Rechtbank Noord-Holland, 06-09-2021, ECLI:NL:RBNHO:2021:7715, AWB - 18 _ 5109

20. Eiseres stelt dat sprake is van een overname van een deel van de beide ondernemingen ( [J] en [K] ). Eiseres vordert hetgeen volgens haar onverschuldigd is betaald (teveel betaalde premie en verhaalsbeschikking UWV) terug. Verder maakt eiseres aanspraak op een integrale proceskostenvergoeding. Tot slot verzoekt eiseres om toekenning van een vergoeding van immateriële schade in verband met het overschrijden van de redelijke termijn. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, en – samengevat – aanpassing van de beschikking Whk in overeenstemming met het percentage van gedeeltelijke overname van respectievelijk [J] en [K] .

21. Verweerder stelt dat sprake is van een 100% overdracht van de activiteiten en dat het premiepercentage Whk juist is vastgesteld. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

22. Artikel 7:662 van het Burgerlijk Wetboek (BW) bepaalt wat onder de overgang van een onderneming moet worden verstaan:

23. De overgang van een onderneming bij faillissement heeft gevolgen voor de vaststelling van de gedifferentieerde premie werkhervattingskas. Ingevolge artikel 38 (Gedifferentieerde premie Werkhervattingskas) van de Wet financiering sociale verzekeringen (hierna: Wfsv) moet de inspecteur bij een overgang van een onderneming

– ook in geval van faillissement – de gedifferentieerde premie Whk (de opslag of korting) opnieuw vaststellen. Artikel 38 van de Wfsv luidt voor het jaar 2017 als volgt:

24. Het bepaalde in het zesde lid, onder b, van artikel 38 van de Wfsv, is nader uitgewerkt in artikel 2.15 (Opslag en korting bij overgang van onderneming) van het Besluit Wfsv. Deze bepaling (tekst 2017) luidt als volgt:

25. De rechtbank stelt voorop dat tussen partijen niet in geschil is dat de overgang van zowel [J] als [K] naar [X] kwalificeert als een overgang van een onderneming in de zin van artikel 38, vierde lid, van de Wfsv en artikel 2.15 van het Besluit Wfsv. De rechtbank volgt partijen hierin, zodat als uitgangspunt geldt dat sprake is van de overgang van twee ondernemingen: [J] en [K] . Wel is in geschil of daarbij sprake is van overgang van een gehele dan wel een deel van de betreffende onderneming in de zin van artikel 38, vierde lid, van de Wfsv, en artikel 2.15, tweede lid, van het Besluit Wfsv.

26. Eiseres betoogt dat voor beide ondernemingen sprake is van overgang van een deel (gedeeltelijke overgang). Volgens eiseres moeten de shop-in-shops worden aangemerkt als zelfstandige, afgebakende activiteiten. De shop-in-shops zijn ondersteunend aan de activiteit van de winkel waarin de shops zich bevinden en hebben een andere doelgroep dan de zelfstandige winkels. Bovendien hadden de shop-in-shops eigen managers en personeel.

Met betrekking tot [J] voert eiseres voorts aan dat de shop-in-shops van [J] in de [L] -winkels expliciet zijn uitgezonderd van de verkoop aan [X] . Hiermee is een deel van de activiteiten vanwege het faillissement opgehouden te bestaan. De huurovereenkomsten van de shop-in-shops zijn beëindigd en de voorraden zijn door [O] overgenomen. Met betrekking tot [K] voert eiseres voorts aan dat de shop-in-shops in de [M] -vestigingen geen onderdeel uitmaakten van de koopovereenkomst. Vanaf het moment van faillissement van [M] konden de shop-in-shops van [K] in de [M] -filialen niet meer geëxploiteerd worden omdat de winkelpanden niet meer toegankelijk waren. Dit betekent echter niet dat de activiteit daarmee ook is opgehouden te bestaan. Het personeel van [K] dat werkzaam was in de shop-in-shops stond immers nog op de loonlijst van [K] , de voorraden waren nog aanwezig in de vestigingen van [M] en ook de shop-in-shops bevonden zich fysiek nog in de [M] -filialen. Hiermee is de activiteit van de shop-in-shops blijven bestaan. Daarbij komt dat niet alle standalone-vestigingen van [J] en [K] door eiseres zijn overgenomen. Gelet op dit alles is sprake van overgang van delen van de ondernemingen, aldus eiseres.

