Rechtbank Rotterdam, 21-04-2021, ECLI:NL:RBROT:2021:3583, ROT 19/2157

In de rechtspraak is de definitie van woonruimte zoals opgenomen in de Waterschapswet en de Verordening verder uitgelegd. Volgens de Hoge Raad is sprake van ruimte die blijkens zijn indeling bestemd is om als een afzonderlijk geheel te voorzien in woongelegenheid als de bewoner niet meer dan bijkomstig afhankelijk is van overig in het pand aanwezige voorzieningen (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 23 juli 1984, ECLI:NL:HR:1984:AW8590, BNB 1984/282). Naast eiser en zijn partner, woonden er ook steeds verschillende onderhuurders (maximaal twee) in de onroerende zaak. Uit onder meer de overgelegde huurovereenkomsten kan worden afgeleid dat de bewoners gezamenlijk gebruik maakten van dezelfde faciliteiten, zoals het toilet en de keuken. Ter zitting heeft eiser dit ook bevestigd. Naar het oordeel van de rechtbank kan dan ook niet gezegd worden dat de ruimte voldoende zelfstandigheid bezit.

Nu geen sprake is van een afzonderlijke woonruimte in een pand, moet volgens de Hoge Raad vervolgens worden beoordeeld of het gehele pand als woonruimte kan worden aangemerkt. Dit is het geval als het pand ten dienste staat van een gezin of daarmee gelijk te stellen andere leefeenheid (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 14 juni 1995, ECLI:NL:HR:1995:AA1584). Van zo’n andere leefeenheid is sprake indien personen, die naar het spraakgebruik geen gezin vormen, gezamenlijk een huishouding voeren die de voor een gezin kenmerkende eigenschappen heeft. Eiser stelt dat hier sprake van is. De rechtbank volgt hem hierin niet. Niet aannemelijk is geworden dat er tussen de bewoners enige andere betrekking, samenhang of bindende factor bestaat dan het in de vorm van medegebruik gezamenlijk gebruiken van de voorzieningen in de woning. De enkele omstandigheid dat de eiser, zijn partner en de huurder een aantal dingen samen doen (zoals televisie kijken en eten) en de voorzieningen in de onroerende zaak met elkaar delen, is daartoe onvoldoende.

Gelet op de overwegingen 5.1 tot en met 5.5 is de rechtbank van oordeel dat verweerder de onroerende zaak terecht als bedrijfsruimte heeft aangemerkt.

Op grond van artikel 122e van de Waterschapswet geldt voor de heffing als grondslag de hoeveelheid en de hoedanigheid van de stoffen die in een kalenderjaar worden afgevoerd. Op grond van artikel 122f van de Waterschapswet geldt als heffingsmaatstaf de vervuilingswaarde van de stoffen die in een kalenderjaar worden afgevoerd, waarbij de vervuilingswaarde wordt uitgedrukt in vervuilingseenheden. Voor kleine bedrijfsruimten geldt ingevolge artikel 122i van de Waterschapswet een forfait voor het berekenen van de heffingsmaatstaf.

De rechtbank verwerpt de stelling dat sprake is van een dubbele heffing. De aanslag van de vorige eigenaar was in eerste instantie opgelegd voor het hele kalenderjaar. Ter zitting heeft verweerder verklaard dat voor de vorige eigenaar naderhand een herberekening is gemaakt die is gebaseerd op het waterverbruik in de periode dat hij eigenaar was, dat wil zeggen van 1 januari 2016 tot en met 31 augustus 2016. Hoewel hij niet voor een eventuele vermindering in aanmerking kwam (ook bij het waterverbruik in die beperktere periode kwam verweerder op drie vervuilingseenheden), is van een dubbele heffing geen sprake. Beide aanslagen zijn, gelet op voornoemde artikelen, terecht gebaseerd op het waterverbruik in de periodes dat de vorige eigenaar respectievelijk eiser eigenaar waren. Ook slaagt de stelling niet dat op grond van het derde lid van artikel 122i van de Waterschapswet de gebruiker voor een evenredig deel in de heffing moet worden betrokken in een geval waarin het gebruik aanvangt of eindigt in de loop van het kalenderjaar. Dit artikellid ziet namelijk uitsluitend op het gebruik ten aanzien van tuinbouwkassen (zie artikel 122i, tweede lid van de Waterschapswet). Ook de verwijzing naar artikel 4, derde lid van de Verordening kan eiser niet baten, nu dit artikel uitsluitend geldt voor een woonruimte en hiervoor is geoordeeld dat daarvan hier geen sprake is. De aanslag is terecht aan eiser opgelegd.

Uit artikel 15, tweede lid van de Verordening volgt dat de vervuilingswaarde van de stoffen, die vanuit een bedrijfsruimte worden afgevoerd, gesteld wordt op drie vervuilingseenheden indien door de heffingsplichtige aannemelijk is gemaakt dat die vervuilingswaarde minder dan vijf vervuilingseenheden bedraagt en op één vervuilingseenheid indien door de heffingplichtige aannemelijk is gemaakt dat die één vervuilingseenheid of minder bedraagt. Op grond van het tweede lid bestaat aanspraak op vermindering, indien eiser aannemelijk maakt dat de vervuilingswaarde minder bedraagt.

Verweerder heeft de aanslag gebaseerd op drie vervuilingseenheden. De bewijslast dat de vervuilingseenheid lager zou moeten zijn, rust op eiser. De rechtbank is van oordeel dat hij daarin niet is geslaagd. De enkele stelling dat de vorige eigenaar meer water zou hebben verbruikt, mogelijk door een renovatie, is zonder een nadere onderbouwing onvoldoende. Ook heeft eiser niet op een andere manier, bijvoorbeeld door het overleggen van de waterstanden ten tijde van de eigendomsoverdracht, aannemelijk gemaakt dat het aantal vervuilingseenheden te hoog is vastgesteld. Eiser voert nog aan dat Hoogheemraad-schap van Rijnland het waterverbruik in een dergelijke situatie wordt geraamd op 143 liter per persoon per dag. Hij verwijst hierbij naar paragraaf 5.4 van het Besluit overige beleidsregels heffing waterschapsbelastingen Rijnland. De rechtbank volgt eiser hierin niet, al omdat dit besluit verweerder niet bindt. Nu de rechtbank van oordeel is dat sprake is van drie vervuilingseenheden, is de aanslag niet te hoog vastgesteld.

9. Het beroep is ongegrond.

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.