Rechtbank Noord-Nederland, 18-01-2022, ECLI:NL:RBNNE:2022:959, AWB - 21 _ 475

Verweerder stelt zich in beroep alsnog op het standpunt dat het bezwaar niet-ontvankelijk had moeten worden verklaard vanwege termijnoverschrijding. De rechtbank is van oordeel dat uit de jurisprudentie van de CRvB en ARvS volgt dat de rechtszekerheid eraan in de weg staat dat de rechter op initiatief van het bestuursorgaan de tijdigheid van het bezwaar beoordeelt. Hoewel de Hoge Raad zich op dit punt niet expliciet heeft uitgelaten, is de rechtbank van oordeel dat ook in belastingzaken als uitgangspunt heeft te gelden dat de rechter ook niet op initiatief van het bestuursorgaan de tijdigheid van het bezwaar in beroep beoordeelt.

Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat de tenaamstelling van de aanslagen Watersysteemheffing, OZB en Rioolheffing voor 2019 onjuist zijn, omdat hij – hoewel hij nog wel mede-eigenaar was van de woning – al enige jaren niet meer in de woning woonde en hem in het kader van de echtscheiding zelfs een verbod was opgelegd de woning te betreden. Eisers ex-partner was gebruiker van de woning en stond op het adres ingeschreven. Deze omstandigheden rechtvaardigen naar het oordeel van de rechtbank de conclusie dat de ex-partner van eiser kwalificeert als gerechtigde krachtens recht van gebruik en bewoning in de zin van het Aanwijzingsbesluit, en niet eiser. Verweerder had de aanslagen voor 2020 vernietigd bij uitspraak op bezwaar. In beroep stelt verweerder dat die uitspraak op bezwaar onjuist zou zijn, maar heeft dit niet onderbouwd en aannemelijk gemaakt. De rechtbank oordeelt daarom dat niet eiser, maar zijn ex-partner als belastingplichtige had moeten worden aangemerkt en dat de aanslag 2019 onterecht aan eiser is opgelegd.