Rechtbank 's-Gravenhage, 22-05-2008, BD9017, AWB 06/8704 LB/PVV

Uitspraakdatum: 8 mei 2008

Uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X.] BV, gevestigd te [Z.], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst te [P.], verweerder.

1. Ontstaan en loop van het geding

1.1. Verweerder heeft aan eiseres over het tijdvak 1 januari 2001 tot en met 31 december 2002 een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen ([aanslagnummer]) van € 1.099.697 opgelegd, alsmede bij beschikking een boete van € 250.000.

1.2. Verweerder heeft bij in één geschrift vervatte uitspraken op bezwaar van 13 oktober 2006 de naheffingsaanslag verminderd tot op € 710.370 en de boete tot op € 25.000.

1.3. Eiseres heeft daartegen bij brief van 20 oktober 2006, door de rechtbank ontvangen op 23 oktober 2006, beroep ingesteld. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

2. Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Eiseres exploiteert een uitzendbureau. Zij is met name actief op het gebied van schoonmaakdiensten en industriële productie. In de jaren 2001 en 2002 waren dagelijks gemiddeld tussen de 60 en de 90 uitzendkrachten via eiseres werkzaam. Eiseres heeft in 2001 en 2002 in totaal 372 respectievelijk 284 mensen in dienst gehad.

2.2. Op 5 juli 2002 heeft het UWV bij eiseres een waarneming ter plaatse (hierna: WTP) uitgevoerd. Op 18, 19 en 20 februari en 28 maart 2003 heeft het UWV bij eiseres een looncontrole (hierna: de looncontrole) uitgevoerd over de periode 1998 tot en met 2002, waarbij alleen het jaar 2001, dat als basis voor de overige jaren is aangemerkt, is gecontroleerd. De van de WTP en de looncontrole opgemaakte rapporten behoren in kopie tot de gedingstukken.

2.4. Op 19 oktober 2006 is door Crop Registeraccountants bij eiseres een audit in het kader van de NEN 4400-1 "Verplichtingen uit arbeid" uitgevoerd. Het daarvan opgemaakte rapport behoort in kopie tot de gedingstukken.

2.5. Op 6 en 7 mei 2003 en 18 en 19 augustus 2003 heeft verweerder bij eiseres een boekenonderzoek ingesteld over de jaren 2001 en 2002. Het daarvan opgemaakte definitieve rapport is gedagtekend 14 oktober 2005 en behoort in kopie tot de gedingstukken. Blijkens dit rapport is tijdens het boekenonderzoek uitsluitend beoordeeld of eiseres heeft voldaan aan de verplichtingen van artikel 28, eerste lid, onderdeel f, van de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: de Wet) en of van alle werknemers ingevulde en ondertekende loonbelastingverklaringen in de loonadministratie zijn opgenomen.

2.6. Op grond van de uitkomsten van het boekenonderzoek heeft verweerder het standpunt ingenomen dat eiseres met betrekking tot een aantal werknemers niet heeft voldaan aan de voormelde verplichtingen en heeft hij de naheffingsaanslag opgelegd. Deze is berekend met toepassing van het zogeheten anoniementarief als bedoeld in artikel 26b van de Wet en de eindheffingsregeling van artikel 31, eerste lid, van de Wet.

2.7. Tijdens het boekenonderzoek hebben de controlerende ambtenaren – [ambtenaar 1] en [ambtenaar 2] – in eerste instantie een aantal Britse paspoorten als vervalst aangemerkt, omdat op de kopieën daarvan niet de lijntjes en kronen zichtbaar waren die in een Brits paspoort aanwezig horen te zijn. Eiseres heeft na een bespreking op 5 september 2005 met de controlerende ambtenaren met betrekking tot tien van die paspoorten scans van de door haar bewaarde kopieën daarvan aan de controlerende ambtenaren verstrekt. Naar aanleiding daarvan heeft verweerder uiteindelijk alle werknemers met Britse paspoorten, met betrekking tot welke als enig gebrek was geconstateerd dat op de kopieën daarvan geen lijntjes en kronen zichtbaar waren, niet (langer) in de naheffingsaanslag begrepen. Hetzelfde geldt voor de werknemers met betrekking tot wie als enig gebrek was geconstateerd dat in de administratie van eiseres een kopie van de achterzijde van het identiteitsbewijs ontbrak.

