Rechtbank Noord-Holland, 11-05-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:3574, AWB - 20 _ 2921

1. Verweerder heeft eiser uitgenodigd, herinnerd en aangemaand tot het doen van een aangifte ib/pvv 2018 vóór 6 december 2019.

2. Eiser heeft zijn aangifte op 13 december 2019 ingediend tegelijk met de aangifte van zijn echtgenote (fiscaal partner).

3. Verweerder heeft de aanslag ib/pvv 2018 met dagtekening 30 januari 2020 vastgesteld overeenkomstig de door eiser ingediende aangifte. Gelijktijdig heeft verweerder de onderhavige boetebeschikking en de beschikking belastingrente aan eiser opgelegd.

4. In geschil is de hoogte van de verzuimboete.

5. Eiser neemt het standpunt in dat de aan hem opgelegde verzuimboete te hoog is. Hiertoe voert hij aan dat:

-

hij zijn aangifte samen met zijn echtgenote heeft ingediend en er dus geen sprake is van twee afzonderlijke aangiften maar van een gezamenlijke aangifte;

-

de boete niet proportioneel is omdat verweerder door de laat ingediende aangifte geen enkel nadeel heeft geleden;

-

het doel van de wetgever - voor het opleggen van verzuimboetes - in de onderhavige zaak niet aan de orde is.

6. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

7. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

8. Niet in geschil is dat eiser is uitgenodigd, herinnerd en aangemaand tot het indienen van de aangifte en dat hij door het vervolgens te laat indienen van de aangifte een verzuim heeft gepleegd als bedoeld in artikel 67a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen. De boete is opgelegd overeenkomstig deze bepaling in verbinding met § 21 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst.

9. Eiser neemt het standpunt in dat de verzuimboete gematigd moet worden.

10. De rechtbank stelt voorop dat het te laat indienen van de aangifte door de echtgenote van eiser, voor rekening en risico van eiser komt. Daarnaast kan de rechtbank de stelling van eiser - dat er geen sprake is van twee afzonderlijke aangiften maar van een gezamenlijke aangifte - niet volgen. Dat eiser en zijn echtgenote er voor hebben gekozen om de aangiften gezamenlijk in te dienen, betekent niet dat de plicht voor het tijdig indienen van de aangifte van eiser komt te vervallen. Eiser had er ook voor kunnen kiezen om zijn aangifte zelfstandig en tijdig in te dienen.

11. De overige stellingen van eiser - dat de boete niet proportioneel is omdat verweerder geen nadeel zou hebben geleden - en - dat het doel van de wetgever voor het opleggen van verzuimboetes in de onderhavige zaak niet aan de orde is - slagen evenmin. De boete is niet gekoppeld aan het te betalen bedrag aan belasting. Bij het opleggen van de boete gaat het alleen om de vraag of er (tijdig) aangifte is gedaan en niet om de vraag welk bedrag aan belasting er uit die aangifte zou rollen. Zodra de aangifte (na te zijn aangemaand) niet tijdig is gedaan, is er sprake van het begaan van het beboetbare feit en kan de boete opgelegd worden. De wetgever heeft er bewust voor gekozen om deze boete te kunnen opleggen vanwege het niet (tijdig) doen van de aangifte. De Belastingdienst moet zijn processen fatsoenlijk kunnen inrichten en heeft hiervoor bij aanslagbelastingen zoals de ib/pvv aangiften nodig van de belastingplichtigen.

12. Tot slot is de rechtbank van oordeel dat de financiële omstandigheden van eiser geen aanleiding geven tot matiging van de boete.

13. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

14. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.