Rechtbank 's-Gravenhage, 25-01-2007, ECLI:NL:RBSGR:2007:9004 AZ8260, AWB 05/4510 LB/PVV

Uitspraakdatum: 25 januari 2007

en

de inspecteur van de Belastingdienst [P.], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2001 tot en met 31 december 2001 een naheffingsaanslag (aanslagnummer [000000000000000]) loonbelasting en premie volksverzekeringen opgelegd ten bedrage van € 149.499, alsmede bij beschikking een boete van € 37.374.

1.2. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 17 juni 2005 de naheffingsaanslag verminderd tot op € 137.867 en de boete verminderd tot op € 4.083. Daarbij is tevens een forfaitaire kostenvergoeding van € 402,50 toegekend.

1.3. Eiseres heeft bij brief van 4 juli 2005, ontvangen bij de rechtbank op 5 juli 2005, beroep ingesteld tegen de uitspraken op bezwaar. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Eiseres houdt zich bedrijfsmatig bezig met het detacheren en uitzenden van industrieel en technisch personeel. In 2001 heeft zij in onderaanneming werk uitgevoerd (hierna: de werkzaamheden) voor [bouwbedrijf] (hierna: [bouwbedrijf]). Daartoe is tussen eiseres en [bouwbedrijf] een overeenkomst van onderaanneming gesloten, welke in kopie tot de gedingstukken behoort.

Deze personen (hierna: de arbeidskrachten) ontvingen een vergoeding van fl. 60 per uur, waarvan fl. 50 werd uitbetaald en fl. 10 door eiseres werd gereserveerd ter betaling van belasting.

2.4. Op 4 april 2002 is door verweerder een boekenonderzoek bij eiseres ingesteld. Het terzake opgemaakte controlerapport de dato 11 juni 2003 behoort in kopie tot de gedingstukken. Verweerder heeft op grond van de bevindingen uit het onderzoek het standpunt ingenomen dat de arbeidskrachten de werkzaamheden in dienst van eiseres hebben verricht en dat eiseres derhalve ten onrechte geen loonbelasting en premie volksverzekeringen heeft ingehouden en afgedragen over de hiervoor onder 2.2 genoemde bedragen. Om die reden heeft verweerder met toepassing van artikel 31 van de Wet op de loonbelasting 1964 (tekst 2001, hierna: de Wet) de onderhavige naheffingsaanslag, met dagtekening 25 juni 2003, opgelegd. Bij de uitspraak op bezwaar is de naheffingsaanslag verminderd met de op [A.] betrekking hebbende loonbelasting/premie volksverzekeringen omdat de door hem van eiseres genoten inkomsten reeds in de heffing van inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen waren betrokken.

3. Geschil

3.1. In geschil is uiteindelijk nog het antwoord op de vraag of de naheffingsaanslag terecht en tot het juiste bedrag is opgelegd. Tussen partijen is niet langer in geschil dat de boete geheel moet vervallen.

3.4. Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden die daartoe door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken.

3.5. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging (primair) dan wel vermindering (subsidiair) van de naheffingsaanslag. Verweerder concludeert uiteindelijk tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vermindering van de naheffingsaanslag tot op € 106.717.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Verweerder heeft gesteld dat tussen eiseres en de arbeidskrachten sprake is geweest van een uitzendovereenkomst in de zin van artikel 7:690 BW.

4.3. Op grond van de inhoud van de overeenkomst van onderaanneming en het 'subunternehmervertrag' en hetgeen verweerder daaromtrent in het verweerschrift onder de kopjes 'Gezagsverhouding' en 'Persoonlijke arbeid' onweersproken heeft aangevoerd, acht de rechtbank door verweerder genoegzaam aannemelijk gemaakt dat de arbeidskrachten in het kader van de tussen [bouwbedrijf] en eiseres gesloten overeenkomst van onderaanneming door eiseres ter beschikking zijn gesteld aan [bouwbedrijf] teneinde persoonlijk arbeid te verrichten onder toezicht en leiding van [bouwbedrijf]. Voorts is niet in geschil dat eiseres zich heeft verplicht tot het betalen van een vergoeding voor deze werkzaamheden aan de arbeidskrachten.

