Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 10-10-2014, ECLI:NL:RBZWB:2014:7114, AWB-14_2870

2.1.

De inspecteur heeft met dagtekening 10 september 2013 conform de ingediende aangifte erfbelasting de onderhavige aanslag aan belanghebbende opgelegd. Daartegen heeft belanghebbende bij brief van 11 oktober 2013 bezwaar gemaakt.

2.2.

In voornoemde brief – het bezwaarschrift – staat het volgende vermeld:

2.3.

In het Besluit van de staatssecretaris van Financiën van 23 oktober 2012, nr. BLK2012/1665M, St.crt. 26 oktober 2012, nr. 22059 (hierna: het Besluit van 23 oktober 2012) staat, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

2. Aanwijzing als massaal bezwaar

Gelet op het vorenstaande wijs ik de volgende bezwaarschriften, waarin uitsluitend bovenvermelde rechtsvraag aan de orde is, aan als massaal bezwaar:

-

De bezwaarschriften waarop ten tijde van de dagtekening van dit besluit nog geen uitspraak is gedaan.

-

(…).

2.4.

Nadat de Hoge Raad op 22 november 2013 vijf arresten heeft gewezen waarin is geoordeeld op vorenbedoelde rechtsvraag, heeft de inspecteur op 4 december 2013 collectieve uitspraak gedaan voor alle als massaal bezwaar aangewezen bezwaarschriften (St.crt. 4 december 2013, nr. 34331).

2.5.

Bij brief van 7 januari 2014 heeft belanghebbende de inspecteur in gebreke gesteld. Dit omdat volgens belanghebbende, na de arresten van Hoge Raad van 22 november 2013, de termijn voor het doen van (individuele) uitspraak op bezwaar op 3 januari 2014 is geëindigd. Daarop heeft de inspecteur bij brief van 16 januari 2014 gereageerd door belanghebbende op de collectieve uitspraak op massaal bezwaar van 4 december 2013 te wijzen.

2.6.

Belanghebbende heeft bij brief van 14 februari 2014 onder meer gesteld dat de collectieve uitspraak op massaal bezwaar niet op hem van toepassing is en dat de inspecteur nog op zijn bezwaar dient te beslissen. Tevens heeft belanghebbende zijn stelling omtrent de ingebrekestelling van 7 januari 2014 gehandhaafd.

2.7.

Bij brief van 27 februari 2014 heeft de inspecteur zijn voornemen tot afwijzing van het bezwaar aan belanghebbende kenbaar gemaakt. Daarbij heeft hij belanghebbende in de gelegenheid gesteld om te worden gehoord. De inspecteur heeft bij brief van 2 april 2014 belanghebbende geïnformeerd dat hij niet tegemoet zal komen aan het bezwaar. Deze brief is nog bevestigd bij het geschrift van 8 mei 2014.

2.8.

In geschil is of:

1. het bezwaar van belanghebbende onder de regeling van massaal bezwaar valt;

2. de bedrijfsopvolgingsfaciliteit van artikel 35b van de Successiewet 1956 op het onderhavige geval van toepassing is;

3. belanghebbende, gelijk aan de Koning, dient te worden vrijgesteld voor de heffing van erfbelasting;

4. e inspecteur de maximale dwangsom van € 1.260 heeft verbeurd wegens het niet tijdig beslissen op het bezwaar.

2.9.

Artikel 25a van de AWR voorziet in een regeling voor massaal bezwaar. Belanghebbende stelt dat gelet op de tekst van het bezwaarschrift, weergegeven in 2.2, zijn bezwaar niet alleen de in 2.3 vermelde rechtsvraag betreft. Het bezwaar valt daarom volgens belanghebbende niet onder de regeling van massaal bezwaar.

2.10.

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende in zijn bezwaarschrift niet méér aan de orde heeft gesteld dan de rechtsvraag zoals die geformuleerd is in het Besluit van 23 oktober 2012 (zie 2.3). Gelet op de strekking en inhoud van het bezwaarschrift (zie 2.2) verzoekt belanghebbende om toepassing van de bedrijfsopvolgingsfaciliteit zoals in artikel 35b van de Successiewet is geregeld. Belanghebbende heeft in zijn bezwaarschrift onvoldoende kenbaar gemaakt dat zijn bezwaar niet uitsluitend ziet op vorenbedoelde rechtsvraag. Dat belanghebbende in het bezwaarschrift heeft vermeld dat hij, nadat de arresten zijn gewezen, zijn bezwaar – indien nodig – wenst aan te vullen, brengt naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende tot uitdrukking dat belanghebbende de aanslag in bezwaar ook op andere gronden wenst te bestrijden. De rechtbank oordeelt dat op het bezwaar van belanghebbende de regeling van artikel 25a van de AWR van toepassing is.

2.11.

