Rechtbank 's-Gravenhage, 15-02-2012, ECLI:NL:RBSGR:2012:2886 BV8141, AWB 10/6416

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummer: AWB 10/6416

uitspraak van de meervoudige kamer van 15 februari 2012 in de zaak tussen

[X], wonende te [Z], eiser,

en

de ontvanger van de Belastingdienst [te P], verweerder.

Procesverloop

Bij beschikking van 29 mei 2009 heeft verweerder eiser aansprakelijk gesteld voor onbetaald gebleven loonbelasting en premie volksverzekeringen, die is verschuldigd door [A] B.V. te [Z] (hierna: de BV).

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 20 augustus 2010 de beschikking gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen bij faxbericht van 13 september 2010 beroep ingesteld.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 29 november 2011. Van de zijde van eiser is niemand verschenen. Bij fax, ontvangen op 25 november 2011 heeft de gemachtigde van eiser bericht dat hij hem niet bij de behandeling zal vertegenwoordigen. Daarop heeft de griffier telefonisch contact met hem opgenomen. Gemachtigde deelde mee dat hij zich had teruggetrokken omdat hij niet meer met eiser in contact kon komen. Bij brief van dezelfde dag heeft de griffier een kopie van het faxbericht aan eiser gestuurd met de mededeling dat hij ervan uitging dat eiser de procedure zelf voortzet en met vraag zo spoedig mogelijk te laten weten of hij bij de zitting van 29 november aanwezig zal zijn. De brief is gestuurd naar eisers adres, [a-straat 1 te Z]. Uit informatie van de gemeente [Z] blijkt dat eiser op dat adres staat ingeschreven. Op de brief is geen reactie gekomen, ook niet na de zitting. Hieruit maakt de rechtbank op dat eiser het niet nodig vond om in zijn zaak, al dan niet samen met een gemachtigde, nadere gronden aan te voeren of zijn zaak ter zitting te bepleiten. Namens verweerder is verschenen [B], bijgestaan door [C].

Overwegingen

2. Eiser was vanaf 8 september 2000 bestuurder van de BV. De BV was vanaf 20 december 2001 gevestigd op het adres [b-straat 1] te [Z]. De bedrijfsactiviteiten van de BV bestonden uit het voor derden uitbenen van vlees.

3. In 2003 heeft de Sociale Inlichtingen- en Opsporingsdienst (hierna: SIOD) een strafrechtelijk onderzoek uitgevoerd. Verdachten in dit onderzoek waren eiser, de BV, en [D]. Van het onderzoek is een proces-verbaal (hierna: het SIOD-PV) opgemaakt dat is gedagtekend 19 september 2003 en dat in kopie tot de gedingstukken behoort.

4. Het strafrechtelijk onderzoek heeft er toe geleid dat aan de BV met dagtekening 26 oktober 2004 voor de jaren 2001 en 2002 een naheffingsaanslag loonbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: de naheffingsaanslag) ter grootte van € 858.503 is opgelegd. Bij beschikking is voorts € 50.802 aan heffingsrente in rekening gebracht.

4. Door de Kamer van Koophandel is de in de BV uitgeoefende onderneming op 23 september 2003 opgeheven en is de BV per 11 oktober 2005 ontbonden. De naheffingsaanslag is onbetaald gebleven. Bij de onderhavige beschikking heeft verweerder eiser op grond van artikel 36 van de Invorderingswet 1990 (hierna: de Invorderingswet) voor het onbetaald gebleven deel van de naheffingsaanslag aansprakelijk gesteld. Tevens heeft verweerder eiser op grond van artikel 32, tweede lid, van de Invorderingswet aansprakelijk gesteld voor de invorderingsrente. Na verrekening van het saldo op een G-rekening is eiser aansprakelijk gesteld voor in totaal € 974.480 (€ 805.929 belasting en € 168.551 invorderingsrente).

7. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en primair tot vernietiging van de beschikking en subsidiair tot wijziging van de beschikking met vermindering van het bedrag waarvoor hij aansprakelijk is gesteld.

9. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

11. Verweerder heeft onweersproken gesteld dat ten tijde van het verschuldigd worden van de loonbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: de belasting) de BV geen betalingsonmacht heeft gemeld. De rechtbank dient daarom uitsluitend te beoordelen of ter zake van de naheffingsaanslag rechtsgeldig betalingsonmacht kon worden gemeld en of dit ook daadwerkelijk is gebeurd. Tussen partijen is kennelijk niet in geschil dat verweerder, ten tijde van het opleggen van de naheffingsaanslag, wist dat de BV de naheffingsaanslag niet kon betalen. Verweerder stelt zich evenwel op het standpunt dat deze wetenschap, gelet op het bepaalde in artikel 7, tweede lid, van het Uitvoeringsbesluit, niet kan worden aangemerkt als een rechtsgeldige melding van betalingsonmacht omdat de naheffingsaanslag het gevolg is van opzet of grove schuld bij de BV. Verweerder verwijst daarvoor naar de inhoud van het SIOD-PV. De rechtbank overweegt dat bij de beoordeling of en in hoeverre het aan opzet of grove schuld van een rechtspersoon is te wijten dat te weinig belasting is afgedragen, de gedragingen moeten worden beoordeeld van de natuurlijke personen die binnen hun bevoegdheid voor de rechtspersoon werkzaamheden verrichten ter vervulling van de aan hen toebedeelde taken. Daarbij moet tevens worden nagegaan of en in hoeverre opzet of schuld van die natuurlijke personen zijn oorzaak vindt in de interne organisatie van de rechtspersoon en het opzet of de schuld daarom aan de rechtspersoon kan worden toegerekend. Uit het SIOD-PV komt naar voren dat er aan werknemers contant vergoedingen werden uitbetaald die niet op de loonstroken werden vermeld en ook niet als zodanig in het kasboek voorkwamen of op enige wijze in de loonadministratie waren verantwoord en dat werknemers veelvuldig gebruik maakten van valse of vervalste identiteitsbewijzen en sofinummerverklaringen. Volgens één van de door de SIOD gehoorde getuigen was de loonadministratie een chaos en werd niet al het personeel aangemeld voor de sociale verzekeringen en de loonbelasting. In hoofdstuk 4 van het SIOD-PV is onder meer vermeld dat bij een eerder onderzoek, dat betrekking had op de jaren 1999 en 2000, ook valse identiteitsbewijzen waren aangetroffen. In juni 2001 is dit met eiser besproken en daarbij is hij voorgelicht over hoe vervalste documenten zijn te herkennen. Eiser beloofde verbetering. Toch zijn bij het in 2002 en 2003 uitgevoerde strafrechtelijk onderzoek opnieuw valse identiteitsbewijzen aangetroffen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder met het SIOD-PV voldoende feiten en omstandigheden gesteld en aannemelijk gemaakt op grond waarvan moet worden geoordeeld dat sprake was van op zijn minst grove schuld van eiser en van zijn medewerker D. Dat de valse identiteitsbewijzen, zoals eiser stelt, mogelijk niet door de BV zijn geïnstigeerd, maakt dit niet anders. Eiser en D wisten dat ze gebruikt werden en deden daar uiteindelijk weinig of niets tegen. Dat eiser en D buiten hun bevoegdheden traden, is gesteld noch gebleken en uit het SIOD-PV komt, naar het oordeel van de rechtbank, voldoende duidelijk naar voren dat de onregelmatigheden (mede) zijn terug te voeren op de organisatie van de BV. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat eiser directeur was van de BV en heeft verklaard dat de organisatie hem boven het hoofd was gegroeid waardoor hij geheel afhankelijk was geworden van zijn medewerkers, onder wie D. Regelmatig kreeg eiser stukken ter ondertekening aangeboden waarvan hij, volgens zijn eigen verklaring, de inhoud en het doel niet begreep. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat de naheffingsaanslag het gevolg is van opzet of grove schuld van de BV, zodat op grond van artikel 7, tweede lid, van het Uitvoeringsbesluit, geen rechtsgeldige melding van betalingsonmacht kon worden gedaan (vgl. HR 23 december 2001, nr. 10/01211, LJN BR7038). Eiser heeft niet aannemelijk gemaakt dat het niet melden van de betalingsonmacht niet aan hem te wijten is zodat de rechtbank niet toe komt aan een oordeel over de vraag of sprake is geweest van kennelijk onbehoorlijk bestuur.

