Rechtbank 's-Gravenhage, 09-05-2008, BD5998, AWB 06/8709 LB/PVV

Uitspraakdatum: 9 mei 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X.] BV, gevestigd te [Z.], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te [P.] verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres met dagtekening 24 februari 2005 een naheffingsaanslag loonbelasting/premie volksverzekeringen opgelegd voor het tijdvak 1 januari 2002 tot en met 31 december 2003 ten bedrage van € 11.699 (hierna: de naheffingsaanslag). Tegelijkertijd heeft verweerder bij beschikking een boete ten bedrage van € 1.170 opgelegd, alsmede bij beschikking heffingsrente in rekening gebracht ten bedrage van € 794 (hierna tezamen: de beschikkingen).

1.2. Eiseres heeft tegen de naheffingsaanslag en de beschikkingen bezwaar gemaakt. Verweerder heeft bij brieven van 28 augustus en 8 september 2006, welke brieven naar het oordeel van de rechtbank tezamen de uitspraak op het bezwaar van eiseres vormen, de naheffingsaanslag, de boete en de heffingsrente verminderd tot respectievelijk tot € 6.484, € 648 en € 451.

1.3. Eiseres heeft daartegen bij brief van 7 september 2006 beroep ingesteld. Het beroepschrift is op 12 september 2006 ontvangen bij de rechtbank Utrecht. De griffier van die rechtbank heeft het beroepschrift doorgezonden naar deze rechtbank.

1.4. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

1.5. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 25 januari 2008 te Den Haag. Namens eiseres is daar verschenen [gemachtigden]. Namens verweerder zijn verschenen [gemachtigden].

2. Feiten

2.1. Sinds haar oprichting in het jaar 2000 drijft eiseres een onderneming op het gebied van informatie- en communicatietechnologie en automatisering. Eiseres had in 2002 elf werknemers in dienst. Een gedeelte van de werkzaamheden kan worden aangemerkt als speur- en ontwikkelingswerk. Aan eiseres is voor kalenderjaar 2002 een S&O-verklaring verstrekt. In deze verklaring is vermeld dat het maximale S&O-loon € 148.348 bedraagt en de maximale S&O-afdrachtvermindering € 71.017.

2.2. Eiseres heeft voor het jaar 2002 in de eindafrekeningsaangifte voor de loonbelasting en premies volksverzekeringen (hierna gezamenlijk: loonheffing) op de af te dragen loonheffing een S&O-afdrachtvermindering ten bedrage van € 51.935 in mindering gebracht. In augustus 2004 heeft verweerder bij eiseres een boekenonderzoek uitgevoerd. Naar aanleiding van het boekenonderzoek is de thans in geding zijnde naheffingsaanslag opgelegd waarin de toegepaste S&O-afdrachtvermindering met een bedrag van € 10.995 is gecorrigeerd. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar is deze correctie verminderd tot € 6.848.

2.3. Na de vermindering van de naheffingsaanslag bij de uitspraak op bezwaar heeft deze uitsluitend nog betrekking op het jaar 2002. Het aantal S&O-uren, het S&O-loon en de S&O-afdrachtvermindering voor dat jaar zijn gesteld op respectievelijk 776, € 16.129 en € 11.291.

3. Geschil

3.1. In geschil zijn het bedrag van de S&O-afdrachtvermindering voor het jaar 2002, alsmede de bij de vaststelling van de naheffingsaanslag voor dat jaar opgelegde boete en in rekening gebrachte heffingsrente.

3.2. Met betrekking tot de naheffingsaanslag spitst het geschil zich toe op de vraag of de S&O-afdrachtvermindering met toepassing van de vereenvoudigde berekeningsmethode kan worden berekend. Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord, is nog in geschil van welk aantal uren moet worden uitgegaan bij de normale berekeningsmethode.

