Rechtbank Rotterdam, 19-05-2004, AQ6564, 03/2957 03/2958

RECHTBANK TE ROTTERDAM

Meervoudige kamer voor bestuursrechtelijke zaken

Uitspraak

in het geding tussen

en

met als derden-partijen:

2. Dresdner Bank Luxembourg S.A. (hierna: DBL), gevestigd te Luxemburg, Luxemburg.

1. Ontstaan en loop van de procedure

Bij besluit van 14 april 2003 heeft verweerder de Algemene Vergadering van Aandeelhouders van Veer Palthe Voûte N.V. (hierna: VPV) ingevolge artikel 14, eerste lid, onder b, van de Wet toezicht kredietwezen 1992 (hierna: Wtk 1992) een aanwijzing gegeven, inhoudende dat de Algemene Vergadering van Aandeelhouders van VPV, als daartoe bevoegd orgaan, met onmiddellijke ingang eiser I blijvend als lid van de Raad van Bestuur uit zijn functie ontheft, zodat hij niet langer het dagelijks beleid van VPV (mede)bepaalt of kan bepalen, waardoor een omstandigheid als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onder c van de Wtk 1992 zich niet meer voordoet.

Bij besluit van eveneens 14 april 2003 heeft verweerder de Algemene Vergadering van Aandeelhouders van VPV ingevolge artikel 14, eerste lid, onder b, van de Wtk 1992 een aanwijzing gegeven, inhoudende dat de Algemene Vergadering van Aandeelhouders van VPV, met onmiddellijke ingang eiser II blijvend als lid van de Raad van Bestuur uit zijn functie ontheft, zodat hij niet langer het dagelijks beleid van VPV (mede)bepaalt of kan bepalen, waardoor een omstandigheid als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onder c van de Wtk 1992 zich niet meer voordoet.

Tegen beide besluiten (hierna: de primaire besluiten) is namens eisers bij schrijven van 17 april 2003 bezwaar gemaakt.

Voorts is namens eisers bij faxbericht van 17 april 2003 verzocht terzake een voorlopige voorziening te treffen, inhoudende onder meer de schorsing van de primaire besluiten.

Bij uitspraak van 16 mei 2003, geregistreerd onder de nummers VBC 03/1236 ZWI en VBC 03/1237 ZWI, heeft de voorzieningenrechter van deze rechtbank het verzoek om voorlopige voorziening afgewezen.

Op 19 juni 2003 zijn eisers in de gelegenheid gesteld het namens hen ingediende bezwaarschrift nader toe te lichten ten kantore van de Stichting Autoriteit Financiële Markten (hierna: AFM).

Bij besluit van 25 augustus 2003 heeft verweerder het bezwaarschrift ingediend namens eiser I ongegrond verklaard en het besluit van 14 april 2003 gehandhaafd.

Bij besluit van eveneens 25 augustus 2003 heeft verweerder het bezwaarschrift ingediend namens eiser II ongegrond verklaard en het besluit van 14 april 2003 gehandhaafd.

Tegen beide besluiten van 25 augustus 2003 (hierna: de bestreden besluiten) is namens eisers bij fax van 2 oktober 2003 beroep ingesteld. Bij fax van 24 november 2003 zijn namens eisers de gronden van het beroepschrift nader aangevuld.

Verweerder heeft bij brief van 29 maart 2004 een verweerschrift ingediend.

De derden-partijen hebben niet als partij aan het geding deelgenomen.

Gelet op de samenhang met de zaken BC 03/2943 t/m BC 03/2950 & BC 03/2953 t/m BC 03/2956, waarvoor niet de regel van artikel 90, tweede lid, van de Wtk 1992 geldt, heeft de rechtbank ervan afgezien om de behandeling van de onderhavige zaken met gesloten deuren te laten plaatsvinden.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 16 april 2004 alwaar de zaken gevoegd behandeld zijn met de zaken BC 03/1862 & BC 03/2943 t/m BC 03/2950 & BC 03/2953 t/m BC 03/2956. Aanwezig waren eisers en hun gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde, bijgestaan door een kantoorgenoot mr. C.A. Doets en twee medewerkers van verweerder, te weten mr. J.H. den Ouden en mr. P.M. Smit.

Na de sluiting van het onderzoek ter zitting heeft de rechtbank de behandeling van de gevoegde zaken gedeeltelijk gesplitst.

2. Overwegingen

2.1 Wettelijk kader

Op grond van artikel 6, eerste lid, van de Wtk 1992 is het VPV als een in Nederland gevestigde onderneming verboden het bedrijf van kredietinstelling uit te oefenen, behoudens voor zover zij daartoe van verweerder een vergunning heeft verkregen.

Ingevolge artikel 14, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wtk 1992 - voor zover hier van belang - kan verweerder, indien zich bij de kredietinstelling een omstandigheid als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onder c, van de Wtk 1992 voordoet, de bevoegde organen van de kredietinstelling een aanwijzing geven om ten aanzien van met name aan te geven punten een bepaalde gedragslijn te volgen, teneinde te bereiken dat, binnen een door verweerder te bepalen termijn, zich bij de kredietinstelling een omstandigheid als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onder c, van de Wtk 1992 niet meer voordoet.

De wijze waarop verweerder de betrouwbaarheid van één of meer personen, die het beleid van de onderneming of instelling bepalen of mede bepalen, in de zin van de Wtk 1992 vaststelt, is neergelegd in de Beleidsregel inzake de betrouwbaarheidstoetsing van (kandidaat)(mede)beleidsbepalers en houders van gekwalificeerde deelnemingen in onder toezicht staande instellingen (Stcrt. 2000, 78)(hierna: de Beleidsregel betrouwbaarheidstoetsing).

Ingevolge artikel 1, eerste lid, van de Beleidsregel betrouwbaarheidstoetsing wordt voor de toepassing van de toezichtswet – in dit geval de Wtk 1992 – onder betrouwbaarheid verstaan het zich onthouden van één of meer gedragingen die naar het oordeel van de toezichthouder in de weg staan aan het vervullen van de functie van (mede)beleidsbepaler dan wel het houden van een gekwalificeerde deelneming. Ingevolge het tweede lid behoren tot de in het eerste lid bedoelde gedragingen in ieder geval gedragingen die blijk geven van het niet hebben van eigenschappen als waarheidslievendheid, verantwoordelijkheidszin, wetsgetrouwheid, openheid, oprechtheid, prudentie, punctualiteit, onkreukbaarheid, discretie en rechtschapenheid.

Ingevolge Bijlage A1 onder 4 wordt onder ‘andere feiten of omstandigheden’ verstaan: andere feiten of omstandigheden die redelijkerwijs voor de toezichthouder van belang kunnen zijn, zoals bijvoorbeeld blijkend uit door tot de opsporing van strafbare feiten bevoegde ambtenaren opgemaakte processen-verbaal of rapporten die er op wijzen dat betrokkene betrokken is (geweest) bij een of meer van de onder 1. genoemde strafbare feiten. Onder processen-verbaal of rapporten wordt ook verstaan soortgelijke documenten met gelijke bewijskracht, opgemaakt door tot de opsporing van strafbare feiten bevoegde ambtenaren in het buitenland.

Artikel 3 van de Beleidsregel luidt als volgt:

1. “De toezichthouder concludeert dat de betrouwbaarheid niet (meer) buiten twijfel staat indien naar zijn oordeel uit de antecedenten van betrokkene blijkt dat deze één of meer van de in artikel 1 bedoelde gedragingen heeft vertoond.

3. Gelet op de aard en de ernst van de misdrijven genoemd in bijlage A2, worden de aan die misdrijven ten grondslag liggende gedragingen op voorhand geacht onverenigbaar te zijn met de belangen die de toezichtswet beoogt te beschermen. De toezichthouder stelt vast dat de betrouwbaarheid niet (meer) buiten twijfel staat indien uit de antecedenten van betrokkene blijkt dat deze bij onherroepelijke uitspraak is veroordeeld terzake van een misdrijf als vermeld in genoemde bijlage, tenzij sedert de dag waarop deze uitspraak onherroepelijk is geworden acht jaren of meer zijn verstreken.

4. Indien een antecedent kan worden gekwalificeerd als een antecedent in de zin van zowel bijlage A1 als bijlage A2, dan geldt het bepaalde van artikel 3, derde lid hiervoor”.

