Rechtbank 's-Gravenhage, 14-08-2008, ECLI:NL:RBSGR:2008:13389 BD9869, AWB 06/8643 IW

Uitspraakdatum: 14 augustus 2008

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) in het geding tussen

[X.], wonende te [Z.], eiseres,

en

de ontvanger van de Belastingdienst [te P.], verweerder.

1. Beslissing

2.3. Bij mondelinge uitspraak van 21 juli 2003 heeft het Gerechtshof de aanslag met inkomstenbelasting/ premie volksverzekeringen met € 135 verminderd. Verweerder verkeerde vervolgens geruime tijd in onzekerheid of eiseres al dan niet beroep in cassatie had ingesteld. Onderwijl liep het (tweede) aan eiseres verleende uitstel van betaling door. Eerst op 7 maart 2006 heeft verweerder dit uitstel van betaling ingetrokken. Omdat betaling van de aanslag na intrekking van het uitstel achterwege beleef, heeft verweerder een dwangbevel uitgevaardigd dat op 17 juli 2006 door de deurwaarder betekend is met bevel tot betaling. Daarvoor heeft de deurwaarder € 413 (€ 400 betekeningskosten; € 13 kosten uitbrengen exploot) in rekening gebracht. Op 11 augustus 2006 is door eiseres administratief beroep ingesteld tegen de in rekening gebrachte vervolgingskosten. Verweerder heeft het administratieve beroep bij het bestreden besluit ongegrond verklaard.

2.4. Door verweerder is op 7 augustus 2006 een betaling van eiseres ontvangen. Na deze betaling stond nog € 1.425 op de aanslag open.

2.5. Op 5 oktober 2006 ontving verweerder een verzoek tot uitstel van betaling in verband met een ingesteld beroep bij het Gerechtshof. Na het opvragen van het beroepschrift heeft verweerder van de inhoud van het beroepschrift kennis genomen. Hij heeft daarin aanleiding gezien het verzoek om uitstel van betaling af te wijzen.

2.6. Op 7 december 2006 heeft verweerder nog een betaling ontvangen. Op 8 december 2006 is hiervan schriftelijk mededeling gedaan aan eiseres. Na deze betaling stond nog een bedrag van € 202 op de aanslag open.

2.7. Tussen partijen is in geschil of de vervolgingskosten terecht aan eiseres in rekening zijn gebracht.

2.8. Eiseres neemt de volgende standpunten in. Zij is de in rekening gebrachte vervolgingskosten niet verschuldigd zolang zij geen schriftelijke uitspraak van het Gerechtshof heeft ontvangen en haar zaak niet aan de Hoge Raad heeft kunnen voorleggen. Het moet niet zo zijn dat zij, hangende haar beroep, na jaren plotseling wordt geconfronteerd met een dwangbevel. De rechtbank vat deze standpunten op als inhoudende dat het dwangbevel in strijd met de wet en de algemene beginselen van bestuur is uitgevaardigd.

2.9. Verweerder heeft -zakelijk weergegeven- het volgende aangevoerd. De vervolgingskosten zijn in rekening gebracht overeenkomstig de Invorderingswet (hierna: INV) en artikel 3 Kostenwet invordering rijksbelastingen (hierna: Kostenwet). Abusievelijk is slechts een bedrag van € 413 in rekening gebracht; dit had € 592 moeten zijn. Er is voorafgaande aan de betekening van het dwangbevel op 17 juli 2006 geen aanmaning aan eiseres gezonden. Het is beleid van de Belastingdienst dat in een geval als het onderhavige geen nieuwe aanmaning wordt verzonden alvorens een (tweede) dwangbevel wordt uitgevaardigd.

