Rechtbank Noord-Nederland, 09-09-2014, ECLI:NL:RBNNE:2014:4427, LEE AWB-13_961

De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan.

In geschil is het antwoord op de vraag of verweerder aan eiseres terecht onderhavige voorlopige aanslag precariobelasting heeft opgelegd.

Verweerder is op dit punt van mening dat eiseres niet heeft aangetoond dat de gemeente Ooststellingwerf een overeenkomst is aangegaan met eiseres, dat in het overlegde stuk (1.2) niet staat dat de gemeente een zakelijk recht zal verlenen en dat eiseres zich niet op deze overeenkomst kan beroepen. Verweerder is van mening dat eiseres niet als rechtsopvolger van [A] bij de beweerdelijke overeenkomst kan worden aangemerkt.

De rechtbank is van oordeel dat eiseres, gelet op de gemotiveerde betwisting door verweerder, het bestaan van een overeenkomst, waar zij haar primaire standpunt op baseert, niet aannemelijk heeft gemaakt. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat eiseres weliswaar, naar de rechtbank begrijpt, een model-overeenkomst heeft overgelegd (1.2), maar dat zij daarmee niet aannemelijk heeft gemaakt dat de gemeente Ooststellingwerf met enige voorganger van eiseres, wat daar overigens ook van zij, deze overeenkomst heeft gesloten, omdat het geen ondertekend exemplaar van de overeenkomst betreft, met de gemeente Ooststellingwerf als contractspartij. De onder 1.3 vermelde lijst acht de rechtbank evenmin voldoende om het bestaan van een dergelijke overeenkomst aannemelijk te maken. Nu eiseres het bestaan van de overeenkomst, met de door eiseres gestelde inhoud, niet aannemelijk heeft gemaakt, gaat de rechtbank voorbij aan de op de inhoud van deze beweerdelijke overeenkomst gebaseerde, door eiseres aangedragen standpunten.

Eiseres is subsidiair van mening dat de door verweerder gehanteerde tarieven voor de precariobelasting onevenredig hoog zijn en naar willekeur zijn vastgesteld.

Verweerder is op dit punt van mening dat de tariefstelling door de gemeente op zichzelf niet ter beoordeling van de belastingrechter staat. Verweerder voert tevens aan dat het onderhavige tarief niet afwijkt van dat in andere gemeenten en daartoe vermeldt hij de tarieven van twaalf andere gemeenten die even hoog of hoger zijn.

De rechtbank is van oordeel dat de autonome bevoegdheid van de gemeenteraad om binnen de grenzen van de wet tot heffing van – onder meer – precariobelasting te besluiten zich mede uitstrekt tot de hoogte van de daarbij in aanmerking te nemen tarieven. De rechter mag daarin niet treden. Een uitzondering geldt weliswaar in geval komt vast te staan dat de tarieven leiden tot een onredelijke en willekeurige belastingheffing die de wetgever bij de toekenning aan de gemeente van de bevoegdheid tot het heffen van precariobelasting niet op het oog kan hebben gehad, doch eiseres, die in deze de bewijslast heeft, heeft, mede gelet op de door verweerder aangedragen tarieven van andere gemeenten, niet aannemelijk gemaakt dat deze uitzondering zich voordoet met betrekking tot het tarief dat in de tarieventabel (zie 1.4) is opgenomen.

Eiseres voert tenslotte aan dat verweerder heeft gehandeld in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel en het motiveringsbeginsel. Wat betreft het zorgvuldigheidsbeginsel voert eiseres aan dat verweerder met een zorgvuldige werkwijze onderhavige voorlopige aanslag niet had opgelegd. Ten aanzien van het motiveringsbeginsel voert eiseres aan dat verweerder zijn uitspraak op bezwaar niet of onvoldoende heeft gemotiveerd.

Verweerder is op dit punt van mening dat eiseres’ standpunt inzake de strijd met het zorgvuldigheids- en het motiveringsbeginsel feitelijke grondslag missen.

De rechtbank is van oordeel dat eiseres geen feiten en omstandigheden aannemelijk heeft gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat het opleggen van onderhavige voorlopige aanslag in strijd komt met het zorgvuldigheids- en/of het motiveringsbeginsel. Voor zover eiseres haar standpunt in bezwaar dat sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel ook in hoger beroep wenst aan te voeren, is de rechtbank van oordeel dat hiervoor evenzeer geldt dat eiseres daartoe geen feiten en omstandigheden aannemelijk heeft gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat het opleggen van onderhavige voorlopige aanslag daarmee in strijd komt. Reeds hierom kan het beroep van eiseres op die beginselen niet tot vernietiging van de voorlopige aanslag leiden.

Gelet op het voorgaande komt de rechtbank tot de conclusie dat het beroep ongegrond dient te worden verklaard.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.