Rechtbank 's-Gravenhage, 06-11-2007, BC0070, AWB 06/8351 IB/PVV

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht, meervoudige belastingkamer

Procedurenummer: AWB 06/8351 IB/PVV

2.3. Het personeel dat zij nodig had voor de uitvoering van de werkzaamheden, leende [B.], voor zover hier van belang, in bij [V.]. [V.] is op 23 oktober 2001 opgericht door [H.] (hierna: [H.]). Blijkens de akte van oprichting (deel uitmakend van bijlage 23 bij het verweerschrift) zijn bij de oprichting alle aandelen geplaatst bij [H.] en zijn de geplaatste aandelen door hem volgestort. In het handelsregister van de Kamer van Koophandel stond [H.] van 23 oktober 2001 tot 16 oktober 2003 ingeschreven als enig aandeelhouder van [V.]. Als enig bestuurder van [V.] in die periode was [van B.] vermeld. Met ingang van

16 oktober 2003 staat als enig aandeelhouder en bestuurder van [V.] ingeschreven de Stichting administratiekantoor [administratiekantoor]. De vennootschap is op 12 mei 2004 failliet verklaard.

2.9. De onderhavige aanslag is opgelegd op 1 maart 2006. Bij de uitspraak op bezwaar heeft verweerder uiteindelijk - voor zover hier van belang - de volgende correcties aangebracht op de ingediende aangifte:

I. belastbaar inkomen uit werk en woning

a. bij: huurinkomsten [b-straat 3] € 20.000

b. bij: huurinkomsten [d-straat 26] € 30.000

c. bij: huurinkomsten [a-straat 12] € 41.000

d. bij: managementfee [B.] € 160.163

e. bij: onttrekkingen [A.] € 258.489

II. belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang

f. bij: onttrekkingen [V.] € 1.271.000.

4.2.1. Verweerder stelt dat eiser niet de vereiste aangifte als bedoeld in artikel 27e, aanhef en onderdeel a, AWR heeft gedaan, omdat de aangifte niet tijdig is gedaan en daarin diverse inkomens- en vermogensbestanddelen niet zijn vermeld.

4.2.2. Uit de stukken blijkt dat de aangifte is ingediend op 3 augustus 2004 en dat de aanslag is vastgesteld op 1 maart 2006. Derhalve heeft de aangifte verweerder op zodanig tijdstip bereikt dat hij bij het vaststellen van de aanslag daarmee redelijkerwijze rekening heeft kunnen houden. De enkele grond dat de aangifte niet binnen de wettelijke of nader door de verweerder gestelde termijn is ingediend, brengt niet mee dat deze niet de 'vereiste aangifte' als bedoeld in artikel 27e, onderdeel a, AWR is (vgl. HR 23 december 1959,

nr. 14 099, BNB 1960/26).

4.2.3. Verweerder stelt dat eiser de volgende vermogens- en inkomensbestanddelen niet in de aangifte heeft vermeld:

- de panden [b-straat 3], [d-straat 26], [a-straat 12] en [c-straat 44] en de met de terbeschikkingstelling van deze panden behaalde resultaten;

- het belang van eiser in [V.] en het daaruit genoten belastbare inkomen;

- de inkomsten uit de buitenlandse activiteiten van eiser en de vermogensbestanddelen waarmee deze activiteiten zijn gefinancierd.

4.2.4. Vaststaat dat eiser het pand [b-straat 3] heeft verhuurd aan [B.]. Verweerder heeft aangevoerd dat de verhuurinkomsten uit het pand [b-straat 3] op grond van artikel 3.91 dan wel 3.92 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet) moeten worden begrepen in het belastbare inkomen uit werk en woning.

4.2.5. Aangezien het pand [b-straat 3] niet is verhuurd aan een met eiser verbonden persoon in de zin van artikel 3.91, tweede lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet kan van toepassing van artikel 3.91, eerste lid, onderdeel a of b, van de Wet geen sprake zijn. Evenmin is gesteld of gebleken dat zich hier een situatie als bedoeld in artikel 3.91, eerste lid, onderdeel c, van de Wet voordoet.

