Rechtbank Noord-Holland, 08-12-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:11427, HAA 20/1255

1. De veroordeling van een partij in de kosten is geregeld in de artikelen 8:75 en 8:75a van de Awb en nader uitgewerkt in het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit). In het Besluit zijn nadere regels gesteld over de kosten waarop een veroordeling uitsluitend betrekking kan hebben en over de wijze waarop het bedrag van de kosten wordt vastgesteld.

2. In geval van intrekking van het beroep omdat het bestuursorgaan geheel of gedeeltelijk aan eiser is tegemoetgekomen, kan ingevolge artikel 8:75a Awb het bestuursorgaan op verzoek van de indiener bij afzonderlijke uitspraak met toepassing van artikel 8:75 van de Awb in de kosten worden veroordeeld. Het verzoek wordt gedaan tegelijk met de intrekking van het beroep.

3. Eiser heeft tegelijk met de intrekking van het beroep op 14 januari 2021 verzocht om verweerder te veroordelen in de proceskosten en de immateriële schadevergoeding vast te stellen voor een overschrijding van de redelijke termijn “inmiddels met 13 maanden. Bezwaar is van december 2017”. Op het proceskostenformulier is ditzelfde verzocht.

4. Daarop heeft verweerder niet gereageerd, maar in de eerdere brief van 5 januari 2021 heeft verweerder toegezegd dat recht bestaat op een proceskostenvergoeding voor bezwaar en beroep en dat de hoogte van de immateriële schade besproken zal worden tijdens de zitting in de zaak die diende voor het jaar 2013.

5. De aangehechte uitspraak van 22 april 2021 in de zaak die diende over het jaar 2013 (zaaknummer HAA 20/1254) geeft er geen blijk van dat de hoogte van de immateriële schadevergoeding over het onderhavige jaar aan de orde is geweest.

6. Vast staat dat verweerder tegemoet gekomen aan het beroep van eiser en dat daarom recht bestaat op een proceskostenvergoeding en vergoeding van immateriële schade.

Het verzoek wordt toegewezen. Over de hoogte van de vergoedingen zal de rechtbank een oordeel geven, nu daarover op de zitting in de zaak over 2013 geen overeenstemming is bereikt.

7. Wat betreft de proceskosten zijn de zaken over 2013 en 2014 geen samenhangende zaken (artikel 3, tweede lid, van het Besluit). De rechtbank heeft de zaken van eiser niet nagenoeg gelijktijdig behandeld en de werkzaamheden van de gemachtigde konden in elk van de zaken ook niet nagenoeg identiek zijn. In de zaak over het jaar 2013 is na een zitting op 8 april 2021 uitspraak gedaan op 22 april 2021, terwijl in de onderhavige zaak de zitting achterwege is gebleven en de uitspraak eerst op 8 december 2021 is gedaan. De rechtbank houdt daarom geen rekening met het bedrag dat aan eiser in de procedure over het jaar 2013 reeds is toegekend en veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten in de onderhavige procedure. Deze kosten stelt de rechtbank voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand op grond van het Besluit vast op € 748 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 748 met een wegingsfactor 1 vanwege het gemiddelde gewicht van deze zaak).

8. Wat betreft de vergoeding van immateriële schade is vaste rechtspraak van de Centrale Raad van Beroep dat een procedure eindigt als over het geschil en alle daarmee samenhangende kosten is beslist (Centrale Raad van Beroep 15 juni 2016, ECLI:NL:CRVB:2016:2209). De genoemde uitspraak van de Centrale Raad betrof net als in deze zaak een intrekking waarbij nog niet over de proceskosten was beslist. Daarom neemt de rechtbank als einde van de termijn 8 december 2021 (de datum van deze uitspraak) in aanmerking. Verder is ook voor de immateriële schadevergoeding geen sprake van samenhang met de zaak over 2013, omdat deze niet gezamenlijk door de rechtbank zijn behandeld (vgl. Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252). Daarom wordt geen rekening gehouden met het in de zaak over 2013 reeds toegekende bedrag aan vergoeding van immateriële schade.

Een en ander leidt tot toekenning van de volgende vergoeding. Het bezwaarschrift is ingediend op 27 december 2017, de uitspraak op bezwaar is gedaan op 10 december 2019 en de rechtbank doet uitspraak op 8 december 2021. Bijzondere omstandigheden op grond waarvan de redelijke termijn verlengd zou moeten worden zijn niet gesteld, noch gebleken. In deze zaak is daarom de redelijke termijn overschreden met (afgerond) 24 maanden. De overschrijding is voor achttien maanden toe te rekenen aan de bezwaarfase en voor zes maanden aan de beroepsfase. Gelet op hierop bedraagt de immateriële schadevergoeding in deze zaak in totaal € 2.000 (4 x € 500). Hiervan dient een bedrag van € 1.500 door verweerder vergoed te worden en een bedrag van € 500 door de Staat (Minister van Justitie en Veiligheid).

9. Van eiser is in deze zaak geen griffierecht geheven.