Rechtbank 's-Gravenhage, 27-04-2012, BW6989, AWB 11/5073

RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE

Sector bestuursrecht

zaaknummer: AWB 11/5073

uitspraak van de meervoudige kamer van 27 april 2012 in de zaak tussen

en

de inspecteur van de Belastingdienst [te P], verweerder.

Procesverloop

Verweerder heeft met dagtekening 30 december 2009 aan eiser een navorderingsaanslag inkomstenbelasting over het jaar 2007 (aanslagnummer [nummer]) opgelegd. In deze navorderingsaanslag is overeenkomstig de met eiser gesloten vaststellingsovereenkomst het totaalbedrag van de over de jaren 1997 tot en met 2007 nagevorderde inkomstenbelasting, de over de jaren 1998 tot en met 2000 nagevorderde vermogensbelasting, alsmede de over die jaren verschuldigde heffingsrente begrepen.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar van 6 mei 2011 de navorderingsaanslag gehandhaafd.

Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en een verweerschrift ingediend.

Overwegingen

2. Bij brief van 5 juni 2009 heeft verweerder eiser verzocht om vóór 26 juni 2009 nadere informatie, specificaties en afschriften van zijn buitenlandse bankrekening te verstrekken. Op verzoek van gemachtigde heeft verweerder twee keer uitstel verleend voor het aanleveren van de verzochte informatie en bescheiden, uiteindelijk tot 1 september 2009. Op die dag heeft verweerder de gevraagde informatie over de jaren 2001 tot en met 2007 ontvangen. Op 29 september 2009 heeft eisers gemachtigde telefonisch doorgegeven akkoord te zijn met het opleggen van één navorderingsaanslag waarin de na te vorderen belasting over de jaren 1997 tot en met 2007 wordt begrepen. Daarbij heeft hij aangegeven de gevraagde informatie over de jaren 1997 tot en met 2000 binnen 3 weken te zullen verstrekken. Op 30 oktober 2009 heeft de gemachtigde telefonisch doorgegeven dat laatstgenoemde informatie in week 48 zal worden verstrekt. Op 13 november 2009 heeft verweerder die informatie ontvangen.

3. Bij brief van 18 november 2009 heeft verweerder een vaststellingsovereenkomst naar de gemachtigde gezonden. In deze overeenkomst zijn de correcties voor de inkomstenbelasting over de jaren 1997 tot en met 2007, de correcties voor de vermogensbelasting over de jaren 1998 tot en met 2000 en de over die jaren verschuldigde heffingsrente, opgenomen. Voorts is daarin opgenomen dat partijen er de voorkeur aan geven dat de verschuldigde bedragen tezamen worden opgenomen in één navorderingsaanslag inkomstenbelasting 2007. Op 30 november 2009 heeft verweerder de door eiser en zijn gemachtigde ondertekende vaststellingsovereenkomst retour ontvangen. Vervolgens is met dagtekening 30 december 2009 de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd.

5. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en, naar de rechtbank begrijpt, vermindering van de navorderingsaanslag met primair een bedrag van € 65.230 (de som van de nagevorderde inkomstenbelasting over de jaren 1997 tot en met 2003, van de nagevorderde vermogensbelasting over de jaren 1998 tot en met 2000 en van de verschuldigde heffingsrente over die jaren), subsidiair met een bedrag van € 35.636 (de som van de nagevorderde inkomstenbelasting over de jaren 2001 tot en met 2007 en van de verschuldigde heffingsrente over die jaren), en meer subsidiair met een bedrag van € 16.058 (de som van de nagevorderde inkomstenbelasting over de jaren 2001 tot en met 2003 en de verschuldigde heffingsrente over die jaren). Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

7. Eiser stelt primair, onder verwijzing naar de arresten van de Hoge Raad van 26 februari 2010, nrs. 43 050bis en 43 670bis, LJN BJ9092 en LJN BJ9120, dat de verlengde navorderingstermijn een verlenging van de reguliere navorderingstermijn van 5 jaar betreft. Dit betekent volgens eiser, dat vanaf het moment van de eerste aanwijzing (t 0) voor het bestaan van buitenlandse tegoeden, tot maximaal het vijfde kalenderjaar daarvoor (t-5) de belasting mag worden nagevorderd. Indien de noodzakelijke behandeltermijn daartoe aanleiding geeft kan de navorderingstermijn worden verlengd tot 12 jaar na (t+7) het eerder bepaalde uiterste navorderingsjaar (t-5). Als gevolg hiervan moet de navorderingsaanslag verminderd worden met de berekende belasting en heffingsrente over de jaren 1997 tot en met 2003. Subsidiair en meer subsidiair stelt eiser dat verweerder ten aanzien van de nagevorderde inkomstenbelasting over de jaren 2001 tot en met 2007, voor welke jaren eiser de informatie al op 1 september 2009 had aangeleverd bij verweerder, niet voldoende voortvarend is geweest met het opleggen van de onderhavige navorderingsaanslag. Dit betreft zowel jaren waarvoor verweerder de verlengde navorderingstermijn heeft toegepast (2001 t/m 2003) als jaren waarvoor verweerder met toepassing van de reguliere navorderingstermijn heeft nagevorderd (2004 t/m 2007).