4.4. Aldus is voldaan aan alle voorwaarden voor een uitzendovereenkomst in de zin van artikel 7:690 BW. De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat de arbeidskrachten waren ingeschreven in het Handelsregister en dat een aantal van hen over een BTW-nummer beschikte, doet daaraan niet af. Die omstandigheid sluit namelijk niet uit dat de arbeidskrachten de werkzaamheden voor eiseres hebben verricht uit hoofde van een uitzendovereenkomst. Aan de aanvragen voor een VAR-wuo verklaring komt geen betekenis toe, nu eiseres - op wier weg dit had gelegen - geenszins duidelijk heeft gemaakt tot welk resultaat die aanvragen hebben geleid. Aan het feit dat aan [K.] voor 2002 en 2003 een VAR-wuo verklaring is afgegeven, kan ten aanzien van hem noch ten aanzien van de andere arbeidskrachten een rechtens te beschermen vertrouwen voor het jaar 2001 worden ontleend. Een dergelijk vertrouwen kan eiseres evenmin ontlenen aan de door haar aangehaalde gedeelten uit het controlerapport en uit brieven van verweerder. Uit de rest van het rapport en de door verweerder op basis daarvan ingenomen en gehandhaafde standpunten bij de aanslagregeling en in de bezwaar- en beroepsfase blijkt immers niets anders dan dat verweerder steeds het standpunt heeft ingenomen dat alle arbeidskrachten in dienst van eiseres waren.

4.5. Nu sprake is geweest van een privaatrechtelijke dienstbetrekking tussen de arbeidskrachten en eiseres behoeft het op het bestaan van een fictieve dienstbetrekking gebaseerde betoog van eiseres omtrent de heffing van premies volksverzekeringen geen behandeling.

4.6. Het beroep van eiseres op het gelijkheidsbeginsel is - naar de rechtbank begrijpt - gebaseerd op de stelling dat eiseres over het loon dat door middel van de onderhavige naheffingsaanslag is betrokken in de eindheffingsregeling een veel hogere belasting is verschuldigd dan de arbeidskrachten van wie het loon is belast door het opleggen van een aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen.

4.7. Aldus begrepen faalt het beroep op het gelijkheidsbeginsel, omdat een werknemer, voor wie de loonheffing een met de inkomstenbelasting te verrekenen voorheffing vormt en een werkgever, voor wie de eindheffing een zelfstandige belastingheffing vormt, rechtens en feitelijk niet als gelijke gevallen kunnen worden aangemerkt.

4.8. Ten aanzien van het verzoek van eiseres om de eindheffingsregeling niet toe te passen overweegt de rechtbank als volgt. Hoewel een dergelijk verzoek ook nog in de beroepsfase kan worden gedaan, moet worden aangenomen dat het verzoek niet kan worden gedaan indien reeds ten tijde van de uitbetaling van het loon de mogelijkheid van verhaal feitelijk of rechtens niet bestond. In dat geval heeft de inhoudingsplichtige bij een dergelijk verzoek immers geen redelijk belang (vgl. HR 24 september 2004, nr. 39 303, BNB 2004/414). Eiseres, op wier weg dat had gelegen, heeft echter tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder niet aannemelijk gemaakt dat geen sprake was van een nettoloonafspraak met de arbeidskrachten. Ook overigens heeft zij onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld en aannemelijk gemaakt die de conclusie rechtvaardigen dat ten tijde van de uitbetaling van het loon verhaal van de loonheffing feitelijk en rechtens mogelijk was, zodat het er voor moet worden gehouden dat die mogelijkheid van aanvang aan ontbrak. Om die reden moet het verzoek worden afgewezen.

4.9. Artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM tast uitdrukkelijk niet het recht van de verdragsluitende staten aan om die wetten toe te passen die zij nodig achten om de betaling van belastingen te verzekeren. Niet gezegd kan worden dat de wetgever de eindheffingsregeling in redelijkheid niet nodig heeft kunnen achten om de betaling van loonbelasting te verzekeren, noch dat een redelijke verhouding tussen die regeling en het daarmee beoogde doel ontbreekt. In dit verband neemt de rechtbank mede in aanmerking de in artikel 31, eerste lid, onderdeel a, van de Wet opgenomen mogelijkheid voor de inhoudingsplichtige om te verzoeken de eindheffingsregeling buiten toepassing te laten.

