Rechtbank 's-Gravenhage, 13-10-2010, ECLI:NL:RBSGR:2010:21133 BO1392, AWB 10/583 LEGGW en AWB 10/585 LEGGW

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

Afdeling 4, enkelvoudige kamer

Procedurenummers: AWB 10/583 LEGGW en AWB 10/585 LEGGW

Uitspraakdatum: 13 oktober 2010

Uitspraak ingevolge artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen

[X] BV, gevestigd te [Z], eiseres,

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Delft, verweerder.

I PROCESVERLOOP

2. Eiseres heeft tegen beide aanslagen bezwaar gemaakt. Bij de uitspraken op bezwaar van 14 december 2009 heeft verweerder de aanslagen gehandhaafd.

3. Eiseres heeft tegen de uitspraken op bezwaar bij fax van 25 januari 2010, ontvangen bij de rechtbank op 25 januari 2010, beroep ingesteld.

4. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend. Het verweerschrift heeft mede betrekking op het beroep tegen het besluit van verweerder waarbij is beslist op het verzoek van eiseres tot het nemen van een zuiver schadebesluit (procedurenummer AWB 10/586 GGH).

5. De rechtbank heeft de beroepen inzake de onder 1. genoemde aanslagen en de onder 4. genoemde beslissing op het verzoek om een zuiver schadebesluit tezamen behandeld op de zitting van 5 augustus 2010. Tevens is toen behandeld het beroep inzake de door de invorderingsambtenaar van de gemeente Delft (hierna: de invorderingsambtenaar) aan eiseres in rekening gebrachte kosten van de aanmaning tot betaling van de eerste aanslag en de bij de aanmaning door de invorderingsambtenaar vastgestelde invorderingsrente (procedurenummer AWB 09/3447 LEGGW).

6. Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

7. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 5 augustus 2010. Namens eiseres zijn verschenen de directeur van eiseres, [A], tot bijstand vergezeld door zijn echtgenote, en [B] gemachtigde van eiseres. Namens verweerder is verschenen [C].

II OVERWEGINGEN

Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast.

9. Bij besluit van 12 december 2008 heeft het college van burgemeesters en wethouders van Delft de gevraagde bouwvergunning geweigerd.

10. Verweerder heeft voor het in behandeling nemen van de eerste aanvraag aan eiseres de eerste aanslag opgelegd. Het aanslagbiljet vermeldt, voor zover hier van belang, het volgende.

De "vermindering na weigering"waarvan op het aanslagbiljet gewag wordt gemaakt, bedraagt 50% van de leges vóór vermindering.

11. Op 25 maart 2009 heeft eiseres voor de tweede keer een aanvraag van een bouwvergunning ingediend, ditmaal van een reguliere bouwvergunning zonder de toevoeging "1e fase" (hierna: de tweede aanvraag). De tweede aanvraag wijkt niet in betekende mate af van de eerste aanvraag.

12. Bij besluit van 28 augustus 2009 heeft het college van burgemeester en wethouders de in de tweede aanvraag gevraagde bouwvergunning verleend.

13. Verweerder heeft voor het in behandeling nemen van de tweede aanvraag aan eiseres de tweede aanslag opgelegd. Het aanslagbiljet vermeldt, voor zover hier van belang, het volgende.

16. Verweerder heeft het standpunt van eiseres en de onderbouwing daarvan gemotiveerd bestreden.

17. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging van de eerste aanslag dan wel vermindering van de tweede aanslag tot € 24.135 (€ 34.050 minus € 9.915).

18. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

19. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Verordening

20. In zijn openbare vergadering van 8 november 2007 heeft de gemeenteraad van Delft de Verordening op de heffing en de invordering van leges 2008 (hierna: de Verordening 2008) vastgesteld. De Verordening is op 11 november 2007 bekendgemaakt in het binnen de gemeente huis aan huis verspreide blad 'De Stadskrant'. In zijn openbare vergadering van 6 november 2008 heeft de gemeenteraad van Delft de 'Verordening op de heffing en de invordering van leges 2009' (hierna: de Verordening 2009) vastgesteld. De Verordening 2009 is op 16 november 2008 bekendgemaakt in het binnen de gemeente huis aan huis verspreide blad 'De Stadskrant'.

