Rechtbank Noord-Holland, 11-05-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:3856, AWB - 20 _ 2593

4. Eiser betwist dat de bezwaarschriften niet tijdig zijn ingediend. Voorts stelt hij zich op het standpunt dat het gebruik voor 90% of meer van de auto’s als taxi met zich brengt dat de houder niet MRB-belastingplichtig is. De verzochte vrijstelling had volgens eiser met terugwerkende kracht tot de datum van de tenaamstelling moeten worden verleend. In dit verband heeft hij aangevoerd dat hij tijdig om de benodigde vrijstellingen heeft verzocht maar dat deze verzoeken buiten zijn schuld niet bij verweerder zijn aangekomen. Dat hij daarom op een later moment nieuwe verzoeken heeft moeten indienen staat aan een verlening met terugwerkende kracht niet in de weg. Eiser wijst in dit verband op een uitspraak in een vergelijkbaar geval van het gerechtshof Den Haag van 25 april 2008 (ECLI:NL:GHSGR:2008:BE9467). Eiser concludeert daarom tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en herroeping van de naheffingsaanslagen en de boetebeschikkingen.

5. Verweerder stelt dat eiser de door hem gestelde eerdere indiening van bezwaarschriften en vrijstellingsverzoeken niet aannemelijk heeft gemaakt. Nu deze ook geen van alle zijn ontvangen kan daaraan geen betekenis worden toegekend. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen. Voor wat betreft de verlening van de vrijstellingen met terugwerkende kracht neemt verweerder het standpunt in dat de toepasselijke regelgeving en het beleid zoals neergelegd in het Kaderbesluit MRB aan verlening met ingang van een datum voorafgaande aan de ontvangst van het verzoek in de weg staan. Aanvullend heeft verweerder betoogd dat het geval waaraan eiser onder verwijzing naar de uitspraak van het gerechtshof refereert niet gelijk is aan het voorliggende geschil. Het gerechtshof heeft immers vastgesteld dat in dat geval juist wel sprake was van een eerder ingediend vrijstellingsverzoek, zij het dat dit verzoek onvolledig was.

6. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

7. In artikel 22j, aanhef en onderdeel a, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen is – voor zover hier van belang - bepaald dat de termijn voor het instellen van bezwaar in afwijking van artikel 6:8 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) aanvangt met ingang van de dag na die van dagtekening van een voor bezwaar vatbare beschikking, tenzij de dag van dagtekening gelegen is voor de dag van bekendmaking. Artikel 6:7 Awb bepaalt dat de termijn voor het indienen van een bezwaarschrift zes weken bedraagt.

8. De naheffingsaanslagen en de boetebeschikkingen zijn gedagtekend tussen 26 juni 2019 en 17 december 2019. Niet is gesteld of gebleken dat de dagtekening van één of meer van de naheffingsaanslagen of boetebeschikkingen was gelegen voor de dag van bekendmaking ervan. Daarom is de bezwaartermijn van de laatste naheffingsaanslag / boetebeschikking begonnen op 18 december 2019 en geëindigd op 29 januari 2020. Voor de daaraan voorafgaande voor de eerdere naheffingsaanslagen / boetebeschikkingen van toepassing zijnde termijnen geldt dat deze uiterlijk zijn geëindigd op 2 januari 2020, de laatste termijn van de naheffingsaanslag van 20 november 2019.

9. Het bezwaar van eiser dat zich richt tegen alle hierboven genoemde naheffingsaanslagen is gedagtekend 17 januari 2020 en is op 21 januari 2020 door verweerder ontvangen. Dat is voor wat betreft de naheffingsaanslagen die zijn gedagtekend voor 21 november 2019 niet binnen de geldende termijnen.

10. Op grond van artikel 6:11 Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend bezwaarschrift niet-ontvankelijkverklaring op grond daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

11. Eiser heeft ter zitting erkend dat de bewaren te laat zijn ingediend omdat de noodzaak daarvan ‘hem was ontschoten’. Eiser wijt dit aan de Coronacrisis die hem als taxiondernemer ernstig heeft getroffen. Deze stelling is ontoereikend om de conclusie te kunnen rechtvaardigen dat in het onderhavige geval sprake is van een verschoonbare termijnoverschrijding. Niet alleen is niet aannemelijk gemaakt dat deze crisis eiser dusdanig heeft aangegrepen dat diens verzuim hem niet kan worden aangerekend, ook het feit dat de Coronacrisis zich eerst na ommekomst van de bezwaartermijn heeft gemanifesteerd staat aan een honorering van deze grief in de weg.

12. Uit het vorenstaande vloeit voort dat verweerder eisers bezwaren tegen de vóór

1 december 2019 opgelegde naheffingsaanslagen en boetebeschikkingen verweerder terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

13. Eiser heeft bij wijze van primair standpunt bepleit dat hij reeds eerder dan

19 september 2019 bij verweerder heeft verzocht om vrijstellingen van MRB voor de auto’s op grond van het gebruik daarvan als taxi, maar dat dit verzoek bij verweerder in het ongerede is geraakt. De rechtbank volgt eiseres hierin niet, nu verweerder de ontvangst van een of meer van de dergelijke aanvragen heeft betwist en eiser de verzending ervan niet met enig objectiveerbaar stuk aannemelijk heeft kunnen maken. De gevolgen het van feit dat eiser heeft nagelaten de aanvragen per aangetekende post in te dienen komen voor diens rekening en risico.

14. Gegeven dit oordeel dient de vraag te worden beantwoord of verweerder desondanks gehouden was de gevraagde vrijstellingen te verlenen met een ingangsdatum voorafgaande aan het moment van indiening van de betreffende aanvragen. De rechtbank beantwoordt deze vraag ontkennend. Voor de conclusie dat het wettelijk systeem een dergelijk verlening uitsluit volstaat verweerders verwijzing naar artikel 72, eerste lid, sub n, van de Wet MRB in samenhang met de artikelen 23 en 27 van het Uitvoeringsbesluit MRB en het in het Kaderbesluit neergelegde beleid. Met verweerder is de rechtbank voorts van oordeel dat eiser geen aanspraak op een verlening met terugwerkende kracht kan ontlenen aan de door hem aangehaalde uitspraak van het gerechtshof Den Haag van 25 april 2008, nu de feiten die voor uitspraak aanleiding gaven op essentiële punten verschillen van die in deze procedure (vergelijk 5, slotzin)..

15. Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroep ongegrond te worden verklaard.

16. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.