2.2 Feiten die als vaststaand worden aangenomen

Vanwege invoering van nieuwe fiscale wetgeving per 1 januari 2001 en met het oog op opheffing van de aan de AEX genoteerde houdstermaatschappijen Dordtsche Petroleum-Industrie Maatschappij N.V., N.V. Petroleum Maatschappij ‘Moeara Enim’, Maxwell Petroleum en Beleggingsmaatschappij Calvé-Delft N.V., hebben diverse financiële instellingen zich in de loop van 1999 tot het Ministerie van Financiën (hierna: Financiën) gewend voor het vooraf verkrijgen van zekerheid omtrent de fiscale consequenties verbonden aan de verzilvering van de bij de houdstermaatschappijen aanwezige onderwaardering ten opzichte van de onderliggende aandelen Koninklijke Olie en Unilever, ook wel ‘discount’ geheten. Zo heeft VPV vanaf juli 1999 tot en met december 1999 in een aantal ontmoetingen met vertegenwoordigers van Financiën onderhandeld over de (voorwaarden van) totstandkoming van een fiscale vaststellingsovereenkomst ter voorbereiding op een door VPV uit te brengen openbaar bod op genoemde houdstermaatschappijen.

Bij deze besprekingen was VPV vertegenwoordigd door eiser I, bijgestaan door een fiscaal adviseur. Eiser II vertegenwoordigde VPV bij de bespreking op 2 december 1999. Die dag heeft VPV, blijkens een intern verzonden e-mail bericht, aan de eigen medewerkers medegedeeld dat met Financiën een principe overeenkomst is gesloten met betrekking tot een fiscale ruling, dat de kans van slagen van een bod op de houdstermaatschappijen daardoor aanzienlijk is toegenomen en dat in verband daarmede voor de medewerkers tot nader order een verbod gold om privé dan wel voor relaties van VPV te handelen in de aandelen van de nader genoemde houdstermaatschappijen.

Door diverse personen, waaronder eisers privé, en door VPV is in de periode waarin VPV de gesprekken met Financiën voerde gehandeld in aandelen van de houdstermaatschappijen en aandelen van de beleggingsfondsen TG Oliehaven en TG Petroleumhaven, die vrijwel uitsluitend in aandelen van genoemde houdstermaatschappijen beleggen.

De AFM, toen nog de Stichting Toezicht Effectenverkeer geheten, heeft na waarneming van series van transacties in aandelen van de houdstermaatschappijen met ingang van december 1999 onderzoek gedaan naar mogelijk gebruik van voorwetenschap bij de aankooptransacties in de periode van 1 september 1999 tot en met 3 december 1999.

In november en december 2000 heeft verweerder een regulier integriteitsonderzoek in het kader van de Wet toezicht beleggingsinstellingen (hierna: Wtb) bij VPV gehouden. Verweerder heeft zijn bevindingen, waaronder het feit dat eisers privé transacties in de houdstermaatschappijen hebben verricht, aan de AFM medegedeeld.

Bij brieven van 4 november 2002 en 11 november 2002 heeft de Officier van Justitie van het Arrondissementsparket Amsterdam verweerder in verband met diens toezichthoudende taak in kennis gesteld van de onderzoeksbevindingen in voornoemd strafrechtelijk onderzoek en heeft hij verweerder tevens geïnformeerd over de inhoud van relevante processen-verbaal van verhoren van verdachten en getuigen, waarvan afschriften werden bijgevoegd.

Bij brief van 25 november 2002 heeft de Officier van Justitie de AFM een opgave doen toekomen van de verdenkingen voor zover voor de AFM en haar toezichthoudende taak van belang. Deze brief heeft de AFM aan verweerder doorgezonden.

Bij fax van 25 november 2002 heeft het Arrondissementsparket Amsterdam de AFM in kennis gesteld van het door de deskundige Van der Meulen uitgebrachte rapport ter beantwoording van de vraag of, gelet op de informatie-uitwisseling tussen VPV en Financiën, op 9 september 1999 sprake was van een koersgevoelige bijzonderheid omtrent de houdstermaatschappijen of handel in effecten in de zin van artikel 46, tweede lid, van de Wte 1995, richtlijnconform uitgelegd. De deskundige beantwoordt deze vraag bevestigend.

