Rechtbank Noord-Nederland, 23-10-2017, ECLI:NL:RBNNE:2017:4211, AWB - 17 _ 1137

1. De rechtbank geeft hiervoor de volgende motivering.

2. Tussen partijen is niet in geschil dat verweerder de hoorplicht heeft geschonden en dat het beroep derhalve gegrond dient te worden verklaard. In beginsel dient de rechtbank met toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Algemene wet Bestuursrecht verweerder op te dragen opnieuw op het bezwaar te beslissen. Nu eiser ter zitting alsnog heeft ingestemd met afdoening door de rechtbank, ziet de rechtbank aanleiding van deze regel af te wijken en zal de rechtbank zelf in de zaak voorzien.

3. Eiser was in het onderhavige jaar fiscaal partners met de heer [voormalig fiscale partner] . Aan eiser is over het jaar 2009, met dagtekening 11 juli 2012, de definitieve aanslag IB/PVV opgelegd. Bij deze aanslag is aan eiser een gecombineerde heffingskorting toegekend van € 2.092. Eiser had over 2009 geen inkomen. De heffingskorting is aan eiser verleend ingevolge artikel 8.9 van de Wet Inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB). Het saldo van de gecombineerde inkomensheffing en gecombineerde heffingskorting van de heer [voormalig fiscale partner] was hiervoor hoog genoeg.

4. Over het jaar 2012 was het inkomen van de heer [voormalig fiscale partner] negatief. Bij verrekeningsbeschikkingen met dagtekening 27 augustus 2016 respectievelijk 7 september 2016 is dit negatieve inkomen verrekend met het inkomen van de heer [voormalig fiscale partner] over het jaar 2009, hetgeen heeft geresulteerd in een vermindering van de aan de heer [voormalig fiscale partner] over het jaar 2009 opgelegde aanslag in de IB/PVV. Door deze verrekening bedraagt het saldo van de gecombineerde inkomensheffing en gecombineerde heffingskorting voor de heer [voormalig fiscale partner] in het jaar 2009 nihil.

5. Verweerder heeft in verband met de genoemde beschikkingen van 27 augustus 2016 respectievelijk 7 september 2016 aan eiser de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd. Bij deze navorderingsaanslag is de bij de aanslag over het jaar 2009 aan eiser toegekende gecombineerde heffingskorting van € 2.092 vastgesteld op nihil, waardoor het aanvankelijk vastgestelde bedrag van de gecombineerde heffingskorting van hem is nagevorderd. Daarbij is een beschikking inzake heffingsrente gegeven naar een te betalen bedrag van € 474.

6. Gelet op het voorgaande wordt, achteraf bezien, niet aan de voorwaarden van artikel 8.9 van de Wet IB voldaan. Door de achterwaartse verrekening bij de heer [voormalig fiscale partner] van het negatieve inkomen over het jaar 2012 met het inkomen over het jaar 2009, overtreft de gecombineerde inkomensheffing van de heer [voormalig fiscale partner] de gecombineerde heffingskorting voor het jaar 2009 niet meer. Voor dit soort situaties verlengt artikel 16, zesde lid van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) de geldende navorderingstermijn tot acht weken na het tijdstip waarop de aanslag van de partner, of - zoals in dit geval - een beschikking strekkende tot vermindering van de aanslag van de aanslag onherroepelijk is geworden. Tussen partijen is niet in geschil dat verweerder deze verlengde termijn in acht heeft genomen.

7. Het voorgaande leidt de rechtbank tot het oordeel dat de gecombineerde heffingskorting ten onrechte bij de aan eiser opgelegde aanslag voor het jaar 2009 is verleend en dat verweerder dit op grond van artikel 16, zesde lid, van de AWR terecht heeft hersteld door het opleggen van een navorderingsaanslag.

8. Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Eiser heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. De rechtbank ziet geen aanleiding af te wijken van de beschikking heffingsrente. Hierbij wijst de rechtbank eiser erop dat het bedrag van de heffingsrente het bedrag van de aanslag volgt.

9. Gelet op het voorgaande is het beroep gegrond.

10. Omdat de rechtbank het beroep gegrond heeft verklaard, heeft de rechtbank bepaald dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

11. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op € 81 aan verletkosten en € 3,40 aan reiskosten.