Rechtbank 's-Gravenhage, 08-01-2007, AZ7522, AWB 05/2566 VPB en AWB 05/2567 VPB

RECHTBANK 's-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht, meervoudige belastingkamer

Procedurenummers: AWB 05/2566 VPB en AWB 05/2567 VPB

Verweerder heeft aan eiseres voor het jaar 2001 een aanslag vennootschapsbelasting opgelegd, berekend naar een belastbaar bedrag van negatief € 1.346.484.

Tegelijkertijd heeft hij voor dat jaar een verliesvaststellingsbeschikking genomen ten bedrage van € 1.346.484

De beroepen zijn op 9 maart 2006 ter zitting gezamenlijk behandeld.

Namens eiseres zijn verschenen [personen], bijgestaan door mr. D.C. Simonis, drs. ir. F.J. van Haaster en J.P.A. Buitenhek (allen belastingadviseurs bij Ernst & Young Belastingadviseurs). Namens verweerder zijn verschenen [personen].

Partijen hebben ter zitting een pleitnota voorgedragen en exemplaren daarvan overgelegd aan de rechtbank en aan elkaar. Van het verder ter zitting verhandelde is een proces-verbaal opgemaakt, waarvan een afschrift aan deze uitspraak is gehecht.

"[Y.] CC heeft als enig doel, de uitoefening van alle of een gedeelte van de activiteiten omschreven in art. 1 van het [in 2.3.1. vermelde Koninklijk Besluit], uitsluitend ten voordele van [eiseres] behorende tot [[Y.] NV].

De activiteiten waarvan sprake zijn:

(...)

D Centralisatie van de financiële verrichtingen en (…) , met name:

het verzamelen van fondsen bij financiële instellingen, bij ondernemingen van de groep, bij andere financiers, teneinde de activiteiten van de groep te financieren;

(...)

Het is evenwel aan [eiseres] toegelaten om bij derden een prijsofferte aan te vragen en desgevallend contracten af te sluiten.

(...)"

2.3.6. Tot de gedingstukken behoren de volgende aanslagen vennootschapsbelasting 2001 en 2002, alle opgelegd door de Gewestelijke Directie Directe Belastingen Brussel II Vennootschappen te Brussel:

* Een aanslag voor het aanslagjaar 2001, uitvoerbaar verklaard op 21 juni 2002, met een terug te ontvangen bedrag van € 3.768,19. De verschuldigde vennootschapsbelasting die op het aanslagbiljet is vermeld bedraagt € 2.620,47.

* Een aanslag voor het aanslagjaar 2001, uitvoerbaar verklaard op 8 december 2003, met een te betalen bedrag van € 134.653,28. De verschuldigde vennootschapsbelasting die op het aanslagbiljet is vermeld bedraagt € 126.384,85.

* Een aanslag voor het aanslagjaar 2002, uitvoerbaar verklaard op 14 februari 2003, met een te betalen bedrag van € 7.102,21. De verschuldigde vennootschapsbelasting die op het aanslagbiljet is vermeld bedraagt € 6.490,55.

* Een aanslag voor het aanslagjaar 2002, uitvoerbaar verklaard op 4 december 2003, met een te betalen bedrag van € 98.578,45. De verschuldigde vennootschapsbelasting die op het aanslagbiljet is vermeld bedraagt € 94.993,85.

belastbare winst volgens aangifte -/- NLG 1.826.933

rentecorrectie 60% van de betaalde rente ad NLG 3.070.694

- 1.842.416

vastgesteld belastbaar bedrag NLG 15.483

belastbare winst volgens aangifte -/- € 2.182.536

rentecorrectie 60% van de betaalde rente ad € 1.393.420- 836.052

vastgesteld verlies € 1.346.484

"2. Bij het bepalen van de winst komen voorts niet in aftrek renten - kosten en valutaresultaten daaronder begrepen - ter zake van geldleningen rechtens dan wel in feite direct of indirect verschuldigd aan een verbonden lichaam of een verbonden natuurlijk persoon, voor zover de geldlening verband houdt met één van de volgende rechtshandelingen:

a. (... )

b. een verwerving van - daaronder begrepen storting op - aandelen, bewijzen van deelgerechtigdheid of lidmaatschapsrechten in een verbonden lichaam, behoudens voor zover een wijziging wordt aangebracht in het uiteindelijke belang dan wel de uiteindelijke zeggenschap in dat lichaam; of

c. (... )

