Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 09-07-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:4614, AWB-12_2705

Belanghebbende heeft ter zake van de registratie van een personenauto van het merk Audi, type Q5, met identificatienummer [identificatienummer] op of rond 7 oktober 2011 aangifte BPM gedaan. De aangifte vermeldt een te betalen bedrag van € 14.107. Op 17 oktober 2011 heeft belanghebbende het hiervoor genoemde bedrag betaald.

Belanghebbende heeft bij brief van 17 november 2011 bezwaar gemaakt tegen de op aangifte voldane BPM.

De inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar van 10 mei 2012 een teruggaaf verleend van € 1.753 en de verschuldigde belasting vastgesteld op € 12.354. Bij de uitspraak is over voormelde teruggaaf € 5 aan heffingsrente vergoed en is een proceskostenvergoeding toegekend van € 54,50.

De hoogte van de verschuldigde belasting is tussen partijen niet meer in geschil. Verder is niet meer in geschil dat rente dient te worden vergoed over de teruggave aan BPM vanaf de dag van voldoening, te weten 17 oktober 2011. Tussen partijen is nog wel in geschil of dit heffingsrente of wettelijke rente dient te zijn. Verder stelt belanghebbende zich op het standpunt dat de inspecteur verplicht is tot vergoeding van de daadwerkelijk gemaakte kosten van bezwaar en beroep.

In het arrest van HvJEG van 18 april 2013, nr. C-565/11, gepubliceerd op rechtspraak.nl onder ECLI:NL:XX:2013:BZ8927 (Mariana Irimie) heeft het HvJEG geoordeeld dat de lidstaten verplicht zijn om in strijd met het Unierecht geheven belasting met rente terug te betalen. Naar het oordeel van de rechtbank vormt de rentevoet, zoals opgenomen in artikel 30f, vijfde lid, van de AWR (2011 en 2012) een passende rentevergoeding, zodat de nationale regeling op dat punt niet in strijd is met het Unierecht. Voor het vaststellen van de rentevergoeding als bedoeld in 2.4 zal de rechtbank dan ook aansluiten bij de voornoemde rentevoet.

Gelet op het overwogene in 2.5, dient de inspecteur heffingsrente te vergoeden over de onverschuldigde betaling van € 1.753 over de periode vanaf 17 oktober 2011.

Ingevolge van artikel 7:15, tweede lid, van de Awb dient de inspecteur, voor zover het bestreden besluit wordt herroepen wegens aan de inspecteur te wijten onrechtmatigheid, de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar redelijkerwijs heeft moeten maken te vergoeden. Nu het bezwaar van belanghebbende niet is gericht tegen een besluit van de inspecteur, maar tegen de op aangifte voldane BPM, kan aan haar geen proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase worden toegekend.

Belanghebbende verzoekt echter tevens om vergoeding van het bedrag van haar werkelijke proceskosten, als schadevergoeding in de zin van artikel 8:73 van de Awb.

De rechtbank oordeelt hierover als volgt. Belanghebbende heeft bezwaar gemaakt wegens strijdigheid van de zogenoemde 12%-regeling, zoals neergelegd in artikel 10, tweede lid, van de Wet BPM, met artikel 110 VwEU en het bezwaar is ook om die reden gegrond verklaard. Naar het oordeel van de rechtbank is dan sprake van een onrechtmatigheid van de Staat die aan de inspecteur dient te worden toegerekend, ook al treft hem in dit opzicht persoonlijk geen verwijt. Omstandigheden die toerekening van deze onrechtmatige daad aan de inspecteur verhinderen, zijn gesteld noch aannemelijk geworden.

In dat geval dient voor de in de vorm van gemaakte proceskosten geleden schade op grond van het Europese recht een passende schadevergoeding verstrekt te worden. Naar het oordeel van de rechtbank voorziet de nationale regeling op dit punt niet in een passende regeling, nu belanghebbende in het geheel niet in aanmerking komt voor een vergoeding van kosten voor de bezwaarfase. De rechtbank zal hiervoor een passende vergoeding bepalen.

Naar het oordeel van de rechtbank was het inschakelen van een professionele gemachtigde alleszins redelijk, nu de wet in strijd was met het Unierecht. Belanghebbende heeft echter niet aannemelijk gemaakt dat een bedrag van € 1.000 voor de kosten van bezwaar ook redelijk is. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat de gemachtigde van belanghebbende enkele duizenden bezwaarschriften heeft ingediend tegen de voldoening van BPM en/of een opgelegde naheffingsaanslag BPM en dat hierbij telkens min of meer dezelfde gronden zijn aangevoerd en dat hetzelfde heeft gegolden voor het hoorgesprek in de bezwaarfase waar een groot aantal zaken tegelijk is behandeld.

De rechtbank zal, gelet op het overwogene in 2.11, zelf een redelijke, passende vergoeding voor de kosten van bezwaar moeten vaststellen. De rechtbank bepaalt deze redelijke vergoeding, mede gezien de in 2.12 bedoelde hoeveelheid van zaken, overeenkomstig het Besluit proceskosten bestuursrecht (het Besluit), op € 243 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, met een waarde per punt van € 243 en een wegingsfactor 1). Verder is belanghebbende in de bezwaarfase gehoord, waarbij de hoorzitting betrekking had op een groot aantal zaken met dezelfde gemachtigde. Hierin ziet de rechtbank aanleiding om de vergoeding voor het bijwonen van de hoorzitting in goede justitie vast te stellen op € 10. De vergoeding van de kosten van de bezwaarfase bedraagt dan € 253 (€ 243 plus € 10). Indien het in 2.3 genoemde bedrag van € 54,50 aan belanghebbende is uitbetaald, mag dit in mindering worden gebracht op de aan haar te betalen vergoeding van € 253.

Gelet op het vorenstaande dient het beroep gegrond te worden verklaard.

De rechtbank merkt op dat in de uitspraak op bezwaar een bedrag van € 5 aan heffingsrente is vergoed. Dit bedrag mag op de uit te betalen rente in mindering worden gebracht.