4.2.6. Volgens de onder 2.2 vermelde gegevens uit het handelsregister was [H.] in 2003 de enige aandeelhoudster van [B.]. De rechtbank begrijpt de stellingen van verweerder aldus dat [H.] slechts een stroman was en feitelijk eiser enig aandeelhouder van [B.] was. Aldus opgevat snijdt de stelling van verweerder hout indien aannemelijk is dat eiser en [H.] waren overeengekomen dat laatstgenoemde de aandelen hield voor eiser en dat met betrekking tot de aandelen het economische belang en de juridische zeggenschap bij eiser berustten. Verweerder dient, nu eiser bestaan van de zo-even vermelde overeenkomst en het economische belang en de juridische zeggenschap van eiser betwist, hiervan het bewijs te leveren.

4.2.7. Hoewel het, gelet op de vele in het dossier aanwezige getuigenverklaringen waarop verweerder zich beroept, onmiskenbaar is dat eiser bij [B.] een leidende en allesoverheersende positie innam, valt uit die verklaringen noch anderszins uit de gedingstukken op te maken dat eiser degene was die het economische belang en de juridische zeggenschap in [B.] had. Gesteld noch gebleken is dat de aan de aandelen verbonden rechten, zoals bijvoorbeeld het recht op dividend en het stemrecht, toekwamen aan een ander dan [H.]. Ook voor het bestaan van een afspraak tussen eiser en [H.] op grond waarvan [H.] de aandelen voor eiser hield, zijn in de stukken van het geding onvoldoende aanknopingspunten te vinden. Derhalve is verweerder er naar het oordeel van de rechtbank niet in geslaagd aannemelijk te maken dat eiser en niet [H.] enig aandeelhouder van [B.] was.

4.2.8. Gesteld noch gebleken is dat [H.] een met eiser verbonden persoon in de zin van artikel 3.91, tweede lid, onderdeel b, van de Wet is.

4.2.9. Op grond van het overwogene onder 4.2.4 tot en met 4.2.8 komt de rechtbank tot het oordeel dat van een terbeschikkingstelling van het pand [b-straat 3] in de zin van de artikelen 3.91 en 3.92 van de Wet geen sprake is. In zoverre is dan ook geen sprake van een onjuiste aangifte.

Eiser heeft de waarde van het pand en de omvang van de hypothecaire schuld per 31 december 2003 gesteld op € 392.000 respectievelijk € 365.000. Verweerder heeft het één en ander niet betwist.

4.2.11. Eiser heeft het pand [b-straat 3] en de bijbehorende hypothecaire schuld niet als bezitting onderscheidenlijk als schuld vermeld in zijn aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor het jaar 2003. Gelet op hetgeen hierna onder 4.2.17 zal worden overwogen omtrent de waardering van het pand [a-straat 12] en de daarop betrekking hebbende schuld en voorts in aanmerking nemende het voor 2003 geldende heffingvrije vermogen, valt niet aan te nemen dat, indien deze panden en de bijbehorende schulden op juiste wijze in de aangifte zouden zijn vermeld, deze aangifte zou hebben geresulteerd in een positief belastbaar inkomen uit sparen en beleggen. In dit licht bezien betekent het niet aangeven van het pand [b-straat 3] en de hypothecaire schuld niet dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan.

4.2.12. Ter adstructie van zijn stelling dat eiser het pand [d-straat 26] en de daaruit genoten inkomsten in de aangifte had moeten vermelden, heeft verweerder gewezen op de tot de gedingstukken behorende huurovereenkomst tussen eiser en [V.] met betrekking tot dit pand. Eiser heeft daartegenover aangevoerd dat aan deze overeenkomst nimmer uitvoering is gegeven. [V.] is niet gevestigd geweest op het adres [d-straat 26] en heeft evenmin huur betaald. Na afweging van hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd, acht de rechtbank verweerder niet geslaagd in het bewijs dat eiser het pand [d-straat 26] aan [V.] ter beschikking heeft gesteld en/of huurinkomsten uit het pand heeft genoten. Van een onjuiste aangifte op dit punt is dus geen sprake.

4.2.13. Vaststaat dat eiser het pand [a-straat 12] heeft verhuurd aan [M.]. Uit het tot de gedingstukken behorende aangiftebiljet inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen van eiser voor 2003 blijkt niet dat eiser dit pand en de eventuele inkomsten daaruit heeft aangegeven.

4.2.14. Gesteld noch gebleken is dat [M.] een met eiser verbonden persoon in de zin van artikel 3.91, tweede lid, aanhef en onderdeel b, van de Wet is. Uit hetgeen verweerder heeft aangevoerd kan niet worden afgeleid dat hier sprake is van het rendabel maken van vermogen op een wijze die normaal, actief vermogensbeheer te buiten gaat, als bedoeld in artikel 3.91, eerste lid, onderdeel c, van de Wet. Voor zover verweerder bedoelt te stellen dat eiser in 2003 een aanmerkelijk belang in de zin van hoofdstuk 4 van de Wet had in [A.] en dat [A.] en [M.] een samenwerkingsverband vormden in de zin van artikel 3.92, eerste lid, onderdeel b, van de Wet, heeft verweerder deze stellingen tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door eiser niet aannemelijk gemaakt. De door verweerder ten bewijze van de stellingen in het geding gebrachte stukken, die als bijlagen 17 en 18 bij het verweerschrift zijn gevoegd, acht de rechtbank daartoe onvoldoende. De tot die stukken behorende "Opgaaf startende onderneming" - waaruit eisers aandeelhouderschap van [A.] zou moeten blijken - stamt uit 1995; eiser heeft ter zitting onweersproken verklaard dat hij de vennootschap korte tijd na de indiening van de opgaaf heeft overgedragen aan [M.], die vervolgens de door hem gedreven eenmanszaak in die vennootschap heeft ingebracht. Ook uit de overige stukken in de bijlagen 17 en 18 valt niet af te leiden dat eiser in 2003 aandeelhouder van [A.] was.

4.2.15. Op grond van het overwogene onder 4.2.13 en 4.2.14 komt de rechtbank tot het oordeel dat van een terbeschikkingstelling van het pand [a-straat 12] in de zin van de artikelen 3.91 en 3.92 van de Wet geen sprake is. In zoverre is dan ook geen sprake van een onjuiste aangifte.

4.2.16. Het pand [a-straat 12] en de daarop rustende hypothecaire schuld behoren wel tot de rendementsgrondslag waarover het belastbare inkomen uit sparen en beleggen wordt berekend. Hiervan is geen melding gemaakt in de aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen voor 2003.

4.2.17. Eiser heeft gesteld dat de WOZ-waarde van het pand en de omvang van de hypothecaire schuld zowel in 2002 als in 2003 € 147.478 respectievelijk € 320.000 bedroeg. De rechtbank begrijpt deze stelling van eiser aldus dat de tot de heffingsmaatstaf voor het belastbare inkomen uit spraken en beleggen te rekenen waarde in het economische verkeer van het pand en de omvang van hypothecaire schuld zowel per 1 januari 2003 als per 31 december 2003 € 147.478 respectievelijk € 320.000 bedroeg. Verweerder heeft dit één en ander niet betwist. Gelet op hetgeen onder 4.2.10 is overwogen omtrent de waardering van het pand [b-straat 3] en de daarop betrekking hebbende schuld en voorts in aanmerking nemende het voor 2003 geldende heffingvrije vermogen, valt niet aan te nemen dat, indien al deze panden en de bijbehorende schulden op juiste wijze in de aangifte zouden zijn vermeld, deze aangifte zou hebben geresulteerd in een positief belastbaar inkomen uit sparen en beleggen. In dit licht bezien betekent het niet aangeven van het pand [a-straat 12] en de hypothecaire schuld niet dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan.

4.2.18. Eiser heeft gesteld en verweerder heeft niet betwist dat het pand [c-straat 44] slechts voor één derde deel ter beschikking was gesteld aan de onderneming van eisers echtgenote. In zijn aangifte heeft eiser ter zake van deze terbeschikkingstelling niets vermeld. Het resultaat uit de terbeschikkingstelling van een gedeelte van het pand [c-straat 44] aan de onderneming van zijn echtgenote bedroeg volgens eiser hooguit € 1.500. Verweerder heeft ter zake van de terbeschikkingstelling geen correctie op het inkomen aangebracht. Ook in het geding heeft hij geen bedrag genoemd waarmee het belastbare inkomen uit werk en woning van eiser ter zake van de terbeschikkingstelling zou moeten worden verhoogd. Onder deze omstandigheden houdt de rechtbank het ervoor dat het nettoresultaat van de terbeschikkingstelling € 1.500 heeft bedragen. Dit bedrag is, zowel in absolute als in relatieve zin, zo gering dat het niet-vermelden ervan naar het oordeel van de rechtbank niet betekent dat eiser niet de vereiste aangifte heeft gedaan.

