Rechtbank 's-Gravenhage, 13-07-2011, BR4972, AWB 09/7078 IB/PVV, AWB 10/234 IB/PVV, AWB 10/236 IB/PVV, AWB 10/237 IB/PVV en AWB 10/241 IB/PVV

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

Afdeling 4, meervoudige kamer

Procedurenummers: AWB 09/7078 IB/PVV, AWB 10/234 IB/PVV, AWB 10/236 IB/PVV, AWB 10/237 IB/PVV en AWB 10/241 IB/PVV

Uitspraakdatum: 13 juli 2011

Uitspraak ingevolge artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb)

in het geding tussen

[X], wonende te [Z], eiseres,

en

de inspecteur van de Belastingdienst/[te P], verweerder.

I PROCESVERLOOP

AWB 09/7078 IB/PVV

1.1. Verweerder heeft aan eiseres een navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002 opgelegd met dagtekening 31 december 2007. Bij deze navorderingsaanslag is een vergrijpboete van 100% opgelegd. Voorts is bij de navorderingsaanslag heffingsrente in rekening gebracht.

1.2. Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 31 augustus 2009 de onder 1.1. genoemde navorderingsaanslag, vergrijpboete en heffingsrente gehandhaafd.

1.4. Verweerder heeft een verweerschrift met bijlagen ingediend.

AWB 10/234 IB/PVV, AWB 10/236 IB/PVV, AWB 10/237 IB/PVV en AWB 10/241 IB/PVV

1.9. Verweerder heeft een verweerschrift met bijlagen ingediend.

Alle beroepen

1.11. Verweerder heeft bij brieven van 6 juli 2010, 8 juli 2010 en 16 juli 2010 gedeeltelijk gevolg gegeven aan deze tussenuitspraak.

1.12. Eiseres heeft geen toestemming, als bedoeld in artikel 8:29, vijfde lid, van de Awb verleend, zodat deze kamer van de rechtbank geen kennis heeft genomen van de (gedeelten van) stukken waarvan de kennisneming is beperkt en dus niet mede op grondslag daarvan uitspraak kan doen.

1.13. Eiseres heeft vóór de zitting bij brief van 18 oktober 2010, ingekomen bij de rechtbank op dezelfde datum, een nader stuk ingediend. Dit stuk is in afschrift verstrekt aan verweerder.

1.15. De beroepen zijn op 14 december 2010 gezamenlijk ter zitting van de meervoudige kamer behandeld. Namens eiseres is daar verschenen haar gemachtigde [A]. Namens verweerder zijn verschenen [B], [C], [D], [E] en [F].

II Feiten

Op grond van de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting staat het volgende vast:

Algemeen

2.1. Op 18 februari 2005 hebben de Belgische autoriteiten op basis van de Europese Richtlijn 77/799/EEG (hierna: de Richtlijn) in het kader van een zogenoemde spontane uitwisseling van inlichtingen fotokopieën verstrekt aan de FIOD-ECD Team Internationaal, welke bij een huiszoeking in België in beslag waren genomen. De belastingdienst heeft naar aanleiding van deze gegevens vervolgens onderzoek gedaan, later bekend geworden als het project Bank Zonder Naam. Het onderzoek richtte zich op het vaststellen van de identiteit van Nederlandse rekeninghouders bij de [G] te [plaats] (hierna: [G]), waarvan de gegevens waren vermeld op vorengenoemde fotokopieën (hierna: de renseignementen). Het project Bank Zonder Naam is in maart 2007 van start gegaan.

renseignementen

Navorderingsaanslagen 2001 t/m 2005

2.3. Eiseres, geboren op [datum] 1930, is gehuwd met [Y]. Eiseres is in 2001 en volgende jaren beschreven voor de inkomstenbelasting. Zij heeft in haar aangiften geen inkomens- of vermogensbestanddelen opgenomen die betrekking hebben op een rekening bij de [G].

2.4. Verweerder heeft eiseres bij brief van 8 maart 2007 verzocht gegevens en inlichtingen te verstrekken ter zake van haar in het buitenland aangehouden bankrekening(en). Verweerder heeft eiseres daarbij onder meer gewezen op artikel 47, eerste lid, onderdeel a, artikel 49, artikel 25, zesde lid, onderdeel b, en artikel 27e, onderdeel b, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: de Awr) inzake omkering van de bewijslast. Als bijlage bij deze brief zijn een tweetal formulieren gevoegd, te weten een formulier "Verklaring In het buitenland aangehouden bankrekening(en)" en een formulier "Opgaaf In het buitenland aangehouden bankrekening(en)". In die formulieren wordt van eiseres gevraagd om - onder vermelding van onder andere rekeningnummers, namen van buitenlandse banken en jaren van opening van de rekeningen - aan te geven van welke in het buitenland aangehouden bankrekeningen zij rekeninghoudster is geweest.

2.5. Bij brief van 19 maart 2007 heeft eiseres verzocht om nadere concrete informatie.

2.6. Op 23 maart 2007 heeft verweerder, onder verwijzing naar vorengenoemde vragenbrief van 8 maart 2007, een herinneringsbrief aan eiseres gestuurd.

2.7. Vervolgens heeft de gemachtigde van eiseres bij brief van 30 maart 2007 om nadere informatie verzocht. Bij brief van 20 september 2007 aan de gemachtigde van eiseres heeft verweerder eiseres herinnerd aan de eerdere brieven van 8 maart 2007 en 23 maart 2007. Bij brieven van 11 oktober 2007 heeft verweerder aan zowel eiseres als haar gemachtigde aangegeven dat eiseres niet heeft voldaan aan haar inlichtingenverplichting en dat eiseres alsnog nadere gegevens kan verstrekken. Bij brief van 9 november 2007 heeft de gemachtigde van eiseres zijn eerdere verzoek om nadere informatie herhaald.

2.8. Verweerder heeft bij brief van 23 november 2007 eiseres en haar echtgenoot in kennis gesteld van zijn voornemen om in verband met een door hen aangehouden bankrekening bij de [G] navorderingsaanslagen op te leggen voor de inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1995 en 2002 en voor de vermogensbelasting over het jaar 1996, met verhogingen respectievelijk een vergrijpboete van 100%. Verweerder heeft voorts aangegeven dat hij, bij een ongewijzigd feitencomplex, voor de jaren ná 1995 die niet in de kennisgeving zijn vermeld, op een later moment navorderingsaanslagen (met boete) zal opleggen. Met dagtekening 31 december 2007 is de in 1.1. genoemde navorderingsaanslag en vergrijpboete aan eiseres opgelegd. Voorts zijn met dagtekening 31 december 2007 navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1995 en 2002 en een navorderingsaanslag vermogensbelasting over het jaar 1996, inclusief verhogingen en vergrijpboetes, aan de echtgenoot van eiseres opgelegd.

2.9. Bij brieven van 9 januari 2008 en 10 januari 2008 heeft de gemachtigde van eiseres tegen vorengenoemde navorderingsaanslagen en vergrijpboete een pro-forma bezwaarschrift ingediend. Daarbij heeft de gemachtigde van eiseres om inzage van de op de zaak betrekking hebbende stukken verzocht.

2.10. Bij brief van 29 januari 2008 heeft verweerder een ontvangstbevestiging van voormeld bezwaarschrift verzonden. Bij brief van 29 februari 2008 heeft verweerder aangegeven dat hij voornemens is de bezwaren op korte termijn af te handelen en heeft hij de gemachtigde van eiseres in de gelegenheid gesteld om te worden gehoord. Voorts heeft hij aangegeven dat de op de zaak betrekking hebbende stukken vanaf 10 maart 2008 ter inzage liggen.

2.11. Bij brief van 10 maart 2008 geeft de gemachtigde van eiseres aan van verschillende inspecties een aantal stukken te hebben ontvangen, dat hij vooralsnog geen inzage in de op de zaak betrekking hebbende stukken wenst en dat hij binnen 6 weken de gronden van het bezwaar zal indienen.

2.12. Bij brief van 4 april 2008 stelt verweerder de gemachtigde van eiseres in de gelegenheid om voor 21 april 2008 de bezwaren nader te motiveren.

