Rechtbank Rotterdam, 06-03-2020, ECLI:NL:RBROT:2020:2036, AWB - 19 _ 537

Verweerder betoogt dat voor een dwangsom geen plaats is omdat de gemachtigde van eiseres alleen op de laatste dag van de beslistermijn voor hoorzittingen (in andere zaken) wilde verschijnen en zijn gemachtigde op 2 januari 2019 meer dan 30 ingebrekestellingen (ook in andere zaken) heeft ingediend. Hieruit concludeert verweerder dat de hele gang van zaken het gevolg is van de handelwijze van de gemachtigde van eiseres. Naar het oordeel van de rechtbank valt redelijkerwijs niet in te zien dat verweerder eiseres niet vóór afloop van de beslistermijn heeft kunnen horen. Eiseres heeft op 5 mei 2018 bezwaar gemaakt, zodat verweerder tot eind 2018 (toen hij uiterlijk moest beslissen) meer dan een half jaar de gelegenheid heeft gehad om haar te horen. Verweerder heeft de eerste uitnodiging voor een hoorgesprek ook pas op 14 januari 2019 verzonden, ruim zes maanden nadat eiseres bezwaar heeft gemaakt en bovendien na afloop van de beslistermijn. Dat komt voor rekening en risico van verweerder. Gelet op het voorgaande heeft verweerder niet aannemelijk gemaakt dat het instellen van beroep niet tijdig beslissen uitsluitend voortvloeide uit de handelwijze van de gemachtigde van eiseres.

De rechtbank ziet aanleiding zelf in de zaak te voorzien en op grond van artikel 4:17, tweede lid, van de Awb de hoogte van de dwangsom vast te stellen. Omdat verweerder na 1 januari 2019 in gebreke is gesteld, gaat de rechtbank uit van de met ingang van 1 januari 2019 geïndexeerde normbedragen, overeenkomstig de regeling die gepubliceerd is in Staatscourant 2018, 65542 n1. Verweerder is een dwangsom verschuldigd over 42 dagen, nu eiseres pas hangende beroep, op 11 maart 2019, bekend is geworden met het betreden besluit. De dwangsom bedroeg op de datum van ontvangst van de ingebrekestelling de eerste veertien dagen € 23,- per dag, de daaropvolgende veertien dagen € 35,- per dag en de overige dagen € 45,- per dag tot een maximum van 42 dagen. Verweerder is daarom een dwangsom van € 1.442,- verschuldigd aan eiser.

Verweerders verwijzing naar rechtsoverweging 3.5.3 van het arrest van de Hoge Raad van 3 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BO5988 gaat niet op. Dit ziet alleen op gevallen waarin de heffingsambtenaar hangende het beroep geheel aan de bezwaren van belanghebbende is tegemoetgekomen. Nu verweerder slechts gedeeltelijk aan eiseres tegemoetgekomen is, doet die situatie zich hier niet voor. Ook overigens heeft verweerder geen feiten of omstandigheden aangevoerd die grond bieden voor het oordeel dat het instellen van beroep in dit geval uitsluitend voortvloeide uit de handelwijze van eiseres (of haar gemachtigde).

Verweerder betoogt dat voor een proceskostenveroordeling geen plaats is omdat hier geen sprake is van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Daartoe stelt hij dat Novium Rechtsbijstand [naam bedrijf] vertegenwoordigt, wat weer een onderneming is van [naam rechtspersoon] waarvan eiseres de directeur is. Verweerder acht die situatie vergelijkbaar met een eigen juridische dienst of een tot één en dezelfde groep behorend bedrijf, waarvan de aan een procedure bestede tijd niet als door een derde verleende rechtsbijstand kan worden aangemerkt.

Ten slotte betoogt verweerder dat in dit geval geen sprake is van daadwerkelijk op eiseres drukkende kosten en dat ook daarom voor een proceskostenveroordeling geen plaats is. In dit betoog volgt de rechtbank verweerder niet. In punt 4.1 van de door eiseres overgelegde no-cure-no-payovereenkomst tussen eiseres als opdrachtgever en Autar als opdrachtnemer is bepaald dat, als er vergoedingen als bedoeld in het Besluit proceskosten bestuursrecht aan opdrachtgever worden uitgekeerd, opdrachtnemer die kosten bij opdracht-gever zal declareren. Daarmee is sprake van op eiseres drukkende kosten. Aan toekenning van een vergoeding van kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand staat niet in de weg dat de rechtsbijstand is verleend op basis van een no-cure-no-payovereenkomst (zie onder meer het arrest van de Hoge Raad van 2 juni 2017, ECLI:NL:HR:2017:965). De door verweerder gewraakte punten 3.1, 3.6 en 4.3 van de overeenkomst zijn privaatrechtelijke bepalingen tussen eiseres en haar gemachtigde die de no-cure-no-payclausule in punt 4.1 van de overeenkomst niet ongeldig maken. Die doen dus niets af aan de verschuldigdheid van proceskostenvergoeding.

5. De rechtbank ziet aanleiding te bepalen dat verweerder aan eiseres het door haar betaalde griffierecht van € 47,- vergoedt.

6. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiseres gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 656,25 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor de nadere zitting, met een waarde per punt van € 525,- en wegingsfactor 0,5.) Omdat eiseres terecht beroep heeft ingesteld tegen het niet tijdig nemen van een besluit en het beroep, voor zover dat ziet op de WOZ-waarde, ongegrond is, is een wegingsfactor van 0,5 toegepast. De rechtbank vindt hiervoor steun in rechtsoverweging 3.1 van de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 31 mei 2017, ECLI:NL:RVS:2017:1434.