Rechtbank 's-Hertogenbosch, 05-09-2011, ECLI:NL:RBSHE:2011:8062 BT2777, AWB 10-3509

RECHTBANK ‘S-HERTOGENBOSCH

Sector bestuursrecht, enkelvoudige

belastingkamer

Procedurenummer: AWB 10/3509

[eiser], wonende

te [plaats], eiser,

gemachtigde [gemachtigde],

de heffingsambtenaar van de gemeente [gemeente], verweerder,

gemachtigde [gemachtigde].

Op grond van de gedingstukken en het verhandelde ter zitting stelt de rechtbank vast dat in dit geding uitsluitend in geschil is de door verweerder toegekende vergoeding van de proceskosten in bezwaar. Verweerder heeft bij de uitspraak in bezwaar de kosten van indiening van het bezwaarschrift ten bedrage van € 109 vergoed, alsmede de kosten die verband houden met de opstelling van een taxatierapport tot een bedrag van € 162,44.

Verweerder heeft bij de berekening van de kostenvergoeding de wegingsfactor 0,5 toegepast, onder overweging dat het bezwaar een eenvoudig waardebezwaar betreft. Met betrekking tot het door eiser ingebrachte taxatierapport heeft verweerder aangegeven dat de kosten voor het opstellen van een taxatierapport door een makelaar of taxateur weliswaar vallen onder de categorie ‘ kosten van een deskundige’ maar dat deze werkzaamheden een vergoeding op basis van een maximum uurtarief redelijkerwijs niet rechtvaardigen. Onder verwijzing naar rechtspraak van de rechtbank Den Haag (bedoeld zal zijn de uitspraak, gepubliceerd in LJN: AZ 7354) heeft verweerder de kosten voor het rapport vastgesteld op € 162,44, uitgaande van een uurtarief van € 40,61 en een tijdsbesteding van 4 uur.

Ten slotte heeft verweerder zich onder verwijzing naar de wetgeschiedenis van de Awb op het standpunt gesteld dat voor het telefonisch horen van eisers gemachtigde geen kosten worden vergoed.

Gesteld is dat taxatiewerkzaamheden specifieke kennis en vaardigheden vereisen en dat uit de toelichting op het Besluit tarieven in strafzaken blijkt dat er ruimte is voor marktwerking aangaande de genoemde uurtarieven. Eiser acht een uurtarief van € 40,61 niet marktconform en stelt dat het gehanteerde uurtarief € 78,50 redelijk en marktconform is.

Voorts is door eiser aangevoerd dat verweerder ten onrechte geen vergoeding heeft toegekend voor de kosten in verband met de telefonische hoorzitting. Onder verwijzing naar de uitspraak van de Rechtbank Groningen van 11 juli 2006, LJN AY5186 stelt eiser dat kosten in verband met de telefonische hoorzitting op grond van artikel 7:15 van de Awb voor vergoeding in aanmerking komen, mede in aanmerking genomen dat ook de telefonische hoorzitting kan worden aangemerkt als werkbelasting voor de gemachtigde, bestaande uit voorbereiding en controle van het hoorzittingsverslag.

Ingevolge artikel 7:15, tweede lid, van de Awb, worden de kosten die een belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijze heeft moeten maken, door het bestuursorgaan uitsluitend vergoed op verzoek van de belanghebbende, voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan het bestuursorgaan te wijten onrechtmatigheid.

Nadere regels over de kosten waarop de vergoeding uitsluitend betrekking kan hebben en over de wijze waarop het bedrag van de kosten wordt vastgesteld, zijn neergelegd in het Bpb.