2.14. Verweerder heeft vervolgens bij brief van 27 november 2008 eiseres en haar echtgenoot in kennis gesteld van zijn voornemen om navorderingsaanslagen op te leggen voor de inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996 tot en met 2001, 2003 tot en met 2005 en voor de vermogensbelasting over de jaren 1997 tot en met 2000, met verhogingen respectievelijk vergrijpboetes van 100%. Vervolgens zijn met dagtekening 31 december 2008 de in 1.5. genoemde navorderingsaanslagen en vergrijpboetes aan eiseres opgelegd. Voorts zijn met dagtekening 31 december 2008 navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 1996 tot en met 2001, 2003 tot en met 2005 en navorderingsaanslagen vermogensbelasting over de jaren 1996 tot en met 2000, inclusief verhogingen en vergrijpboetes, aan de echtgenoot van eiseres opgelegd.

2.15. Bij brief van 14 augustus 2009 heeft verweerder op eiseres' motivering van het bezwaar van 21 april 2008 betreffende in 2.8. genoemde navorderingsaanslagen gereageerd, waarna verweerder op 31 augustus 2009 op dat bezwaar heeft beslist.

2.16. De door verweerder ten aanzien van de [G]-rekening nagevorderde bedragen zijn voor de jaren 2001 tot en met 2005 voor de helft bij eiseres in aanmerking genomen en voor de andere helft bij haar echtgenoot.

2.17. De in de navorderingsaanslagen begrepen vergrijpboetes zijn op de voet van artikel 67e van de Awr opgelegd.

III GESCHIL

3.1. In geschil is of de navorderingsaanslagen, verhogingen, vergrijpboetes en heffingsrenten terecht en naar de juiste bedragen zijn opgelegd.

3.2. Eiseres concludeert tot gegrondverklaring van de beroepen, vernietiging van de uitspraken op bezwaar en vernietiging van de navorderingsaanslagen, verhogingen, vergrijpboetes en heffingsrenten.

3.3. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van de overige beroepen.

3.4. Voor de standpunten van partijen verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

IV OVERWEGINGEN

De op de zaken betrekking hebbende stukken

4.1. Verweerder heeft niet volledig voldaan aan de tussenuitspraak van de enkelvoudige geheimhoudingskamer van 15 juni 2010. Verweerder heeft in afwijking van de tussenuitspraak niet de in het draaiboek Bank Zonder Naam opgenomen namen van individuele belastingambtenaren verstrekt. Ingevolge artikel 8:31 van de Awb kan de rechtbank daaraan de gevolgen verbinden die haar geraden voorkomen. De rechtbank ziet er in dit geval van af om aan de weigering van verweerder om de betreffende namen in te brengen gevolgen te verbinden. Gelet op de gegevens waarover de rechtbank thans naar aanleiding van de vorenbedoelde tussenuitspraak beschikt, heeft de rechtbank de betreffende namen voor de beoordeling van het onderhavige geschil niet nodig. Ook overigens is niet aannemelijk geworden dat eiseres door de weigering van verweerder om de betreffende namen te verstrekken in haar procesbelangen is geschaad.

4.2. Verweerder heeft voorts in afwijking van de tussenuitspraak niet het geanonimiseerde memo inzake zogeheten meewerkers in eerdere rekeningprojecten - bijlage E in de tussenuitspraak - ingebracht. Verweerder heeft daartoe een nieuw standpunt ingenomen en gesteld dat dit memo geen op de zaak betrekking hebbend stuk is. Ter vervanging van dit memo heeft verweerder in de vorm van een aanvulling op paragraaf 6.2.1.1 van het verweerschrift een nader stuk ingebracht. Daarbij heeft verweerder aangegeven dat de in het memo vervatte informatie in het nadere stuk is opgenomen. Het door verweerder nadere ingebrachte stuk behoort thans tot de gedingstukken. Gelet op de inhoud van het nadere stuk en hetgeen verweerder daaromtrent overigens heeft gesteld, ziet de rechtbank er van af om aan de weigering van verweerder om het memo in te brengen gevolgen te verbinden.

4.3. Voor het overige heeft verweerder de gegevens, op de wijze als door de enkelvoudige geheimhoudingskamer in haar tussenuitspraak is bepaald, verstrekt. Verweerder heeft naar het oordeel van de rechtbank, anders dan eiseres heeft betoogd, met het memo met gegevens betreffende de redelijke schatting - bijlage G van de tussenuitspraak - en de overige na de tussenuitspraak ingebrachte gegevens, alle relevante stukken voor de cijfermatige onderbouwing van de redelijke schatting ingebracht.