2.8. Bij de uitspraak op bezwaar is de boete als gevolg van een intoetsfout verminderd tot € 25.000 in plaats van gehandhaafd op € 250.000.

3. Geschil

3.1. In geschil is het antwoord op de vraag of terecht het anoniementarief is toegepast, omdat met betrekking tot een aantal werknemers is voldaan aan de in artikel 26b, eerste volzin, van de Wet gestelde voorwaarden voor toepassing van dat tarief en voorts of terecht en tot het juiste bedrag een boete is opgelegd. Blijkens het nadere stuk van verweerder van 12 maart 2008 heeft het geschil nog slechts betrekking op de in dat stuk genoemde 55 werknemers.

3.4. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de naheffingsaanslag en de boete tot nihil. Verweerder concludeert uiteindelijk tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en vermindering van de naheffingsaanslag tot € 483.230 en handhaving van de boete.

4. Beoordeling van het geschil

Beoordeling van de identiteitsbewijzen en de loonbelastingverklaringen

4.1. Ingevolge artikel 26b van de Wet wordt het anoniementarief toegepast ingeval de werknemer zijn naam, adres of woonplaats niet aan de inhoudingsplichtige heeft verstrekt dan wel, indien de werknemer loon uit tegenwoordige dienstbetrekking geniet, zijn identiteit niet is vastgesteld en opgenomen in de loonadministratie overeenkomstig artikel 28, eerste lid, onderdeel f, van de Wet, alsmede ingeval de werknemer ter zake onjuiste gegevens heeft verstrekt en de inhoudingsplichtige dit weet of redelijkerwijs moet weten.

verantwoordelijkheid kan inhouden, indien sprake is van omstandigheden die daartoe redelijkerwijs aanleiding geven, dat hij het identiteitsbewijs en de bij de loonbelastingverklaring verstrekte gegevens met elkaar vergelijkt.

4.4. Op de gronden, genoemd in rechtsoverweging 4.4.3 van het arrest BNB 2007/247 en onderdeel 3.5 van de conclusie van de Advocaat-Generaal, is de rechtbank van oordeel dat van een inhoudingsplichtige in het algemeen mag worden verwacht dat hij het identiteitsbewijs en de loonbelastingverklaring controleert op gebreken, onjuistheden of ongerijmdheden die ook zonder bijzondere hulpmiddelen en zonder raadpleging van (gespecialiseerde) documentatie in het oog springen en dat, indien die controle daartoe redelijkerwijs geen aanleiding geeft, de inhoudingsplichtige niet is gehouden tot een nader onderzoek. Voor de vraag of de controle redelijkerwijs aanleiding geeft tot nader onderzoek zullen alle relevante omstandigheden in aanmerking moeten worden genomen, waaronder bijvoorbeeld de bij de inhoudingsplichtige aanwezige ervaring en expertise en de wijze waarop de controle werd uitgevoerd.

4.5. Met inachtneming van de voorgaande overwegingen en na raadpleging van de door beide partijen in het geding gebrachte bewijsstukken, waaronder de ter zitting vertoonde dia's van kopieën van paspoorten, en na afweging van al hetgeen partijen daaromtrent over en weer hebben aangevoerd, oordeelt de rechtbank ten aanzien van de 55 werknemers waarop het geschil uiteindelijk nog betrekking heeft zoals hierna onder 4.6.1 tot en met 4.21 is vermeld. Bij dit oordeel gaat de rechtbank ervan uit dat verweerder de naheffingsaanslag voor deze werknemers uitsluitend nog verdedigt op de gronden als vermeld in zijn nader stuk van 12 maart 2008 en dat hij andersluidende eerdere standpunten heeft laten varen.

4.6.2. In het nader stuk van verweerder van 12 maart 2008 wordt de naheffing voor de onder 4.6.1 bedoelde werknemers uitsluitend nog verdedigd op grond van de volgende gebreken in de zogenoemde echtheidskenmerken: een afwijkend lettertype, het ontbreken van de kartelrand aan de rechterzijde van de pasfoto, het ontbreken van de blauwe golvende lijn met daarin de woorden "Koninkrijk der Nederlanden" en/of het ontbreken van de code "NL" op de pasfoto.