Volgens artikel 1, aanhef en onder a en b, van het Bpb kan, voor zover hier van belang, een veroordeling in de kosten betrekking hebben op kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand en kosten van een deskundige die aan een partij verslag heeft uitgebracht. Voor de vergoeding van de kosten van een deskundige geldt, op grond van artikel 6 van het Bpb, in samenhang met artikel 3, onderdeel a, van de Wet tarieven in strafzaken, een tarief van ten hoogste € 81,23 per uur. In artikel 6 van het Besluit tarieven in strafzaken is bepaald dat dit tarief geldt voor werkzaamheden als bedoeld in artikel 3 onderdeel a, van de Wet tarieven in strafzaken, waarvoor geen speciaal tarief is bepaald, naar gelang de werkzaamheden niet of in meer of mindere mate van wetenschappelijke of bijzondere aard zijn. In de Nota van Toelichting bij het Besluit tarieven in strafzaken wordt over artikel 6 het volgende vermeld:

<i>"In dit artikel is opgenomen de inhoud van artikel 1, eerste lid, onderdeel IV, van het ingetrokken besluit. Het artikel stelt het maximum uurtarief vast voor vergoedingen voor werkzaamheden waarvoor elders in het besluit geen speciaal tarief is bepaald. De vraag of voor deze werkzaamheden het maximum uurtarief of een lager tarief geldt, is afhankelijk van de mate van wetenschappelijke of bijzondere aard van de werkzaamheden. Door een maximumtarief op te nemen is er ruimte voor marktwerking; om deze reden is eveneens afgezien van het opnemen van een minimumtarief."</i>

De wegingsfactor van een ‘gemiddelde’ zaak is 1, die van een ‘lichte’ zaak 0,5 en die van een ‘zeer lichte’ zaak 0,25. In de Nota van toelichting bij het Besluit van 25 februari 2002 tot wijziging van het Bpb in verband met de vergoeding van de kosten van bezwaar en administratief beroep, Stb 2002, 113, is het onderdeel wegingsfactoren als volgt toegelicht:

<i>“Het gewicht van de zaak kan nader tot uiting worden gebracht in de wegingsfactoren. Dit kan variëren van 0,25 voor een zeer lichte zaak tot 2 voor een zeer zware zaak. De uitkomst dient steeds in overeenstemming te zijn met de bewerkelijkheid en de gecompliceerdheid van de zaak en de daarmee verband houdende werkbelasting van de rechtsbijstandverlener. Het bestuursorgaan heeft de bevoegdheid om in uitvoeringsvoorschriften vast te leggen op welke wijze de wegingsfactoren worden gehanteerd.”</i>

De rechtbank leidt hieruit af dat wegingsfactor 1 het uitgangspunt is. Daarvan kan voor lichtere of zwaardere zaken gemotiveerd worden afgeweken, waarbij het uitgangspunt steeds het gewicht van de zaak is.

De rechtbank ontleent aan de toelichting op het Besluit van 25 februari 2002 tot wijziging van het Besluit proceskosten bestuursrecht in verband met de vergoeding van kosten van bezwaar en administratief beroep, Stb. 2002/113 (hierna: Besluit) het volgende:

“De bezwaarprocedure kent een eenvoudiger structuur en levert slechts een drietal handelingen op die voor puntentoekenning in aanmerking komen, te weten: het indienen van een bezwaarschrift en het verschijnen ter hoorzitting en ter nadere hoorzitting. In de term hoorzitting en nadere hoorzitting is ook begrepen de nadere correspondentie die uit een hoorzitting of nadere hoorzitting kan voortvloeien. Het komt regelmatig voor dat bestuursorganen overeenstemming bereiken met de belanghebbende over een andere wijze van horen, waarbij dan veelal wordt afgesproken om het horen telefonisch te laten plaatsvinden. In dergelijke gevallen zal de werkbelasting voor de rechtsbijstandverlener beduidend lager zijn. De term hoorzitting als bedoeld in onderdeel A4 van de bijlage ziet dan ook niet op situaties waarin het horen in de bezwaarfase of de fase van het administratief beroep op een andere wijze plaatsvindt dan door middel van een hoorzitting.”

