Rechtbank Noord-Nederland, 01-10-2020, ECLI:NL:RBNNE:2020:4212, AWB - 19 _ 993

1.1.

1.2.

Met dagtekening 23 oktober 2014 is automatisch de definitieve aanslag IB/PVV 2013 opgelegd naar een verzamelinkomen van € 13.884.

1.3.

1.4.

Op 13 november 2017 heeft verweerder het bezwaar van de gemachtigde van eiser ontvangen.

1.5.

Op 7 september 2018 heeft er een hoorgesprek plaatsgevonden.

1.6.

1.7.

Het verschil tussen het belastbaar inkomen uit werk en woning (tevens verzamelinkomen) zoals dat bij de uitspraak op bezwaar is vastgesteld en zoals dat was aangegeven, bedraagt € 1.106. De bij uitspraak op bezwaar verminderde navorderingsaanslag bedraagt - exclusief belastingrente - € 366.

1.8.

2. Correctiebeleid

Een bedrag van niet meer dan € 225 kan als een “gering bedrag” beschouwd worden. Op basis hiervan geldt het volgende correctiebeleid:

1. Een te hanteren bedrag aan (minimaal) te betalen belasting naar aanleiding van correcties van € 225 per individuele belastingaanslag, dus per middel en belastingplichtige.

(…)

3. Het te hanteren bedrag bij een inkomenscorrectie bedraagt € 500;

4. Het te hanteren bedrag bij een navordering bedraagt € 450 (c.q. € 1.000 inkomen), behoudens in gevallen waarin sprake is van kwade trouw of repeterende onjuistheden. Dit conform de toezegging in 2009 aan de Tweede Kamer in het kader van de discussie over het ‘nieuw feit’.

(…)

9. In die gevallen dat de belastingplichtige inspeelt op dit interne correctiebeleid is het mogelijk dat hiervan afgeweken kan worden. Bijvoorbeeld dat de belastingplichtige door het verstrekken van onjuiste gegevens inspeelt op het correctiebeleid.

2.1

Ter zitting is met partijen vastgesteld dat er over twee punten nog een geschil bestaat, waarover de rechtbank moet beslissen.

2.2

Ten eerste gaat het om de vraag hoe het correctiebeleid in dit geval precies moet worden toegepast. Eiser stelt dat de navorderingsaanslag vernietigd moet worden, nu het bedrag van de navordering in bezwaar is verlaagd en daardoor onder het in het correctiebeleid genoemde bedrag van € 450 uitkomt. Daarnaast wijst eiser hierbij op het doel en de strekking van het correctiebeleid. Eiser heeft er ook op gewezen dat hij over de jaren 2012, 2014 en 2015 na onderzoek door de inspecteur uiteindelijk zelfs extra geld heeft teruggekregen, meer nog dan eiser zelf had aangegeven in zijn aangifte. Eiser is dus een keurige belastingplichtige en het strookt niet met het doel en de strekking van het correctiebeleid om hem voor dit jaar dan toch een navorderingsaanslag op te leggen. Verweerder stelt dat, omdat het bedrag van de inkomenscorrecties boven de € 1.000 uitkomt, het correctiebeleid niet van toepassing is en er geen ruimte is voor een ruimhartiger toepassing van het correctiebeleid.

2.3

Ten tweede is - voor het geval het correctiebeleid niet aan navordering in de weg staat - tussen partijen nog in geschil of de aftrek specifieke zorgkosten met € 555 moeten worden verhoogd.

3.1

De rechtbank kijkt allereerst naar de vraag of het correctiebeleid juist is toegepast. Partijen zijn het erover eens dat er geen sprake is van kwade trouw of repeterende onjuistheden. Het gaat dus alleen om de absolute grenzen van € 450 en € 1.000.

3.2

Er worden in het onderdeel '1. Context' van het correctiebeleid (zie. 1.8) twee doelstellingen genoemd: allereerst het wegnemen van irritatie bij de belastingplichtige (die een negatieve invloed kan hebben op zijn compliant gedrag) en ten tweede de efficiency aan de kant van de Belastingdienst (de verhouding tussen de kosten van het opleggen van de aanslag versus de opbrengst). Met deze twee doelstellingen moet rekening gehouden worden bij het toepassen en het interpreteren van het correctiebeleid. Daarom zal de rechtbank met dit in het achterhoofd kijken naar hoe het correctiebeleid moet worden uitgelegd (vgl. Hoge Raad 26 juni 2020, ECLI:NL:HR:2020:1109).