4.2.19. Vaststaat dat [V.] is opgericht door [H.] en dat bij oprichting alle aandelen bij hem zijn geplaatst. Van een aandelenoverdracht tussen dat moment en 16 oktober 2003, op welke datum de aandelen zijn overgedragen aan de Stichting administratiekantoor [administratiekantoor], is niet gebleken. De rechtbank houdt het er dan ook voor dat [H.] vanaf de oprichting tot

16 oktober 2003 de enige aandeelhouder van [V.] was.

4.2.20. De rechtbank begrijpt de stelling van verweerder dat eiser zijn belang in [V.] niet in zijn aangifte heeft vermeld aldus dat naar op de opvatting van verweerder [H.] slechts een stroman was en dat eiser de feitelijke aandeelhouder was. Aldus opgevat snijdt de stelling van verweerder hout indien aannemelijk is dat eiser en [H.] waren overeengekomen dat laatstgenoemde de aandelen hield voor eiser en dat met betrekking tot de aandelen het economische belang en de juridische zeggenschap bij eiser berustten. Verweerder dient, nu eiser het bestaan van de zo-even vermelde overeenkomst en het economische belang en de juridische zeggenschap van eiser betwist, hiervan het bewijs te leveren.

4.2.21. Hoewel het, gelet op de vele in het dossier aanwezige getuigenverklaringen waarop verweerder zich beroept, onmiskenbaar is dat eiser bij [V.] een leidende en allesoverheersende positie innam, valt uit die verklaringen noch anderszins uit de gedingstukken op te maken dat eiser degene was die het economische belang bij en de juridische zeggenschap in [V.] had. Gesteld noch gebleken is dat de aan de aandelen verbonden rechten, zoals het recht op de dividenden en het stemrecht, toekwamen aan een ander dan [H.]. Ook voor het bestaan van een afspraak tussen eiser en [H.], op grond waarvan [H.] de aandelen in [V.] voor eiser hield, zijn in de stukken van het geding onvoldoende aanknopingspunten te vinden.

4.2.22. Op grond van het geen onder 4.2.19 tot en met 4.2.21 is overwogen, faalt de stelling van verweerder dat eiser ten onrechte zijn belang in [V.] niet in zijn aangifte heeft vermeld.

4.2.23. Niet in geschil is dat eiser in het buitenland activiteiten heeft verricht. Verweerder stelt dat eiser deze activiteiten voor eigen rekening heeft verricht en dat hij de daarmee behaalde inkomsten in zijn aangifte had moeten verantwoorden. Ook had eiser volgens verweerder in de aangifte moeten vermelden waarmee hij deze activiteiten heeft gefinancierd. Verweerder wijst ter onderbouwing van zijn stelling op de relatie tussen [A.], Natural Stone Carpets Ltd en [B.]. Eiser heeft deze stelling betwist en daartoe aangevoerd dat hij de buitenlandse activiteiten niet voor eigen rekening maar namens [B.] heeft verricht. De met de activiteiten gemoeide kosten en de daaruit voorvloeiende baten kwamen voor rekening van [B.]. Naar het oordeel van de rechtbank werpt de gestelde relatie tussen [A.], Natural Stone Carpets Ltd en [B.] geen licht op de hoedanigheid waarin eiser de werkzaamheden in het buitenland heeft verricht. Voorts heeft verweerder bij de aanslagregeling geen voordelen uit de buitenlandse activiteiten tot het belastbare inkomen uit werk en woning van eiser gerekend. Ook in de uitspraak op bezwaar en in het geding voor de rechtbank heeft verweerder niet aangegeven welk bedrag de door eiser behaalde voordelen uit de buitenlandse activiteiten zouden hebben belopen. Het vorenstaande brengt naar het oordeel van de rechtbank mee dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat eiser inkomsten uit in het buitenland ontplooide activiteiten heeft genoten en/of dat eiser deze activiteiten heeft gefinancierd. Van een onjuiste aangifte op dit punt is dus geen sprake.

