Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 13-11-2015, ECLI:NL:RBZWB:2015:7387, AWB - 14 _ 1206

Belanghebbende stelt dat de Wet geen mogelijkheid biedt voor de crisisheffing, omdat artikel 1 van de Wet niet toestaat dat ter zake van één en hetzelfde loonbestanddeel loonbelasting wordt geheven zowel ten laste van de werknemer als ten laste van de werkgever.

De rechtbank verwerpt dit standpunt en is van oordeel dat de Wet wel grondslag biedt voor de crisisheffing. De rechtbank verwijst daartoe naar rechtsoverwegingen 4.2 tot en met 4.5 in haar uitspraak van 8 april 2015 (ECLI:NL:RBZWB:2015:2182) (hierna: de uitspraak van 8 april 2015).

Belanghebbende stelt dat de crisisheffing buiten toepassing dient te blijven wegens strijd met het gelijkheidsbeginsel als bedoeld in artikel 14 van het EVRM en 26 van het IVBPR. Het gaat hierbij om het onderscheid met werkgevers wier werknemers loon uit tegenwoordige dienstbetrekking genieten van € 150.000 of minder (onderscheid naar inkomen) en met werkgevers die een loon betalen dat kwalificeert als inkomen uit vroegere dienstbetrekking (onderscheid naar soort inkomen).

De rechtbank is van oordeel dat belanghebbendes beroep op het gelijkheidsbeginsel faalt. De rechtbank verwijst hiertoe naar rechtsoverwegingen 4.7 tot en met 4.9 in de uitspraak van 8 april 2015. In aanvulling hierop overweegt de rechtbank dat ook het door de wetgever gemaakte onderscheid naar soort inkomen, binnen de aan de wetgever toekomende ruime beoordelingsmarge valt. De rechtbank laat daarbij in het midden in hoeverre dit onderscheid überhaupt onder het toepassingsbereik van de door belanghebbende aangehaalde verdragsbepalingen valt (vgl. VN-Mensenrechtencomité 25 juli 2005, nr. 1192/2003 (De Vos), BNB 2005/349).

Belanghebbende stelt dat de crisisheffing buiten toepassing dient te blijven wegens strijd met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM. Belanghebbende wijst er daarbij op dat sprake is van wetgeving met ongeoorloofde terugwerkende kracht en dat sprake is van schending van de beginselen van lawfulness, legitimate aim en fair balance.

De rechtbank heeft in de uitspraak van 8 april 2015 geoordeeld dat de crisisheffing in die zaak ‘lawful’ is en een legitiem doel in het algemeen belang dient. Verder heeft de rechtbank geoordeeld dat, in de kern, op wetgevingsniveau de crisisheffing niet in strijd is met de vereiste ‘fair balance’. De rechtbank ziet in hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, geen aanleiding om in de onderhavige zaak anders te oordelen. Daarbij verdient opmerking – nu belanghebbende in het bijzonder de crisisheffing over de bonus onrechtvaardig acht – dat de wetgever bewust heeft gekozen om ook bonussen tot de grondslag te rekenen (Kamerstukken II 2011/12, 33 287, nr. 3, p. 9), welke keuze binnen de aan de wetgever toekomende ruime beoordelingsmarge valt.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat zij wordt getroffen door een individuele en buitensporige last. Volgens belanghebbende vormt de crisisheffing voor haar een relatief grote last ten opzichte van de reguliere afdracht van loonheffingen. Belanghebbende wijst op de negatieve resultaten en de negatieve winstreserves in de jaren 2010 tot en met 2013.

Gelet op het vorenstaande oordeelt de rechtbank dat de onderhavige crisisheffing niet in strijd is met artikel 1 van het Eerste Protocol bij het EVRM.

Al het voorgaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat het beroep ongegrond is.