21. In de Verordening 2008 en de Verordening 2009 is bepaald dat de leges worden geheven naar de grondslagen, maatstaven en tarieven, opgenomen in de bij de desbetreffende verordening behorende tarieventabel.

23. De onder 22. Aangehaalde bepalingen zijn ook in de tarieventabel bij de Verordening 2009 opgenomen, met dien verstande dat voor "€ 25.000" gelezen moet worden: € 26.000.

Beoordeling van het geschil

27. Met betrekking tot de stelling van eiseres dat de Verordening 2008 en de Verordening 2009, omdat zij geen bepaling bevatten die dubbele legesheffing in gevallen als dit voorkomt (hierna: anticumulatiebepaling), leiden tot een onredelijke en willekeurige belastingheffing die de wetgever, toen hij de gemeente de bevoegdheid gaf leges te heffen, niet op het oog kan hebben gehad (hierna: het willekeurverbod), overweegt de rechtbank het volgende.

28. De gemeenteraad is bevoegd om binnen de grenzen van de wet en de algemene rechtsbeginselen tot heffing van leges te besluiten. Van overschrijding van de grenzen van deze autonome bevoegdheid is in de regel geen sprake wanneer de gemeenteraad in de legesverordening geen anticumulatiebepaling opneemt op grond waarvan de legesheffing wordt gematigd in gevallen waarin twee (of meer) aanslagen worden opgelegd voor het in behandeling nemen van twee (of meer) (nagenoeg) identieke aanvragen van een bouwvergunning voor (nagenoeg) hetzelfde bouwproject. Een uitzondering geldt weliswaar indien moet worden geoordeeld dat de legesverordening zonder een anticumulatiebepaling in strijd is met het willekeurverbod, doch de feiten die eiseres, op wie in deze de bewijslast rust, heeft aangevoerd ter onderbouwing van haar standpunt in deze, rechtvaardigen naar het oordeel van de rechtbank niet de conclusie dat deze uitzondering zich hier voordoet. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat eiseres twee aanvragen heeft ingediend waarvan de eerste is afgewezen en de tweede is toegewezen, dat de tweede aanvraag is ingediend na de afwijzing van de eerste aanvraag, dat de gemeente beide aanvragen afzonderlijk en volgtijdig heeft behandeld en dat de aanvragen, hoewel zij veel overeenkomsten vertonen, niet identiek zijn.

29. Indien het beroep van eiseres mede strekt ten betoge dat de raad van de gemeente, door geen anticumulatiebepaling in de Verordening 2008 en/of de Verordening 2009 op te nemen, het gelijkheidsbeginsel (als algemeen beginsel van behoorlijke wetgeving) heeft geschonden, doordat belanghebbenden die voor één bouwproject twee (of meer) goeddeels gelijke aanvragen van een bouwvergunning indienen, worden benadeeld ten opzichte van belanghebbenden die voor één bouwproject slechts éénmaal een bouwvergunning behoeven aan te vragen, heeft, zo dit al kan worden beschouwd als een ongelijke behandeling van gelijke gevallen, naar het oordeel van de rechtbank het volgende te gelden.

30. Niet iedere ongelijke behandeling van gelijke gevallen is een schending van het gelijkheidsbeginsel. Indien voor de (onvoldoende) ongelijke behandeling een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat, is het de (gemeentelijke) wetgever toegestaan onderscheid te maken tussen gelijke gevallen.