Toepassing van de verlengde navorderingstermijn

4.4. De navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2001 is, naar tussen partijen kennelijk niet in geschil is, opgelegd met gebruikmaking van de twaalfjaarstermijn als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de Awr (hierna: de verlengde navorderingstermijn). De overige navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2002 tot en met 2005 zijn binnen de reguliere vijfjaarstermijn opgelegd.

4.5. Eiseres heeft gesteld dat uitsluitend het inwinnen van inlichtingen bij de bronstaat waar het verzwegen vermogen wordt aangehouden een verlenging van de navorderingstermijn rechtvaardigt. Nu verweerder reeds op 18 februari 2005 over de gegevens beschikte op basis waarvan hij navorderingsaanslagen kon opleggen, geldt voor het jaar 2001 de reguliere navorderingstermijn, zodat verweerder vanaf 1 januari 2007 niet meer bevoegd was om over dat jaar een navorderingsaanslag op te leggen. Voorts zijn de overige navorderingsaanslagen niet met de vereiste voortvarendheid opgelegd en dienen ook deze aanslagen te worden vernietigd, aldus eiseres.

4.8. Tussen het moment waarop de FIOD-ECD Team International de door de Belgische autoriteiten verstrekte gegevens heeft ontvangen en het moment waarop eiseres voor het eerst door verweerder is aangeschreven, is een periode van twee jaar verstreken. Vaststaat dat in die periode voor de verwerking van die gegevens het project Bank Zonder Naam is opgestart en dat in die periode ook de identificatie van mogelijke belastingplichtigen heeft plaatsgevonden. Om dit zorgvuldig en betrouwbaar te kunnen doen, alsmede om in deze periode een berekeningswijze voor de tegoeden op andere momenten te kunnen bepalen, heeft de Belastingdienst kennelijk voor een projectmatige aanpak gekozen. De met dit project gemoeide tijd van bijna 2 jaar voordat tot benadering van de hieruit voortvloeiende belastingplichtigen is gekomen, acht de rechtbank gezien de complexiteit niet onredelijk lang.

4.9. De navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2001 is met dagtekening 31 december 2008 opgelegd, derhalve één jaar later dan de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002. Ten aanzien van deze navorderingsaanslag moet worden beoordeeld of het tijdsverloop tussen het tijdstip waarop verweerder aanwijzingen van het bestaan van de bankrekening heeft verkregen en het tijdstip waarop hij de navorderingsaanslag heeft opgelegd, kan worden aanvaard. Verweerder heeft als reden voor het later opleggen van de onderhavige navorderingsaanslag aangevoerd dat de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002 eind december vlak voor het verstrijken van de reguliere navorderingstermijn ter behoud van rechten is opgelegd en dat uit zorgvuldigheidsoverwegingen met het opleggen van de overige navorderingsaanslagen is gewacht ten einde het standpunt van eiseres in de bezwaarfase mee te kunnen nemen bij de aanslagregeling over de daarop volgende jaren. Daarbij heeft verweerder rekening gehouden met de mogelijkheid dat eiseres in de bezwaarfase alsnog met nadere informatie dan wel bewijsstukken zou komen, als ook de aankondiging van de Hoge Raad in januari 2008 om in de zaken X en Passenheim-van der Schoot prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie te zullen stellen.

4.10. De rechtbank stelt bij de beoordeling voorop dat de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002 ter behoud van rechten is opgelegd en dat verweerder, naast het door het Hof van Justitie genoemde evenredigheidsbeginsel, bij het opleggen van navorderingsaanslagen tevens de benodigde zorgvuldigheid dient te betrachten, waarbij hij zoveel als mogelijk dient aan te sluiten bij de daadwerkelijk verschuldigde belasting. Daarnaast acht de rechtbank het voor de beoordeling nog van belang dat eiseres een zogenoemde ontkenner is en dat zij pas voor het eerst in haar brief van 21 april 2008 betreffende de motivering van haar bezwaar tegen de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002 heeft ontkend een buitenlandse bankrekening te hebben (gehad). De rechtbank acht het in het kader van de te betrachten zorgvuldigheid dan ook niet onredelijk dat verweerder er in het onderhavige geval voor heeft gekozen om de uitkomsten van de bezwaarfase betreffende de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2002 af te wachten, alvorens de onderhavige navorderingsaanslag op te leggen, daar verweerder zoveel mogelijk heeft willen aansluiten bij een juiste omvang van de verschuldigde belasting over de verschillende jaren en, naar verweerder ter zitting onweersproken heeft gesteld, ongeveer de helft van de zogenoemde [G]-ontkenners alsnog in de bezwaarfase is overgegaan tot het verstrekken van de benodigde gegevens.

