Rechtbank 's-Gravenhage, 22-12-2010, BP0108, AWB 09/6197 VB

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

Afdeling 4, meervoudige kamer

Uitspraakdatum: 22 december 2010

Uitspraak ingevolge artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[te P], verweerder.

I PROCESVERLOOP

1.1. Verweerder heeft aan eiser over het jaar 1996 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (aanslagnummer [nummer 1]) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen van ƒ 271.363. Voorts heeft verweerder aan eiser over het jaar 1997 een navorderingsaanslag vermogensbelasting (aanslagnummer [nummer 2]) opgelegd, berekend naar een belastbaar vermogen van ƒ 13.819.199.

1.2. Verweerder heeft voorts aan eiser over de jaren 2002 en 2003 navorderingsaanslagen inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (aanslagnummers [nummer 3] en [nummer 4]) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van respectievelijk € 50.148 (2002) en € 49.972 (2003) en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van respectievelijk € 55.312 (2002) en € 53.175 (2003).

1.3. Eiser heeft bij brief van 7 mei 2009 tegen deze navorderingsaanslagen bezwaar gemaakt en heeft daarbij verzocht om een vergoeding van de kosten van de bezwaarfase.

1.4. Bij fax van 23 juni 2009, ingekomen bij de rechtbank op dezelfde datum, heeft eiser vervolgens beroep ingesteld tegen het niet tijdig doen van een uitspraak op bezwaar inzake de vorengenoemde navorderingsaanslagen. De beroepen zijn inhoudelijk gemotiveerd. Verweerder heeft zich desgevraagd uitgelaten over de ontvankelijkheid van de beroepen. De beroepen zijn bij de rechtbank onder de procedurenummers AWB 09/6198 IB/PVV (1996), AWB 09/6197 VB (1997), AWB 09/4479 IB (2002) en AWB 09/4480 IB (2003) geregistreerd.

1.7. Bij uitspraken van 3 december 2009 heeft de rechtbank met toepassing van artikel 8:54 van de Awb de beroepen van eiser met procedurenummers 09/6197 VB en 09/6198 IB/PVV gegrond verklaard en heeft de rechtbank verweerder opgedragen om binnen 4 weken na dagtekening van die uitspraken alsnog uitspraak te doen op de bezwaren tegen de in 1.1. genoemde navorderingsaanslagen. Voorts heeft de rechtbank ter zake van het beroep met procedurenummer AWB 09/6197 VB verweerder veroordeeld in de proceskosten ten bedrage van € 322 en verweerder gelast het door eiser betaalde griffierecht van € 41 aan hem te vergoeden.

1.8. Bij fax van 22 december 2009, ingekomen bij de rechtbank op dezelfde datum, heeft eiser verzet gedaan tegen de uitspraken van de rechtbank van 3 december 2009. De rechtbank heeft de verzetschriften van eiser abusievelijk aangemerkt als nieuwe beroepschriften en deze geregistreerd onder de procedurenummers AWB 10/45 IB/PVV en AWB 10/46 VB. De ter zake van deze beroepszaken gewisselde stukken maken onderdeel uit van de onder de onderhavige procedurenummers geregistreerde beroepen. Eiser heeft de gronden van zijn beroepen aangevuld bij faxen van 9 februari 2010 en 17 februari 2010, ingekomen bij de rechtbank op vorengenoemde data.

1.9. Eiser heeft de gronden van de andere beroepen aangevuld bij fax van 22 december 2009, ingekomen bij de rechtbank op dezelfde datum.

1.10. Verweerder heeft de op de zaken betrekking hebbende stukken overgelegd en verweerschriften ingediend.

1.11. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 november 2010 te 's-Gravenhage. Namens eiser is verschenen diens gemachtigde [A]. Namens verweerder is verschenen [B]. Ter zitting is ook het verzet van eiser tegen de in 1.7. genoemde uitspraken van 3 december 2009 behandeld.

