Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 04-04-2013, ECLI:NL:RBZWB:2013:2320 ECLI:NL:RBZWB:2013:6425 CA2736, 12/5757

Locatie: Breda

Proces-verbaal van de mondelinge uitspraak als bedoeld in afdeling 8.2.6 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en artikel 27d van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) in het geding tussen

en

1. Beslissing

De rechtbank verklaart het beroep ongegrond.

2. Gronden

2.1. Belanghebbende is een groothandel in ferrometalen en halffabricaten en is gevestigd in [plaats X]. Vanaf oktober 2008 heeft belanghebbende haar activiteiten in zake het machinaal versnijden van (halffabricaat) snijdproducten overgedragen aan [dochtervennootschap] BV, een dochtervennootschap van belanghebbende.

2.2. Voor de werkzaamheden in verband het versnijden van de (halffabricaat) snijdproducten heeft belanghebbende in 2007 en 2008 personeel ingehuurd van [X], handelend onder de naam [uitzendbureau] (hierna: [uitzendbureau]). De contacten met [uitzendbureau] werden onderhouden door de werknemers [werknemer 1], [werknemer 2] en [werknemer 3]. Belanghebbende heeft deze werknemers met ingang van 23 november 2009 op staande voet ontslagen, nadat belanghebbende was gebleken dat zij waren betrokken bij een interne fraude door het betalen van te hoge facturen van [uitzendbureau] voor werkzaamheden die niet zijn verricht.

2.3. Na een in 2008 ingesteld onderzoek door de belastingdienst bij [uitzendbureau], zijn, in verband met een zeer gebrekkige aangetroffen financiële- en personeelsadministratie, derdenonderzoeken bij de inleners van het personeel van [uitzendbureau] ingesteld, onder meer bij belanghebbende. Hierbij is geconstateerd dat [uitzendbureau] zijn fiscale verplichtingen slechts gedeeltelijk of zelfs in het geheel niet is nagekomen. Als gevolg daarvan is de administratie van [uitzendbureau] verworpen en zijn naheffingsaanslagen loonbelasting/premie volksverzekeringen en omzetbelasting opgelegd. De verschuldigde loonbelasting is ten dele berekend met toepassing van het anoniementarief.

2.5. In september 2010 is een onderzoek gestart bij belanghebbende, in hoeverre belanghebbende als inlener van personeel van [uitzendbureau] aansprakelijk kan worden gesteld voor de onbetaald gebleven belastingschulden van [uitzendbureau]. Naar aanleiding van dit onderzoek is belanghebbende bij beschikkingen van 19 augustus 2011 als inlener op grond van artikel 34 van de Wet, artikel 60 van de Wet financiering sociale verzekeringen, en artikel 51 van de Zorgverzekeringswet aansprakelijk gesteld voor een deel (naar rato van de gefactureerde omzet en verminderd met de op de G-rekening gestorte bedragen) van de onbetaald gebleven naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting van [uitzendbureau] over de jaren 2007 en 2008 voor een bedrag van € 17.331 respectievelijk € 43.802, beschikkingnummers [nummers].

2.6. Belanghebbende heeft tegen de onderhavige beschikkingen bij brief van 28 september 2011 bezwaar gemaakt, welke beschikkingen vervolgens bij de uitspraken op bezwaar door de ontvanger zijn gehandhaafd.

2.8. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende in 2007 en 2008 personeel heeft ingeleend van [uitzendbureau] en dat het niet-betalen van de naheffingsaanslagen loonheffing en omzetbelasting aan [uitzendbureau] (de uitlener) te wijten is, waardoor belanghebbende op grond van artikel 34 van de Wet aansprakelijk is gesteld voor een deel van de niet betaalde loonheffing- en omzetbelastingschulden van [uitzendbureau]. Voorts zijn de berekende bedragen aan aansprakelijkstellingen (met uitzondering van de in geschil zijnde matigingen) naar rato van de omzet minus de op de G-rekening betaalde bedragen, als vermeld in het overgelegde rapport van 17 augustus 2001, niet in geschil.

Met betrekking tot het eerste geschilpunt.

2.9. Hoewel er een onjuiste naam op de uitspraken op bezwaar staat vermeld, is de rechtbank van oordeel dat, door vermelding van de juiste beschikkingnummers en het feit dat de gemachtigde direct pro forma beroep heeft aangetekend tegen die uitspraken het voor zowel belanghebbende als de gemachtigde blijkbaar onmiddellijk kenbaar was dat de ontvanger uitspraak had gedaan op de door belanghebbende gemaakte bezwaren. De stelling van belanghebbende dat de uitspraken op bezwaar niet zijn bekendgemaakt in de zin van artikel 7:12, tweede lid, AWB faalt derhalve.

Met betrekking tot het tweede geschilpunt

2.10. Hoewel vaststaat dat er geen formeel hoorgesprek heeft plaatsgevonden in de zin artikel 7:2 AWB, is de rechtbank van oordeel dat niet aannemelijk is dat belanghebbende door de gang van zaken is benadeeld. De uitspraken op bezwaar kunnen met toepassing van artikel 6:22 AWB in stand blijven. De rechtbank overweegt daartoe als volgt. Belanghebbende heeft alvorens er uitspraken op bezwaar zijn gedaan haar standpunten kenbaar kunnen maken in de voorafgaande correspondentie en in gesprekken met de ontvanger, [ontvanger], die, naar zij ter zitting onweersproken heeft gesteld, niet bij de primaire besluitvorming betrokken is geweest. Voorts heeft belanghebbende desgevraagd ter zitting niet kunnen aangeven in hoeverre zij door de gang van zaken in haar belangen is geschaad.

Met betrekking tot het derde geschilpunt

Derdenonderzoek

2.11. Belanghebbende heeft aangevoerd dat de belastingdienst ten tijde van het derdenonderzoek in 2008 ten onrechte met de werknemer [werknemer 1], de bedrijfsleider van de snijactiviteiten, die later in verband met de interne fraude is ontslagen, heeft gesproken. Naar belanghebbende stelt was hij niet de bevoegde persoon en doordat [algemeen directeur] niet op de hoogte is gebracht van het derdenonderzoek, heeft de interne fraude langer bij belanghebbende kunnen voortduren.

Verklaring betalingsgedrag

2.13. Daarnaast is, aldus belanghebbende, door een medewerker van de Belastingtelefoon na het faillissement van [uitzendbureau] aan belanghebbende medegedeeld dat indien het loonheffing- en het omzetbelastingnummer van [M BV] en [uitzendbureau 2] juist waren, er geen reden was om de betalingen aan deze uitzendbureaus op te schorten, dan wel te wantrouwen. Hierdoor heeft de belastingdienst volgens belanghebbende tevens onzorgvuldig gehandeld.

2.14. De rechtbank is van oordeel dat deze stelling van belanghebbende geen doel treft. De ontvanger heeft onweersproken aangevoerd dat belanghebbende geen verklaring van betalingsgedrag heeft opgevraagd bij de uitlener [uitzendbureau] en belanghebbende heeft zelf aangevoerd dat het voormelde telefoongesprek, wat hier ook verder van mag zijn, pas in 2009 na het faillissement van [uitzendbureau] heeft plaatsgevonden.

Met betrekking tot het vierde geschilpunt

2.16. Ingevolge artikel 34, vijfde lid, van de Wet kan de aansprakelijkheid van de inlener alleen dan worden uitgesloten, indien het niet betalen van de verschuldigde loon- en omzetbelasting door de uitlener noch aan hem noch aan de inlener te wijten is.

2.18. De rechtbank stelt voorop dat, indien een belanghebbende een beroep doet op matiging van de aansprakelijkstelling met betrekking tot de toepassing van het anoniementarief, op die belanghebbende de bewijslast rust om aannemelijk te maken dat hij hiervoor in aanmerking komt. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat van enige door haar ingeleende werknemer de aansprakelijkheid moet worden gematigd. Niet aannemelijk is gemaakt dat belanghebbende beschikte over een eigen schaduwadministratie waarin onder andere de namen, adressen, geboortedata, ID-bewijzen, en de gewerkte uren van het ingeleend personeel stond opgenomen, waardoor de loonheffing per ingeleende werknemer kan worden vastgesteld. Hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd en aan stukken heeft overgelegd (de bijlagen bij de brief van 11 juli 2012) acht de rechtbank daartoe onvoldoende. De stelling van belanghebbende dat de schaduwadministratie niet geheel compleet is en een aantal ID-bewijzen ontbreken en dat dit te wijten is aan de interne fraude en niet aan de interne controle van het bedrijf zelf, leidt niet tot een ander oordeel.

2.19. De stelling van belanghebbende dat de aansprakelijkstelling voor de omzetbelastingschuld dient te worden verminderd omdat door de fraude te veel omzet is gefactureerd aan belanghebbende, faalt, reeds omdat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt in hoeverre de omzet ter zake van het ter beschikking stellen lager is geweest dan waarvan is uitgegaan bij de berekening van de aansprakelijkstelling.

2.20. Nu verder de berekening van de aansprakelijkstelling tussen partijen niet in geschil is, en verder niet gebleken is dat deze te hoog is vastgesteld, is het beroep ongegrond verklaard.

2.21. De rechtbank acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten.

Deze uitspraak is gedaan op 4 april 2013 door mr. J.W.M. Tijnagel, rechter, en op dezelfde dag in het openbaar uitgesproken in tegenwoordigheid van mr. M.H. van Heel, griffier.

De griffier, De rechter,

Afschrift aangetekend verzonden aan partijen op: 16 april 2013

Rechtsmiddel