4.12. Dit brengt mee dat de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2001 dient te worden vernietigd.

Aanslagtermijn overige aanslagen

Renseignementen

4.15. De stelling van eiseres dat sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs, omdat zowel de Belgische- als de Nederlandse autoriteiten de onder 2.1. genoemde Richtlijn hebben geschonden doordat zij de Luxemburgse autoriteiten niet hebben verzocht of de gegevens opgenomen in de gestolen fotokopieën voor fiscale doeleinden mochten worden gebruikt, faalt. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat de Richtlijn uitsluitend is gericht tot de lidstaten en dat belastingplichtigen, zoals eiseres, daaraan geen rechten kunnen ontlenen (vgl. Hof van Justitie 27 september 2007, C-184/05, BNB 2008/13 (Twoh International BV)). Bovendien is de Richtlijn niet van toepassing op door een lidstaat (België) aan een derde lidstaat (Nederland) doorgegeven inlichtingen die weliswaar afkomstig zijn uit een andere lidstaat (Luxemburg), maar niet aan de doorgevende staat zijn verstrekt door de bevoegde autoriteit van die andere lidstaat (vgl. Hoge Raad 4 juni 2010, nr. 09/00212, LJN BM0137, BNB 2010/322). Nu vaststaat dat België de aan Nederland doorgegeven inlichtingen niet op basis van de Richtlijn van Luxemburg maar op andere wijze heeft ontvangen, is de Richtlijn in het onderhavige geval niet van toepassing. Voor het stellen van prejudiciële vragen ziet de rechtbank gezien het vorenstaande geen aanleiding.

4.16. Voorts mag verweerder naar het oordeel van de rechtbank de gegevens in de gestolen fotokopieën als bewijsmiddel gebruiken. De rechtbank acht daarbij van belang dat de Nederlandse fiscus in het bezit van de gestolen fotokopieën is gekomen doordat de Belgische autoriteiten deze gegevens spontaan op basis van de Richtlijn aan de Nederlandse autoriteiten hebben verstrekt. Indien al kan worden aangenomen dat de fotokopieën op strafrechtelijk onrechtmatige wijze door de Belgische autoriteiten zijn verkregen, dan zijn de gegevens door de Nederlandse fiscus naar het oordeel van de rechtbank niet verkregen op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht dat het gebruik van die gegevens ontoelaatbaar moet worden geacht. De rechtbank heeft daarbij in aanmerking genomen dat er geen enkele aanwijzing is dat de Belgische overheid de hand heeft gehad in de ontvreemding van gegevens van de [G] en dat ook anderszins voor de Nederlandse belastingautoriteiten geen redenen bestonden om aan te nemen dat bij de verkrijging van de gegevens een zo fundamenteel recht van de in die gegevens vermelde personen was geschonden dat het instellen van een nader onderzoek naar de fiscale relevantie van die gegevens ontoelaatbaar moest worden geoordeeld (vgl. Hoge Raad 21 maart 2008, nr. 43 050, LJN BA8179, BNB 2008/159). De door eiseres aangedragen uitspraak van de rechtbank te Brussel van 8 december 2009 inzake een zogenoemde KB Lux zaak, maakt dit niet anders.