1.12. Bij uitspraak van heden heeft de rechtbank het verzet in de zaken AWB 09/6197 VB en AWB 09/6198 IB/PVV gegrond verklaard, ten gevolge waarvan de uitspraken van de rechtbank van 3 december 2009 in zijn geheel zijn komen te vervallen.

II Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

2.1. Eiser en zijn echtgenote zijn rekeninghouder van een bankrekening bij de [bank 1] in [plaats]. De op deze rekening genoten rente-inkomsten, als ook de banksaldi van deze rekening, hebben zij niet in hun aangiften inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen en vermogensbelasting aangegeven.

2.2. De gemachtigde van eiser heeft op 16 augustus 2007 aan verweerder meegedeeld dat eiser en zijn echtgenote rekeninghouder zijn van de vorengenoemde [bank 1]-rekening en dat zij tot vrijwillige verbetering willen overgaan. De gemachtigde van eiser heeft op die datum tevens de bankafschriften van die bankrekening aan verweerder verstrekt.

2.3. Bij brief van 26 november 2007 heeft verweerder aan de gemachtigde van eiser meegedeeld dat van vrijwillige inkeer geen sprake is, aangezien eiser en zijn echtgenote tijdens een eerder aangevangen onderzoek naar de door hen aangehouden buitenlandse bankrekening bij de [bank 2] geen volledige openheid van zaken hebben gegeven door de [bank 1]-rekening niet te noemen.

2.5. Bij brief van 3 maart 2008 heeft de gemachtigde van eiser hierop gereageerd en aangegeven dat er geen verhogingen en boetes kunnen worden opgelegd, omdat er sprake is van vrijwillige inkeer. Daarnaast heeft de gemachtigde van eiser aangegeven, dat eiser en zijn echtgenote zich het recht wensen voor te behouden om de omvang van de correctiebedragen enkelvoudige belasting in bezwaar en beroep ter discussie te kunnen stellen, dat zij niet akkoord zijn met het punt dat zij niet in een middelingstijdvak, uitsmering, verliescompensatie, 80-68%-regeling of enige andere regeling kunnen worden betrokken en dat zij wel het recht willen doen gelden op de in artikel 67k, tweede lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de Awr) genoemde termijn. Vervolgens heeft er op 28 april 2008 een bespreking plaatsgevonden tussen de gemachtigde van eiser en verweerder over de concept-vaststellingsovereenkomst van 8 februari 2008.

2.6. Bij brief van 10 november 2008 heeft verweerder aangegeven, dat er geen verhogingen en boetes zullen worden opgelegd, dat de na te vorderen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996 tot en met 2004 € 178.109 en vermogensbelasting over de jaren 1997 tot en met 2000 € 26.862 en de daarover verschuldigde heffingsrente respectievelijk € 89.052 en € 7.812 bedraagt en dat in verband met toepassing van de 68%-regeling het totaalbedrag van de verschuldigde belasting en de daarop betrekking hebbende heffingsrente wordt verminderd met ƒ 3.000 (€ 1.361). Bij de brief is een herziene vaststellingsovereenkomst gevoegd, waarin het totaalbedrag van de na te vorderen enkelvoudige belasting en heffingsrente op € 258.258 is berekend. Daarbij is de verschuldigde heffingsrente ter zake van de na te vorderen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen berekend op € 45.475. In genoemde concept-overeenkomst staat - voor zover hier van belang - onder meer het volgende vermeld:

De ambtshalve vermindering kan geen betrekking hebben op de omvang van de correctiebedragen enkelvoudige belasting en/of de vorm waarin heffing heeft plaatsgevonden (één navorderingsaanslag vermogensbelasting 2000).".