10. Het betoog van eiser dat een andere uitleg met zich meebrengt dat er een niet te rechtvaardigen verschil ontstaat tussen enerzijds een belastingplichtige die inkeert met binnenlandse inkomsten en anderzijds een belastingplichtige die inkeert met buitenlandse inkomsten, doet hier niet aan af. Er is immers geen sprake van gelijke gevallen en evenmin levert het onderscheid in behandeling, nu verweerder niet over aanwijzingen beschikte dat eiser een bankrekening aan hield in het buitenland, strijd op met het Europese recht (vgl. het in 8. genoemde arrest van het Hof van Justitie). De primaire stelling van eiser faalt derhalve.

11. Ten aanzien van de subsidiaire en meer subsidiaire stellingen van eiser overweegt de rechtbank dat in zijn algemeenheid niet kan worden geconcludeerd dat, zoals eiser heeft gesteld, verweerder binnen 3 maanden na ontvangst van de eerste aanwijzing de onderhavige navorderingsaanslag had moeten opleggen. Immers de vraag of verweerder voldoende voortvarend heeft gehandeld met het opleggen van de navorderingsaanslag, dient - voor zover verweerder daarbij gebruik heeft gemaakt van de verlengde navorderingstermijn - te worden beoordeeld aan de hand van de relevante feiten en omstandigheden van het geval. Bovendien ziet de verwijzing van eiser naar de termijn van 3 maanden op het voor de fiscus geldende beleid om binnen 3 maanden na indiening van een aangifte een voorlopige- of een definitieve aanslag op te leggen. Van een dergelijke situatie is hier geen sprake.

12. Vaststaat dat verweerder de inkeerverklaring eerst tegen eind april 2009 heeft ontvangen. Gesteld noch gebleken is dat verweerder al vóór die datum over aanwijzingen beschikte over het bestaan van de buitenlandse bankrekening van eiser. Tussen dat moment en het moment waarop de onderhavige navorderingsaanslag is gedagtekend, is een periode van ongeveer 8 maanden verstreken. Na ontvangst van de inkeerverklaring heeft verweerder ongeveer 1,5 maand later om nadere gegevens verzocht. De rechtbank acht dit tijdsverloop, anders dan eiser heeft betoogd, niet onredelijk. Eiser heeft na op zijn verzoek verleend uitstel voor het eerst op 1 september 2009, ongeveer 2 maanden na het aanvankelijk door verweerder gestelde tijdstip, een deel van de benodigde gegevens verstrekt. Uiteindelijk heeft eiser op 13 november 2009, zo'n 4,5 maand na het oorspronkelijk gevraagde tijdstip, de nader benodigde gegevens verstrekt. Vervolgens heeft verweerder snel een vaststellingsovereenkomst aan eiser gezonden. Deze is, door eiser ondertekend, op 30 november 2009 bij verweerder terugontvangen. Daarna heeft verweerder met dagtekening 30 december 2009 de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd. Gelet op de hiervoor beschreven gang van zaken is de rechtbank van oordeel dat verweerder de nagevorderde inkomstenbelasting over de jaren 1997 tot en met 2003 en de nagevorderde vermogensbelasting over de jaren 1998 tot en met 2000 met redelijke voortvarendheid heeft voorbereid en vastgesteld. De omstandigheid dat verweerder op 1 september 2009 al over een deel van de benodigde gegevens beschikte en met het opleggen van de navorderingsaanslag heeft gewacht totdat hij over de andere benodigde informatie beschikte, doet hier niet aan af. Hierbij neemt de rechtbank mede in aanmerking dat eiser inmiddels had ingestemd met het opleggen van één navorderingsaanslag waarin de na te vorderen belasting over de jaren 1997 tot en met 2007 zou worden begrepen. Aldus mocht verweerder met gebruikmaking van de verlengde navorderingstermijn over de jaren 2001 tot en met 2003 navorderen. In zoverre verwerpt de rechtbank de subsidiaire en de meer subsidiaire stellingen van eiser.

13. De navorderingen betreffende de inkomstenbelasting over de jaren 2004 tot en met 2007 zijn binnen de reguliere navorderingstermijn van 5 jaar opgelegd. Nu de in 8. genoemde rechtspraak uitsluitend van toepassing is in situaties, waarin navorderingsaanslagen met toepassing van de verlengde navorderingstermijn worden opgelegd, faalt ook eisers subsidiaire stelling voor het overige (vgl. Hoge Raad 18 februari 2011, nr. 09/05204, LJN BP4779).

14. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, is het beroep ongegrond.

Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op: