de redelijke termijn van twee jaar.

16. Het bezwaarschrift is ingediend op 8 november 2017, uitspraak op bezwaar is gedaan op 16 juli 2019, en de rechtbank doet uitspraak op 16 oktober 2020, zodat in deze zaken de redelijke termijn is overschreden met ruim elf maanden.

17. Verweerder stelt dat eiseres heeft verzocht om aanhouding van de onderhavige zaken totdat het Hof in het geschil over belastingjaar 2015 zou hebben beslist. Dit is volgens verweerder een omstandigheid op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden. De gemachtigde van eiseres weerspreekt dit. Uit het hoorverslag blijkt dat door gemachtigde om aanhouding is verzocht en dat dit door verweerder is verleend. Nu gemachtigde dit slechts mondeling ter zitting heeft weersproken ziet de rechtbank geen aanleiding om aan deze bijzondere omstandigheid voorbij te gaan. Dit betekent dat de beslistermijn met twee maanden moet worden verlengd wegens bijzondere omstandigheden.

18. Dit leidt de rechtbank tot de conclusie dat de beslistermijn met ruim 9 maanden is overschreden. Hiermee correspondeert een vergoeding van immateriële schade van € 1.000 welke termijn volledig moet worden toegerekend aan verweerder.

19. Nu de rechtbank een vergoeding van immateriële schade aan eiseres heeft toegekend vanwege overschrijding van de redelijke termijn, is er aanleiding verweerder te veroordelen in de proceskosten van eiseres. De kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 525 (1 punt voor het indienen van een beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 525 en een factor 0,5 voor het gewicht van de zaak nu verweerder slechts wordt veroordeeld in de proceskosten van eiseres omdat aan haar een vergoeding voor immateriële schade wordt toegekend (vgl. Hoge Raad 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660). Voor een vergoeding van de in bezwaar gemaakte proceskosten bestaat geen aanleiding aangezien de uitspraak op bezwaar volledig in stand is gebleven (idem Hoge Raad 20 maart 2015).