27. Verweerder betoogt dat de shop-in-shops geen zelfstandig overdraagbare activiteiten zijn. Volgens verweerder is het in de detailhandel gebruikelijk dat producten

– naast een fysieke winkel – op verschillende wijzen worden aangeboden en is een shop-in-shop op zich geen zelfstandige activiteit, maar slechts een verkoopkanaal voor de producten. In alle gevallen is de activiteit ‘het verkopen van sport- en aanverwante artikelen’. Voorts stelt verweerder dat op het moment van overname – of eigenlijk op een ondeelbaar moment vlak voor de overname – de activiteiten in de shop-in-shops al waren beëindigd en derhalve ook niet konden worden overgenomen.

28. De rechtbank overweegt als volgt. Ingevolge artikel 7:662, aanhef en onder b, van het BW wordt onder overgang van onderneming verstaan: overgang van onderneming of een onderdeel daarvan ten gevolge van een overeenkomst, zoals een overeenkomst tot verkoop. Gelet op de tekst en strekking van artikel 38, vierde lid, van de Wfsv en het Besluit Wfsv dient in het geval van overname bij faillissement aan de hand van voornoemde bepaling van het BW te worden beoordeeld of sprake is van overgang van onderneming of een onderdeel daarvan. Het is vaste rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie dat voor het antwoord op de vraag of sprake is van overgang van onderneming of een onderdeel daarvan, van belang is of de identiteit van de overgedragen onderneming is behouden (Hof van Justitie van de – toenmalige – Europese Gemeenschappen van 18 maart 1986, ECLI:EU:C:1986:127, NJ 1987, 502 en voorts Hoge Raad 18 januari 1985, onderscheidenlijk 13 februari 1987, ECLI:NL:HR:1985:AG4947, NJ 1987, 501 en ECLI:NL:HR:1987:AC2901, NJ 1987, 503). De identiteit van de overgedragen onderneming blijft behouden indien de exploitatie in feite wordt voortgezet of na een korte periode van oponthoud wordt hervat. Bij de beoordeling van de vraag of sprake is van overgang van onderneming, dient in het kader van identiteitsbehoud tevens te worden gelet op de feiten en omstandigheden die kenmerkend zijn voor de overgang, zoals de aard van de betrokken onderneming, het feit dat de bedrijfsmiddelen al dan niet zijn overgedragen, de waarde van de immateriële activa op het moment van de overdracht, het feit dat de klantenkring al dan niet wordt overgedragen, het feit dat nagenoeg al het personeel wordt overgenomen, de mate waarin de bedrijfsactiviteiten voor en na de overdracht gelijk zijn en de duur van de eventuele onderbreking van die activiteiten. Deze aspecten worden niet afzonderlijk beoordeeld, maar moeten een globaal totaalbeeld opleveren dat antwoord geeft op de vraag of sprake is van overgang van onderneming (CRvB 19 juli 2001, ECLI:NL:CRVB:2001:AD5002). Uit deze rechtspraak vloeit voort dat de vraag of sprake is van de overgang van een gehele of gedeeltelijke onderneming moet worden beantwoord door te kijken naar de identiteit van hetgeen wordt overgedragen, beoordeeld aan de hand van de hiervoor genoemde inhoudelijke criteria (CRvB 21 april 2017, ECLI:NL:CRVB:2017:1608, r.o. 4.5).

29. Uit de hiervoor genoemde criteria volgt naar het oordeel van de rechtbank dat voor de vraag of sprake is van overgang van een gehele of gedeeltelijke onderneming, het erom gaat in hoeverre op het moment van overname de identiteit van de activiteiten op het moment van faillissement is behouden. In dit geval gaat het dus om de situatie ten tijde van de overname door eiseres (20 maart 2016) ten opzichte van de situatie ten tijde van het faillissement van [J] en [K] (23 februari 2016). De rechtbank volgt dus niet het standpunt van verweerder dat de voornoemde vraag moet worden beoordeeld door vergelijking van de situatie ten tijde van de overname met de situatie op het ondeelbare moment vlak voor de overname. Die opvatting van verweerder zou immers tot gevolg hebben dat feiten en omstandigheden die zich voordoen vóór het ondeelbare moment vlak voor de overname (tijdens het faillissement) niet van invloed kunnen zijn op de vraag of er sprake is van een gehele of gedeeltelijke overgang, hetgeen niet als juist kan worden aanvaard. Het ligt ook voor de hand om de activiteiten zoals deze bestonden ten tijde van het faillissement, te vergelijken met hetgeen overgaat.