2.11. Eiseres heeft van het haar in artikel 7 van de Kostenwet geboden rechtsmiddel gebruik gemaakt. Tegen de daarop door verweerder gedane uitspraak staat beroep op de rechtbank open. Tegen het dwangbevel en de aanmaning kan geen beroep bij de bestuursrechter worden ingesteld. Dit neemt niet weg dat de bestuursrechter, ingeval beroep betreffende de door de belastingdeurwaarder in rekening gebrachte kosten van vervolging wordt ingesteld, mede dient te beoordelen of het dwangbevel met inachtneming van artikel 12 INV is geschied, dat wil zeggen nadat de belastingschuldige op de voet van artikel 11 INV is aangemaand. Dit klemt in het onderhavige geval te meer omdat eiseres het standpunt inneemt dat de uitvaardiging van het dwangbevel onrechtmatig is (zie onder 2.8).

2.12. Naar het oordeel van de rechtbank is de op 26 oktober 2002 verzonden aanmaning met betrekking tot het op 17 juli 2006 betekende dwangbevel met bevel tot betaling niet de in artikel 12 INV bedoelde aanmaning. Bij dit oordeel neemt de rechtbank het volgende in aanmerking. Na de verzending van de aanmaning van 26 oktober 2002 is ruim 3 jaar en 8 maanden verstreken voordat verweerder het hier aan de orde zijnde dwangbevel heeft uitgevaardigd. Het eerste dwangbevel, dat kort na de verzending van de aanmaning is uitgevaardigd, is vervallen. De terzake van de betekening van dit (eerste) dwangbevel in rekening gebrachte kosten zijn verminderd tot nihil. Vervolgens is (opnieuw) uitstel van betaling verleend. Onder deze omstandigheden kan niet gezegd worden dat de aanmaning van 26 oktober 2002 met betrekking tot het op 17 juli 2006 betekende dwangbevel nog de rol heeft die de in artikel 12 INV bedoelde aanmaning, gelet op het tweede zinsdeel van artikel 11, eerste lid INV, behoort te hebben, te weten die van een (laatste) waarschuwing aan het adres van de belastingschuldige, waarbij deze een (laatste) mogelijkheid wordt geboden om verdere dwanginvordering te voorkomen door alsnog binnen tien dagen na de aanmaning te betalen. Daarbij komt nog dat eiseres na de beëindiging van het uitstel op 7 maart 2006 onmogelijk nog binnen tien dagen na 26 oktober 2002 (de datum van de aanmaning) kon betalen. Ook de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, in het bijzonder het beginsel dat de voor de belanghebbende nadelige gevolgen van een besluit niet onevenredig mogen zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen (zie ook artikel 3:4, tweede lid, Algemene wet bestuursrecht), staan eraan in de weg om de op 26 oktober 2002 verzonden aanmaning met betrekking tot het op 17 juli 2006 betekende dwangbevel als de aanmaning, bedoeld in artikel 12 INV, aan te merken. Het zou voor verweerder een kleine moeite zijn geweest eiseres, vóór de betekening van het (tweede) dwangbevel, een aanmaning te sturen. Eiseres had dan verdere dwanginvordering en daarmee het in rekening brengen van betekenings- en explootkosten kunnen voorkomen door binnen tien dagen na de aanmaning te betalen. Door eiseres deze mogelijkheid te onthouden, heeft verweerder eiseres onevenredig benadeeld.

2.13. Uit het overwogene onder 2.12. volgt dat aan het dwangbevel van 17 juli 2006 geen aanmaning als bedoeld in artikel 12 INV is voorafgegaan. Derhalve is niet aan de voorwaarde van het uitvaardigen van een dwangbevel voldaan. Alsdan ontbreekt tevens de rechtsgrond voor het in rekening brengen van vervolgingskosten.

2.14. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep gegrond.

2.15. Nu het beroep gegrond is, dient, op grond van artikel 8:74, eerste lid, van de Awb, aan eiseres het door haar betaalde griffierecht te worden vergoed. De Rechtbank wijst de Staat der Nederlanden aan als de rechtspersoon die het griffierecht moet vergoeden.

2.16. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Deze uitspraak is gedaan op 14 augustus 2008 en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken door mr. G.J. van Leijenhorst, in tegenwoordigheid van mr. I.H.H.L. Kolthof, griffier.