Rechtbank Noord-Holland, 28-10-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:8673, AWB - 19 _ 3104

15. In geschil is of verweerder alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft ingebracht en of de aan eiseres opgelegde navorderingsaanslagen in stand kunnen blijven.

16. Eiseres stelt dat verweerder niet heeft voldaan aan zijn verplichting alle op de zaak betrekking hebbende stukken als bedoeld in artikel 8:42 van de Algemene wet bestuursrecht in te brengen. Uit het beroepschrift valt op te maken dat eiseres hierbij doelt op stukken die betrekking hebben op het in punt 6 vermelde onderzoek naar de gemachtigde en diens kantoor. Naar het oordeel van de rechtbank behoren tot de op de zaak betrekking hebbende stukken niet meer stukken dan verweerder in deze procedure heeft overgelegd. De door eiseres bedoelde stukken zijn geen op deze zaak betrekking hebbende stukken. Dat het genoemde onderzoek heeft geleid tot het stellen van vragen aan eiseres over haar aangiften, maakt dit niet anders, omdat niet aannemelijk is geworden dat de stukken van belang kunnen zijn voor de beslechting van de nog bestaande geschilpunten. Derhalve faalt deze beroepsgrond van eiseres.

17. Ingevolge artikel 6.1, eerste lid, aanhef en onder a, juncto het tweede lid, aanhef en onder d, van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001) komen voor aftrek in aanmerking de op eiseres drukkende uitgaven voor specifieke zorgkosten, te weten uitgaven wegens ziekte of invaliditeit, zoals die limitatief zijn opgesomd in artikel 6.17 van de Wet IB 2001 en de daarop gebaseerde Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001.

18. Met betrekking tot de uitgaven voor specifieke zorgkosten die door verweerder niet in aftrek zijn toegelaten, heeft eiseres geen stukken overgelegd waaruit volgt dat aan de voorwaarden wordt voldaan om de kosten in aftrek te kunnen brengen. Dat eiseres, naar zij heeft gesteld, in bewijsnood is geraakt, dient voor haar rekening en risico te komen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder de aftrek dan ook terecht geweigerd.

19. De navorderingaanslag ib/pvv 2013 is opgelegd naar een te betalen bedrag van

€ 474 aan belasting exclusief belastingrente. De navorderingsaanslag is opgelegd voor een inkomenscorrectie van € 1.967. Deze navorderingsaanslag is derhalve in overeenstemming met het beleid opgelegd.

20. De navorderingsaanslag ib/pvv 2012 is opgelegd naar een te betalen bedrag van

€ 263 aan belasting exclusief belastingrente. Ondanks dat het na te vorderen bedrag lager is dan de minimumgrens van € 450, betreft de inkomenscorrectie meer dan € 1.000, namelijk € 1.093. Eiseres heeft betoogd dat deze navorderingsaanslag in strijd met het door verweerder gevoerde correctiebeleid is opgelegd, nu het nagevorderde bedrag de € 450 niet overstijgt. Het correctiebeleid dient zo gelezen te worden dat pas nagevorderd kan worden, indien sprake is van een inkomenscorrectie van meer dan € 1.000 én het na te vorderen bedrag hoger is dan € 450. Het correctiebeleid spreekt immers over ‘slechts een “gering bedrag” aan te betalen belasting’ en er wordt gesproken van ‘een bepaalde irritatiegrens bij belastingplichtige die invloed kan hebben op zijn compliant gedrag’. Aangezien een inkomenscorrectie afhankelijk van de persoonlijke situatie van de betreffende belastingplichtige tot een ander na te vorderen bedrag kan leiden, mede gelet op de schijvensystematiek van de inkomstenbelasting, is het onredelijk dat bij de ene belastingplichtige een correctie in het inkomen kan leiden tot een navorderingsaanslag en bij de andere belastingplichtige eenzelfde correctie niet tot een navorderingsaanslag leidt.

21. Anders dan eiseres betoogt, ziet de rechtbank geen aanleiding voor de conclusie dat dit element bij de toetsing aan het beleid in aanmerking genomen dient te worden. De door eiseres voorgestane uitleg vindt geen steun in de redactie van het beleid. De rechtbank ziet geen aanwijzing dat bedoeld is om een dubbele toets aan te leggen, alvorens verweerder een navorderingsaanslag kan opleggen. De rechtbank leest het beleid zo dat als het na te vorderen bedrag hoger is dan € 450 verweerder een navorderingsaanslag kan opleggen, maar óók in het geval dat het inkomen voor meer dan € 1.000 gecorrigeerd wordt. Dat eenzelfde inkomenscorrectie bij belastingplichtigen tot een ander te betalen bedrag aan belasting kan leiden, is inherent aan de schijvensystematiek van de inkomstenbelasting.