4.17. De rechtbank ziet voorts, gelet op de toelichting die is ontvangen van de Belgische autoriteiten bij de brief van 18 februari 2005 (hierna: de Nota) en hetgeen verweerder daartoe overigens heeft aangevoerd, geen aanleiding om aan de aard en herkomst van de in de renseignementen opgenomen gegevens, als ook de betrouwbaarheid van de inhoud daarvan, te twijfelen. Bovendien valt ook uit de informatie die van de meewerkende [G]- spaarders is verkregen niet af te leiden dat er sprake zou zijn van onjuiste of onbetrouwbare informatie. Derhalve dient naar het oordeel van de rechtbank van de juistheid van de in de renseignementen opgenomen gegevens te worden uitgegaan. Hetgeen eiseres op dit punt heeft aangevoerd, doet aan voormeld oordeel niet af. Aan de enkele, blote stelling van eiseres dat de [G] na voorlegging van de renseignementen heeft ontkend dat deze afkomstig zijn uit de interne administratie van de [G], gaat de rechtbank voorbij, nu eiseres haar stelling niet nader met bewijsstukken heeft onderbouwd. Daarnaast kan eiseres evenmin worden gevolgd in haar uitleg van de door haar aangehaalde passage in punt IV van de Nota. Immers onder "betrokkenen" dient te worden verstaan degenen bij wie de gestolen fotokopieën in beslag zijn genomen en niet de belastingdienst Nederland, zoals eiseres stelt.

Identificatie

4.18. De rechtbank stelt voorop dat, gelet op de ontkenning daarvan door eiseres, op verweerder de bewijslast rust dat eiseres houdster is (geweest) van een bankrekening bij de [G]. Verweerder heeft de gegevens van de rekeninghouders zoals vermeld op de renseignementen vergeleken met de gegevens in het geautomatiseerde systeem Beheer van Relaties van de belastingdienst (hierna: het BVR-systeem). Het BVR-systeem wordt voor wat betreft natuurlijke personen gevoed met gegevens uit de gemeentelijke basisadministratie. Uit de door verweerder ingebrachte schermprints van de in het BVR-systeem opgenomen personen blijkt dat er slechts één persoon voorkomt met de achternaam [naam] die gehuwd is met iemand met de achternaam [naam]. De rechtbank heeft geen aanleiding om aan de juistheid van deze uitkomst te twijfelen. Gelet op de combinatie van de achternaam van eiseres tezamen met de achternaam van haar echtgenoot en op de omstandigheid dat in het BVR-systeem maar één persoon voorkomt met die naamcombinatie heeft verweerder naar het oordeel van de rechtbank aannemelijk gemaakt dat eiseres (al dan niet tezamen met haar echtgenoot) rekeninghoudster is (geweest) van de in de renseignementen vermelde rekening met nummer [nummer].

4.19. Eiseres heeft ter zitting, naar de rechtbank begrijpt, nog aangegeven dat zij, mocht de rechtbank oordelen dat eiseres met juistheid als houdster van een [G] rekening is geïdentificeerd, alsnog in de gelegenheid wenst te worden gesteld om dit te weerleggen. De rechtbank gaat aan dit voorwaardelijk bewijsaanbod voorbij. Nog daargelaten dat de rechtbank dit aanbod te laat en in strijd met een goede procesorde acht, overweegt de rechtbank dienaangaande dat eiseres voldoende gelegenheid heeft gehad om nadere bewijsstukken in te dienen omtrent het rekeninghouderschap bij de [G]. Dat eiseres dit heeft nagelaten, dient dan ook voor haar rekening en risico te komen.

Omkering bewijslast

4.21. Ingevolge artikel 47, eerste lid, van de Awr is een ieder verplicht desgevraagd aan de inspecteur de gegevens en inlichtingen te verschaffen en bescheiden over te leggen die voor de belastingheffing te zijnen aanzien van belang kunnen zijn en de boeken, bescheiden en andere gegevensdragers waarvan de raadpleging van belang kan zijn voor de vaststelling van de feiten welke invloed kunnen uitoefenen op de belastingheffing te zijnen aanzien, voor dit doel beschikbaar te stellen.

4.22. Gelet op de door de Belgische autoriteiten verstrekte gegevens en de door verweerder uitgevoerde identificatie die erin resulteerde dat eiseres als rekeninghoudster kon worden aangewezen, was er naar het oordeel van de rechtbank, anders dan eiseres van mening is, voldoende aanleiding om aan eiseres nadere inlichtingen omtrent die rekening te vragen als door verweerder is gedaan. Het vorenstaande brengt mee dat eiseres, ingevolge het bepaalde in artikel 47, eerste lid, van de Awr, verplicht was om de door verweerder gevraagde gegevens en inlichtingen te verstrekken. Eiseres heeft deze gegevens, ondanks herhaalde verzoeken van verweerder daartoe, niet verstrekt. Eiseres heeft niet aan haar inlichtingenverplichting voldaan. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verweerder terecht in de uitspraken op bezwaar de bewijslast op grond van artikel 25, derde lid, aanhef, letter b, en slot, van de Awr heeft omgekeerd.