3. Het tweede lid vindt geen toepassing indien de belastingplichtige aannemelijk maakt dat:

a. aan de geldlening en de daarmee verband houdende rechtshandeling in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen; of

b. over de rente bij degene aan wie de rente rechtens dan wel in feite direct of indirect is verschuldigd, per saldo een belasting naar de winst of het inkomen wordt geheven welke naar Nederlandse maatstaven redelijk is en dat er geen sprake is van verrekening van verliezen of van andersoortige aanspraken uit jaren voorafgaande aan het jaar waarin de geldlening is opgenomen waardoor over de rente per saldo geen heffing naar bedoelde redelijke maatstaven is verschuldigd, behoudens ingeval aannemelijk is dat de geldlening is aangegaan met het oog op het verrekenen van verliezen of andersoortige aanspraken welke in het jaar zelf zijn ontstaan dan wel op korte termijn zullen ontstaan.”

4.3.2. Eiseres leidt uit het arrest van de Hoge Raad van 17 december 2004, nr. 39 080, BNB 2005/169, af dat indien de met de lening verband houdende rechtshandelingen zakelijk zijn, daarmee de zakelijkheid van de financiering eveneens vast staat.

Eiseres neemt voorts het standpunt in dat aan de met de ontvlechting verband houdende lening in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen. Zij stelt in dit verband dat indien was gekozen voor een juridische splitsing dat eveneens zou hebben geleid tot een lening van NLG 55.000.000. Dit alternatief is niet gekozen omdat het gewenste eindresultaat op de gerealiseerde wijze sneller kon worden bereikt.

Voorts stelt eiseres dat zij niet beschikte over voldoende middelen om de aankoop van [B. Exploitatie] BV te financieren. Daarnaast noemt zij als zakelijke redenen:

(1) de grotere mate van flexibiliteit bij de geldverstrekker;

(2) dat het storten van eigen vermogen tot kapitaalsbelasting leidt; en

(3) dat de geldverstrekker bij storting van eigen vermogen een risicovollere positie inneemt dan bij een geldlening.

Eiseres stelt dat het zakelijke karakter van de geldlening eveneens kan worden afgeleid uit de omstandigheid dat in samenhang met de verkoop van [P.] BV, die onderdeel was van de ontvlechting, een schuld van [P.] BV aan [Y.] NV van NLG 56.000.000 is afgelost, waarna [Y.] NV, die deze schuld had gefinancierd door middel van een lening bij een Belgische bank genoemd bedrag heeft gestort in [Y.] CC. Vanuit het [Y.]-concern bezien zijn de schulden aan de Belgische banken niet afgenomen.

Voorts stelt eiseres dat indien [Y.] NV haar oude leningen van NLG 56.000.000 bij de Belgische bank had afgelost en eiseres een nieuwe lening van NLG 55.000.000 was aangegaan bij de bank, verweerder aftrek van de rente van deze lening zonder discussie zou hebben geaccepteerd.

Ten slotte stelt eiseres dat zij op grond van de in 2.3.2. vermelde overeenkomst verplicht was om gebruik te maken van [Y.] CC. Deze weg is derhalve om zakelijke redenen gevolgd. Het is echter niet zo dat daardoor een extra renteaftrek is gecreëerd. Ter zitting heeft eiseres verklaard dat de dagtekening van de overeenkomst een verschrijving is en dat de overeenkomst in januari 2000 is gesloten.

4.3.3. Verweerder neemt het standpunt in dat de tegenbewijsregeling van artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet niet van toepassing is omdat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij de lening op zakelijke gronden is aangegaan. Hij stelt in dat verband dat de lening van NLG 56.000.000 betrekking had op [P.] BV. Ter gelegenheid van de vervreemding van de aandelen van deze vennootschap aan een derde is deze lening afgelost. Vervolgens heeft eiseres van [B-X] BV voor NLG 55.000.000 alle aandelen in [B. Exploitatie] BV verworven, welke aankoop volledig wordt gefinancierd met een lening van [Y.] CC. Het [Y.]-concern had eerst een belang in [B. Exploitatie] BV van 60% zonder lening en nadien 100% met een lening. Met het deel van de betaalde rente dat betrekking heeft op het 60%-belang wordt de Nederlandse belastinggrondslag uitgehold.