Op 27 november 2002 heeft verweerder een hoorzitting gehouden in verband met het voornemen tot het bij VPV aanstellen van een stille curator in de zin van artikel 28 van de Wtk 1992.

Bij brieven van 20 december 2002 en 17 januari 2003 hebben eisers nadere stukken en verklaringen ingezonden, waaronder deskundigenrapporten van de heren Brüggeman, Kluft, Doorenbos en Van Weeghel. Deze deskundigen beantwoorden, kort gezegd, de vraag of op 9 september 1999 sprake is van voorwetenschap, ontkennend.

Bij hun brief van 14 januari 2003 hebben de Raad van Bestuur van DBL en de Raad van Commissarissen van VPV te kennen gegeven dat de schorsing van de zittende bestuurders (eisers en J.A. Van Ketwich Verschuur) en de benoeming van twee interim-bestuurders per 14 januari 2003 van kracht zijn. Gelet op de statuten van VPV is deze schorsing van kracht gedurende ten hoogste drie maanden. De schorsing van Van Ketwich Verschuur is opgegeven met ingang van 21 maart 2003.

Bij brieven van 21 februari 2003 zijn eisers op de hoogte gebracht van de voorgenomen beschikkingen van verweerder inzake de betrouwbaarheid van eisers als bestuurders van VPV.

Op 14 maart 2003 en op 19 maart 2003 zijn eisers in de gelegenheid gesteld hun zienswijzen ten aanzien van de voorgenomen beschikkingen kenbaar te maken in een gezamenlijke hoorzitting met de AFM.

Op 11 april 2003 heeft verweerder een herzien algemeen proces-verbaal ontvangen van het Arrondissementsparket Amsterdam, waarin onder meer opnieuw het (redelijk) vermoeden is uitgesproken dat reeds vanaf 9 september 1999 sprake is geweest van voorwetenschap in de zaak van eisers.

Vervolgens heeft verweerder op 14 april 2003 twee afzonderlijke primaire besluiten genomen met de aanwijzing die tot het ontslag van eisers als bestuurders van VPV heeft geleid.

Bij faxbericht van 17 april 2003 is namens eisers verzocht terzake een voorlopige voorziening te treffen, inhoudende onder meer de schorsing van de primaire besluiten. Bij uitspraak van 16 mei 2003, geregistreerd onder de nummers VBC 03/1236 ZWI en VBC 03/1237 ZWI, heeft de voorzieningenrechter het verzoek om voorlopige voorziening afgewezen.

Op 19 juni 2003 zijn eisers in een gezamenlijke hoorzitting van verweerder met de AFM in de gelegenheid gesteld het namens hen ingediende bezwaarschrift nader toe te lichten ten kantore van de AFM.

Vervolgens heeft verweerder beide bestreden besluiten van 25 augustus 2003 genomen.

2.3 Standpunt van partijen

Namens eisers zijn in beroep - samengevat - de volgende bezwaren aangevoerd.

In de eerste plaats wordt verweerder verweten in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel te hebben gehandeld door vele jaren stilzwijgend te laten verstrijken zonder maatregelen te nemen tegen eisers. Eisers stellen dat verweerder, samen met de overige toezichthouders op het effectenverkeer, reeds vanaf het begin van 1999 op de hoogte was van de voortgang van de door VPV met Financiën gevoerde besprekingen over het sluiten van een fiscale vaststellingsovereenkomst. Zowel de AFM als verweerder hebben onderzoek gedaan naar de effectentransacties die hebben plaatsgevonden in de periode rond de totstandkoming van de overeenkomst met Financiën. Kennelijk werd de verdenking jegens eisers toen niet zo ernstig gevonden dat de zware maatregel van ontslag gerechtvaardigd werd geacht. Verweerder heeft VPV, met eisers als bestuurders, op 26 juni 2000 en met ingang van 1 juli 2000 een vergunning als kredietinstelling verleend. Verweerder heeft bovendien Phoenix Fund, met eisers eveneens als bestuurders, op 20 augustus 2001 een vergunning ingevolge de Wet toezicht beleggingsinstellingen (Wtb) verleend. Verweerder kan deze vergunningen alleen maar verlenen als positief wordt geoordeeld over de betrouwbaarheid van de bestuurders. Verweerders stelling dat toentertijd relevante informatie ontbrak, is onbegrijpelijk aangezien verweerder van de aangifte en het daaraan voorafgaande onderzoek door de AFM wist. Desalniettemin zijn voornoemde vergunningen verleend. In de visie van eisers kan het dan niet zo zijn dat verweerder zoveel jaar later alsnog overgaat tot het geven van een aanwijzing die strekt tot het blijvend vertrek van eisers als bestuurders van VPV. Eisers mochten aan deze omstandigheden het gerechtvaardigd vertrouwen ontlenen dat verweerder niet zou overgaan tot het nemen van een dergelijk besluit.

