Rechtbank Noord-Nederland, 11-05-2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:2073, AWB - 16 _ 2676

1. De rechtbank geeft hiervoor de volgende motivering.

2. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat het beroep niet-ontvankelijk dient te worden verklaard omdat overeengekomen is dat eiseres het beroep zou intrekken. Vervolgens heeft verweerder de naheffingsaanslag en belastingrente– en boetebeschikking verminderd naar nihil.

3. De rechtbank is van oordeel dat er nog wel sprake is van een beroep waarop moet worden beslist. Weliswaar bestaat het voorwerp van het beroep niet meer, aangezien de naheffingsaanslag en de bijbehorende beschikkingen op 27 januari 2017 tot nihil zijn verminderd, maar voor de rechtbank is het niet genoeg dat eiseres daaraan voorafgaand aan verweerder heeft geschreven dat zij akkoord gaat met de intrekking. De rechtbank verlangt een intrekking van eiseres ten overstaan aan de rechtbank. Als dat niet ter zitting gebeurt, dan kan eiseres alleen op schrift, rechtstreeks aan de rechtbank gericht, de intrekking bewerkstelligen (vgl. artikel 6:21 van de Awb). In dit geval heeft de rechtbank eiseres daartoe schriftelijk benaderd, maar heeft eiseres daarop niet gereageerd. De mailwisseling tussen verweerder en eiseres van 12 en 13 december 2016 kwalificeert evenmin als een zodanige intrekking. Het beroep bestaat dus nog.

4. De rechtbank constateert vervolgens dat verweerder – aangezien eiseres geen verdere gronden heeft ingebracht – hangende het beroep volledig aan eiseres is tegemoetgekomen. De rechtbank is van oordeel dat eiseres gelet op het voorgaande geen belang meer heeft bij haar beroep (vgl. HR 11 april 2014, nr. 13/01903, ECLI:NL:HR:2014:878), zodat de rechtbank eiseres niet-ontvankelijk zal verklaren in haar beroep. Hierbij verdient nog opmerking dat een belang bij een beslissing op het beroep niet kan zijn gelegen in de mogelijkheid dat de rechter het bestuursorgaan veroordeelt tot vergoeding van griffierecht en/of proceskosten. In gevallen waarin een rechtsmiddel niet-ontvankelijk wordt verklaard omdat het bestuursorgaan geheel aan de bezwaren van de belanghebbende tegemoet is gekomen, behoort de rechter namelijk vergoeding van griffierecht te gelasten (vgl. artikel 8:41, lid 7, van de Awb), en dient hij als hoofdregel het bestuursorgaan in de proceskosten te veroordelen, tenzij de noodzaak tot het instellen van beroep uitsluitend voortvloeide uit de handelwijze van de belanghebbende (vgl. HR 3 december 2010, nr. 09/04397, ECLI:NL:HR:2010:BO5988).

5. De rechtbank is van oordeel dat eiseres – gelet op de eerdergenoemde emailwisseling die tot de gedingstukken behoort – rechtsgeldig heeft afgezien van de haar eventueel toekomende proceskostenvergoeding. De emailwisseling vermeldt evenwel niets over het griffierecht. Voor zover verweerder zich op het standpunt stelt dat ook over het griffierecht afspraken zijn gemaakt, oordeelt de rechtbank dat het op de weg van verweerder had gelegen hierover in de mailwisseling of anderszins duidelijkheid te verschaffen. Mede gelet op de hiervoor aangehaalde jurisprudentie van de Hoge Raad over situaties als de onderhavige, mag eventuele onduidelijkheid op dit punt naar het oordeel van de rechtbank niet voor rekening van eiseres komen.

6. Gelet op het voorgaande is het beroep niet-ontvankelijk.

7. De rechtbank bepaalt dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht vergoedt.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.