4.6.3. Verweerder heeft aangevoerd dat eiseres deze gebreken had moeten en kunnen onderkennen, omdat op haar als uitzendbureau een bijzondere onderzoeksplicht naar gebreken in de echtheidskenmerken rust, mede in het licht van het in de jaren 2001 en 2002 voorhanden zijnde documentatiemateriaal op dat gebied. Verweerder heeft voorts aangevoerd dat eiseres voldoende kennis in huis had om gebreken in de echtheidskenmerken te kunnen constateren, omdat zij blijkens haar administratie regelmatig personen met valse of vervalste identiteitsbewijzen heeft geweigerd.

4.7. Verweerder verdedigt ten aanzien van de werknemer met het identiteitsbewijs ten name van [werknemer M.] de naheffing uitsluitend op de grond dat uit de aantekening "Niet meer uitzenden!! Geen kroontjes" in de administratie van eiseres blijkt dat deze werknemer zich heeft bediend van een vals of vervalst (Brits) identiteitsbewijs en dat eiseres dat ook heeft geconstateerd. Eiseres heeft ter zitting uiteengezet dat de bewuste aantekening niet op het identiteitsbewijs zelf sloeg, maar op de in eerste instantie gemaakte kopie daarvan, waarop niet de op het originele identiteitsbewijs aanwezige kroontjes zichtbaar waren, dat eiseres om die reden de aantekening heeft gemaakt en de werknemer pas weer heeft uitgezonden nadat een nieuwe en betere kopie van het identiteitsbewijs was gemaakt. Ter zitting is een dia van deze laatste kopie vertoond. Verweerder heeft het relaas van eiseres niet betwist. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat uit de bewuste aantekening niet kan worden afgeleid dat het identiteitsbewijs van [werknemer M.] vals of vervalst is. Ook overigens heeft verweerder geen bewijs bijgebracht voor die stelling.

4.8.1. Tot de eisen die voortvloeien uit artikel 28, eerste lid, onderdeel f, van de Wet in verbinding met artikel 66 van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001 behoort de eis dat de inhoudingsplichtige bij aanvang van de werkzaamheden de identiteit van de werknemer vaststelt aan de hand van een op dat moment geldig document als bedoeld in artikel 1 van de Wet op de identificatieplicht. Ter controle of de inhoudingsplichtige aan deze eis heeft voldaan, dient hij een afschrift van het betreffende document in zijn loonadministratie op te nemen. Naar het oordeel van de rechtbank brengt dit stelsel mee dat aan de verplichting om een afschrift te bewaren (onder meer) niet is voldaan indien uit het afschrift niet blijkt dat een volledig en geldig document ter inzage is verstrekt.

4.8.2. Met betrekking tot de identiteitsbewijzen ten name van [werknemer N.], [O.], [P.], [Q.], [R.], [S.], [T.] en [U.] (of [U.1]) heeft verweerder gemotiveerd gesteld dat eiseres daarvan geen kopieën heeft bewaard of slechts gedeeltelijke kopieën, zodat niet blijkt dat sprake is van geldige identiteitsbewijzen. Eiseres heeft dit niet betwist en de stelling van verweerder wordt ondersteund door de tot gedingstukken behorende kopieën van die identiteitsbewijzen dan wel door het ontbreken daarvan. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres, gelet op het overwogene onder 4.8.1, met betrekking tot deze werknemers niet voldaan aan de verplichting om een afschrift van het identiteitsbewijs in haar loonadministratie op te nemen. Daarbij verdient opmerking dat geen van deze gevallen betrekking heeft op de situatie dat uitsluitend de achterzijde van het identiteitsbewijs ontbreekt.

