Rechtbank Noord-Holland, 12-03-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:1879, AWB - 20 _ 1798

1. Op 13 februari 2019 heeft eiser een aanvraag voor een omgevingsvergunning ingediend ten behoeve van het plaatsen van een dakkapel op de woning [B] te [Z] (hierna: de aanvraag).

2. Naar aanleiding van deze aanvraag heeft verweerder de aanslag opgelegd. De aanslag bedraagt € 532,90 voor “Bouwactiviteiten (overig)” en € 683 voor “Afwijken bestemmingsplan”.

3. Tot de gedingstukken behoort een “Bewijs van ontvangst” van de gemeente Zaanstad. Blijkens dit bewijs heeft eiser ten aanzien van de afdeling Belastingen op 6 juni 2019 een bezwaarschrift ingeleverd.

4. In geschil is of verweerder bij het bestreden besluit eiser terecht in zijn bezwaren kennelijk niet-ontvankelijk heeft verklaard. Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord dan is in geschil of de aanslag terecht en tot het juiste bedrag aan eiser is opgelegd.

5. Eiser beantwoordt deze vragen ontkennend en stelt daartoe het volgende.De wettelijke termijn voor het indienen van een bezwaarschrift is geëindigd op 11 juni 2019. Op 5 juni 2019 en derhalve binnen de wettelijke termijn is een bezwaarschrift ingediend. Daarvan is een ontvangstbevestiging ontvangen, gedateerd 6 juni 2019. Op 26 juni 2019 bleek dat het bezwaarschrift was zoekgeraakt. Verweerder heeft geadviseerd opnieuw, ditmaal via de website, een bezwaarschrift in te dienen.

Op 13 februari 2019 heeft eiser een omgevingsvergunning aangevraagd voor het bouwen van een dakkapel. De afdeling vergunningen van de gemeente heeft eiser op 22 februari 2019 bericht dat de gevraagde vergunning in strijd is met het bestemmingsplan. Eiser is verzocht te berichten of hij de aanvraag wenst te wijzigen dan wel wenst in te trekken. Naar aanleiding van dit bericht heeft eiser bij brief van 23 februari 2019 enkele vragen gesteld die van belang waren voor de aanpassing van de aanvraag. Bij e-mail van 16 maart 2019 heeft eiser vervolgens op advies van genoemde afdeling verzocht de beslistermijn op te schorten. Desondanks heeft deze afdeling eiser bij e-mail van 21 maart 2019 aangenomen dat eiser een afwijzende beschikking wenst te ontvangen. Daarbij is eiser verzocht dit te bevestigen zodat de weigering kan worden gemaakt. Aangezien eiser van 18 maart 2019 tot en met 29 maart 2019 wegens vakantie in het buitenland verbleef, was hij niet in staat op het verzoek van verweerder van 21 maart 2019 te reageren, aldus eiser. Vervolgens heeft de gemeente eenzijdig besloten eiser een afwijzende beschikking te verstrekken en is vervolgens de aanslag opgelegd. Eiser kon door genoemde handelwijze zijn aanvraag niet meer aanpassen en meent dat de aanslag ten onrechte is opgelegd. Ook heeft eiser zich op het standpunt gesteld dat in de aanslag ten onrechte een aanvraag voor het afwijken van het bestemmingsplan in rekening is gebracht.

6. Verweerder stelt zich op het standpunt dat het bezwaarschrift ontvankelijk had moeten worden verklaard. Verweerder stelt zich voorts op het standpunt dat de aanslag terecht is opgelegd.

7. Verweerder heeft het standpunt ingenomen dat eiser op 6 juni 2019 en derhalve binnen de wettelijk termijn van zes weken een bezwaarschrift heeft ingediend zodat het bezwaarschrift ten onrechte kennelijk niet-ontvankelijk is verklaard.

8. De rechtbank is met partijen van oordeel dat het op 6 juni 2019 afgegeven bezwaarschrift binnen de in artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) gestelde termijn is ingediend. Dit betekent dat verweerder eiser ten onrechte in zijn bezwaren (kennelijk) niet-ontvankelijk heeft verklaard. De rechtbank zal het beroep derhalve gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen.

9. Indien een bestuursorgaan de niet-ontvankelijkheid van een bezwaar heeft uitgesproken en de belastingrechter die uitspraak vernietigt, dient de rechter in de regel met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb het bestuursorgaan op te dragen opnieuw op het bezwaar te beslissen. Van die regel kan worden afgeweken indien daartoe goede grond bestaat, bijvoorbeeld indien partijen aandringen op een inhoudelijke beoordeling van het geschil door de rechter, of indien duidelijk is dat de belanghebbende niet wordt benadeeld doordat de rechter zelf in de zaak voorziet (zie onder meer HR 9 juni 2006, ECLI:NL:HR:2006:AX7330 en HR 22 februari 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC4811).

10. Verweerder heeft de rechtbank verzocht de zaak niet terug te wijzen en aangekondigd in hoger beroep te gaan indien de rechtbank hier wel toe overgaat. In dit verband wijst verweerder erop dat in de uitspraak op bezwaar en in het verweerschrift ambtshalve is ingegaan op de vraag of de aanslag terecht is opgelegd en dat hij niet verwacht dat een nieuwe behandeling van het bezwaar tot een ander resultaat zal leiden. Eiser heeft ter zitting aangegeven geen vertrouwen te hebben in een inhoudelijke behandeling van het bezwaarschrift door verweerder en heeft daarbij de vraag opgeworpen of terugwijzing zin heeft in het licht van wat verweerder naar voren heeft gebracht. In het aanvullend beroepschrift heeft gemachtigde van eiser verzocht het bestreden besluit te vernietigen dan wel verweerder op te dragen een nieuw besluit te nemen.

13. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser in beroep gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 534 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift met een waarde per punt van € 534 en een wegingsfactor 1).Omdat het beroep gegrond is zal de rechtbank ook bepalen dat verweerder het door eiser betaalde griffierecht dient te vergoeden.