Ter ondersteuning van zijn standpunt in beroep heeft eiser verwezen naar voornoemde uitspaak van de rechtbank Groningen van 11 juli 2006, LJN AY5186. In die uitspraak heeft rechtbank Groningen onder meer het volgende overwogen:

‘De rechtbank constateert dat de hiervoor geciteerde toelichting afwijkt van de Bijlage bij het Besluit proceskosten bestuursrecht. In deze bijlage wordt namelijk onder A4. Bezwaar en administratief beroep onder 2 genoemd: verschijnen hoorzitting (artikel 7:2, 7:16) en daaraan is in deze Bijlage 1 punt toegekend.

Naar het oordeel van de rechtbank moet ook het deelnemen aan een telefonische hoorzitting worden aangemerkt als het verschijnen ter hoorzitting in de zin van artikel 7:2, eerste lid, Awb. Het betreft hier immers een directe uitwisseling van standpunten tussen gehoorde en hoorder. In deze situatie kan hetgeen in de toelichting op de wijziging van deze amvb is vermeld geen afbreuk doen aan de (letterlijke) tekst van de Bijlage.

De rechtbank vindt bovendien steun voor die gedachte in hetgeen (eerder) in de toelichting op de wijziging van het Besluit proceskosten bestuursrecht is opgenomen, te weten dat tot het onder A4 van de bijlage genoemde ‘verschijnen (nadere) hoorzitting’ tevens wordt gerekend de nadere correspondentie, die voortvloeit uit een (nadere) hoorzitting. In het geval een telefonische hoorzitting is gehouden, betekent dit dat ook deze nadere correspondentie niet voor vergoeding in aanmerking zou komen. Daarmee zou dit gedeelte uit de toelichting zinledig zijn.

De rechtbank komt derhalve tot de slotsom dat de tekst van het Besluit proceskosten bestuursrecht in casu geen grondslag biedt voor het standpunt van verweerder om geen punt toe te kennen voor een telefonische hoorzitting.’

De rechtbank ziet aanleiding om verweerder op grond van artikel 8:75, eerste lid, van de Awb te veroordelen in de door eiser in verband met de behandeling van het bezwaar gemaakte kosten. Deze kosten zijn met inachtneming van het bepaalde in het Bpb, de daarbij behorende bijlage en het Besluit tarieven in strafzaken, begroot op in totaal € 611:

• 1 punt voor het indienen van een (aanvullend) bezwaarschrift;

• 1 punt voor de hoorzitting;

• Waarde per punt € 218;

• Wegingsfactor 1;

• € 175, (inclusief BTW) voor de kosten van het taxatierapport;

• Tijdsbeslag van 3,5 uur;

• Uurtarief van € 50;

De rechtbank acht voorts termen aanwezig verweerder met toepassing van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de door eiser in verband met de behandeling van het beroep gemaakte kosten. Deze kosten zijn met inachtneming van het bepaalde in het Bpb en de daarbij behorende bijlage begroot op in totaal € 437 voor kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand:

• 1 punt voor het indienen van een beroepschrift;

• 1 punt voor het verschijnen ter zitting;

• waarde per punt € 437;

• wegingsfactor 0,5.

Bij het bepalen van de wegingsfactor heeft de rechtbank in aanmerking genomen dat in beroep slechts de hoogte van de bij de bestreden uitspraak op bezwaar toegekende proceskostenvergoeding in geschil was.

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar van 1 oktober 2010 voor zover verweerder daarbij de vergoeding van de proceskosten in de bezwaarfase heeft vastgesteld op € 271,44;

- veroordeelt verweerder in door eiser gemaakte proceskosten in bezwaar, vastgesteld op € 611;

- bepaalt dat haar uitspraak in zoverre in de plaats treedt van de vernietigde uitspraak op bezwaar;

- veroordeelt verweerder in de door eiser in beroep gemaakte proceskosten ten bedrage van € 437;

- gelast verweerder eiser het door hem betaalde griffierecht ten bedrage van € 41 te vergoeden.

Afschrift aangetekend

verzonden aan partijen op:

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd;

2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.