De collectieve uitspraak is op 4 december 2013 bekendgemaakt door kennisgeving ervan in de Staatscourant. Daarmee is aan de voorwaarden van artikel 25a, achtste lid, van de AWR voldaan. De collectieve uitspraak is voorts gedaan binnen de daartoe in het zevende lid gestelde termijn nu deze is gedaan binnen zes weken nadat de Hoge Raad de arresten in de vijf geselecteerde proefprocedures heeft gewezen. De rechtbank acht de collectieve uitspraak een rechtsgeldige uitspraak op het bezwaar van belanghebbende.

2.12.

2.13.

De Hoge Raad heeft in zijn arresten van 22 november 2013 ter zake van de in het Besluit van 23 oktober 2012 omschreven rechtsvraag geoordeeld dat de bedrijfsopvolgingsfaciliteit niet van toepassing is op ander vermogen dan ondernemingsvermogen.

2.14.

Belanghebbende stelt dat hij het niet-ondernemingsvermogen dat hij van erflater verkreeg, in zijn onderneming heeft aangewend. Volgens belanghebbende wordt hij gediscrimineerd ten opzichte van (particuliere) personen die ondernemingsvermogen vererven waar de bedrijfsopvolgingsfaciliteit wel op van toepassing is. Naar de rechtbank begrijpt doet belanghebbende een beroep op het discriminatieverbod in de zin van artikel 26 IVBPR en artikel 14 EVRM.

2.15.

Volgens artikel 25a, tiende lid, van de AWR kan een ingesteld beroep tegen de individuele uitspraak op bezwaar slechts de rechtsvraag betreffen. De rechtbank oordeelt dat voormelde stelling onder de reikwijdte valt van de in het Besluit van 23oktober 2012 omschreven rechtsvraag. De rechtbank verwerpt de in 2.14 vermelde stelling van belanghebbende nu de Hoge Raad op 28 maart 2014 heeft geoordeeld dat de bedrijfsopvolgingsfaciliteit niet in strijd is met het discriminatieverbod van artikel 26 IVBPR en artikel 14 EVRM, ook niet indien het verkregene tot het (verplichte) ondernemingsvermogen van de erfgenaam gaat behoren (zie HR van 28 maart 2014, nr. 13/02363, ECLI:NL:HR:2014:687).

2.16.

Belanghebbende heeft tevens in beroep gesteld dat hij net als de Koning wil worden vrijgesteld voor de heffing van erfbelasting (artikel 40, tweede lid, van de Grondwet). Gelet op artikel 25a, tiende lid, van de AWR is de rechtbank van oordeel dat het beroep van belanghebbende om gelijk te worden behandeld als de Koning ter zake de heffing van erfbelasting een geheel andere rechtsvraag betreft dan de rechtsvraag zoals in het Besluit van 23 oktober 2012 is omschreven. De als vraag c geformuleerde rechtsvraag is naar het oordeel van de rechtbank evenmin op te vatten als een accessoire kwestie van de in het Besluit omschreven rechtsvraag als bedoeld in artikel 25a, tweede lid van de AWR. Dit betekent dat de vraag of belanghebbende, gelijk aan de Koning, dient te worden vrijgesteld voor de heffing van erfbelasting niet meer bij de rechtbank aan de orde worden gesteld.

2.17.

Ingevolge het eerste lid van artikel 4:17 van de Awb verbeurt het bestuursorgaan een dwangsom aan de aanvrager indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven. Ingevolge het derde lid is de eerste dag waarover de dwangsom is verschuldigd, de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van de beschikking is verstreken en het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen.

2.18.

De rechtbank overweegt als volgt. De inspecteur heeft op 4 december 2013 tijdig collectief uitspraak op bezwaar gedaan voor alle als massaal aangewezen bezwaarschriften, waaronder dat van belanghebbende (zie 2.11). Zoals onder 2.12 is overwogen, heeft belanghebbende eerst op 14 februari 2014 de inspecteur om een individuele uitspraak verzocht. Uit de gedingstukken blijkt niet dat belanghebbende na zijn verzoek van 14 februari 2014 de inspecteur schriftelijk in gebreke heeft gesteld voor het niet tijdig doen van de individuele uitspraak op bezwaar. De ingebrekestellingen van 7 januari 2014 en 14 februari 2014 zijn naar het oordeel van de rechtbank prematuur. Immers de inspecteur dient in de gelegenheid te worden gesteld om op het verzoek van belanghebbende van 14 februari 2014 te reageren. Nu de ingebrekestellingen prematuur zijn, betekent dat de dwangsom van € 1.260 niet is verbeurd. De inspecteur heeft de aanspraak op betaling van een dwangsom terecht afgewezen.

2.19.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is het beroep ongegrond verklaard. Reeds hierom ziet de rechtbank geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;