2.8. Bij brief van 17 december 2008 heeft de gemachtigde van eiser gewezen op verweerders omissie in de brief van 10 november 2008 betreffende de hoogte van de heffingsrente. Voorts heeft zij aangegeven het niet eens te zijn met de in de herziene vaststellingsovereenkomst opgenomen bepaling dat, voor zover er naar aanleiding van een procedure bij de Hoge Raad blijkt dat de navorderingsbevoegdheid is beperkt tot 5 jaar in plaats van 12 jaar, de ambtshalve vermindering geen betrekking kan hebben op de omvang van de correctiebedragen enkelvoudige belasting.

2.9. Met dagtekening 22 december 2008 is aan eiser een navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 2000 opgelegd naar een totaal verschuldigd bedrag van € 256.897. In voormelde navorderingsaanslag zijn tevens de over de jaren 1996 tot en met 2004 verschuldigde belasting en heffingsrente betrokken.

2.10. Bij brief van 5 januari 2009 heeft verweerder een tweede herziene vaststellingsovereenkomst aan de gemachtigde van eiser toegezonden. In vorengenoemde overeenkomst staat - voor zover hier van belang - onder meer het volgende vermeld:

De bovengenoemde ambtshalve vermindering heeft echter alleen betrekking op de jaren waarvoor de navorderingstermijn eventueel zou zijn beperkt van twaalf jaren tot vijf jaren. De correctiebedragen aan enkelvoudige belasting en/of de vorm waarin de heffing heeft plaatsgevonden (namelijk één navorderingsaanslag vermogensbelasting 2000) over de jaren die binnen de vijfjaarstermijn vallen blijven dan dus ongewijzigd.".

2.11. Bij brief van 12 januari 2009 heeft verweerder met betrekking tot de hiervoor onder 2.9. genoemde navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 2000 het volgende - voor zover hier van belang - aan de gemachtigde van eiser meegedeeld:

2.12. Bij brief van 27 januari 2009 heeft eiser bezwaar gemaakt tegen de hiervoor onder 2.9. genoemde navorderingsaanslag. Vervolgens heeft de gemachtigde van eiser bij brief van 3 februari 2009 een compromisvoorstel gedaan, inhoudende dat de navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 2000 dient te worden verminderd met het bedrag van de na te vorderen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 1996 en vermogensbelasting over het jaar 1997 en de over die aanslagen berekende heffingsrente. Daarnaast zou de vorengenoemde navorderingsaanslag, indien naar aanleiding van een reeds bij de Hoge Raad lopende procedure de navorderingsbevoegdheid beperkt zou zijn tot 5 jaar in plaats van 12 jaar, nog moeten worden verminderd tot op het na te vorderen belastingbedrag over alleen het jaar 2004.

2.13. Bij brieven van 17 maart 2009 en 20 maart 2009 heeft verweerder de gemachtigde van eiser in kennis gesteld van zijn voornemen dat er alsnog afzonderlijke navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996, 2002 en 2003 en een navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 1997 zullen worden opgelegd en dat de navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 2000 ambtshalve zal worden verminderd tot het na te vorderen belastingbedrag over alleen het jaar 2000. Verweerder heeft in de brief van 20 maart 2009 voorts aangegeven dat er voor de aangiften inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 1996 en vermogensbelasting over het jaar 1997 uitstel is verleend tot 1 maart 1998.

2.14. Met dagtekening 3 april 2009 zijn de aangezegde navorderingsaanslagen aan eiser opgelegd. Eiser heeft hiertegen bezwaar gemaakt en daarbij verzocht om een proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase.

2.15. Uiteindelijk hebben eiser, zijn echtgenote en verweerder op 18 augustus 2009 alsnog een vaststellingsovereenkomst getekend. Partijen zijn daarin overeengekomen dat de over de belastingjaren 1996 tot en met 2004 verschuldigde belasting, inclusief heffingsrente, € 256.897 bedraagt en dat verweerder alsnog een vermindering van de verschuldigde heffingsrente van € 10.000 zal verlenen. Voorts heeft eiser het recht om uitsluitend tegen de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996, 2002, 2003 en vermogensbelasting over het jaar 1997 rechtsmiddelen aan te wenden.