4.3.1. Verweerder stelt dat eiser niet volledig heeft voldaan aan de verplichtingen ingevolge de artikelen 47 en 49 AWR doordat hij de door verweerder aan hem gevraagde informatie welke voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kon zijn, niet aan verweerder heeft verstrekt.

4.3.2. Gesteld noch gebleken is dat verweerder aan eiser meer vragen heeft gesteld dan die, welke zijn opgenomen in de brief van 3 december 2004 (bijlage 13 bij het verweerschrift). In onderdeel 12.8 van de pleitnotities die als bijlage 8 bij het beroepschrift zijn overgelegd en waarvan de inhoud in het beroepschrift is herhaald en ingelast, heeft eisers gemachtigde gesteld dat een dergelijke brief of andere vragen van verweerder niet aan eiser bekend zijn. Hiertegenover heeft verweerder niets gesteld waaruit kan worden afgeleid dat de voormelde brief is verzonden of dat op andere wijze vragen zijn gesteld aan eiser omtrent de aangifte.

4.4.1. Verweerder stelt dat eiser niet volledig heeft voldaan aan de hem in artikel 52, eerste lid, tweede lid, aanhef en onderdeel d, en vierde lid AWR opgelegde administratie- en bewaarplicht, doordat hij geen administratie heeft gevoerd en bewaard met betrekking tot de terbeschikkingstellingen van de panden [b-straat 3], [a-straat 12], [c-straat 44] en [d-straat 26].

4.4.2. Uit hetgeen onder 4.2.9., 4.2.12. en 4.2.15. is overwogen volgt dat de rechtbank verweerder niet geslaagd acht in het bewijs dat er met betrekking tot de panden [b-straat 3], [a-straat 12] en [d-straat 26] sprake is van het ter beschikking stellen van vermogensbestanddelen in de zin van artikel 3.91 of 3.92 van de Wet. Bijgevolg bestond er voor eiser met betrekking tot de met deze panden behaalde opbrengsten en de in verband daarmee gemaakte kosten en lasten geen administratie- en bewaarplicht.

4.4.3. Uit hetgeen onder 4.2.18. is overwogen volgt dat er naar het oordeel van de rechtbank wel sprake is van het ter beschikking stellen van een derde deel van het pand [c-straat 44] aan (de onderneming van) eiseres echtgenote. Met betrekking tot deze terbeschikkingstelling bestond er voor eiser een administratie- en bewaarplicht. Vaststaat dat eiser met betrekking tot deze terbeschikkingstelling geen administratie heeft gevoerd. Hiermee samenhangende tekortkomingen met betrekking tot het pand [c-straat 44] zijn hiervoor onder 4.2.18 reeds aan de orde geweest bij de beantwoording van de vragen of eiser de vereiste aangifte heeft gedaan. De rechtbank heeft dienaangaande geoordeeld dat de niet-nakoming van de aangifteplicht ter zake van de terbeschikkingstelling onvoldoende zwaarwegend is om daaraan rechtsgevolgen te verbinden. Op dezelfde grond is de rechtbank van oordeel dat de niet-nakoming van de administratie- en bewaarplicht met betrekking tot de terbeschikkingstelling van het pand [c-straat 44] van te gering gewicht is om de zware sanctie van omkering van de bewijslast te rechtvaardigen.

4.6.1. Verweerder heeft zijn stelling dat de door [B.] aan [A.] betaalde managementfee van € 160.163 tot het belastbaar inkomen uit werk en woning van eiser behoort ter zitting nader toegelicht. Verweerder meent dat [A.] de van [B.] ontvangen fee, evenals het bedrag van € 258.489 dat verweerder als onttrekking aan [A.] tot het belastbare inkomen

uit werk en woning heeft gerekend, aan eiser heeft uitgedeeld door privé uitgaven van eiser te betalen. Deze privé uitgaven hebben betrekking op het door eiser als hobby beoefende autoracen.

4.6.2. Eiser heeft de onder 4.6.1. genoemde correcties bestreden en daartoe het volgende aangevoerd. De door verweerder als uitdelingen van [A.] aan eiser aangemerkte posten betreffen afschrijvingen op vervoermiddelen, autokosten, sponsorkosten en een afschrijving dubieuze debiteuren. Hiervan hebben de afschrijvingen op vervoermiddelen en de autokosten betrekking op de bedrijfswagens van [B.] die door het personeel in het kader van hun werkzaamheden worden gebruikt. De sponsorkosten zijn zakelijke uitgaven die hebben geleid tot het verwerven van opdrachten tot het leggen van vloeren bij ondernemingen in de autobranche. De afschrijving dubieuze debiteuren betreft een vordering op een onafhankelijke derde. Van uitdelingen aan eiser is derhalve met betrekking tot geen enkele van de door verweerder genoemde posten sprake.

