Rechtbank 's-Gravenhage, 02-11-2007, BC9651, AWB 05/9238

Uitspraakdatum: 2 november 2007

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

V.O.F. [X.], gevestigd te [Z.], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te [P.] verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2004 tot en met 31 december 2004 een naheffingsaanslag ([aanslagnummer]) omzetbelasting opgelegd.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 4 november 2005 de naheffingsaanslag gehandhaafd.

1.3. Eiseres heeft daartegen bij brief van 12 december 2005, ontvangen bij de rechtbank op 14 december 2005, beroep ingesteld.

1.4. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.6. De rechtbank heeft partijen in de gelegenheid gesteld het daarheen te leiden dat het beroep zou kunnen worden ingetrokken. Op 29 december 2006, 26 januari 2007 en 29 maart 2007 heeft eiseres verzocht haar meer tijd te gunnen om een en ander nader af te stemmen. Verweerder heeft desgevraagd aangegeven geen contact meer eiseres te hebben gehad.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.3. Bij akte van 15 juli 2004, verleden voor mr. R.B. van der Horst, notaris te Hendrik-Ido-Ambacht (hierna: de transportakte), heeft eiseres de grond en de zich daarop bevindende opstallen geleverd aan de gemeente. In deze akte, waarin de vennoten in eiseres als comparant 1a en 1b zijn genoemd, staat, voor zover hier van belang, vermeld:

Eiseres heeft de hiervoor vermelde omzetbelasting niet op aangifte voldaan.

2.4. Bij brief van 31 maart 2005 heeft eiseres aan verweerder opgave gedaan van de hiervoor onder 2.3. vermelde omzetbelasting. Deze brief, die in kopie tot de gedingstukken behoort, luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

"Door u verrichte binnenlandse leveringen/diensten

3. Geschil

3.1. In geschil is de belastbaarheid van de in 2.3. vermelde schadeloosstelling van € 593.000.

3.2. Eiseres heeft gesteld dat de verkoop en de levering hebben plaatsgevonden onder dreiging van onteigening, dat de schadeloosstelling door de gemeente niet de vergoeding is voor een dienst in de zin van de Wet en dat artikel 37 van de Wet hier niet van toepassing is.

3.4. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de belastingaanslag tot nihil.

3.5. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

4. Beoordeling van het geschil

4.1. Nu verweerder zijn primaire standpunt dat het in de transportakte als schadeloosstelling aangeduide bedrag de (belaste) vergoeding is voor een dienst in de zin van artikel 4, eerste lid, van de Wet ter zitting heeft ingetrokken, staat de rechtbank uitsluitend voor de vraag of verweerder de in de transportakte vermelde omzetbelasting ten bedrage van € 112.670 terecht op grond van artikel 37 van de Wet heeft nageheven.

4.2. In artikel 37 van de Wet is bepaald dat hij die op een factuur op enigerlei wijze melding maakt van omzetbelasting welke hij, anders dan op grond van dit artikel, niet verschuldigd is geworden, die belasting verschuldigd wordt op het tijdstip waarop hij die factuur heeft uitgereikt; hij is gehouden deze belasting op de voet van artikel 14 van de Wet te voldoen.

4.3. De rechtbank kan eiseres niet volgen in haar betoog dat de transportakte niet als een factuur in de zin van artikel 35a van de Wet kan worden beschouwd, omdat de in geschil zijnde omzetbelasting gaat over een veronderstelde dienstverlening die nadrukkelijk niet in een notariële akte hoeft of thuishoort. De rechtbank overweegt daartoe dat voor de beoordeling of sprake is van een factuur in de zin van artikel 37 van de Wet de aard van de op het als factuur aangemerkte geschrift vermelde prestatie geen rol speelt.

4.4. De stelling van eiseres dat genoemde transportakte niet als factuur kan worden aangemerkt omdat deze niet voldoet aan alle voorwaarden die zijn gesteld in artikel 35a van de Wet is onjuist. Voor deze stelling van eiseres is geen steun te vinden in de tekst, noch in de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 37 van de Wet, noch in de ter zake gewezen jurisprudentie.

4.5. Gelet op de hiervoor onder 2.3. aangehaalde passage uit de transportakte en in aanmerking nemende het hiervoor onder 4.3. en 4.4. overwogene, heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank de transportakte terecht aangemerkt als een factuur in de zin van artikel 37 van de Wet.

4.8. Eiseres heeft verder gewezen op het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen van 19 september 2000, zaak C-454/98, BNB 2002/167. Zij heeft aangevoerd dat uit dit arrest volgt dat het enige relevante criterium om de ten onrechte aangegeven - naar de rechtbank begrijpt bedoelt eiseres de ten onrechte gefactureerde - omzetbelasting te herzien is, dat de opsteller van de factuur het gevaar voor verlies van belastinginkomsten tijdig en volledig heeft uitgeschakeld. Eiseres heeft in dit verband gesteld dat de ontvanger van de factuur geen ondernemer is dan wel de gefactureerde omzetbelasting niet in aftrek kan brengen en dat dus geen sprake is van een gevaar voor verlies van belastinginkomsten.

4.9. Anders dan eiseres kennelijk meent, kan uit het hiervoor onder 4.8. genoemde arrest van het Hof van Justitie niet worden afgeleid dat door het enkele feit dat de ontvanger van de factuur geen ondernemer is, dan wel dat hij de gefactureerde omzetbelasting niet in aftrek kan brengen, artikel 37 van de Wet geen toepassing kan vinden. De rechtbank overweegt daartoe dat het Hof van Justitie in rechtsoverweging 47 van dat arrest er aan heeft herinnerd dat volgens artikel 21, punt 1, sub c, van de Zesde richtlijn ieder die in het binnenlands verkeer BTW vermeldt op een factuur of een als zodanig dienst doend document, die BTW verschuldigd is. Artikel 37 van de Wet is met het vermelde onderdeel van de Zesde richtlijn in overeenstemming is.

4.10. De rechtbank overweegt verder dat eiseres haar stelling dat de gemeente de grond niet als ondernemer heeft verkregen dan wel de (ten onrechte) gefactureerde omzetbelasting niet heeft afgetrokken, niet heeft onderbouwd. Verweerder heeft er ter zitting op gewezen dat niet bekend is of de gemeente die omzetbelasting heeft afgetrokken. Herziening van de (ten onrechte) gefactureerde omzetbelasting zou eerst op haar plaats zijn geweest - de rechtbank wijst daarvoor op de overwegingen 58 en 57 van het onder 4.8. genoemde arrest van het Hof van Justitie - als eiseres het gevaar voor verlies van belastinginkomsten tijdig en volledig had uitgeschakeld, door de factuur opnieuw in handen te krijgen en te vernietigen vóór de gemeente deze had gebruikt, of door het op de factuur afzonderlijk vermelde bedrag, voordat de factuur door de gemeente was gebruikt, te voldoen. Vaststaat dat het één, noch het ander is gebeurd.

4.11. Partijen hebben ter zitting toegezegd nog te zullen onderzoeken of en in hoeverre de belasting aan de ontvanger van de factuur kan worden teruggeven op grond van het besluit van de staatssecretaris van financiën van 12 augustus 2004, nr. CPP2004/1537M. Zij hebben hierover echter geen uitsluitsel gegeven. Ook in zoverre is er dus geen reden om de naheffingsaanslag te verminderen.

4.12. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

6. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Deze uitspraak is gedaan op 2 november 2007 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. K.M. Braun, mr. D.A. Verburg en mr. J.P.F. Slijpen, en in tegenwoordigheid van mr. L.M. Holdert, griffier.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te 's-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.