30. De rechtbank beoordeelt de vraag of sprake is van overgang van een gehele of een gedeeltelijke onderneming van [J] en [K] als volgt.

31. De activiteiten van [J] en [K] bestaan uit de verkoop van sport- en aanverwante artikelen. Zowel [J] als [K] exploiteerden zelfstandige winkelvestigingen en shop-in-shops in de winkels van [L] respectievelijk [M] . De shop-in-shops van [J] zijn na het faillissement van [L] B.V. en vervolgens dat van [J] gecontinueerd, zo is tussen partijen niet in geschil. Ook na de overname door eiseres zijn de shop-in-shops nog enige tijd gecontinueerd door [O] , die de voorraden en inventaris van de [J] shop-in-shops had overgenomen; deze zaken zijn uitgesloten in de koopovereenkomst waarbij eiseres [J] en [K] heeft gekocht.

De shop-in-shops van [K] zijn gesloten geweest vanaf het faillissement van [M] en zijn sindsdien gesloten gebleven.

32. Naar het oordeel van de rechtbank geldt voor zowel [J] als [K] dat de shop-in-shops onderdeel van de onderneming uitmaakten ten tijde van het faillissement op 23 februari 2016. Uit voornoemde feiten volgt voor [J] dat de shop-in-shops open waren. Hieraan doet niet af dat de koper van [L] , [N] , reeds vóór het faillissement had laten weten niet verder te willen gaan met de shop-in-shops, zoals verweerder heeft gesteld. De shop-in-shops bestonden immers feitelijk nog. In de [K] shop-in-shops vonden weliswaar gelet op voornoemde feiten geen bedrijfsactiviteiten plaats, maar aannemelijk is dat de shop-in-shops niet waren opgehouden te bestaan. Eiseres heeft immers onweersproken gesteld dat de shop-in-shops ten tijde van het faillissement van [K] niet waren opgeheven en de voorraad en inventaris nog aanwezig waren in de (gesloten) [M] -vestigingen. Voorts is aannemelijk dat daarnaast nog sprake was van zaken als goodwill, knowhow, kennis; derhalve – ook na de feitelijke sluiting – elementen met een zekere waarde.

33. Na de overname door eiseres op 20 maart 2016 heeft eiseres de verkoop van sport- en aanverwante artikelen voortgezet in de zelfstandige winkels van [J] en [K] . De verkoop van sport- en aanverwante artikelen in de shop-in-shops van [L] respectievelijk [M] is niet voortgezet door eiseres, en ook de bedrijfsmiddelen van [J] met betrekking tot de shop-in-shops zijn niet overgenomen door eiseres. Voorts is aannemelijk dat door het niet voortzetten van de shop-in-shopformule een aantal immateriële zaken (bijvoorbeeld een deel van de klantenkring, kennis en goodwill bij zowel [J] als [K] ) niet is overgegaan naar eiseres. De huurovereenkomsten met betrekking tot zowel de [J] als de [K] shop-in-shops zijn niet voortgezet door eiseres. De activiteiten in de shop-in-shops vormden naar het oordeel van de rechtbank een afzonderlijk identificeerbaar deel van de onderneming. Het niet voortzetten door eiseres van de shop-in-shops betekent dat de bedrijfsactiviteiten vóór het faillissement niet gelijk waren aan de bedrijfsactiviteiten na de overname. De identiteit van de ondernemingen [J] en [K] is dus niet behouden. Daarbij kan in het midden kan blijven of eiseres al dan niet de keuze had om de shop-in-shops voort te zetten.