4. Beoordeling van het geschil

4.3. Op grond van het bepaalde in artikel 24, eerste lid, aanhef en onder f, van de Uitvoeringsregeling voegt de inhoudingsplichtige aan wie een S&O-verklaring is afgegeven, binnen twee maanden na afloop van het kalenderjaar waarin het S&O-werk is verricht, aan de loonadministratie de administratie toe met betrekking tot het in dat jaar verrichte S&O-werk. De administratie bevat de per werknemer het door deze ter zake van het S&O-werk genoten loon uit tegenwoordige dienstbetrekking, dan wel het vereenvoudigde S&O-loon.

4.4. Partijen zijn eenparig van mening dat in het onderhavige geval de S&O-afdrachtvermindering 70% van het S&O-loon bedraagt. De rechtbank sluit zich aan bij dit gezamenlijke standpunt van partijen, waarvan niet is gebleken dat het op een onjuiste rechtsopvatting berust.

4.5. De Wet VA en de Uitvoeringsregeling bevatten geen termijn waarbinnen noch een tijdstip of gebeurtenis waarvóór de keuze voor het in aanmerking nemen van het vereenvoudigde S&O-loon moet zijn gemaakt. Het standpunt van verweerder dat in de verplichting als bedoeld in artikel 24, eerste lid, aanhef en onder f, van de Uitvoeringsregeling ligt besloten dat de keuze voor het in aanmerking nemen van het vereenvoudigde S&O-loon binnen twee maanden na afloop van het kalenderjaar moet worden gemaakt, onderschrijft de rechtbank niet. De verplichting om de onder 4.3 gemelde gegevens toe te voegen aan de loonadministratie beperkt niet de mogelijkheid om een keuze inzake het in aanmerking te nemen loon te maken. In de tekst noch in doel en de strekking van genoemde bepalingen is steun te vinden voor de opvatting dat de keuze voor het in aanmerking nemen van het vereenvoudigde S&O-loon niet meer kan worden gemaakt nadat de administratie met betrekking tot het S&O-loon is toegevoegd aan de loonadministratie.

4.6. De naheffingsaanslag is een correctie van verweerder op de door eiseres in april 2003 ingediende eindafrekeningsaangifte. De eindafrekeningaangifte vermeldt de hoogte van de door eiseres af te dragen loonheffing over het jaar 2002, waarbij eiseres is uitgegaan van een vermindering van de af te dragen loonheffing op grond van de Wet VA. Eiseres heeft bij de berekening van het bedrag van de vermindering niet het vereenvoudigde S&O-loon in aanmerking genomen. Eiseres heeft geen rechtsmiddelen aangewend tegen de afdracht van loonheffing op de eindafrekeningsaangifte.

4.7. De rechtbank is van oordeel dat het eiseres vrijstaat om in haar bezwaar tegen de naheffingsaanslag met betrekking tot de berekening van de S&O-afdrachtvermindering (alsnog) voor het vereenvoudigde S&O-loon te kiezen. Geen regel in het fiscale bestuurs(proces)recht staat immers, behoudens een andersluidend wettelijk voorschrift dat met betrekking tot de keuze voor het vereenvoudigde S&O-loon ontbreekt, eraan in de weg dat een belanghebbende in zijn bezwaarschrift tegen een naheffingsaanslag een keuze maakt die hij ook in een eerder stadium had kunnen maken, bijvoorbeeld in de aangifte of in een tegen de afdracht op aangifte ingediend bezwaar.

4.8. Uit het voorgaande volgt dat bij de beoordeling van de juistheid van de naheffingsaanslag moet worden uitgegaan van de vereenvoudigde berekeningsmethode.

4.9. Partijen huldigen beide het standpunt dat indien de vereenvoudigde berekeningsmethode van toepassing is, de naheffingsaanslag en de beschikkingen dienen te worden vernietigd. De rechtbank sluit zich aan bij dat standpunt, dat naar haar oordeel in overeenstemming is met de toepasselijke wettelijke bepalingen.

4.10. Het beroep is gegrond.

5. Proceskosten

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat niet is gesteld dat eiser kosten heeft gemaakt die op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor vergoeding in aanmerking komen.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 9 mei 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. G.J. van Leijenhorst, in tegenwoordigheid van mr. F. Mulder, griffier.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ’s-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.