Rechtbank Noord-Nederland, 18-03-2014, ECLI:NL:RBNNE:2014:1539, AWB LEE 12_2234

De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder de navorderingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag heeft opgelegd.

In voornoemd artikel is bepaald dat niet tot het loon behoren aanspraken op periodieke uitkeringen ter vervanging van gederfd of te derven loon, mits deze aanspraken voorzien in aan de werknemer of gewezen werknemer toekomende periodieke uitkeringen die niet later ingaan dan in het jaar waarin hij de leeftijd van 65 jaar bereikt of in periodieke uitkeringen die bij zijn overlijden ingaan en toekomen aan zijn echtgenoot of gewezen echtgenoot dan wel degene met wie hij duurzaam een gezamenlijke huishouding voert of heeft gevoerd en met wie geen bloed- of aanverwantschap in de rechte lijn bestaat, of aan zijn kinderen of pleegkinderen die de leeftijd van 30 jaar nog niet hebben bereikt.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiser niet voldaan aan de in het hiervoor genoemde wetsartikel geformuleerde vereisten. Door het enkel oprichten van een vennootschap die als doel heeft – kort gezegd – het opbouwen en beheren van een stamrechtvoorziening als bedoeld in de Wet op de loonbelasting 1964 is er naar het oordeel van de rechtbank geen stamrechtovereenkomst gesloten waaruit blijkt dat de oud-werkgever aan eiser een aanspraak toekent op periodieke uitkeringen ter vervanging van gederfd of te derven loon, die niet later ingaan dan in het jaar waarin eiser de AOW-gerechtigde leeftijd bereikt. Eiser heeft ter zitting desgevraagd verklaard dat er geen stamrechtovereenkomst is, maar dat met de statuten van Beheer BV aan de hiervoor genoemde wettelijke vereisten wordt voldaan. De rechtbank kan eiser hierin niet volgen. De statuten geven enkel aan of de BV op grond van zijn doelomschrijving als stamrecht-BV kan fungeren, maar de inhoud van de statuten kunnen niet kwalificeren als een stamrechtovereenkomst in de zin van de vereisten van artikel 11, eerste lid, onderdeel g, van de Wet LB. Eiser heeft dan ook ten onrechte een beroep gedaan op de stamrechtvrijstelling. De overige grieven van eiser met betrekking tot de navorderingsaanslag behoeven dan ook geen beoordeling meer.

Gelet op het hetgeen hiervoor is overwogen is de onderhavige navorderingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag opgelegd.

Verweerder heeft aan eiser een vergrijpboete van € 43.400 opgelegd, overeenkomstig artikel 67e van de AWR en in overeenstemming met het beleid, zoals dat is vastgelegd in paragraaf 25 en 27 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998. Weliswaar wordt, op grond van artikel 24a, tweede lid, AWR juncto artikel 26b, tweede lid, AWR, het beroep geacht mede te zijn gericht tegen deze boete, maar dat betekent niet dat eiser hiermee volledig is ontslagen van zijn stelplicht. Nu eiser geen afzonderlijke gronden heeft aangedragen op grond waarvan de boete zou moeten worden verminderd of geheel achterwege zou moeten blijven, komt de rechtbank in beginsel niet toe aan de beoordeling van de vraag of de boete passend en geboden is.

De rechtbank dient echter op grond van het arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005 (nr. 37 984, ECLI:NL:HR:2005:AA9006) wel ambtshalve te onderzoeken of sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (hierna: EVRM). Deze termijn vangt aan op het moment waarop het (voornemen tot het) opleggen van de boete aan eiser is kenbaar gemaakt. In het onderhavige geval is het voornemen tot het opleggen van een boete kenbaar gemaakt in de brief van 2 december 2010 (het voornemen tot het opleggen van de onderhavige navorderingsaanslag). Gesteld noch aannemelijk is geworden dat de proceshouding van eiser heeft bijgedragen aan het nodeloos verstrijken van tijd. In totaal is derhalve, tussen 2 december 2010 en de datum van de onderhavige uitspraak, te weten 18 maart 2014, een tijdsverloop van circa drie jaren en vier maanden in de procedure niet aan eiser te wijten. Hierin ziet de rechtbank reden de boete te matigen met 20%, tot een bedrag van € 34.720. De rechtbank acht deze boete passend en geboden.

Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de beschikking heffingsrente. Hierbij wijst de rechtbank eiser erop dat het bedrag van de heffingsrente het bedrag van de aanslag volgt.

De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.460 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 243 en een wegingsfactor 1, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 487 en een wegingsfactor 1).