34. Verweerder heeft verder gesteld dat er geen afzonderlijk personeelsbestand was van het personeel dat werkzaam was in de shop-in-shops en dat het personeel niet gescheiden werd verloond. Volgens verweerder is daarom sprake van overname van de gehele ondernemingen van [J] en [K] door eiseres. Volgens eiseres hadden de shop-in-shops eigen managers en personeel.

35. De rechtbank volgt verweerder niet zijn standpunt. Hoewel de wijze waarop het personeelsbestand wordt bijgehouden en het personeel wordt verloond iets kan zeggen over de vraag of sprake is van een afzonderlijk onderdeel van de onderneming, is dit slechts één van de feiten en omstandigheden die een rol spelen bij de vraag of en in hoeverre er sprake is van een overgang van onderneming. Vast staat verder dat na het faillissement het personeel is ontslagen, dat vervolgens een deel via een uitzendconstructie in de winkels van [J] en [K] is blijven werken en uiteindelijk weer in dienst is gekomen bij eiseres. Gesteld noch gebleken is dat alleen het personeel dat werkzaam was in de zelfstandige winkels, weer in dienst is gekomen van eiseres. Aannemelijk is derhalve dat ook personeel dat voor het faillissement werkzaam was in de shop-in-shops, na de overname door eiseres werkzaam is geworden in de zelfstandige winkels. Uit hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd – onder meer de loonsomberekening die eiseres heeft gemaakt van het jaar voorafgaand aan de overname ten opzichte van de loonsom na overname, welke door verweerder niet is betwist – kan in ieder geval worden opgemaakt dat niet het voltallige personeel dat vóór het faillissement werkzaam was bij [J] en [K] , uiteindelijk in dienst is gekomen bij eiseres. Dit onderbouwt derhalve juist niet de conclusie van verweerder dat de gehele ondernemingen zijn overgedragen.

36. Met betrekking tot de sluiting van één winkelvestiging van [K] voor het faillissement en drie winkelvestigingen van [J] tijdens het faillissement, overweegt de rechtbank als volgt. Indien alle activiteiten van de failliete onderneming worden voortgezet maar in een ‘afgeslankte’ vorm (bijvoorbeeld met minder personeel) dan is er voor de premiedifferentiatie Whk toch sprake van een volledige overgang. Gelet hierop volgt de rechtbank partijen in het standpunt dat zij desgevraagd ter zitting hebben ingenomen, inhoudende dat deze sluitingen dienen te worden aangemerkt als een afslanking van de betreffende onderneming (waarbij dient te worden opgemerkt dat de gesloten vestiging van [K] ten tijde van het faillissement al geen deel meer uitmaakte van de onderneming). Deze sluitingen hebben dus geen invloed op de vraag of al dan niet sprake is van een gehele overgang.

37. Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot het oordeel dat voor zowel [J] als voor [K] sprake is van overgang van een deel van de onderneming.

38. Eiseres heeft reeds in de bezwaarfase (bij aanvulling van 30 november 2017) een berekening gemaakt van de volgens haar juiste loonsommen in het overgenomen gedeelte van de ondernemingen. In de beroepsgronden van 1 maart 2019 heeft zij deze bedragen wederom uiteengezet en toegelicht, en hieruit geconcludeerd dat het overgangspercentage van [J] volgens haar moet worden gesteld op 78,39% en voor [K] op 95,86%. Verweerder heeft deze percentages als zodanig niet betwist. De rechtbank ziet geen aanleiding de door eiseres gestelde percentages niet te volgen. De percentages zijn immers gebaseerd op een duidelijke en controleerbare uiteenzetting en berekening van de verschillende loonsommen. Indien verweerder het niet eens was met de berekening of de aannames hierachter dan had hij dit kunnen betwisten. Overigens doet hieraan naar het oordeel van de rechtbank niet af dat eiseres ook de loonsommen van de gesloten winkelvestigingen (zie hiervoor in overweging 36) buiten de loonsom van het overgenomen deel van de winkels heeft gelaten. Verweerder heeft voldoende gelegenheid gehad om dit te betwisten en heeft dit nagelaten.