4.9. Met betrekking tot de identiteitsbewijzen en loonbelastingverklaringen ten name van [V.], [W.] (of [W 1.]), [Y.] (of [Y 1.]), [AA.], [AB], [AC], [AD], [AE], [AF] en [AG] heeft verweerder gemotiveerd gesteld dat de daarop geplaatste handtekeningen onderling niet overeenstemmen en – behoudens de handtekeningen van [AC] en [AE] – evenmin overeenstemmen met de op de identiteitsbewijzen en de loonbelastingverklaringen vermelde namen. Na bestudering van de door partijen overgelegde kopieën van deze identiteitsbewijzen en loonbelastingverklaringen is de rechtbank van oordeel dat de verschillen tussen de handtekeningen op de identiteitsbewijzen en loonbelastingverklaringen zodanig in het oog springen dat zij eiseres bij een controle als onder 4.4 omschreven redelijkerwijs hadden moeten opvallen en aanleiding hadden moeten geven tot nader onderzoek. De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat – naar eiseres ter zitting heeft verklaard – de controle van de identiteit en het invullen van de loonbelastingverklaring gelijktijdig plaatsvonden. Onder deze omstandigheden had eiseres de namen en handtekeningen op het identiteitsbewijs en de loonbelastingverklaring met elkaar moeten vergelijken (vgl. het arrest BNB 2007/247). De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat handtekeningen niet altijd gelijk zijn aan de naam van de betreffende persoon en in de loop van de tijd kunnen veranderen, brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel. Op grond van het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de hiervoor genoemde identiteitsbewijzen en/of loonbelastingverklaringen vals dan wel vervalst zijn en dat eiseres zulks redelijkerwijs had moeten weten.

4.10. Na bestudering van de door partijen overgelegde kopieën van het identiteitsbewijs en de loonbelastingverklaring ten name van [AH] onderschrijft de rechtbank de stelling van verweerder dat de daarop geplaatste handtekeningen zichtbaar van elkaar afwijken. Anders dan bij de onder 4.9 genoemde gevallen is de rechtbank van oordeel dat er redelijkerwijs geen twijfel over kan bestaan dat in dit geval de handtekening op het identiteitsbewijs de in het identiteitsbewijs vermelde naam, O.B. [AH], weergeeft. Nu omtrent andere gebreken niets is gesteld of gebleken, kan niet worden gezegd dat het identiteitsbewijs is vervalst. De rechtbank is voorts van oordeel dat er redelijkerwijs geen twijfel over kan bestaan dat de handtekening op de loonbelastingverklaring de in het identiteitsbewijs vermelde voornaam [voornaam O.] weergeeft. Bij gebrek aan aanwijzingen voor het tegendeel moet worden aangenomen dat deze handtekening afkomstig is van voornoemde O.B. [AH]. Nu in het vorenstaande is geoordeeld dat het identiteitsbewijs niet is vervalst en omtrent andere gebreken in de loonbelastingverklaring niets is gesteld of gebleken, acht de rechtbank de enkele omstandigheid dat [AH] op de loonbelastingverklaring een andere handtekening heeft geplaatst dan op het identiteitsbewijs onvoldoende zwaarwegend voor het oordeel dat hij niet door middel van de loonbelastingverklaring zijn gegevens heeft verstrekt op de wijze als bedoeld in artikel 26b in verbinding met artikel 29, vierde lid, van de Wet.

4.11.1. Met betrekking tot de identiteitsbewijzen ten name van (onder andere) [AI], [AJ], [AK], [AL], [AM], [AN], [AO], [AP], [AQ], [AR], [AS], [AT], [AV] en [AW] heeft verweerder gesteld dat de daarop geplaatste handtekeningen zichtbaar niet overeenstemmen met de daarop vermelde namen. Na bestudering van de door partijen overgelegde kopieën van deze identiteitsbewijzen is de rechtbank het volgende van oordeel.

4.11.2. Redelijkerwijs is niet voor twijfel vatbaar dat de handtekeningen op de identiteitsbewijzen ten name van [AJ], [AK], [AL], [AM], [AN], [AO], [AP], [AQ], [AW], [AR], [AS], [AT], [AV] en [AW] andere namen dan de op de identiteitsbewijzen vermelde (voor)namen weergeven, hetgeen eiseres bij een controle als onder 4.4 omschreven had moeten opvallen en aanleiding had moeten geven tot nader onderzoek. De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat (in het algemeen) handtekeningen niet altijd gelijk zijn aan de naam van de betreffende persoon doet niet af aan het oordeel dat in bovengenoemde gevallen een zodanige twijfel bestaat omtrent de authenticiteit van de handtekeningen dat eiseres een nader onderzoek had moeten instellen. Op grond van het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de hiervoor genoemde identiteitsbewijzen vals dan wel vervalst zijn en dat eiseres zulks redelijkerwijs had moeten weten.