4.6.3. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder tegenover de gemotiveerde betwisting door eiser niet aannemelijk gemaakt dat [A.] privé uitgaven van eiser voor haar rekening heeft genomen of eiser anderszins heeft bevoordeeld. Voor zover verweerder in dit verband een beroep doet op de door hem aangehaalde getuigenverklaringen, brengen deze verklaringen de rechtbank niet tot een ander oordeel, nu de verklaringen de vragen welke bedragen aan welke vennootschap(pen) ten voordele van eiser zouden zijn onttrokken, op welke wijze deze veronderstelde onttrekkingen boekhoudkundig zijn verwerkt en in welk verband - privé of zakelijk - het autoracen zou hebben plaatsgevonden, onbeantwoord laten.

4.6.4. Gelet op hetgeen onder 4.6.1. tot en met 4.6.3. is overwogen, kunnen de bijtelling bij het inkomen van eiser van de door [B.] aan [A.] betaalde managementfee en van de onttrekkingen door eiser aan [A.] niet in stand blijven.

4.7.1. Verweerder heeft het belastbaar inkomen uit aanmerkelijk belang van eiser verhoogd met een bedrag van € 1.271.000, welk bedrag in de visie van verweerder aan [V.] is onttrokken en door tussenkomst van [B.] aan eiser is uitgedeeld. Verweerder betoogt dat [V.] dit bedrag aan [B.] heeft gefactureerd en dat dit bedrag nooit door [B.] aan [V.] is betaald. Hierdoor heeft [B.] zich welbewust verrijkt en is [V.] verarmd. Eiser heeft zich, eveneens welbewust, in privé het door [B.] niet aan [V.] betaalde bedrag laten uitkeren.

4.7.2. Eiser heeft deze stellingen van verweerder gemotiveerd betwist. Hij voert aan dat hij in 2003 geen aandeelhouder, bestuurder of werknemer van [B.] of [V.] was.

4.7.3. Onder 4.2.7. en 4.2.21. heeft de rechtbank reeds overwogen dat, hoewel het - gelet op de vele in het dossier aanwezige getuigenverklaringen waarop verweerder zich beroept - onmiskenbaar is dat eiser bij [B.] en [V.] een leidende en allesoverheersende positie innam, verweerder tegenover de gemotiveerde betwisting door eiser niet aannemelijk heeft gemaakt dat eiser degene was die het economische belang bij en de juridische zeggenschap in [B.] en [V.] had, dat gesteld noch gebleken is dat de aan de aandelen in [B.] en [V.] verbonden rechten, zoals het recht op dividenden en het stemrecht toekwamen aan een ander dan [H.] onderscheidenlijk [H.] en dat voor het bestaan van een afspraak tussen [H.] onderscheidenlijk [H.] en eiser, op grond waarvan [H.] en [H.] de aandelen in [B.] respectievelijk [V.] voor eiser hield, in de stukken van het geding onvoldoende aanknopingspunten zijn te vinden. Op grond van het een en ander is de rechtbank van oordeel dat verweerder niet aannemelijk heeft gemaakt dat eiser feitelijk aandeelhouder van [B.] en [V.] was.

4.7.4. Nu niet is komen vast te staan dat eiser in 2003 aandeelhouder was van [V.] en [B.], kan van winstuitdelingen door één of meer van die vennootschappen aan eiser als aandeelhouder geen sprake zijn. De onder 4.7.1. genoemde correcties kunnen reeds om die reden niet in stand blijven.

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- vermindert de belastingaanslag tot een aanslag, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 38.118 en bepaalt dat deze uitspraak in zoverre in de plaats treedt van het vernietigde besluit;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser ten bedrage van € 483, en wijst de Staat der Nederlanden aan als de rechtspersoon die dit bedrag aan eiser dient te voldoen;

- gelast dat de Staat der Nederlanden het door eiser betaalde griffierecht van € 38 vergoedt.

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.