Rechtbank 's-Gravenhage, 17-04-2008, BD2538, AWB 07/5609 OB

Uitspraakdatum: 17 april 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X.] B.V., gevestigd te [Z.], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te [P.], verweerder.

1. Beslissing

2. Gronden

"Wij kwamen tevens overeen dat de in de oorspronkelijke facturen genoemde bedragen voor management- en reiskostenvergoedingen wel verschuldigd blijven maar dat in onderling overleg slechts nieuwe facturen zullen worden gezonden wanneer [bedrijf B.]/ [bedrijf A.] in staat is gelden naar de rekening van [X.] over te boeken."

2.3 Naar aanleiding van de bevindingen uit een boekenonderzoek heeft verweerder eiseres de onderhavige naheffingsaanslag, ter grootte van € 19.248 opgelegd. Bij het opleggen van de naheffingsaanslag heeft verweerder eiseres een vergrijpboete opgelegd ter grootte van € 4.812.

2.5 Aangaande de boete stelt verweerder dat redelijkerwijs mag worden verondersteld dat het eiseres bekend is dat in rekening gebrachte belasting moet worden voldaan. Nu dat niet is gebeurd, is het aan grove schuld van eiseres te wijten dat te weinig belasting is betaald.

2.6 Op grond van artikel 13, aanhef en eerste lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: de Wet) wordt de belasting verschuldigd op het moment dat de factuur wordt uit-gereikt of op het moment waarop dit uiterlijk had moeten geschieden. Op grond van artikel 35, tweede lid, moet de factuur worden uitgereikt vóór de vijftiende dag na de maand waarin de levering of dienst is verricht.

2.7 Als de vergoeding niet is en niet zal worden ontvangen, wordt, ingevolge artikel 29, eerste lid, van de Wet, de belasting op verzoek teruggegeven. Op grond van artikel 33, eerste lid, dient een verzoek om teruggaaf te worden gedaan bij de aangifte over het tijdvak waarin het recht op teruggaaf is ontstaan.

2.8 Niet in geschil is dat eiseres het factuurstelsel volgt en dat de nageheven belasting in 2001 verschuldigd is geworden en het staat vast dat deze niet op aangifte is voldaan. Reeds hierom moet worden geoordeeld dat de naheffingsaanslag terecht is opgelegd. De rechtbank merkt daarbij nog op dat als de onder 2.2 vermelde creditnota al zou leiden tot een recht op teruggaaf, dat recht eerst is ontstaan in 2002. De Wet voorziet niet in de mogelijkheid om, zoals eiseres voorstaat, de voldoening van belasting achterwege te laten omdat de verwachting is dat die belasting, indien deze wel zou worden voldaan, enige tijd later weer zou kunnen worden teruggevraagd op grond van het bepaalde in artikel 29 van de Wet. Wel dient de naheffingsaanslag te worden verminderd in overeenstemming met het vermelde in 2.4.

2.9 Aangaande de boete overweegt de rechtbank dat in de Wet regels zijn gegeven voor het factureren van leveringen en diensten en voor de voldoening van de daarover in rekening te brengen omzetbelasting. Verder voorziet de Wet in de teruggaaf van omzetbelasting ter zake van leveringen en diensten waarvan de vergoeding geheel of gedeeltelijk niet is en niet zal worden ontvangen of voor zover die wordt verminderd of terugbetaald. Het betoog van eiser dat in een geval als het onderhavige de formele wettelijk bepalingen botsen met de materiële belangen van de belastingplichtige, wat daar ook van zij, en dat om die reden zijn handelwijze niet verwijtbaar is, vindt binnen het geheel van de hier van toepassing zijnde wettelijke bepalingen geen steun. Het staat een belastingplichtige niet vrij eigenmachtig, van de wet afwijkende voorzieningen te treffen. Van eiseres, die zich voor het nakomen van haar fiscale verplichtingen laat bijstaan door een professionele belastingadviseur, mag worden verwacht dat, wanneer zich problemen voordoen als door eiseres geschetst, zij zich voldoende van de desbetreffende regelgeving op de hoogte laat stellen. Nu eiseres dat kennelijk heeft nagelaten, is het naar het oordeel van de rechtbank aan grove schuld van eiseres te wijten dat de verschuldigde belasting niet is betaald. Ingevolge artikel 67 f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen, in samenhang met paragraaf 25, tweede lid, en paragraaf 28, eerste lid, van het BBBB 1998, heeft verweerder eiseres dus terecht een vergrijpboete van 25 procent opgelegd. Feiten en omstandigheden die aanleiding geven de boete te matigen zijn gesteld noch gebleken. Wel dient de boete te worden verminderd in overeenstemming met het vermelde in 2.4.

2.10 Gelet op het vorenoverwogene is het beroep gegrond verklaard en zijn de naheffings-aanslag en de boete verminderd tot respectievelijk € 19.052 en € 4.763.

2.11 De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 644 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten zijn gesteld noch gebleken.