4.11.3. Ten aanzien van het identiteitsbewijs ten name van [AI] onderschrijft de rechtbank de stelling van verweerder niet. Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres in redelijkheid tot het oordeel kunnen komen – zoals zij kennelijk heeft gedaan – dat de handtekening de op het identiteitsbewijs genoemde (voor)naam vermeldt, zodat zij niet gehouden was een nader onderzoek in stellen. Om die reden kan niet worden gezegd dat, zo al sprake is van een vals of vervalst identiteitsbewijs, eiseres zulks redelijkerwijs had moeten weten.

4.12. Voor wat betreft de werknemers met loonbelastingverklaringen ten name van [AX], [Q.], [AW], [U.] (of [U.1]) en [AT] heeft verweerder gemotiveerd gesteld dat in de loonadministratie van eiseres geen loonbelastingverklaring is aangetroffen dan wel (in het geval van [AT]) een loonbelasting waarop naam-, adres- en woonplaatsgegevens ontbraken. De stelling van verweerder wordt ondersteund door de tot gedingstukken behorende kopie van de loonbelastingverklaring van [AT] en het ontbreken in de gedingstukken van kopieën van de overige vorenbedoelde loonbelastingverklaringen. Gelet op hetgeen de Hoge Raad in het arrest BNB 2007/247 heeft overwogen, hebben deze werknemers niet hun naam, adres en woonplaats aan eiseres verstrekt op de in artikel 26b van de Wet bedoelde wijze. Eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat is afgesproken of toegezegd dat naheffing achterwege zou blijven in alle gevallen waarin de loonbelastingverklaring ontbrak of onvolledig was ingevuld.

4.13. Met betrekking tot de identiteitsbewijzen ten name van [AY], [Y.] (of [Y 1.]), [AZ], [BA], [AM], [BB], [BC], [BD] en [BE] heeft verweerder gemotiveerd gesteld dat deze kenbaar zijn voorzien van andere foto's. Na bestudering van de door partijen overgelegde kopieën van deze identiteitsbewijzen is de rechtbank van oordeel dat de foto's dusdanige gebreken vertonen dat deze eiseres bij een controle als onder 4.4 omschreven redelijkerwijs hadden moeten opvallen en aanleiding hadden moeten geven tot nader onderzoek. Op grond van het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk gemaakt dat de hiervoor genoemde identiteitsbewijzen zijn vervalst en dat eiseres zulks redelijkerwijs had moeten weten. De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat de personen op de foto's bij eiseres bekend waren onder de op de identiteitsbewijzen vermelde namen acht de rechtbank onvoldoende zwaarwegend voor een andersluidend oordeel.

4.14. Vaststaat dat op het identiteitsbewijs ten name van [BF] alle gegevens zichtbaar met de hand zijn geschreven. De rechtbank is van oordeel dat dit dermate ongebruikelijk is dat eiseres daarin aanleiding had moeten zien tot het instellen van een nader onderzoek. Op grond van het vorenstaande acht de rechtbank aannemelijk gemaakt dat het identiteitsbewijs is vervalst en dat eiseres zulks redelijkerwijs had moeten weten. De door eiseres aangevoerde omstandigheid dat handgeschreven paspoorten in sommige landen niet ongebruikelijk zijn, acht de rechtbank te weinig concreet en onvoldoende zwaarwegend voor een andersluidend oordeel.

De (vermeende) afspraken omtrent een steekproef

4.15. Blijkens het nader stuk van verweerder van 12 maart 2008 bevinden zich onder de 55 gevallen waarop het geschil uiteindelijk nog betrekking heeft, geen gevallen waarin de naheffing uitsluitend is gebaseerd op het ontbreken van lijntjes en kronen op de kopieën van Britse paspoorten; steeds is tevens sprake van andere gebreken.

