Rechtbank 's-Gravenhage, 13-09-2007, BC2386, AWB 06/7083/MRB

Uitspraakdatum: 13 september 2007

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/Centrale administratie, te [P], verweerder.

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Eiser was volgens de kentekenregistratie van 23 december 2004 (datum afgifte deel II) tot en met 1 mei 2006 houder van het motorrijtuig met het kenteken [kenteken] (hierna: de auto). De datum van het kentekenbewijs deel I is [datum] 1996.

2.2. Op 17 oktober 2005 heeft een huisgenoot van eiser de auto meegenomen. Een agent van de Regiopolitie Amsterdam-Amstelland heeft op genoemde datum om omstreeks 00:12 uur geconstateerd dat de in 2.1. genoemde auto op de (openbare) Rijksweg A9 te [...] reed.

2.3. Op het in 2.2. genoemde tijdstip stond de auto als geschorst geregistreerd op de voet van hoofdstuk IV, paragraaf 6, van de Wegenverkeerswet 1994. De datum van ingang van de schorsing was 14 februari 2005.

2.4. Naar aanleiding van de in punt 2.2. vermelde constatering is aan eiser over de periode 14 februari 2005 tot en met 18 november 2005 een naheffingsaanslag motorrijtuigenbelasting opgelegd ten bedrage van € 418. Tevens is aan eiser een verzuimboete opgelegd ten bedrage van € 418.

2.5. In geschil is het antwoord op de vraag of de onderhavige naheffingsaanslag en verzuimboete terecht aan eiser zijn opgelegd.

2.6. Artikel 67, eerste lid, van de Wegenverkeerswet 1994 (hierna: WVW) bepaalt dat, indien met een voertuig geen gebruik van de weg wordt gemaakt, de Dienst Wegverkeer op aanvraag van de eigenaar of houder van dat voertuig, tegen betaling op de door die Dienst vastgestelde wijze van het daarvoor door deze Dienst vastgestelde tarief, de geldigheid van het kentekenbewijs schorst. In artikel 19 van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: de Wet MRB) is bepaald dat voor een motorrijtuig waarvoor een kenteken is opgegeven de belasting niet geheven wordt over tijdvakken die aanvangen tijdens een voor dat motorrijtuig geldende schorsing als bedoeld in hoofdstuk IV, paragraaf 6, van de WVW. Ingevolge artikel 68, eerste lid, onderdeel d, van de WVW eindigt de schorsing zodra met het voertuig gebruik van de weg wordt gemaakt.

2.7. Bij constatering van gebruik van de weg met een motorrijtuig tijdens een voor dat motorrijtuig geldende schorsing als bedoeld in hoofdstuk IV, paragraaf 6, van de WVW kan, gelet op artikel 35, eerste lid, van de Wet MRB, de belasting worden nageheven.

2.8. Nu niet in geschil is dat met de in 2.1. genoemde auto van de weg gebruik werd gemaakt tijdens een voor die auto geldende schorsing, is - gelet op hetgeen in punt 2.7. is overwogen - de naheffingsaanslag naar het oordeel van de rechtbank terecht en op juiste gronden aan eiser, als houder van de auto, opgelegd. De omstandigheid dat één van de kinderen van eiser zich schuldig zou hebben gemaakt aan zogenoemd ongeoorloofde joy-riding maakt dit oordeel niet anders.

2.10. Voor zover eiser ter zake van de opgelegde verzuimboete heeft bedoeld te stellen dat sprake is van afwezigheid van alle schuld, dan wel dat sprake is van een wanverhouding tussen de ernst van het feit en de opgelegde boete, kan de rechtbank deze stellingen niet volgen. Nu vaststaat dat eiser de verschuldigde belasting niet tijdig heeft betaald, was verweerder bevoegd eiser een verzuimboete op te leggen. Deze verzuimboete acht de rechtbank, gelet op de omstandigheden van het geval, passend en geboden. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat eiser, als houder van het voertuig, de nodige maatregelen dient te nemen om te voorkomen dat er ongeoorloofd gebruik van zijn auto wordt gemaakt. Nu eiser niet heeft gesteld noch aannemelijk heeft gemaakt dat hij het in 2.2. genoemde gebruik redelijkerwijs niet heeft kunnen voorkomen, moet de rechtbank concluderen dat eiser heeft nagelaten bedoelde maatregelen te nemen. Eiser heeft naar het oordeel van de rechtbank ook overigens geen omstandigheden aangevoerd op grond waarvan moet worden aangenomen dat de opgelegde boete disproportioneel is.

2.11. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep ongegrond verklaard.

2.12. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 13 september 2007 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. S.C. Stuldreher, in tegenwoordigheid van mr. S.R.M. Dekker, griffier.