3.3

Concreet gaat het om de uitleg van wat als eerste in lid 4 van onderdeel 2 staat: 'Het te hanteren bedrag bij een navordering bedraagt € 450 (c.q. € 1.000 inkomen) (…)'. Kort gezegd stelt eiser dat het stukje '(c.q. € 1.000 inkomen)' net zo goed kan worden doorgestreept, terwijl verweerder daarin een tweede, cumulatieve eis leest. Volgens verweerder geldt het correctiebeleid bij navorderingsaanslagen dus alleen als het bedrag van de navorderingsaanslag maximaal € 450 bedraagt EN als het inkomen met maximaal € 1.000 is gecorrigeerd. Het is duidelijk dat het bedrag van de navorderingsaanslag in dit geval wél onder de € 450 ligt, maar dat het inkomen met meer dan € 1.000 is gecorrigeerd (zie 1.7.).

4.1

Naar het oordeel van de rechtbank is het correctiebeleid toegeschreven op de toepassing van een absolute grens aan (extra) te betalen belasting. Al in de eerste zin wordt gesproken over ‘een “gering bedrag” aan te betalen belasting’. Ook daarna wordt consequent van een “bedrag” aan te betalen belasting gesproken en wordt nergens gerept van een bedrag aan inkomenscorrecties. Onder 'opbrengst' kan verder niets anders worden verstaan dan de (extra) belastingopbrengst.

4.2

4.3

4.4

Uit deze passages leidt de rechtbank af dat het de opstellers van het correctiebeleid te doen is geweest om als absolute grens een bedrag aan te betalen belasting te bepalen, waar beneden niet wordt gecorrigeerd. Welk bedrag aan (extra) inkomen tot dat bedrag aan (extra) belasting heeft geleid, kon de opstellers niet zoveel schelen.

5.1

Tegen deze achtergrond ligt het volgens de rechtbank voor de hand dat de € 1.000 inkomensgrens die in lid 4 van onderdeel 2 van het correctiebeleid staat, alleen als praktisch handvat voor ambtenaren is bedoeld, om de toepassing van het correctiebeleid gemakkelijk(er) te maken. Gezien het feit dat het correctiebeleid als intern beleidsdocument is opgesteld, is het ook niet vreemd dat er zulke handvatten in het document genoemd worden.

5.2

Het gaat dus om de grens van € 450 aan belasting, maar het is niet altijd in één oogopslag duidelijk bij hoeveel meer belastbaar inkomen die grens bereikt wordt, terwijl dat ook nog van persoon tot persoon kan verschillen. In de praktijk zal die grens doorgaans wel bereikt worden bij een bedrag aan inkomenscorrecties van rond de € 1.000. Daarom kan dat bedrag goede diensten bewijzen in de uitvoeringspraktijk als vuistregel: loopt de navorderende inspecteur tegen posten aan die het inkomen met € 1.000 of meer verhogen, dan zit er een dikke kans in dat daarmee de grens van € 450 aan belasting wordt overschreden.

5.3

Ook het feit dat de € 1.000 inkomen in lid 4 van onderdeel 2 van het correctiebeleid tussen haakjes is geplaatst, wijst volgens de rechtbank op het ondergeschikte karakter.

5.4

De € 1.000 inkomensgrens moet volgens de rechtbank dus niet als een harde, cumulatieve grens worden gezien, maar als een hulpmiddel om te bepalen of er sprake is van overschrijding van een bedrag van meer dan € 450 aan na te vorderen belasting.

5.5

De grens voor het opleggen van een navorderingsaanslag ligt op grond van het correctiebeleid bij een bedrag van meer dan € 450 aan navordering en alleen deze grens is relevant.

6. De rechtbank concludeert dat er geen sprake is van cumulatieve voorwaarden. Het gelijk is aan eiser.

7. Ter zitting is met partijen besproken dat bij deze stand van zaken met betrekking tot het correctiebeleid de navorderingsaanslag vernietigd moet worden.

8. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt de navorderingsaanslag en de belastingrentebeschikking.

9. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

10. Ter zitting, waarop ook de zaken van eiser met nummers 19/992 en 19/994 (over de jaren 2012 en 2014) zijn behandeld, is tussen partijen overeenstemming bereikt over de proceskostenvergoeding in alle drie de zaken, dus inclusief deze zaak met nummer 19/993. Deze overeenstemming houdt in dat de proceskostenvergoeding alleen in de andere zaken, over de jaren 2012 en 2014, wordt toegekend. Eiser heeft in deze zaak dus uitdrukkelijk afgezien van een proceskostenvergoeding. Hetzelfde heeft te gelden voor het verzoek met betrekking tot de immateriële schadevergoeding. Ook deze is in onderling overleg toegekend in alleen de zaken 19/992 en 19/994, terwijl eiser uitdrukkelijk heeft afgezien van een vergoeding in deze zaak. Onder toezegging van de toekenning van de proceskostenvergoeding en de immateriële schadevergoeding betreffende de jaren 2012 en 2014 heeft eiser zijn beroepen in de zaken 19/992 en 19/994 ingetrokken. Dit alles betekent dat eiser in deze zaak geen proceskostenvergoeding en geen immateriële schadevergoeding toekomt.