In de bestreden besluiten heeft verweerder - samengevat - het volgende standpunt ingenomen.

Verweerder wijst er op dat hij in de primaire besluiten een verwijzing naar artikel 3 van de Beleidsregel betrouwbaarheidstoetsing heeft opgenomen. Het verwijt dat hij de in aanmerking nemende belangen niet heeft afgewogen treft volgens hem geen doel. Bij de totstandkoming van de primaire besluiten heeft verweerder meegewogen de ernst van de gedragingen die aan de verdenkingen ten grondslag ligt, de door de Wtk 1992 te beschermen belangen en het feit dat uit de aan verweerder ter beschikking staande stukken blijkt dat sprake is van een serieus te nemen verdenking van voor de betrouwbaarheidstoetsing relevante strafbare feiten. Na uitgebreid onderzoek is verweerder op basis van de aan de verdenking ten grondslag liggende stukken tot de conclusie gekomen dat in het licht van de aard van de verdenking, de persoonlijke belangen van eisers niet opwegen tegen de belangen die de Wtk beoogt te beschermen. Dat de in de primaire besluiten vervatte maatregelen van invloed zijn op en verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor eisers beroepsmatig en privé, wordt door verweerder onderkend maar acht verweerder niet doorslaggevend.

Op basis van de hiervoor vermelde gegevens heeft verweerder geconcludeerd dat sprake is van serieus te nemen verdenkingen van relevante strafbare feiten, welke verdenkingen tot de conclusie dienen te leiden dat de betrouwbaarheid van eisers niet meer buiten twijfel staat. Door hun handelen hebben eisers blijk gegeven van een gebrek aan verantwoordelijkheidszin en prudentie.

Ook is verweerder van oordeel dat de primaire besluiten deugdelijk zijn gemotiveerd. Verweerder acht zich rechtens niet gehouden de vraag te beantwoorden of en zo ja vanaf wanneer (precies) sprake is van een bijzonderheid en voorwetenschap ten tijde van de transacties. Verweerder kan volstaan met na te gaan in hoeverre sprake is van een serieus te nemen verdenking van relevante strafbare feiten, die tot de conclusie leiden dat de betrouwbaarheid van de beleidsbepalers niet buiten twijfel staat. Verweerder acht het standpunt van het OM dat reeds op 9 september 1999 sprake was van voorwetenschap alleszins pleitbaar, nu dit wordt ondersteund door het advies van de deskundige Vermeulen.

Het beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt naar de mening van verweerder. De beoordeling van de betrouwbaarheid van de bestuurders dient voor iedere individuele bestuurder afzonderlijk te worden beoordeeld, mede in het licht van de binnen de betrokken instelling geldende corporate governance.

2.4 De beoordeling

In dit geding staat de vraag centraal of verweerder op de juiste wijze en op goede gronden tot het oordeel is gekomen dat eisers als bestuurders van VPV niet langer voldoen aan de in artikel 9 van de Wtk 1992 gestelde betrouwbaarheidseis.

Verweerder heeft zijn oordeel dat de betrouwbaarheid van eisers niet buiten twijfel staat gebaseerd op het feit dat tegen eisers een onderzoek van het Openbaar Ministerie loopt terzake van verdenking van overtreding van de regelgeving over handel met voorwetenschap, zulks naar aanleiding van een door de AFM gedane aangifte van zodanige verdenking.

De rechtbank stelt vast dat tot de bij de beoordeling van de betrouwbaarheid in aanmerking te nemen strafrechtelijke antecedenten ingevolge Bijlage A1 van de Beleidsregel naast veroordelingen, transacties met het Openbaar Ministerie en (voorwaardelijk) sepot, vrijspraak of ontslag van rechtsvervolging, als ‘andere feiten of omstandigheden’ die op zichzelf reeds voldoende van belang kunnen zijn, behoren processen-verbaal of rapporten opgemaakt door tot de opsporing van strafbare feiten bevoegde ambtenaren, die erop wijzen dat de betrokkenen betrokken zijn (geweest) bij strafbare feiten uit onder meer de financiële ordeningswetgeving.