4.12. Gelet op het vorenoverwogene verwerpt de rechtbank het betoog van eiseres dat naheffing van loonbelasting achterwege moet blijven in alle gevallen waarin de inkomsten waarover is nageheven bij de arbeidskrachten in de heffing van inkomstenbelasting zijn betrokken. Verweerder heeft terecht aangevoerd dat de naheffingsaanslag slechts moet worden verminderd voor zover de inkomsten vóór 25 juni 2003 zijn begrepen in aanslagen inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen. Vaststaat dat zulks het geval is ten aanzien van [A.] en [K.]. Dat ook het loon van de andere arbeidskrachten reeds vóór 25 juni 2003 is begrepen in een aanslag inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen is niet gesteld of gebleken.

4.13. Indien en voor zover het door eiseres in dit verband gedane beroep op het vertrouwens- en het gelijkheidsbeginsel steunt op de aangevraagde c.q. afgegeven VAR-wuo verklaringen of op schriftelijke uitlatingen van verweerder, faalt dit op de hiervoor onder 4.4 gegeven gronden. Voor het overige faalt dit beroep bij gebrek aan feitelijke onderbouwing.

4.14. De naheffingsaanslag is op grond van artikel 31, derde lid, onderdeel a, ten 1o, van de Wet berekend met toepassing van het tabeltarief. De eerste volzin van het vierde lid van dat artikel schrijft voor dat geval voor dat bij de berekening van de verschuldigde loonbelasting wordt aangenomen dat de inhoudingsplichtige de belasting en de bij reguliere betaling van het loon verschuldigde premie ingevolge de Ziekenfondswet alsmede de daarover verschuldigde premie ingevolge de Werkloosheidswet aanstonds voor zijn rekening heeft genomen. Op grond van de tweede volzin van het vierde lid wordt, voor zover aannemelijk is dat de inhoudingsplichtige de belasting en premie pas later voor zijn rekening heeft genomen, in zoverre van het vorenstaande afgeweken dat het voor de werknemer ontstane voordeel in de eindheffing wordt betrokken naar de situatie ten tijde van het voor rekening van de inhoudingsplichtige nemen, doch uiterlijk ten tijde van de naheffing.

4.15. Gelet op hetgeen hiervoor onder 4.8 is overwogen, doet de uitzondering als bedoeld in de tweede volzin van artikel 31, vierde lid, van de Wet zich niet voor; aangenomen moet worden dat eiseres de belasting en premies aanstonds voor haar rekening heeft genomen. Alsdan is de in artikel 31, vierde lid, eerste volzin, van de Wet genoemde brutering dwingend voorgeschreven. De vaststaande feiten laten daarbij geen andere conclusie toe dan dat een uurloon van fl. 60 is overeengekomen. Hiervan uitgaande heeft verweerder op juiste wijze gebruteerd. Het andersluidende standpunt van eiseres faalt.

4.16. Gelet op al het vorenoverwogene dient het beroep (gedeeltelijk) gegrond te worden verklaard. De naheffingsaanslag moet worden verminderd tot op (€ 137.867 - € 31.150 =) € 106.717 en overeenkomstig het gemeenschappelijke standpunt van partijen moet de boete vervallen.

5. Proceskosten

5.1. Met betrekking tot de proceskostenvergoeding stelt de rechtbank voorop dat de Hoge Raad in zijn arrest van 17 december 2004, nr. C03/114 (BNB 2005/239), heeft geoordeeld dat de forfaitaire regeling van de fiscale proceskosten voldoet aan de uit het gemeenschapsrecht voortvloeiende eis dat de verwezenlijking van het gemeenschapsrecht niet als gevolg van de regeling met betrekking tot de proceskosten onmogelijk of uiterst moeilijk mag zijn. De rechtbank ziet geen reden om thans anders te oordelen.

5.2. Met inachtneming van het vorenstaande vindt de rechtbank aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 322,- en een wegingsfactor 1). Voor een veroordeling in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken, bestaat geen aanleiding, omdat bij de uitspraken op bezwaar voor die kosten reeds een vergoeding is toegekend overeenkomstig voormeld Besluit.

6. Beslissing