2.16. Naar aanleiding van vorengenoemde vaststellingstellingsovereenkomst zijn met dagtekening 9 oktober 2009 en 15 oktober 2009 de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2002 en 2003 ambtshalve verminderd met respectievelijk een bedrag van € 14.239 (2002) en € 10.000 (2003). Daarbij heeft verweerder rekening gehouden met een (fictief) hoger bedrag aan voorheffingen (2002: € 10.835; 2003: € 6.980). Voorts heeft hij de over die aanslagen berekende heffingsrente (2002: € 3.404; 2003: € 3.020) verminderd naar nihil.

2.17. Bij uitspraken op bezwaar van 22 oktober 2009 zijn de bezwaren afgewezen. Verweerder heeft daarbij niet op het verzoek om een kostenvergoeding beslist.

III Geschil

3.1. In geschil is of de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 1996 en de navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 1997 tijdig zijn opgelegd. Voorts is in geschil of verweerder met betrekking tot de navorderingsaanslagen gebruik mocht maken van de twaalfjaarstermijn als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de Awr (hierna: de verlengde navorderingstermijn).

3.2. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging van de navorderingsaanslagen. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de beroepen.

3.3. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

IV OVERWEGINGEN

A. Beroepen tegen het niet tijdig doen van een uitspraak

4.1. Verweerder heeft niet tijdig en pas nadat het beroepschrift is ingediend de onderhavige uitspraken op bezwaar gedaan. Ingevolge artikel 6:20, vijfde lid, van de Awb (tekst 2010) kan het beroep tegen het niet tijdig beslissen op het bezwaar alsnog gegrond worden verklaard, indien de indiener van het beroepschrift daarbij belang heeft. Daarvan is hier sprake, aangezien verweerder in beide uitspraken niet op het verzoek van eiser om een kostenvergoeding voor de bezwaarfase heeft beslist. De beroepen zijn dan ook in zoverre gegrond. Nu de gemachtigde van eiser ter zitting heeft verzocht om de zaken inhoudelijk af te doen, zal de rechtbank terugwijzing achterwege laten en zelf in de zaken voorzien. De rechtbank verwijst daartoe naar hetgeen hierna onder 5.1. is overwogen.

B. Beroepen tegen de uitspraken op bezwaar van 22 oktober 2009

Aanslagtermijn

4.3. Vaststaat dat de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 1996 en de navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 1997 met dagtekening 3 april 2009 zijn opgelegd. Gelet op de in artikel 16, vierde lid, van de Awr opgenomen verlengde navorderingstermijn van 12 jaren, dienden deze navorderingsaanslagen in beginsel uiterlijk op 31 december 2008 te zijn vastgesteld. De navorderingstermijn wordt echter verlengd met de duur waarvoor uitstel voor het doen van aangifte is verleend. Partijen verschillen van mening over de vraag of door of namens eiser om uitstel is verzocht en dat uitstel is verleend, en zo dit het geval is, of het voor eiser duidelijk kenbaar was dat en voor welke periode er uitstel is verleend.

4.4. Verweerder, op wie te dezen de bewijslast rust, heeft naar het oordeel van de rechtbank, met de door hem overgelegde schermprints en zijn toelichting daarop ter zitting, aannemelijk gemaakt dat eiser via zijn accountant uitstel voor het indienen van zijn aangiften inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen 1996 en vermogensbelasting 1997 heeft gevraagd en gekregen tot 1 maart 1998. Daarbij heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat eiser, naar verweerder ter zitting onweersproken heeft gesteld, een bakkerij met een aantal filialen drijft en dat eiser in de onderhavige jaren gebruik heeft gemaakt van een accountant. Daar voorts op de schermprints een beconnummer, alsmede de naam van een accountantskantoor als belastingconsulent staat vermeld, acht de rechtbank het aannemelijk dat bij de indiening van vorengenoemde aangiften gebruik is gemaakt van de zogenoemde beconregeling. Overigens wijzen ook de door verweerder onweersproken stellingen, dat vorengenoemde aangiften op 20 januari 1998 zijn ingediend en dat er voor die jaren evenmin verzuimboetes zijn opgelegd, op gebruikmaking van de beconregeling. Gelet op het vorenstaande, in onderlinge samenhang bezien met de op grond van de beconregeling geldende maximale uitsteltermijn van 11 maanden, heeft de rechtbank geen reden om te twijfelen aan de juistheid van de in de schermprints vermelde verleende uitsteldatum van 1 maart 1998.