Het verweer van eisers, dat een strafrechtelijke veroordeling niet waarschijnlijk is nu de jurisprudentie over de voorwetenschapsregelgeving nog niet is uitgekristalliseerd en de heersende opvattingen over de uitleg van de diverse delictsbestanddelen divergeren, ontneemt op zichzelf beschouwd aan deze verdenking niet het ernstige karakter. Gelet op het wettelijk criterium, zoals dat nader in de Beleidsregel is uitgelegd, voert het naar het oordeel van de rechtbank te ver om in het kader van het betrouwbaarheidsonderzoek van verweerder te verlangen dat hij tot een gemotiveerde bewezenverklaring in strafrechtelijke zin komt van de verweten gedragingen.

Evenmin treft verweerder het verwijt van een tekortschietende oordeelsvorming vanwege een manco in de belangenafweging. Terecht heeft verweerder grote waarde toegekend aan het soort gedragingen waarvan eisers beschuldigd worden. In het licht van de doelstelling van de financiële toezichtswetten, welke zijn gericht op het adequaat functioneren van de effectenmarkten en de bevordering van het vertrouwen van de beleggers in het financiële bestel, waaronder mede kan worden verstaan de bescherming van de belangen van een transparante en adequaat geïnformeerde effectenmarkt, acht de rechtbank het niet onredelijk dat verweerder eisers juist deze verdenking zwaar aanrekent. Het aan de artikelen 46 en 46a van de Wte 1995 ten grondslag liggende uitgangspunt dat een ieder die over voorkennis beschikt zich dient te onthouden van effectentransacties, ligt in het verlengde van deze doelstelling. Niet kan derhalve worden geoordeeld dat verweerster bij afweging van de betrokken belangen niet in redelijkheid tot het bestreden besluit heeft kunnen komen.

Ten aanzien van het kennelijke beroep op het gelijkheidsbeginsel is de rechtbank van oordeel dat verweerder in de bestreden besluiten genoegzaam heeft aangetoond dat de positie van Van Ketwich Verschuur binnen het bestuur van VPV, gezien zijn takenpakket en verantwoordelijkheden, een andere was dan die van eiser II. Bovendien staat vast dat Van Ketwich Verschuur geen verdachte privé-transacties heeft verricht. Dat verweerder zich heeft geconcentreerd op de feitelijke beleidsbepalers binnen VPV en geen maatregelen tegen de ‘key-employees’ heeft afgekondigd acht de rechtbank te billijken, gelet op de toezichthoudende taak van verweerder en het belang van met name beleidsbepalers voor de bedrijfscultuur. Van gelijke gevallen is mitsdien geen sprake.

Tenslotte overweegt de rechtbank dat de beslissing van verweerder om met gebruikmaking zijn bevoegdheid ex artikel 14, eerste lid, aanhef en onder b, van de Wtk 1992 het ontslag van eisers als bestuurders van VPV te effectueren, haar niet onjuist of onredelijk voorkomt, nu dit een logisch gevolg is van het onbetrouwbaarheidsoordeel dat verweerder heeft uitgesproken en niet is gesteld of gebleken dat verweerder met een minder zware maatregel had kunnen volstaan.

Het vorenstaande leidt tot de slotsom dat het beroep ongegrond dient te worden verklaard.

Voor een veroordeling in de proceskosten ziet de rechtbank geen aanleiding.

3. Beslissing.

De rechtbank,

recht doende:

verklaart het door eisers ingestelde beroep ongegrond.

De griffier: De voorzitter:

Afschrift verzonden op:

Een belanghebbende – waaronder in elk geval eisers worden begrepen – en verweerder kunnen tegen deze uitspraak hoger beroep instellen bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven, Postbus 20021, 2500 EA ’s-Gravenhage. De termijn voor het indienen van het beroepschrift bedraagt zes weken en vangt aan met ingang van de dag na die waarop het afschrift van deze uitspraak is verzonden.