4.23. Nu de bewijslast wegens het niet voldoen aan de inlichtingenverplichting reeds is omgekeerd, komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van de vraag of de bewijslast ook moet worden omgekeerd op de grond dat eiseres niet de vereiste aangiften heeft gedaan.

4.24. Gelet op het vorenoverwogene is de rechtbank gehouden de beroepen, ingevolge artikel 27e, aanhef, onderdeel b, en slot, van de Awr, ongegrond te verklaren, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn, waarbij het op de weg van eiseres ligt om overtuigend aan te tonen dat de uitspraken op bezwaar niet in stand kunnen blijven.

4.25. Met hetgeen eiseres heeft aangevoerd, heeft zij naar het oordeel van de rechtbank niet aangetoond dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. De enkele, blote stelling van eiseres dat zij de [G] heeft aangeschreven om een bewijs te krijgen dat zij geen rekeninghoudster bij die bank is (geweest) en dat een reactie van de [G] is uitgebleven, is daarvoor onvoldoende.

Redelijke schatting

4.27. Alhoewel aan de berekeningswijze van verweerder een zekere grofheid niet kan worden ontzegd, is die berekeningswijze op zichzelf bezien niet zodanig willekeurig en onbetrouwbaar dat de daaruit voortvloeiende schatting als onredelijk ter zijde moet worden geschoven. Bovendien heeft eiseres, als houdster van de [G]-rekening in de positie verkerend om over gegevens daarvan te beschikken dan wel beschikking te krijgen, niets aangevoerd om de onredelijkheid van de schatting met argumenten te bestrijden. De rechtbank verwerpt eiseres' stelling dat de schatting van verweerder niet controleerbaar zou zijn, nu verweerder, zoals ook onder 4.3. is overwogen, alle relevante stukken voor de cijfermatige onderbouwing van de redelijke schatting heeft ingebracht.

4.28. Gelet op het vorenoverwogene zijn de navorderingsaanslagen inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over de jaren 2002 tot en met 2005 terecht en naar de juiste bedragen opgelegd.

Vergrijpboetes

4.29. Nu de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen over het jaar 2001 wordt vernietigd, dient eveneens de in die navorderingsaanslag begrepen vergrijpboete te worden vernietigd.

4.30. De rechtbank stelt voorop dat op verweerder de bewijslast rust dat het aan opzet van eiseres is te wijten dat over de saldi op de [G]-rekening in elk van de jaren 2002 tot en met 2005 te weinig inkomstenbelasting is geheven.

4.31. De rechtbank heeft, zoals hiervoor onder 4.17. is overwogen, geen aanleiding om aan de authenticiteit en de betrouwbaarheid van de renseignementen te twijfelen. Daarnaast moet het naar het oordeel van de rechtbank, gelet ook op hetgeen hiervoor onder 4.18. is overwogen, er voor worden gehouden dat eiseres houdster was van de in de renseignementen vermelde [G] rekening met nummer [nummer]. Uit de renseignementen valt naar het oordeel van de rechtbank voorts op te maken dat op die rekening, bestaande uit een lopende rekening en een effectenportefeuille, op 5 september 1996 en op 28 november 1996 een aanzienlijk vermogen, te weten in totaal (afgerond) ƒ 530.279 en ƒ 556.663, stond.

4.33. Daar het voorts van algemene bekendheid is dat banktegoeden, effectenportefeuilles en inkomsten daaruit moeten worden aangegeven voor de heffing van de inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen en de vermogensbelasting, en Nederlandse banken verplicht zijn opgave te doen aan de fiscus van de bij hen aangehouden rekeningen, heeft eiseres door omvangrijke bedragen te storten op een rekening in een land met een bankgeheim dit geld en de daaruit ontvangen inkomsten gedurende een lange reeks van jaren bewust aan het zicht van de fiscus onttrokken. Vorengenoemde omstandigheden, alsmede de omstandigheid dat sprake is van recidive, maken dat sprake is van omstandigheden die in beginsel in elk van de in geding zijnde jaren verhogingen en vergrijpboetes van 100% van de verschuldigde belastingbedragen rechtvaardigen.