22. Tevens heeft eiseres aangevoerd dat de navorderingsaanslag ib/pvv 2012 in strijd is met het gelijkheidsbeginsel, omdat een deel van de klanten van haar gemachtigde een in de aangifte geclaimde aftrek niet kon aantonen, maar navordering in die gevallen uit coulance toch achterwege is gelaten. Volgens eiseres is daarmee sprake van begunstigend beleid dan wel een oogmerk van begunstiging. Verweerder heeft betwist dat hiervan sprake is.

23. De rechtbank is van oordeel dat met hetgeen eiseres heeft gesteld, zij niet aannemelijk heeft gemaakt dat verweerder met betrekking tot andere belastingplichtigen het correctiebeleid niet dan wel op andere wijze heeft toegepast, hetgeen heeft geleid tot het achterwege laten van navordering. Dit leidt de rechtbank tot het oordeel dat geen sprake is van een bewust gehanteerd begunstigend beleid, laat staan van een beleid dat systematisch is toegepast met als oogmerk om bij een bepaalde groep belastingplichtigen, die in dezelfde omstandigheden verkeren als eiseres, navordering achterwege te laten. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres ook niet aannemelijk gemaakt dat verweerder in de door haar bedoelde gevallen het oogmerk had de desbetreffende belastingplichtigen te begunstigen. De rechtbank verwerpt dan ook het beroep op het gelijkheidsbeginsel.

24. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

25. Ter zitting heeft eiseres een verzoek tot vergoeding van immateriële schade gedaan wegens overschrijding van de redelijke termijn. Bij de beoordeling van de vraag of de redelijke termijn is overschreden, moet worden aangesloten bij de uitgangspunten als neergelegd in het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2015, ECLI:NL:HR:2005:AO9006. Voor een uitspraak in eerste aanleg heeft te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak doet, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. De termijn vangt als regel aan op het moment waarop verweerder het bezwaarschrift ontvangt. Indien de redelijke termijn is overschreden, dient als uitgangspunt voor de schadevergoeding een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar dat die termijn is overschreden, waarbij ter bepaling van de totale vergoeding de geconstateerde overschrijding naar boven wordt afgerond. Wanneer sprake is van samenhangende zaken wordt per fase van de procedure voor alle zaken gezamenlijk slechts eenmaal het tarief van € 500 per half jaar gehanteerd (vgl. Hoge Raad 21 maart 2014, ECLI:NL:HR:2016:252).

26. Verweerder heeft het bezwaarschrift tegen de aan eiseres voor de belastingjaren 2012 en 2013 opgelegde navorderingsaanslagen ontvangen op 12 december 2017. Verweerder heeft uitspraak op het bezwaar gedaan met dagtekening 22 mei 2019. Vanaf de datum van ontvangst van het bezwaarschrift, 12 december 2017, tot aan de uitspraak van de rechtbank van 28 oktober 2020 is meer dan twee jaar verstreken. Van bijzondere omstandigheden die een langere termijn dan twee jaar rechtvaardigen, is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake.

27. Op grond van de arresten van de Hoge Raad van 22 maart 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX6666 en 9 augustus 2013, ECLI:NL:HR:2013:199 is een termijn van zes maanden voor de behandeling van een bezwaar redelijk en voor de beroepsfase een termijn van anderhalf jaar. De rechtbank zal de toerekening van de overschrijding van de redelijke termijn bepalen met inachtneming van het overzichtsarrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252. Gelet op het feit dat de termijn op 12 december 2017 is aangevangen en de rechtbank uitspraak doet op 28 oktober 2020, is de in eerste aanleg in aanmerking te nemen termijn (afgerond) 34 maanden. De redelijke termijn is derhalve overschreden met (afgerond) tien maanden. Daarmee correspondeert een vergoeding van immateriële schade van € 1.000. De overschrijding van tien maanden dient geheel te worden toegerekend aan de bezwaarfase. Verweerder dient daarom de schadevergoeding van € 1.000 te betalen.

28. Nu sprake is van samenhangende zaken stelt de rechtbank de totale vergoeding voor eiseres voor de jaren 2012 en 2013 vast op € 1.000. De rechtbank zal verweerder veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding van € 1.000 voor de overschrijding van de redelijke termijn.

29. De rechtbank stelt de proceskosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 525 (1 punt voor het indienen van een beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 525 en een factor 0,5 voor het gewicht van de zaken nu de proceskostenveroordeling enkel wordt toegekend omdat aan eiseres immateriële schadevergoeding wordt toegekend, zie Hoge Raad 20 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:660).