Rechtbank Oost-Brabant, 15-03-2018, ECLI:NL:RBOBR:2018:1088, 17_117

Eisers betwijfelen of verweerder zonder vooringenomenheid alternatief 1 heeft bezien. Eisers benadrukken dat in alternatief 1 sprake is van verschillende kruispunten op de provinciale wegen waar al moet worden afgeremd als wordt afgeslagen (temeer omdat voorrang moet worden gegeven aan fietsers op het nabijgelegen fietspad. Er wordt niet gereden op hoge snelheid. Volgens eisers hebben de door verweerder bevraagde omwonenden weinig tot geen zicht op alternatief 1. Eisers wijzen in reactie op de informatie van vergunninghoudster op de bevindingen van de StAB. Zij hechten geen waarde aan de stedenbouwkundige afwegingen van vergunninghoudster.

In de reactie van verweerder ziet de rechtbank geen teken van partijdigheid ten gunste van vergunninghoudster in het nadeel van verzoekster. De omstandigheid dat verweerder weinig ziet in alternatief 1, wil nog niet zeggen dat verweerder partijdig is.

De rechtbank hecht geen waarde aan de nieuwe berekeningen van de dekking van een mast binnen het gebied van alternatief 1. Dat komt omdat de rechtbank in de tussenuitspraak hierover een eindoordeel heeft gegeven. De rechtbank ziet in de nieuwe berekeningen van de derde-partij geen aanleiding hiervan af te wijken. Eisers merken overigens terecht op dat in de tussenuitspraak er van uit wordt gegaan dat de mast in alternatief 1 40 meter hoog is.

De omstandigheid dat een rechthebbende geen toestemming geeft voor plaatsing van de mast, of dat nu in de ogen van eisers terecht is of niet, is wel een omstandigheid die verweerder moet laten meewegen. Een weigering van een toestemming is een evidente private belemmering en dat alleen is al reden om de vergunning voor het afwijken van het bestemmingsplan te weigeren. Bovendien betekent een dergelijke weigering dat vergunninghoudster niets heeft aan een vergunning. Uit de informatie van eiser 3 volgt dat geen van de private eigenaren (de vereniging natuurmonumenten en de Stichting Brabants Landschap) willen meewerken aan de plaatsing van de mast op hun perceel. De beweegredenen van de private eigenaren acht de rechtbank niet relevant. Zij kunnen in deze procedure niet worden gedwongen medewerking te verlenen aan de plaatsing van de mast.

Dan resteren de gronden in eigendom van de Provincie Noord-Brabant en de gemeente Heusden. Dit betreffen de ruimte in de middenberm van de Elshoutseweg en de ruimte tussen de Elshoutseweg en de N267. Dit zijn overigens niet de gronden die de rechtbank voor ogen heeft gehad in de tussenuitspraak maar ze liggen wel in de nabijheid van alternatief 1. De rechtbank bedoelde in de tussenuitspraak het perceel van de Stichting Brabants Landschap. De gronden in eigendom van de Provincie Noord-Brabant en de gemeente Heusden acht de rechtbank uit het oogpunt van verkeersveiligheid niet geschikt. De ruimte is beperkt. De rechtbank vindt ook dat de plaatsing van de mast en de komst van een extra uitweg op de Elshoutseweg vlakbij de aftakking aan de N267 de overzichtelijkheid van de verkeerssituatie ter plaatse niet ten goede komen. Een aansluiting op deze percelen vanaf de N267 is niet gewenst. De rechtbank is van oordeel dat op deze percelen niet met aanmerkelijk minder bezwaren een mast kan worden gerealiseerd. De rechtbank laat in het midden of de Provincie Noord-Brabant en de gemeente Heusden tegen hun zin zouden kunnen worden gedwongen om mee te werken aan plaatsing van een mast op hun eigendom. Ook de kritiek van de bewoners aan de Oranjelaan op alternatief 1 laat de rechtbank buiten beschouwing.

Gelet op het bovenstaande is de rechtbank van oordeel dat alternatief 1 op de locatie die de rechtbank in gedachten had niet haalbaar is. Realisatie van de mast op de gronden in eigendom van de Provincie Noord-Brabant en de gemeente Heusden leidt niet tot aanmerkelijk minder bezwaren vanwege de risico’s voor verkeersveiligheid. Alternatief 1 valt daarom af.

4. Uit de tussenuitspraak volgt dat de beroepen gegrond zijn. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit. Bij gebrek aan een goed alternatief, heeft verweerder de omgevingsvergunning voor een mast nabij de Margrietstraat kunnen verlenen. Er is geen aanleiding deze omgevingsvergunning te herroepen. De rechtbank zal daarom de rechtgevolgen van het vernietigde besluit in stand laten.

5. Omdat de rechtbank de beroepen gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eisers het door hen betaalde griffierecht vergoedt. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eisers gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op een bedrag van € 3.006,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 2 punten voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor het indienen van een schriftelijke zienswijze na een deskundigenadvies en 0,5 punt voor het indienen van een zienswijzen na een bestuurlijke lus, met een waarde per punt van € 501,- en een wegingsfactor 1. De rechtbank beschouwt de drie beroepen als samenhangende zaken. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een extra hoge vergoeding, de zaak is niet ingewikkeld of gecompliceerd.