4.34. Met betrekking tot de vraag of een boete passend en geboden is, neemt de rechtbank in aanmerking de wijze waarop de hoogte van de verschuldigde belastingbedragen is komen vast te staan, waaronder ook valt de omstandigheid dat de zogenoemde omkering van de bewijslast is toegepast (vgl. Hoge Raad 18 januari 2008, nr. 41 832, LJN BC1962 en Hoge Raad 24 oktober 2008, nr. 07/12139, LJN BG1239). In het onderhavige geval is de hoogte van de verschuldigde belastingbedragen komen vast te staan met toepassing van de omkering van de bewijslast. Daarbij heeft verweerder de saldi van eiseres' [G] rekening en de daaruit genoten inkomsten geschat. De rechtbank heeft, naar hiervoor onder 4.27. is overwogen, geoordeeld dat deze schatting redelijk is. Het schatten van de saldi en inkomsten brengt naar zijn aard de mogelijkheid mee dat de in werkelijkheid aanwezige saldi en daaruit genoten inkomsten lager zijn. Eiseres verkeerde echter als rekeninghoudster als enige in de positie om duidelijkheid te verschaffen omtrent de daadwerkelijk aanwezige saldi en de daaruit genoten inkomsten. Als gevolg van eiseres keuze om die informatie niet te verstrekken, was verweerder genoodzaakt om schattingen van de saldi en inkomsten te maken. De rechtbank acht de door verweerder opgelegde verhogingen en vergrijpboetes onder die omstandigheden, ook rekening houdend met de omstandigheid dat de verschuldigde belastingbedragen zijn komen vast te staan met omkering van de bewijslast, passend en vanuit een oogpunt van normhandhaving geboden.

4.35. De door eiseres gestelde schending van de motiveringsplicht door verweerder kan evenmin tot een matiging van de verhoging en vergrijpboetes leiden. Van een schending van die plicht is de rechtbank overigens niet gebleken.

Redelijke termijn

4.39 Gelet op het vorenoverwogene dienen de onderstaande vergrijpboetes tot de volgende bedragen te worden verminderd:

vergrijpboetes

Heffingsrente

4.40. Eiseres heeft voorts nog aangevoerd dat de in rekening gebrachte heffingsrenten in verband met het arrest van de Hoge Raad van 25 september 2009, 07/13362, LJN BJ8524, BNB 2009/295, dienen te worden beperkt tot 3 maanden, aangezien vanaf het moment dat eiseres voor het eerst is aangeschreven het meer dan 3 maanden heeft geduurd voordat de onderhavige navorderingsaanslagen aan eiseres zijn opgelegd.

4.41. Dit betoog faalt. Uit vorengenoemd arrest valt op te maken dat indien de aanslag meer dan drie maanden na het indienen van de aangifte is opgelegd, en binnen deze termijn geen voorlopige aanslag is opgelegd, het zorgvuldigheidsbeginsel meebrengt dat verweerder alleen heffingsrente over deze drie maanden in rekening brengt. Dit is slechts anders indien de overschrijding van de termijn van drie maanden niet aan verweerder is te wijten. Vorengenoemd arrest is uitsluitend van toepassing bij primitieve aanslagen.

4.43. Gelet op het vorenoverwogene ziet de rechtbank geen aanleiding om op grond van het zorgvuldigheidsbeginsel de heffingsrenten te verminderen.

Slotsom

4.44. Gelet op het vorenoverwogene is het beroep, voor zover gericht tegen de navorderingsaanslag inkomstenbelasting / premie volksverzekeringen, de heffingsrentebeschikking en de boetebeschikking over het jaar 2001, gegrond.

4.45. De beroepen zijn voor het overige ongegrond.

V PROCESKOSTEN

VI BESLISSING

Aldus vastgesteld door mr. I. Obbink-Reijngoud, mr. T. van Rij en mr. S.K.A. Efstratiades, in tegenwoordigheid van de griffier mr. U.A. Salomons.

Uitgesproken in het openbaar op 13 juli 2011.