Rechtbank Noord-Holland, 13-11-2020, ECLI:NL:RBNHO:2020:9682, AWB - 19 _ 3155

1. Eiseres is geboren op [#] en is heel 2013 woonachtig geweest in [Z] . Zij heeft geen fiscaal partner.

2. Eiseres heeft op 29 april 2014 een papieren aangifte IB/PVV voor het jaar 2013 gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 16.649. In deze aangifte heeft eiseres onder meer een aftrek specifieke zorgkosten van € 3.199 in aanmerking genomen. Een (handgeschreven) specificatie van de zorgkosten is bij de aangifte gevoegd.

3. Verweerder heeft met dagtekening 16 december 2015 de aanslag IB/PVV voor het jaar 2013 opgelegd conform de aangifte.

4. De Belastingdienst is in 2015 een onderzoek gestart naar het aangiftegedrag van het kantoor van de gemachtigde. Dit heeft er onder meer in geresulteerd dat aan een groot aantal cliënten van (het kantoor van) de gemachtigde vragenbrieven zijn verzonden over de aangiften IB/PVV vanaf 2012 en dat navorderingsaanslagen IB/PVV zijn opgelegd.

5. In het kader van voormeld onderzoek is aan eiseres een vragenbrief verzonden met dagtekening 14 maart 2017, waarin onder meer is verzocht de aftrek inzake de opgevoerde specifieke zorgkosten nader te onderbouwen. Hierop is namens eiseres door haar gemachtigde gereageerd.

6. Per brief met dagtekening 10 oktober 2017 heeft verweerder (de gemachtigde van) eiseres op de hoogte gesteld van zijn voornemen om een navorderingsaanslag op te leggen.

7. Met dagtekening 25 november 2017 is de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd waarbij de specifieke zorgkosten zijn gecorrigeerd naar nihil. De navorderingsaanslag heeft geresulteerd in een te betalen bedrag van € 1.360.

8. Namens eiseres heeft haar gemachtigde hiertegen bezwaar gemaakt. Het bezwaarschrift is door verweerder ontvangen op 29 december 2017.

9. Bij uitspraak op bezwaar van 27 mei 2019 is de navorderingsaanslag gehandhaafd.

11. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

12. Ter zitting heeft verweerder alsnog de geclaimde kosten voor extra kleding en beddengoed en de extra kosten van op medisch voorschrift gehouden diëten in aftrek toegelaten. Deze aftrek verlaagt de navorderingsaanslag tot een bedrag van niet meer dan € 450. Verweerder heeft dan ook geconcludeerd dat de navorderingsaanslag op grond van het correctiebeleid dient te worden vernietigd. De rechtbank sluit zich hierbij aan. Het beroep is in zoverre gegrond.

13. De gemachtigde van eiseres heeft ter zitting een verzoek tot toekenning van een immateriële schadevergoeding gedaan. Ten aanzien hiervan overweegt de rechtbank als volgt. Het bezwaarschrift is ingediend op 29 december 2017, de uitspraak op bezwaar is gedaan op 27 mei 2019 en de rechtbank doet uitspraak op 13 november 2020, zodat in deze zaken de redelijke termijn is overschreden met afgerond 11 maanden welke periode geheel is toe te rekenen aan de bezwaarfase. Bijzondere omstandigheden op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden zijn door verweerder niet gesteld. Gelet hierop bedraagt de immateriële schadevergoeding in deze zaak € 1.000 welke geheel door verweerder vergoed dient te worden.

14. De rechtbank ziet aanleiding verweerder te veroordelen in de door eiseres gemaakte proceskosten. De rechtbank stelt de kosten op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.312,50 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 0,5 punt voor het indienen van een conclusie van repliek en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 525 en een wegingsfactor 1 (gemiddeld)). Voor een hogere vergoeding ziet de rechtbank geen aanleiding. Anders dan eiseres betoogt, heeft zij naar het oordeel van de rechtbank geen recht op vergoeding van de in bezwaar gemaakte kosten. De rechtbank is van oordeel dat de navorderingsaanslag niet wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid omdat eiseres de onderbouwing (verklaringen van de huisarts en dieetbevestigingen) van de door haar geclaimde aftrek specifieke zorgkosten pas in de beroepsfase, bij de conclusie van repliek, heeft overgelegd. Dat eiseres dat heeft gedaan omdat zij verwachtte dat verweerder deze kosten toch niet zou aanvaarden, is voor haar rekening. Ook ziet de rechtbank – anders dan eiseres – geen aanleiding om een wegingsfactor 1,5 (zwaar) toe te passen. De rechtbank heeft in het dossier geen aanknopingspunten aangetroffen die in redelijkheid aanleiding geven tot het oordeel dat er geen sprake is van een zaak met gemiddeld gewicht en acht de zaak, gelet op de aard en de omvang daarvan, niet dermate gecompliceerd dat moet worden afgeweken van de standaard gehanteerde wegingsfactor 1.