Verweerder neemt voorts het standpunt in dat aan de in 2.3.2. vermelde overeenkomst tussen eiseres en [Y.] CC in dit verband geen betekenis toekomt omdat er op het tijdstip dat deze overeenkomst werd gesloten nog geen sprake was van de oprichting van eiseres. Voor zover deze overeenkomst partijen wel zou binden geeft deze geen antwoord op de vraag waarom de aandelen in [B. Exploitatie] BV die reeds in bezit waren door middel van vreemd vermogen geherfinancierd moesten worden.

4.3.6. De rechtbank acht het aannemelijk dat de in 2.3.2. vermelde overeenkomst tussen eiseres en [Y.] CC een foutieve dagtekening draagt als gevolg van een administratieve vergissing en dat de overeenkomst in januari 2000 is gesloten.

Met betrekking tot de stelling van eiseres dat zij op grond van deze overeenkomst verplicht was te financieren via [Y.] CC overweegt de rechtbank dat uit de bewoordingen van de overeenkomst niet kan worden afgeleid dat eiseres uit hoofde van deze overeenkomst tot het aangaan van de lening verplicht was. Voorts zullen eiseres en [Y.] CC niet gehouden worden de overeenkomst na te leven nu dat zou indruisen tegen de belangen van het

[Y.]-concern, waartoe beide partijen immers behoren. Om die reden kan de overeenkomst geen licht werpen op de overwegingen als bedoeld in artikel 10a, derde lid, onderdeel a, van de Wet. De rechtbank neemt hierbij mede in aanmerking dat de overeenkomst in januari 2000 is gesloten, dat de aandelen [B. Exploitatie] BV op 3 januari 2000 door eiseres zijn gekocht en dat eiseres ter zitting heeft verklaard dat [A.] binnen het [Y.]-concern in feite aan alle touwtjes trok.

4.3.7. De stelling van eiseres dat een keuze voor een juridische splitsing eveneens zou hebben geleid tot een lening van NLG 56.000.000, maar dat daarvoor niet is gekozen om redenen van snelheid (zie 4.3.2), leidt - wat daar overigens van zij- niet tot en ander oordeel, omdat belastingheffing plaats vindt aan de hand van de feiten zoals zich die hebben voorgedaan en niet aan de hand van feiten die zich voor hadden kunnen doen. Dit geldt evenzeer ten aanzien van de stelling van eiseres dat als [Y.] NV haar oude leningen van NLG 56.000.000 aan de Belgische bank had afgelost en eiseres een nieuwe lening van NLG 55.000.000 was aangegaan bij de bank, de aftrek van de rente over deze lening zonder discussie zou zijn geaccepteerd.

De in 4.3.2. vermelde argumenten (1), (2) en (3) leiden evenmin tot een ander oordeel, omdat deze slechts algemene verschillen in financiering met eigen dan wel vreemd vermogen betreffen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres daarmee niet aannemelijk gemaakt dat aan het aangaan van een lening bij [Y.] CC in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag hebben gelegen.

4.4. Met betrekking tot artikel 10a, derde lid, onderdeel b, van de Wet; de compenserende heffing

4.4.1. Eiseres neemt het standpunt in dat bij [Y.] CC een belasting naar de winst is geheven welke naar Nederlandse maatstaven redelijk is. Daarbij dienen “alle soorten belastingen welke door een belastingplichtige worden betaald aan de Belgische overheid” te worden meegerekend. Zij stelt dat de effectieve belastingdruk bij [Y.] CC in 2000 6,07% bedroeg en voor 2001 4,81%. Deze percentages zijn berekend inclusief de in 2.3.5. en 2.3.6. vermelde coördinatietaks en naheffingsaanslagen vennootschapsbelasting.

4.4.5. De rechtbank oordeelt dat de Belgische coördinatietaks geen belasting is naar de winst van [Y.] CC en derhalve niet meetelt als compenserende heffing.

De rechtbank overweegt dat er, gelet op de stellingen van partijen en het niet meetellen van de coördinatietaks, van moet worden uitgegaan dat de effectieve belastingdruk bij [Y.] CC aanzienlijk lager is dan de door de Hoge Raad gebruikte 7%. Om die reden ziet de rechtbank geen aanleiding de werkelijke druk van belastingen naar de winst van [Y.] CC vast te stellen en evenmin om te oordelen over de vraag wat het moment is waarop moet worden getoetst of er sprake is van een redelijke belastingheffing.

