Rechtbank 's-Gravenhage, 20-07-2010, ECLI:NL:RBSGR:2010:14332 BN3590, AWB 10/1149 IB

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

Afdeling 4, enkelvoudige kamer

Procedurenummer: AWB 10/1149 IB

Uitspraakdatum: 20 juli 2010

Proces-verbaal van de mondelinge UITSPRAAK ingevolge artikel 8:67 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[te P], verweerder.

III OVERWEGINGEN

1. Eiser heeft, nadat aan hem met dagtekening 29 oktober 2009 de definitieve aanslag inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2006 is opgelegd, op grond van artikel 3.154 van de Wet IB 2001 bij verweerder een verzoek om middeling voor het middelingstijdvak 2004-2006 ingediend.

2. Op 19 december 2009 heeft verweer de middelingsbeschikking afgegeven. Daarbij heeft hij de middelingsteruggaaf met inachtneming van een drempelbedrag van € 545 berekend op € 1.594. Bij de uitbetaling van de vermindering heeft verweerder geen heffingsrente aan eiser vergoed.

3. In geschil is of verweerder bij de berekening van de middelingsteruggaaf ten onrechte rekening heeft gehouden met het drempelbedrag van € 545 en of verweerder bij de uitbetaling van de middelingsteruggaaf ten onrechte geen (heffings)rente heeft vergoed.

5. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat het in artikel 3.154, derde lid, Wet IB 2001 bepaalde met zich brengt dat bij de berekening van de middelingsteruggaaf een drempelbedrag van € 545 in aanmerking moet worden genomen, en wel in die zin dat als de herrekende belasting méér bedraagt dan € 545, dit laatste bedrag in mindering heeft te komen op de middelingsteruggaaf. Dit laatste vloeit naar het oordeel van de rechtbank voort uit de zinsnede "voorzover dit verschil meer bedraagt dan € 545". Eisers standpunt dat de bepaling zo moet worden gelezen dat indien de teruggaaf meer bedraagt dan de drempel van € 545 het gehele bedrag (dus zonder daarbij een drempelbedrag in aanmerking nemen) dient te worden teruggegeven, acht de rechtbank onjuist. Verweerder heeft de middelingsteruggaaf derhalve op het juiste bedrag berekend en vastgesteld.

6. Ook kan de rechtbank eiser niet volgen in zijn standpunt dat over de middelingsteruggaaf heffingsrente moet worden berekend en vergoed. Verweerder heeft dienaangaande terecht en gemotiveerd aangevoerd dat het berekenen (en vergoeden) van heffingsrente in de wet is geregeld (artikelen 30f t/m 30k van de Algemene wet rijksbelastingen (AWR)) en dat die wettelijke regeling niet de ruimte biedt om over een middelingsteruggaaf als de onderhavige heffingsrente te vergoeden. Evenmin rust op verweerder een andere wettelijke verplichting om over een dergelijke teruggaaf rente te vergoeden. Ook deze beroepsgrond van eiser treft geen doel.

7. Dat de aanslagregeling voor het jaar 2006 lang - bijna drie jaar - heeft geduurd, doet aan het vorenoverwogene niet af. Dit heeft er weliswaar toe geleid dat eiser pas eind 2009 zijn middelingsverzoek heeft kunnen indienen, maar ook dit brengt geen verplichting tot het vergoeden van (heffings)rente met zich. Daarbij overweegt de rechtbank dat verweerder bij het opleggen van de aanslag over 2006 op grond van artikel 11, derde lid, van de AWR drie jaar de tijd had om de aanslag vast te stellen en dat de aanslag ook binnen deze termijn is opgelegd. Desgevraagd heeft verweerder ter zitting ter zake van de opgekomen vertraging in de aanslagregeling voor het jaar 2006 verklaard dat hij daarin geen reden ziet voor het (ambtshalve) toekennen van een schadevergoeding aan eiser.

8. Voor zover eiser zich op het standpunt stelt dat het hanteren van een drempel van € 545 bij de berekening van de middelingsteruggaaf en het niet vergoeden van (heffings)rente over die teruggaaf in strijd is met de redelijkheid en billijkheid, zodat de rechtbank op die grond van de wettelijke bepalingen af moet wijken, overweegt de rechtbank dat zij eiser daarin niet kan volgen. Daarbij overweegt de rechtbank dat de rechter volgens de wet moet rechtspreken en in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van de wet mag beoordelen (artikel 11 van de Wet van 15 mei 1829, houdende algemene bepalingen der wetgeving van het Koningrijk, Stb. 1829, 28).

9. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is het beroep ongegrond verklaard.

10. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

Uitgesproken in het openbaar op 20 juli 2010.