12. Verweerder heeft eiser tevens aansprakelijk gesteld voor de invorderingsrente omdat het ontstaan daarvan is te wijten aan eiser nu deze als bestuurder van de BV heeft verzuimd voor betaling van de naheffingsaanslag zorg te dragen. Eiser heeft hiertegen geen gronden aangevoerd. Ook anderszins kan niet worden geoordeeld dat verweerder eiser ten onrechte aansprakelijk heeft gesteld voor de invorderingsrente. De rechtbank hecht hierbij mede betekenis aan het feit dat uit de stukken van het geding blijkt dat eiser tot de datum van ontbinding van de BV bij de Kamer van Koophandel geregistreerd stond als bestuurder van de BV en dat gesteld noch gebleken is dat die informatie onjuist is.

13. Eiser heeft aangevoerd dat het zogenoemde anoniementarief ten onrechte, althans onjuist is toegepast en dat de naheffingsaanslag daarom op een te hoog bedrag is vastgesteld. Ter motivering van dit standpunt heeft eiser slechts gewezen op jurisprudentie waarbij onder meer is beslist dat niet iedere niet-nakoming van de verplichtingen die voortvloeien uit artikel 28 van de Wet op de loonbelasting 1964 leidt tot toepassing van het anoniementarief. Eiser heeft echter niet met feitelijke gegevens onderbouwd waarom in het voorliggende geval het anoniementarief achterwege zou moeten blijven. Verweerder heeft aangevoerd dat voor het jaar 2001 het anoniementarief voor negentien werknemers is toegepast omdat van die werknemers geen of een vals identiteitsbewijs is aangetroffen. Voor het jaar 2002 verwijst verweerder naar het SIOD-PV, in het bijzonder de daarin opgenomen verklaringen van D, onder [verklaring D], en van [E], onder [verklaring E]. Verder heeft verweerder verklaard dat het in 2002 voornamelijk om dezelfde werknemers ging als in 2001 en dat van de uren die op de werkbriefjes zijn verantwoord niet kan worden vastgesteld welke werknemers de desbetreffende arbeid hebben verricht. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder voldoende feiten en omstandigheden heeft gesteld en aannemelijk gemaakt op grond waarvan moet worden aangenomen dat het anoniementarief terecht en op de juiste wijze is toegepast. Wat eiser daartegen heeft aangevoerd is onvoldoende om tot een ander oordeel te kunnen komen.

14. Eiser stelt zich op het standpunt dat hij niet voor het juiste bedrag aansprakelijk is gesteld, omdat uit de beschikking niet blijkt dat en op welke wijze het saldo op de G-rekening is uitgewonnen en omdat het bedrag waarvoor hij aansprakelijk is gesteld ten onrechte is verhoogd met het bedrag van de eerder aan de BV opgelegde naheffingsaanslag voor het vierde kwartaal van 2002. Naar het oordeel van de rechtbank missen deze stellingen feitelijke grondslag. In zijn brief van 2 december 2008 aan het administratiekantoor van de BV, die in kopie tot de gedingstukken behoort, heeft verweerder duidelijk uiteengezet op welke wijze het saldo van de G-rekening is verrekend met de op dat moment openstaande belastingschuld van de BV. Verder is het bedrag waarvoor eiser aansprakelijk is gesteld niet verhoogd met het bedrag van de naheffingsaanslag over het vierde kwartaal van 2002, maar daarmee juist verlaagd.

15. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dient het beroep ongegrond te worden verklaard.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op: