Rechtbank Noord-Nederland, 11-09-2018, ECLI:NL:RBNNE:2018:3742, AWB - 17 _ 2005 en AWB-17_2006

1. De rechtbank geeft hiervoor de volgende motivering.

2. De rechtbank overweegt vooraf dat eiser zijn beroep tegen de beschikking IB/PVV over het jaar 2009, voor zover deze al aanhangig was, heeft laten vallen.

3. Ingevolge artikel 6:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bedraagt de termijn voor het indienen van een beroepschrift zes weken. Ingevolge artikel 26c van de Algemene wet inzake rijksbelastingen vangt de termijn voor het instellen van beroep aan met ingang van de dag na die van dagtekening van de uitspraak op bezwaar, tenzij de dag van dagtekening gelegen is vóór de dag van de bekendmaking. Ingevolge artikel 6:9, eerste lid, van de Awb is een beroepschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn is ingediend. Ingevolge het tweede lid van dit artikel is een beroepschrift bij verzending per post tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen. Ingevolge artikel 6:11van de Awb blijft ten aanzien van een na afloop van de termijn ingediend beroepschrift niet-ontvankelijkverklaring daarvan achterwege indien redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat de indiener in verzuim is geweest.

4. Verweerder heeft, op verzoek van eiser van 12 november 2014, het adres [postbus] te [plaats B] voor de periode van 20 januari 2015 tot en met 17 juni 2015 opgenomen als verplicht toezendadres. Tussen partijen is niet in geschil dat de uitspraak op bezwaar met dagtekening 7 april 2015 is verzonden aan het adres [postbus] te [plaats B] . Naar het oordeel van de rechtbank is daarmee sprake van een juiste wijze van bekendmaking. Niet gesteld en ook niet gebleken is dat de dagtekening van deze uitspraak op bezwaar is gelegen vóór de dag van de bekendmaking. Dit betekent dat de laatste dag van de beroepstermijn 9 mei 2015 was.

5. De rechtbank stelt vast dat eiser voor het eerst op de uitspraak op bezwaar heeft gereageerd bij brief van 18 juli 2015 gericht aan verweerder, welke door verweerder is ontvangen op 21 juli 2015. Verweerder heeft deze brief aangemerkt als een beroepschrift en de brief op grond van artikel 6:15 van de Awb doorgezonden aan de rechtbank. Bij de beoordeling of het beroepschrift tijdig is binnengekomen moet de rechtbank volgens artikel 6:15 Awb uitgaan van de datum waarop het beroepschrift is binnengekomen bij het onbevoegde orgaan, in dit geval verweerder. Nu eiser het beroepschrift pas bij verweerder heeft ingediend toen de beroepstermijn al was verlopen, is het beroepschrift naar het oordeel van de rechtbank niet tijdig ingediend.

6. Ten aanzien van de eventuele verschoonbaarheid van de termijnoverschrijding overweegt de rechtbank als volgt. Eiser heeft ter zitting gesteld dat de termijnoverschrijding niet aan hem kan worden toegerekend omdat hij begin 2015 aan lager wal was geraakt en hij daarom geen acht meer heeft geslagen op onder meer zijn post. Naar het oordeel van de rechtbank vormt de door eiser aangevoerde reden geen aanleiding om de termijnoverschrijding verschoonbaar te achten. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat eiser in de periode waarin hij volgens hem aan lager wal was geraakt, wel in staat is geweest om aan verweerder het hierboven vermelde postbusnummer door te geven. Dat eiser vervolgens door zijn persoonlijke omstandigheden geen acht heeft geslagen op zijn post komt naar het oordeel van de rechtbank voor zijn eigen rekening en risico. Daarnaast betrekt de rechtbank in haar oordeel dat verweerder de vooraankondigingen van de uitspraken op bezwaar aangetekend heeft verzonden en dat verweerder op zitting onweersproken heeft gesteld dat deze niet retour zijn gekomen. Bovendien heeft verweerder inmiddels ook de aanslagen ambtshalve beoordeeld en is het verzoek om ambtshalve vermindering bij voor bezwaar vatbare beschikking (2010) afgewezen. Eiser heeft hiertegen geen bezwaar gemaakt.

7. Nu de rechtbank de beroepen niet-ontvankelijk verklaart, komt de rechtbank niet toe aan een inhoudelijke behandeling van eisers beroep.

8. Voor een proceskostenvergoeding bestaat geen aanleiding.

9. Partijen zijn gewezen op de mogelijkheid om tegen de mondelinge uitspraak in hoger beroep te gaan op de hieronder omschreven wijze.