Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-10-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:6782, AWB-13_6963

2.1.

2.2.

2.3.

Belanghebbende heeft bij brief van 20 maart 2013 bezwaar gemaakt tegen de heffing van overdrachtsbelasting van € 44.000. Zij doet, voor wat betreft de cultuurgrond met een waarde van € 125.000, een beroep op de cultuurgrondvrijstelling van artikel 15, eerste lid, onderdeel q van de Wet op de Belastingen van Rechtsverkeer 1970 (hierna: WBR).

2.4.

Ten tijde van de verkrijging van de cultuurgrond had belanghebbende het voornemen om daarop zes paddocks te realiseren. De resterende cultuurgrond bestaat uit weiland die niet of nauwelijks ten behoeve van de paarden wordt gebruikt, behalve voor zover later extra paddocks zijn gerealiseerd. Ter zitting is vast komen te staan dat de activiteiten van het paardenbedrijf met name bestaan uit het trainen, respectievelijk opleiden, van springpaarden ten behoeve van eigen gebruik en de verkoop. Het (op)fokken van paarden gebeurt slechts incidenteel.

2.5.

In geschil is het antwoord op de vraag of op de verkrijging van de cultuurgrond artikel 15, eerste lid, onderdeel q WBR van toepassing is.

2.6.

Artikel 15, eerste lid, onderdeel q van de WBR luidt, voor zover hier van belang, als volgt:

2.7.

Blijkens de wetgeschiedenis moet het begrip ‘cultuurgrond’ op dezelfde wijze worden uitgelegd als de tot 1 januari 2007 in de WBR gehanteerde term ‘landerij’, te weten: gronden bestemd voor agrarische doeleinden. Onder cultuurgrond wordt, naast grond die bestemd is voor veeteelt, akker-, weide-, tuin- en bosbouw en dergelijke, mede begrepen de ondergrond van glasopstanden. De cultuurgrond moet duurzaam en bedrijfsmatig ten behoeve van de landbouw worden geëxploiteerd. Het begrip landbouw dient in dit kader ruim te worden geïnterpreteerd en omvat mede veeteelt, akker-, weide-, tuin- en bosbouw en dergelijke. De eis dat de grond bedrijfsmatig ten behoeve van de landbouw wordt geëxploiteerd, strekt ertoe de verkrijging voor privé-doeleinden én de bedrijfsmatige verkrijging ten behoeve van niet-landbouwdoeleinden uit te sluiten van de vrijstelling (Kamerstukken II 2005/2006, 30 572, nr. 9).

2.8.

Niet in geschil is dat het paardenbedrijf bedrijfsmatig wordt geëxploiteerd. Het geschil spitst zich toe op de vraag of onder ‘landbouw’ mede dient te worden verstaan het trainen, respectievelijk opleiden, van springpaarden. Zoals uit de onder 2.7 opgenomen parlementaire geschiedenis blijkt, omvat het begrip landbouw mede veeteelt. Het begrip veeteelt omvat het in het kader van de veehouderij fokken, mesten of houden van dieren (Memorie van Toelichting aan de Tweede Kamer, zittingsjaar 1984-1985, Kamerstuknummer 18 915, nrs. 1-3, blz. 7). Belanghebbendes paardenbedrijf voldoet hier niet aan nu de activiteiten niet in overwegende mate zijn gericht op het fokken, mesten of (enkel) houden van paarden, maar juist op het trainen, respectievelijk opleiden, van springpaarden. Hieruit vloeit voort dat evenmin sprake is van ‘landbouw’ (vergelijk Hoge Raad 26 augustus 1998, nr. 32 598, ECLI:NL:HR:1998:AA2531 en Hoge Raad 29 april 2005, nr. 39 781, ECLI:NL:HR:2005:AT4934). Derhalve wordt niet voldaan aan de vereisten van artikel 15, eerste lid, onderdeel q, WBR en is de cultuurgrondvrijstelling niet van toepassing. Het gelijk is aan de inspecteur.

2.9.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.10.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;