4.5.3. De rechtbank overweegt dat het [Y.]-concern voor de ontvlechting een aandeelhoudersbelang in [B. Exploitatie] BV had van 60 % (zie 2.1.2.). Alle subsidiaire standpunten van eiseres zijn gegrond op het feit dat [D.] BV voor de ontvlechting 29,8% van de aandelen van [Y.] NV hield en na de ontvlechting geen aandeelhouder van [Y.] NV meer was. Artikel 10a van de Wet ziet evenwel op uitholling van de belastinggrondslag door onzakelijke rente-elementen binnen een concernstructuur. De rechtbank verstaat in dit kader onder een concern een vennootschap tezamen met de aan haar verbonden lichamen als bedoeld in artikel 10a, vierde lid, van de Wet, waarbij de aandelen van die vennootschap niet alle of nagenoeg alle onmiddellijk of middellijk in het bezit zijn van een andere vennootschap. [D.] BV behoort gelet op deze definitie niet tot het ([Y.]-)concern. Naar het oordeel van de rechtbank is het belang van [D.] BV in [Y.] NV dan ook niet van invloed op de vraag of er een wijziging is aangebracht in het uiteindelijke belang dan wel de uiteindelijke zeggenschap in dat lichaam als bedoeld in artikel 10a, tweede lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet.

De omstandigheid dat de beëindiging van het aandeelhouderschap van [D.] BV in [Y.] NV deel uitmaakte van de ontvlechting doet aan het oordeel van de rechtbank niet af. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat gesteld noch gebleken is dat de in 2.2.4. en 2.2.9. weergegeven rechtshandelingen van invloed zijn geweest op de keuze van het [Y.]-concern een lening bij [Y.] CC aan te gaan.

4.6.1. Voor het geval de rechtbank van oordeel is dat de renteaftrek op grond van artikel 10a van de Wet moet worden beperkt, heeft eiseres ter zitting het standpunt ingenomen dat genoemd artikel niet evenredig uitwerkt aangezien bij de beperking van de renteaftrek geen rekening wordt gehouden met de bij [Y.] CC over de ontvangen rente geheven belasting. Zij wijst in dit verband op een conclusie van de Advocaat-generaal Wattel gepubliceerd in BNB 2004/142. De Hoge Raad heeft nadien weliswaar geen credit verleend, maar in het berechte geval was de rente betaald aan een vennootschap gevestigd in een land dat niet tot EU/EER behoort.

De door [Y.] CC in België verschuldigde belasting stelt eiseres voor de jaren 2000 en 2001 op (omgerekend) NLG 296.738 en € 135.429, wat overeenkomt met een extra renteaftrek van NLG 847.823 in 2000 en € 386.940 in 2001.

Voorts heeft eiseres het standpunt ingenomen dat op grond van goedkeurend beleid van de staatssecretaris van Financiën, opgenomen in onderdeel 1.6. van diens Besluit van 23 december 2005, nr. CPP2005/2662M, BNB 2006/90 (hierna: het Besluit), “in ieder geval extra renteaftrek dient te worden toegestaan over dat deel van de rente dat wel tegen het normale Belgische vennootschapsbelastingtarief wordt belast”. Zij heeft er op gewezen dat het beleid is gevormd uit overwegingen van redelijkheid. De extra renteaftrek stelt zij op € 128.408 (2000) en € 81.689 (2001).

4.6.3. In onderdeel 3.4. van zijn arrest van 23 januari 2004, nr. 38 258, BNB 2004/142 overweegt de Hoge Raad dat belastingheffing door de Nederlandse Antillen over door een moedermaatschappij ontvangen rente, niet in mindering komt op de Nederlandse heffingsbevoegdheid ten aanzien van de dochtervennootschap. Er is dan sprake van een distorsie, waartegen het evenredigheidsbeginsel geen bescherming biedt. Dit beginsel verzet zich er anderzijds ook niet tegen dat de bestrijding van ontduiking van Nederlandse belasting zich richt op het wegnemen van het volledige effect van de belastingontduiking voor de Nederlandse belastingheffing. Hierin schuilt geen onevenredigheid, aldus de Hoge Raad.