4.5. Voorts ontleent de rechtbank aan de evengenoemde indieningsdatum van de aangiften - 20 januari 1998 - het vermoeden dat eisers accountant van dit uitstel op de hoogte was. Eiser heeft dit vermoeden niet ontzenuwd. Niet van belang is dat eiser zelf niet op de hoogte was van het verleende uitstel. Immers in het onderhavige geval dient de kennis van de accountant aan eiser te worden toegerekend, nu de accountant bij het vragen van uitstel namens eiser optrad. De stelling van eiser, dat hij zich niet meer kan herinneren dat hij in de onderhavige jaren in een uitstelregeling was betrokken, faalt derhalve. Ook het enkele feit dat verweerder niet meer de beschikking heeft over lijsten, waaruit blijkt dat voor eiser uitstel voor het doen van aangiften is verleend, kan niet aan voormeld oordeel afdoen.

4.6. Nu verweerder aannemelijk heeft gemaakt dat tot 1 maart 1998 uitstel is verleend, eindigde de termijn voor het opleggen van de hiervoor onder 4.3. genoemde navorderingsaanslagen op 30 november 2009. Mitsdien zijn deze navorderingsaanslagen tijdig opgelegd.

4.7. Eiser heeft ten slotte nog aangevoerd dat vorenbedoelde navorderingsaanslagen in strijd met het vertrouwensbeginsel zijn opgelegd, aangezien verweerder op 8 december 2008 en diverse malen daarna in januari 2009 heeft meegedeeld dat deze navorderingsaanslagen, in verband met de dreigende verjaring, voor het einde van het jaar 2008 dienden te zijn opgelegd.

4.8. Eiser heeft, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door verweerder, echter niet aannemelijk gemaakt dat verweerder enige gedraging of uitlating heeft gedaan, waaraan eiser het in rechte te beschermen vertrouwen zou hebben kunnen ontlenen dat verweerder niet meer over die jaren zou navorderen. Uit de brief van verweerder van 12 januari 2009 (zie 2.11) valt immers op te maken dat verweerders uitlating omtrent de dreigende verjaring uitsluitend betrekking had op de hiervoor onder 2.9. vermelde navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 2000. Nu verweerder zich daarbij niet expliciet over de voor de onderhavige jaren geldende navorderingstermijn heeft uitgelaten, faalt eisers beroep op het vertrouwensbeginsel.

4.9. Ook anderszins is niet gebleken van enige gedraging of uitlating van verweerder waaraan eiser een in rechte te beschermen vertrouwen zou hebben kunnen ontlenen dat de navorderingstermijn voor de onderhavige jaren zou zijn beperkt tot 31 december 2008. De omstandigheid dat in eerste instantie in de hiervoor onder 2.9. vermelde navorderingsaanslag ook de verschuldigde belasting en heffingsrente over de jaren 1996 en 1997 waren betrokken, maakt dit niet anders. Ook de omstandigheid dat verweerder pas bij brief van 20 maart 2009 (zie 2.13) het verleende uitstel tot 1 maart 1998 ter sprake heeft gebracht, kan aan voormeld oordeel niet afdoen, nu niet is gebleken dat verweerder vóór zijn brief van 20 maart 2009 zich heeft uitgelaten over de voor de onderhavige jaren geldende navorderingstermijn.

