Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 21-11-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:8644, AWB-13_3549

2.1.

Belanghebbende is gehuwd en heeft 2 kinderen. Belanghebbende heeft in 2010 gebruik gemaakt van de door zijn werkgever aangeboden ouderschapsverlofregeling.

2.2.

Belanghebbende heeft in de aangifte inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen een bedrag van € 1.432 aan ouderschapsverlofkorting geclaimd.

2.3.

De inspecteur heeft bij de voorlopige aanslag die aftrek van € 1.432 verleend. De inspecteur heeft bij de aanslagregeling echter geconstateerd dat belanghebbendes belastbaar loon in 2010 hoger was dan in 2009 en bij de definitieve aanslag de verleende ouderschapsverlofkorting teruggenomen. Bij die aanslag is eveneens een bedrag van € 85 aan heffingsrente in rekening gebracht. Belanghebbendes bezwaar tegen de definitieve aanslag is afgewezen.

2.4.

2.5.

Belanghebbende heeft gesteld dat hij recht heeft op de ouderschapsverlofkorting omdat hij, door gebruik te maken van het ouderschapsverlof, minder inkomen heeft genoten dan wanneer hij er geen gebruik van had gemaakt. Er is derhalve sprake van een terugval in inkomen, aldus belanghebbende. Naar doel en strekking van de wettelijke bepaling bestaat dan volgens belanghebbende recht op de korting.

2.6.

2.7.

Tussen partijen staat vast dat belanghebbendes belastbaar loon in 2010 hoger was dan in 2009. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende over het jaar 2010 dan geen recht heeft op de ouderschapsverlofkorting. Gelet op de tekst van voornoemde wettelijke bepaling kan de korting immers niet meer bedragen dan het verschil in belastbaar loon voor zover dat loon in 2010 hoger is dan dat in 2009. De door belanghebbende gestelde terugval in inkomen volgt de rechtbank niet. Belanghebbende vergelijkt immers de feitelijke toestand in 2010 met een fictieve toestand in 2010. Voor een dergelijke vergelijking biedt de wet geen mogelijkheid. De rechtbank wijst bovendien op de geciteerde passage uit de wetsgeschiedenis. Belanghebbendes beroepsgrond faalt.

2.8.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de inspecteur de uitspraak op bezwaar onvoldoende heeft gemotiveerd. Deze stelling baat belanghebbende echter niet. Een onvoldoende gemotiveerde uitspraak op bezwaar, voor zover daar al sprake van is, kan nog niet leiden tot de conclusie dat de aanslag onjuist is vastgesteld.

2.9.

Belanghebbende heeft gesteld dat de inspecteur ten onrechte in de uitspraak op bezwaar heeft opgenomen dat belanghebbende niet heeft gereageerd op een brief van de inspecteur van 30 mei 2013. De rechtbank verwerpt ook deze stelling. Blijkens de uitspraak op bezwaar mist deze stelling feitelijke grondslag. In die uitspraak op bezwaar schrijft de inspecteur immers dat hij de brief van belanghebbende van 6 juni 2013 ontvangen en bestudeerd heeft, maar dat deze brief niet tot een ander standpunt heeft geleid.

2.10.

Belanghebbende heeft ten slotte nog gesteld dat de hoogte van de aanslag niet klopt gezien het bedrag van de aanslag van € 1.530 en het bedrag van de gecorrigeerde ouderschapsverlofkorting. De rechtbank merkt echter op dat het hier kennelijk een misverstand betreft. Het bedrag van de aanslag betreft immers € 1.432 aan ouderschapsverlofkorting en € 85 aan heffingsrente zijnde tezamen € 1.517. Dit is ook het bedrag van de aanslag.

2.11.

Het beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Nu de rechtbank ook overigens niet is gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast, is ook het beroep met betrekking tot de beschikking heffingsrente ongegrond.

2.12.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.13.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;