De rechtbank oordeelt op grond van dit arrest dat de evenredigheidstoets er niet toe leidt dat de door [Y.] CC over de ontvangen rente verschuldigde belasting geheel of ten dele op de door eiseres verschuldigde vennootschapsbelasting in mindering kan worden gebracht. De omstandigheid dat in de casus van het arrest de rente was betaald aan een vennootschap gevestigd in een land dat niet tot de EU/EER behoort, maakt dit gelet op de algemene formulering van rechtsoverweging 3.4. van het arrest niet anders.

"Inleiding

Dit besluit is een actualisering aan de wet- en regelgeving per 1 januari 2006 van (…) het Besluit van 8 april 2004, nr. CPP2004/545M; (…).

Met deze actualisering is geen wijziging van het uitvoeringsbeleid beoogd.

(...)

1.6. Tegemoetkoming voorzover er compenserende heffing bestaat

In situaties als bedoeld in artikel 10a, tweede lid, van de Wet geldt - naast de dubbele zakelijkheidstoets - wel een tegenbewijsregeling bij een compenserende heffing.

Wanneer echter bij de ontvanger van de rentebaten deze slechts voor een deel effectief (direct of indirect) onderworpen zijn aan een belasting naar de winst is naar de tekst van de wet niet voldaan aan de compenserende heffing zoals omschreven in artikel 10a, derde lid, onderdeel b, van de Wet. Uit redelijkheidsoverwegingen zie ik aanleiding een tegemoetkoming te verlenen voorzover er compenserende heffing bestaat onder de hierna omschreven omstandigheden:

- belastingplichtige kan aantonen dat de belasting over dat deel daadwerkelijk is betaald;

- voor het deel van de rentebaten dat wordt belast, is sprake van een naar Nederlandse maatstaven redelijke heffing; en

- belastingverdragen noch andere regelingen ter voorkoming van dubbele belasting of andersoortige aanspraken doen verder afbreuk aan de heffing over de rente-inkomsten bij het ontvangende lichaam.

Ik ben in de hiervoor omschreven gevallen bereid de renteaftrek te accepteren tot het bedrag waarover effectief een belasting naar de winst of het inkomen wordt geheven. Dit bedrag kan uiteraard van jaar tot jaar verschillen.”

"Door de verrekening van verliezen uit jaren voorafgaand aan het jaar waarin de geldlening is opgenomen, vindt bij degene aan wie de rente is betaald per saldo geen heffing naar redelijke maatstaven plaats als bedoeld in artikel 10a, derde lid, onderdeel b, van de Wet. Dit leidt tot een mijns inziens onevenwichtige situatie indien de rente in het geheel niet in aftrek wordt toegestaan. Uit redelijkheidsoverwegingen ben ik bereid in dergelijke gevallen de rente-aftrek te accepteren tot het bedrag waarover effectief een belasting naar de winst of het inkomen wordt geheven. Dit bedrag kan uiteraard van jaar tot jaar verschillen.

Intrekking besluit

Het besluit van 6 augustus 2002, CPP 2002/737M, wordt hierbij ingetrokken."

4.6.5. Gesteld noch gebleken is dat de door [Y.] CC ontvangen rente bij haar gedeeltelijk is belast met een naar Nederlandse maatstaven redelijke heffing. De rechtbank acht het aannemelijk dat de ontvangen rente geheel is belast naar een laag tarief. Naar het oordeel van de rechtbank ziet het goedkeurende beleid niet op een dergelijk geval. Omdat het Besluit beoogt bestaand beleid voort te zetten heeft de rechtbank bij haar interpretatie van het Besluit de tekst van de voorafgaande goedkeuringen in aanmerking genomen.

Aan eiseres kan weliswaar worden toegegeven dat in het Besluit uit overwegingen van redelijkheid een goedkeuring wordt verleend doch dat brengt niet met zich mee dat haar stelling dat de Nederlandse en Belgische belastingheffing tezamen onredelijk hoog zijn tot gevolg kan hebben dat ook in het onderhavige geval van de Wet moet worden afgeweken. Goedkeuringen dienen immers naar hun aard beperkt te worden geïnterpreteerd.