4.10. Gelet op het vorenstaande faalt het beroep op het vertrouwensbeginsel.

Toepassing van de verlengde navorderingstermijn

4.11. De onderhavige navorderingsaanslagen zijn opgelegd met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn.

4.12. Eiser heeft, onder verwijzing naar de arresten van de Hoge Raad van 26 februari 2010, nrs. 43 050bis en 43 670bis, LJN BJ9092 en LJN BJ9120, BNB 2010/199 en BNB 2010/200, gesteld dat verweerder in dit geval geen gebruik mocht maken van de verlengde navorderingstermijn, nu verweerder niet voldoende voortvarend is geweest met het opleggen van de navorderingsaanslagen.

4.14. De rechtbank stelt voorop dat in zijn algemeenheid niet kan worden geconcludeerd dat, naar eiser heeft gesteld, verweerder binnen 3 maanden na ontvangst van de door eiser verstrekte gegevens de onderhavige navorderingsaanslagen had moeten opleggen, nu de vraag of verweerder van de verlengde navorderingstermijn gebruik mocht maken, dient te worden beoordeeld aan de hand van de relevante feiten en omstandigheden van het geval. Bovendien gaat de verwijzing van eiser naar de in het besluit van de staatssecretaris van Financiën van 24 oktober 2001, nr. CPP2001/2110, VN 2001/60.1.1, opgenomen termijn van 3 maanden hier niet op, nu dit besluit uitsluitend betrekking heeft op het berekenen van heffingsrente, indien een aangifte niet binnen 3 maanden is gevolgd door een voorlopige of een definitieve aanslag. Van een dergelijke situatie is hier geen sprake.

4.16. Gelet op het vorenoverwogene mocht verweerder de onderhavige navorderingsaanslagen met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn opleggen.

4.17. Nu verweerder reeds vóór de uitspraken op bezwaar de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2002 en 2003 ambtshalve heeft verminderd en hij in die bestreden uitspraken op bezwaar niet overeenkomstig die ambtshalve verminderingen heeft beslist, ziet de rechtbank aanleiding om de beroepen met de procedurenummers AWB 09/4479 IB en AWB 09/4480 IB gegrond te verklaren. Uit het vorenstaande volgt dat de bedragen van die navorderingsaanslagen, zoals die na de ambtshalve verminderingen zijn vastgesteld, dienen te worden gehandhaafd.

4.18. De beroepen zijn voor het overige ongegrond.

Slotsom

4.19. De beroepen, voor zover gericht tegen het niet tijdig doen van een uitspraak, zijn gegrond.

4.20. De beroepen tegen de uitspraken van 22 oktober 2009, voor zover gericht tegen de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2002 en 2003, zijn eveneens gegrond. De beroepen tegen de uitspraken van 22 oktober 2009 zijn voor het overige ongegrond.

V Proceskosten

5.1. De rechtbank vindt aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten die eiser in verband met de behandeling van de bezwaren en de beroepen redelijkerwijs heeft moeten maken, waarbij de rechtbank de onderhavige zaken aanmerkt als samenhangende zaken in de zin van artikel 3, tweede lid, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit). Deze kosten zijn op de voet van het Besluit voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.207,50 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 161, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 322, wegingsfactor 1 en een factor 1,5 voor samenhang).

5.2. De rechtbank heeft van eiser voor de behandeling van de onderhavige beroepen geen griffierecht geheven, zodat verweerder niet tot vergoeding daarvan hoeft te worden veroordeeld.

IV BESLISSING

Aldus vastgesteld door mr. T. van Rij, mr. I. Obbink-Reijngoud en mr. S.K.A. Efstratiades, in tegenwoordigheid van de griffier mr. U.A. Salomons.

Uitgesproken in het openbaar op 22 december 2010.