4.16. Eiseres heeft tegenover de gemotiveerde betwisting door verweerder niet aannemelijk gemaakt dat tussen partijen een afspraak is gemaakt of door de controlerende ambtenaren, althans door of namens verweerder, een toezegging is gedaan op grond waarvan naheffing achterwege moet blijven in alle gevallen waarin naast het ontbreken van lijntjes en kronen nog andere gebreken met betrekking tot Britse paspoorten of de loonbelastingverklaringen zijn geconstateerd. De rechtbank verwerpt daarom het beroep van eiseres op de door haar gestelde afspraak omtrent het gebruik van de uitkomsten van de hiervoor onder 2.7 bedoelde herbeoordeling van de Britse paspoorten.

De onderzoeken door UWV en Crop

4.17. De rechtbank begrijpt het beroep van eiseres op de onderzoeken door UWV en Crop aldus dat, aangezien bij die onderzoeken geen gebreken in de administratie zijn aangetroffen, redelijkerwijs niet kan worden gezegd dat de gebreken in de identiteitsbewijzen kenbaar waren.

4.18. Naar het oordeel van de rechtbank is onvoldoende komen vast te staan welke precieze gegevens tijdens de WTP, de looncontrole en het onderzoek door Crop zijn gecontroleerd en op welke wijze dat is gebeurd. Zo is niet komen vast te staan dat de controlerende medewerkers dezelfde identiteitsbewijzen hebben aangetroffen die in dit geding aan de orde zijn en evenmin dat zij identiteitsbewijzen hebben onderzocht op echtheidskenmerken. Bovendien heeft het onderzoek van Crop blijkens het daarvan opgemaakte rapport betrekking op 2006 en niet op 2001 en 2002. In dit licht bezien acht de rechtbank de conclusies van het UWV en Crop onvoldoende voor het oordeel dat de gebreken in de identiteitsbewijzen niet redelijkerwijs kenbaar waren.

4.19. In het algemeen staat geen rechtsregel er aan in de weg dat verweerder op grond van de uitkomsten van een eigen boekenonderzoek en in afwijking van de bevindingen van het UWV tot de conclusie komt dat een werknemer ter zake van zijn identiteit onjuiste gegevens heeft verstrekt en de inhoudingsplichtige zulks redelijkerwijs moest weten en verweerder om die reden loonbelasting/premie volksverzekeringen naheft. Mede gezien hetgeen hiervoor onder 4.18 is overwogen, ziet de rechtbank geen aanleiding om in dit geval van deze regel af te wijken.

Overig

4.21. Eiseres heeft zich voorts nog beklaagd over de onzorgvuldige dan wel onnauwkeurige handelwijze van verweerder, welke haars inziens blijkt uit de in het beroepschrift en de pleitnota gegeven voorbeelden. Naar het oordeel van de rechtbank kunnen deze klachten, indien gegrond, niet leiden tot een verdere vermindering van de naheffingsaanslag dan voortvloeit uit de voorgaande overwegingen.

De boete

4.22. De rechtbank heeft onder 4.8.2, 4.9, 4.11.2, 4.13 en 4.14 overwogen dat de identiteit van de daar bedoelde werknemers niet bekend is en onder 4.12 dat van de daar genoemde werknemers ten onrechte geen of geen volledig ingevulde loonbelastingverklaringen zijn op genomen in de loonadministratie. Naar het oordeel van de rechtbank is eiseres op deze punten een zodanige onzorgvuldigheid en/of onachtzaamheid te verwijten dat sprake is van grove schuld. De rechtbank neemt daarbij, naast hetgeen in de voornoemde rechtsoverwegingen is overwogen, in aanmerking dat van eiseres als uitzendbureau extra expertise en oplettendheid mag worden verwacht. De rechtbank deelt niet het standpunt van eiseres dat sprake is van een pleitbaar standpunt.

4.23. De rechtbank acht de resterende boete van € 25.000 passend en geboden. Blijkens de gedingstukken is de boete aangekondigd in het rapport van het boekenonderzoek, dat op 14 oktober 2005 is opgemaakt en aan eiseres toegezonden. De rechtbank gaat uit van deze datum als moment waarop de zogeheten redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM is aangevangen. Op grond van de uitgangspunten zoals geformuleerd door de Hoge Raad in zijn arrest van 22 april 2005, nr. 37 984 (BNB 2005/337), heeft voor de berechting van de zaak in eerste aanleg als uitgangspunt te gelden dat deze niet binnen een redelijke termijn geschiedt indien niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen uitspraak wordt gedaan, tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Nu niet is gebleken van bijzondere omstandigheden en op het moment waarop de rechtbank uitspraak doet meer dan twee jaren zijn verstreken sinds de aanvang van de redelijke termijn, is sprake van overschrijding van de redelijke termijn. De rechtbank ziet hierin aanleiding de resterende vergrijpboete met tien percent te verminderen tot op € 22.500.

Slotsom

4.24. Op grond van al hetgeen hiervoor is overwogen moet het beroep gegrond worden verklaard. De naheffingsaanslag moet worden verminderd met de loonbelasting/premie volksverzekeringen die geheven met betrekking tot de werknemers die onder de namen [AI], [werknemer A.], [B.], [C.] (of C1), [ D.] (of E.- D.]), [M.],[F.] (of [F1]), [G.], [H.], [I.], [K.], [L.] en [AH] werkzaam zijn geweest. Uitgaande van de gegevens zoals vermeld in de bij het nader stuk van verweerder gevoegde specificatie – waarvan de juistheid niet in geschil is – betekent dit dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot op € 352.527. De boete moet worden verminderd tot op € 22.500.

5. Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 966 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift en 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting met een waarde per punt van € 161, alsmede 1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). De rechtbank merkt hierbij op dat, anders dan verweerder heeft gesteld, eiseres in de bezwaarfase heeft verzocht om een kostenvergoeding.

5.2. Eiseres heeft tevens verzocht om vergoeding van kosten van de "voorfase". Naar de rechtbank begrijpt doelt eiseres hiermee op kosten die zijn gemaakt in de fase voorafgaand aan het opleggen van de naheffingsaanslag. Als grond voor deze vergoeding heeft eiseres het - naar haar mening - onzorgvuldig handelen van verweerder aangevoerd.

5.3. Voorzover eiseres deze kosten vergoed wil hebben op de voet van de artikelen 7:15 en 8:75 Awb moet het verzoek worden afgewezen, omdat die artikelen slechts voorzien in de vergoeding van kosten die zijn gemaakt in verband met de behandeling van het bezwaar of het beroep. Voorzover eiseres deze kosten bij wijze van schadevergoeding vergoed wil hebben op de voet van artikel 8:73 Awb wijst de rechtbank het verzoek eveneens af. Hierbij overweegt de rechtbank het volgende. De gronden die de bestuursrechter voor de toekenning van een schadevergoeding op basis van artikel 8:73 Awb hanteert zijn dezelfde welke de burgerlijke rechter toepast bij een eis tot schadevergoeding wegens een onrechtmatige daad. In beide gevallen moet de eiser stellen, en bij betwisting door de wederpartij bewijzen, dat de wederpartij jegens hem een onrechtmatige daad heeft gepleegd en dat hij als gevolg daarvan schade heeft geleden. Ook dient hij de omvang van de schade te bewijzen. Naar het oordeel van de rechtbank is eiseres niet erin geslaagd aannemelijk te maken dat verweerder in de fase, voorafgaande aan de vaststelling van de naheffingsaanslag en de boetebeschikking, inbreuk heeft gemaakt op een recht van eiseres dan wel in strijd met zijn wettelijke plicht of hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt, handelingen heeft verricht of nagelaten. Derhalve heeft eiseres het van haar te vergen bewijs niet geleverd.

6. Beslissing

Deze uitspraak is gedaan op 8 mei 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. G.J. van Leijenhorst, mr. M.M. Smorenburg en mr. A.J.M. Arends, in tegenwoordigheid van mr. L.M. Holdert, griffier.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na de verzenddatum hoger beroep instellen bij het gerechtshof te ’s-Gravenhage (belastingkamer), Postbus 20021, 2500 EA Den Haag.