Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 31-12-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:10199, AWB-13_3274

De rechtbank overweegt dat in de door partijen bijgevoegde uitspraak van de rechtbank van 2 juli 2013, in de zaak met procedurenummer 13/876, ten aanzien van het jaar 2008 is beslist dat belanghebbende, gelet op de tekst van de vaststellingsovereenkomst, ook voor het jaar 2008 gebonden is aan die overeenkomst. De rechtbank ziet geen reden om daar ten aanzien van 2009 anders over te oordelen. Belanghebbende heeft voor het onderhavige jaar geen gronden aangevoerd die tot een ander oordeel kunnen leiden. Ook overigens ziet de rechtbank geen reden om anders te oordelen dan in die uitspraak is gedaan.

De waarde van [adres 3] is in overeenstemming met de voornoemde vaststellingsovereenkomst bepaald op € 163.500 (75% van de WOZ-waarde). De inspecteur heeft deze waarde dan ook juist vastgesteld en de aanslag is in zoverre niet te hoog.

De vaststellingsovereenkomst strekt zich niet uit tot [adres 1]. De rechtbank overweegt dat in artikel 5.20 van de Wet IB 2001, voor zover te dezen van belang, is bepaald dat de waarde van een woning die belanghebbende in belangrijke mate ter beschikking staat, wordt vastgesteld op de waarde die volgens hoofdstuk IV van de Wet waardering onroerende zaken voor die woning is vastgesteld voor het kalenderjaar. [adres 1] stond belanghebbende in 2009 naar het oordeel van de rechtbank niet in belangrijke mate (dat wil zeggen voor 70% of meer) ter beschikking omdat hij deze woning verhuurde. De rechtbank overweegt dat de waarde van de woning dan, op grond van artikel 5.19 van de Wet IB 2001, wordt vastgesteld op de waarde in het economische verkeer.

In de uitspraak van de rechtbank van 2 juli 2013, in de zaak met procedurenummer 13/876, ten aanzien van het jaar 2008 staat dat taxateur [taxateur H] de waarde van het pand in vrij opleverbare staat per 1 maart 2008 heeft bepaald op € 260.000 en de waarde in verhuurde staat op € 208.000. De rechtbank heeft toen geen reden gezien om aan deze waardering te twijfelen. De rechtbank heeft een waarde van € 200.000 niet te hoog geacht. De rechtbank ziet geen reden om daar ten aanzien van 2009 anders over te oordelen en neemt daarbij in aanmerking dat de inspecteur ter zitting onweersproken heeft verklaard dat de waarde sinds 2008 onveranderd is gebleven. Belanghebbende stelt dat de belastingdienst niet bevoegd is om de waarden van woningen vast te stellen en wijst daarbij op artikel 1 van de Wet WOZ. De rechtbank deelt deze opvatting niet. In artikel 1 van de Wet WOZ is weliswaar bepaald dat het college van burgemeester en wethouders belast is met de uitvoering van de Wet WOZ, maar dat betekent geenszins dat het voor fiscale doeleinden waarderen van onroerende zaken een exclusieve bevoegdheid van voormeld college betreft. Voor het overige heeft belanghebbende voor het onderhavige jaar geen gronden aangevoerd die tot een ander oordeel dan ten aanzien van 2008 kunnen leiden. Ook overigens ziet de rechtbank geen reden om anders te oordelen dan in die uitspraak is gedaan.

De stelling van belanghebbende dat uit de brief van de staatssecretaris (kenmerk DB/2011/293 U, Stb 2011,315) volgt dat de WEV kan worden bepaald aan de hand van de kapitalisatiemethode (“een aantal keren de huur”) kan hem niet baten. Een dergelijke waardebepaling is door belanghebbende niet overgelegd. De huursom van het pand is wel bekend, maar een op basis van objectieve gegevens bepaalde kapitalisatiefactor ontbreekt. De rechtbank hecht geloof aan de onweersproken verklaring van de inspecteur ter zitting dat de huur in 2009 gelijk is gebleven of iets is gestegen, zodat de waarde niet lager is dan in 2008. Belanghebbende heeft met zijn stelling ook een beroep willen doen op het gelijkheidsbeginsel. De rechtbank overweegt dat van schending van het gelijkheidsbeginsel sprake is indien rechtens en feitelijk gelijke gevallen verschillend worden behandeld op basis van begunstigend beleid, met het oogmerk van begunstiging of als sprake is geweest van een bevoordeling van de meerderheid van vergelijkbare gevallen (meerderheidsregel). Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende, op wie in dit opzicht de bewijslast rust, niet aannemelijk gemaakt dat het gelijkheidsbeginsel is geschonden. In de door belanghebbende genoemde brief van de staatssecretaris staat weliswaar dat niet wordt nagevorderd op aanslagen van vóór 2010, indien in die jaren is uitgegaan van de vuistregel van 10 tot 15 keer de jaarlijkse huur, maar daarmee is bedoeld dat niet wordt nagevorderd over jaren van vóór de wetswijziging, omdat anders in feite terugwerkende kracht aan de nieuwe wetgeving zou worden gegeven. Van navordering is in het geval van belanghebbende geen sprake.