39. Met betrekking tot de ophoging van het premiepercentage in de uitspraak op bezwaar heeft verweerder in de reactie van 31 januari 2020 gesteld dat ten onrechte acht uitkeringen zijn toegerekend en dat dit moet worden teruggedraaid. Dit punt is derhalve niet meer in geschil, zoals eiseres ook heeft aangegeven in de reactie van 5 maart 2020.

40. Het voorgaande betekent dat verweerder een nieuwe beschikking Whk dient te nemen met inachtneming van het hiervoor overwogene.

41. Eiseres heeft in haar reactie van 29 november 2019 de rechtbank verzocht om toekenning van een vergoeding van immateriële schade vanwege het overschrijden van de redelijke termijn. Ten aanzien daarvan overweegt de rechtbank als volgt. De rechtszekerheid als algemeen aanvaard rechtsbeginsel brengt mee dat belastinggeschillen binnen een redelijke termijn behoren te worden berecht. Indien de redelijke termijn is overschreden wordt, behoudens bijzondere omstandigheden, verondersteld dat de belanghebbende immateriële schade heeft geleden in de vorm van spanning en frustratie. Bij overschrijding van de redelijke termijn dient voor de schadevergoeding als uitgangspunt een tarief te worden gehanteerd van € 500 per half jaar waarmee die termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond (zie ook het overzichtsarrest van de Hoge Raad van 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252).

42. De in aanmerking te nemen termijn begint als regel te lopen op het moment waarop de inspecteur het bezwaarschrift ontvangt. De termijn eindigt op het moment waarop de rechter uitspraak doet. In het onderhavige geval is het bezwaarschrift op 13 januari 2017 door verweerder ontvangen. Op 1 oktober 2018 heeft verweerder uitspraak op bezwaar gedaan. Het beroepschrift hiertegen is op 12 november 2018 door de rechtbank ontvangen. De rechtbank doet op 6 september 2021 uitspraak.

43. De hiervoor bedoelde redelijke termijn, die gehanteerd moet worden als uitgangspunt, geldt behoudens bijzondere omstandigheden. Tot de bijzondere omstandigheden die aanleiding kunnen zijn voor verlenging van bedoelde termijn, worden onder meer gerekend de ingewikkeldheid van de zaak, die bijvoorbeeld kan zijn gelegen in de aard en omvang van de fiscale problematiek, de omvang van het verrichte onderzoek, alsmede de invloed van de belanghebbende en/of diens gemachtigde op de duur van het proces, bijvoorbeeld door het doen van herhaalde verzoeken om verlenging van gestelde termijnen of om uitstel voor (het voldoen aan) uitnodigingen of oproepingen. Op verzoek van een partij verleend uitstel voor het indienen van processtukken, nader motiveren van het bezwaar of beroep e.d. dat valt binnen de gebruikelijke uitsteltermijnen brengen geen verlenging van de redelijke termijn mee (zie Hoge Raad 20 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1461).

44. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de overschrijding van de redelijke termijn aan eiseres is te wijten en voert hiertoe aan dat door eiseres meermaals om uitstel is gevraagd, meermaals is gevraagd de bezwaren nader te motiveren en verzocht is om meerdere hoorgesprekken, welke verzoeken steeds door verweerder zijn gehonoreerd.

45. De rechtbank ziet in hetgeen verweerder heeft aangevoerd geen aanleiding bijzondere omstandigheden in aanmerking te nemen die aanleiding geven tot verlenging van de redelijke termijn. Zonder nadere onderbouwing, die ontbreekt, is niet aannemelijk dat de verzoeken om uitstel en nadere motivering die eiseres heeft gedaan, niet binnen de gebruikelijke uitsteltermijnen vallen. Ook de complexiteit van het dossier en de hoeveelheid gewisselde processtukken zijn naar het oordeel van de rechtbank overigens niet van zodanige aard dat sprake is van bijzondere omstandigheden die tot een verlenging van de redelijke termijn leiden.

46. In gevallen waarin de bezwaar- en de beroepsfase tezamen zo lang hebben geduurd dat de redelijke termijn is overschreden, dient de rechter met het oog op toekenning van een vergoeding voor immateriële schade vanwege dat tijdsverloop te beoordelen op welke wijze de termijnoverschrijding moet worden toegerekend aan de bezwaar- en aan de beroepsfase. Daardoor wordt immers bepaald in hoeverre de immateriële schade is toe te rekenen aan het bestuursorgaan respectievelijk de rechter. Bij deze toerekening heeft als regel te gelden dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt, en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag neemt.

47. Gelet op het hiervoor overwogene is de redelijke termijn aangevangen op 13 januari 2017. De rechtbank doet uitspraak op 6 september 2021. Dit is een tijdsverloop van (afgerond) vier jaren en acht maanden (56 maanden). De redelijke termijn van twee jaar is met twee jaar en acht maanden (32 maanden) overschreden. Daarmee correspondeert een vergoeding van immateriële schade van € 3.000. Van dit tijdsverloop dient een periode vanaf de datum van de uitspraak op bezwaar van 1 oktober 2018 tot de datum van de uitspraak van de rechtbank van 6 september 2021, derhalve een tijdsverloop van afgerond 36 maanden, te worden toegerekend aan de beroepsfase. Van de overschrijding van de redelijke termijn dient een periode van (36 – 18 =) 18 maanden aan de rechtbank te worden toegerekend. De overige 14 maanden dienen aan verweerder te worden toegerekend. Verweerder dient daarom van de schadevergoeding van € 3.000 een bedrag van € 1.312,50 (14/32 deel van € 3.000) te vergoeden en de Staat (de Minister van Justitie en Veiligheid) € 1.687,50 (18/32 deel van € 3.000).

48. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard. Met betrekking tot het verzoek van eiseres om terugbetaling van hetgeen onverschuldigd betaald is, dient de rechtbank zich onbevoegd te verklaren. De belastingrechter (bestuursrechter) is niet bevoegd van een dergelijke vordering kennis te nemen.

49. Ter onderbouwing van haar verzoek om integrale vergoeding van de door haar gemaakte proceskosten stelt eiseres dat zij onnodig advieskosten heeft gemaakt doordat

– samengevat – relevante stukken niet of (veel) te laat zijn toegezonden, verweerder het gerechtvaardigd vertrouwen heeft gewekt dat een vaststellingsovereenkomst tot stand zou komen en verweerder pas op een laat moment heeft toegegeven dat de thans niet meer in geschil zijnde uitkeringslasten ten onrechte in rekening zijn gebracht.

50. De rechtbank overweegt als volgt. Voor afwijking van de in het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb) opgenomen forfaitaire regeling voor vergoeding van de proceskosten is slechts plaats in zeer bijzondere omstandigheden. Hiervan is in ieder geval sprake als het bestuursorgaan tegen beter weten in een onjuist standpunt heeft gehandhaafd. Hiervan is in het onderhavige geval geen sprake. Voorts kan voor toekenning van een bovenforfaitaire vergoeding grond zijn wanneer sprake is van ernstig onzorgvuldig handelen van het bestuursorgaan waardoor een procespartij nodeloos tot het maken van hoge proceskosten is genoodzaakt. Naar het oordeel van de rechtbank is geen sprake van ernstig onzorgvuldig handelen door verweerder jegens eiseres. De rechtbank komt tot dit oordeel op grond van het volgende. Met betrekking tot het vertrouwen in de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst is relevant hetgeen is neergelegd in het gespreksverslag van het gesprek tussen eiseres, de gemachtigde en verweerder. Hierin staat onder meer:

51. De rechtbank wijst het verzoek om een integrale proceskostenvergoeding af.

52. Gelet op het voorgaande veroordeelt de rechtbank verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten zoals die op grond van het Bpb voor vergoeding in aanmerking komen. Deze kosten stelt de rechtbank voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 993,75 voor bezwaar (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 0,5 punt voor het verschijnen ter nadere hoorzitting met een waarde per punt van € 265 en een wegingsfactor 1,5) en € 2.805 voor beroep (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor het verschijnen ter nadere zitting met een waarde per punt van € 748 en een wegingsfactor 1,5), derhalve in totaal € 3.798,75. De rechtbank is van oordeel dat het gaat om een complexe en bewerkelijke zaak, hetgeen een wegingsfactor 1,5 (zwaar) rechtvaardigt. Overige proceskosten zijn gesteld noch gebleken.