31. De (gemeentelijke) wetgever heeft op het fiscale beleidsterrein, waartoe de legesheffing gerekend wordt, een ruime vrijheid bij de beoordeling of met elkaar vergeleken gevallen gelijk zijn alsmede of voor de ongelijke behandeling van gelijke gevallen een objectieve en redelijke rechtvaardiging bestaat. Dit houdt in dat bij toetsing aan het gelijkheidsbeginsel van fiscale maatregelen, zoals een legesverordening, een rechterlijk vermoeden van gerechtvaardigdheid van het maken van onderscheid tussen gelijke gevallen geldt. Het oordeel van de (gemeentelijke) wetgever wordt geëerbiedigd tenzij dit van redelijke grond is ontbloot.

32. De rechtbank is van oordeel dat het maken van onderscheid tussen een geval waarin twee aanvragen van een bouwvergunning in behandeling worden genomen en een geval waarin één aanvraag van een bouwvergunning in behandeling wordt genomen, ook al is de uitkomst in beide gevallen uiteindelijk hetzelfde, te weten de verlening van een bouwvergunning, niet van redelijke grond is ontbloot. Bij dit oordeel overweegt de rechtbank het volgende. Dat op grond van de Verordening 2008 en de Verordening 2009 het in behandeling nemen van twee aanvragen van een bouwvergunning tweemaal een belastingschuld doet ontstaan, vloeit rechtstreeks voorts uit de omschrijving van het belastbare feit in de beide verordeningen en is niet onredelijk of ongebruikelijk. Dat, zoals eiseres betoogt, de legesheffing voor het in behandeling nemen van aanvragen van bouwvergunningen in gevallen als het onderhavige door het ontbreken van een anticumulatiebepaling onredelijk hoog is, is onvoldoende om op grond daarvan anders te oordelen. Ook al wijkt de totale opbrengst van de legesheffing ter zake van twee opéénvolgende aanvragen, waarvan de eerste wordt afgewezen en de tweede wordt toegewezen, substantieel af van de totale legesheffing in andere, overigens gelijke, gevallen, betekent dit geenszins dat de rechter het door de (gemeentelijke) wetgever gemaakte onderscheid niet behoeft te eerbiedigen. Dit is niet anders wanneer de verschillen tussen de bouwplannen, waarop de eerste en de tweede aanvraag betrekking hebben, tamelijk klein of zelfs te verwaarlozen zijn.

33. Ook het door eiseres genoemde arrest van de Hoge Raad van 13 augustus 2008, nr.37 836, LJN:AI 0408, brengt de rechtbank niet op andere gedachten. In dit arrest oordeelt de Hoge Raad dat ter zake van het in behandeling nemen van een aanvraag van planschadevergoeding geen leges kunnen worden geheven. Daartoe overweegt de Hoge Raad onder meer het volgende. Hoewel de werkzaamheden van het gemeentebestuur bij de beoordeling van de aanvraag van een planschadevergoeding een individualiseerbaar belang (dat van de aanvrager) betreffen, is dit belang niet overheersend. Voorop staat immers dat de gemeente bij het nemen van een besluit dat aanleiding kan geven tot planschadevergoeding, het algemene belang, te weten dat van de ruimtelijke ordening, behartigt en aldus haar publieke taak uitoefent, zodat het hier gaat om schade die een belanghebbende lijdt als rechtstreeks gevolg van de publieke taakuitoefening door de gemeente. Dit oordeel en deze overwegingen van de Hoge Raad gaan naar het oordeel van de rechtbank niet op voor de werkzaamheden van de gemeente bij het in behandeling nemen van een aanvraag van een bouwvergunning. Die werkzaamheden betreffen wel degelijk in overheersende mate een individualiseerbaar belang, in dit geval het belang dat eiseres heeft bij het oprichten van een bouwwerk op de in de aanvragen genoemde locatie in [plaats]. Dat het op te richten bouwwerk een verbetering van het stadsbeeld in de stationszone meebrengt, doet hieraan niet af.

Proceskosten

35. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

III BESLISSING

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

Uitgesproken in het openbaar op 13 oktober 2010.