4.7.1. Eiseres neemt het standpunt in dat het toepassen van artikel 10a van de Wet strijd oplevert met artikel 56 (de vrijheid van kapitaalverkeer) van het EG-verdrag en voert daartoe aan dat in grensoverschrijdende situaties minder snel sprake zal zijn van een voldoende compenserende heffing dan in binnenlandse situaties waardoor belastingplichtigen eerder leningen zullen aantrekken bij Nederlandse dan bij buitenlandse kredietverschaffers. Meer in zijn algemeenheid betoogt eiseres dat er onvoldoende rechtvaardiging is voor de belemmeringen die de Nederlandse wetgeving opwerpt en dat er sprake is van discriminatie. Zij stelt in dit verband dat er geen sprake is van een volstrekt kunstmatige constructie om belastingheffing te omzeilen.

Voorts wijst eiseres op de gedragscode van 21 januari 2003 waaruit blijkt dat de Nederlandse Staat het gebruik van Belgische coördinatiecentra tot en met 2010 heeft aanvaard. Het niet accepteren van de betaalde rente als onderdeel van de belastbare winst van eiseres is, mede gezien de bestaande afspraken in Europees verband en de bewijsrechtelijke problematiek die de zakelijkheidstoets voor eiseres meebrengt, in strijd met het gelijkwaardigheidsbeginsel, het effectiviteitsbeginsel en het in artikel 10 van het EG-verdrag opgenomen beginsel van gemeenschapstrouw.

Ten slotte constateert eiseres in het onderhavige geval een schending van de artikelen 26 van het IVBPR en 14 van het EVRM.

4.7.2. Verweerder neemt het standpunt in dat eiseres geen toegang heeft tot het EG-verdrag omdat de oprichting van eiseres en het aangaan van de lening uitsluitend gericht zijn op het verkrijgen van en aanzienlijke belastingbesparing en verder geen zakelijk doel dienen.

Voor zover eiseres wel toegang heeft tot het EG-verdrag neemt verweerder het standpunt in dat noch sprake is van belemmering van het kapitaalverkeer noch van discriminatie en voor zover daar wel sprake van is dat daarvoor een rechtvaardigheidsgrond aanwezig is te weten de bestrijding van constructies waarbij eigen vermogen wordt vervangen door vreemd vermogen. Door de tegenbewijsregelingen die zijn opgenomen in artikel 10a, derde lid, van de Wet kan er geen strijd zijn met het EG-verdrag.

4.7.5. De rechtbank oordeelt als volgt. De Nederlandse wetgever heeft op grond van artikel 58 van het EG-verdrag de bevoegdheid om maatregelen te nemen om uitholling van de Nederlandse belastinggrondslag tegen te gaan. De wetgever heeft met het in de Wet opnemen van artikel 10a, tweede lid, haar beoordelingruimte, zoals hiervoor omschreven, niet overschreden. De bepaling is geschikt voor de verwezenlijking van het betrokken doel, te weten het tegengaan van uitholling van de Nederlandse belastinggrondslag. Met het opnemen in de Wet van het derde lid van artikel 10a wordt bereikt dat de maatregel niet wordt toegepast indien aan de geldlening en de daarmee verband houdende rechtshandeling in overwegende mate zakelijke overwegingen ten grondslag liggen of over de rente bij de ontvanger daarvan een belasting naar de winst wordt geheven die naar Nederlandse maatstaven redelijk is. Daarmee heeft de nationale wetgever bereikt dat het tweede lid niet verder reikt dan nodig is om het voormelde doel te bereiken.

Op grond hiervan verwerpt de rechtbank het standpunt van eiseres dat verweerder artikel 56 van het EG-verdrag heeft geschonden.

4.7.7. Ook het recente arrest HvJ EG 12 september 2006 (Cadbury Schweppes),

nr. C-196-04, VN 2006/49.15, geeft de rechtbank geen aanleiding om anders te oordelen omdat de schuld van eiseres aan [Y.] CC, waarbij eigen vermogen is omgezet in vreemd vermogen, is aangegaan met het oogmerk bij eiseres een renteaftrek te creëren, waartegenover bij [Y.] CC per saldo geen belasting naar de winst of het inkomen wordt geheven die naar Nederlandse maatstaven redelijk is. Deze omstandigheid in samenhang met het feit dat [Y.] CC ten tijde van het aangaan van de lening nog geen personeel in dienst had (zie 2.3.3.) leiden tot de conclusie dat sprake is van een volstrekt kunstmatige constructie als bedoeld in het arrest.