Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 05-09-2016, ECLI:NL:RBZWB:2016:5475, BRE - 15 _ 5423 - 16_2394

2.1.

Belanghebbende drijft vanaf 25 juni 2013 op het adres [adres] een optiekwinkel en kwalificeert als ondernemer voor de omzetbelasting. [A BV] (hierna: [A BV] ) en [B BV] (hierna: [B BV] ) zijn de vennoten. Enig aandeelhouder en bestuurder van [A BV] is [Y] en enig aandeelhouder en bestuurder van [B BV] is [B Holding BV] (hierna: de Holding). Enig aandeelhouder en bestuurder van de Holding is [X] ( [X] ). [X] en [Z] zijn gediplomeerde optometristen (BIG-gereguleerd) en zij zijn werkzaam zowel in de optiekwinkel van belanghebbende als in die van [B BV] .

2.2.

De voldoening op aangifte over de maand juni 2014 heeft plaatsgevonden op 22 juli 2014. Belanghebbende heeft hiertegen bij brief van 18 augustus 2014, ontvangen op of omstreeks diezelfde dag, bezwaar gemaakt.

2.3.

Op 24 april 2015 heeft een hoorgesprek plaatsgevonden.

2.4.

Bij uitspraak op bezwaar van 1 juli 2015 is het in 2.2 vermelde bezwaar niet-ontvankelijk verklaard.

2.5.

De voldoening op aangifte over de maand december 2015 heeft plaatsgevonden op 12 januari 2016. Het hiertegen gerichte bezwaar is bij uitspraak op bezwaar van 4 maart 2016 ongegrond verklaard.

2.6.

Beide partijen zijn het erover eens dat het bezwaar gericht tegen de voldoening op aangifte over het tijdvak 1 juni 2014 tot en met 30 juni 2014 ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard. De rechtbank acht dit juist. Het hiertegen gerichte beroep is om deze reden reeds gegrond. Partijen hebben de rechtbank verzocht om zelf in de zaak te voorzien. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding de zaak terug te wijzen naar de inspecteur, maar zal de zaak inhoudelijk behandelen.

2.7.

In geschil is of belanghebbende recht heeft op een gedeeltelijke teruggaaf van reeds voldane omzetbelasting.

2.8.

2.9.

De inspecteur heeft zich – voor zover hier van belang – op het standpunt gesteld dat belanghebbende geen recht heeft op (gedeeltelijke) teruggaaf van de reeds voldane omzetbelasting nu zij geen optometrische diensten heeft verricht die onder de vrijstelling van artikel 11, eerste lid, onderdeel g, sub 1 van de Wet op de omzetbelasting 1968 vallen.

2.10.

2.11.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat zij aan de gedragingen van de inspecteur tijdens het hoorgesprek het vertrouwen mocht ontlenen dat een teruggaaf van de reeds voldane omzetbelasting zou volgen. Bij belanghebbende ontstond tijdens het hoorgesprek het gevoel dat het goed zou komen, aldus belanghebbende.

2.12.

De inspecteur heeft ter zitting aangegeven dat het weliswaar mogelijk is dat hij heeft gezegd dat belanghebbende een goed verhaal had, maar dat belanghebbende hieruit redelijkerwijs niet het vertrouwen heeft kunnen ontlenen dat een (gedeeltelijke) teruggaaf van de reeds voldane omzetbelasting zou volgen.

2.13.

De rechtbank stelt voorop dat een toezegging de inspecteur bindt. Het ligt op de weg van belanghebbende om aannemelijk te maken dat sprake is geweest van een onvoorwaardelijke toezegging aan de zijde van de inspecteur. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende aan de enkele hiervoor in 2.12 genoemde opmerking van de inspecteur redelijkerwijs niet het vertrouwen kunnen ontlenen dat belanghebbende in haar standpunt gevolgd zou worden. Ook een bij belanghebbende ontstaan gevoel is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om te concluderen dat sprake is van opgewekt vertrouwen. Het beroep van belanghebbende op het vertrouwensbeginsel faalt derhalve.

2.14.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat er sprake is van schending van het gelijkheidsbeginsel, nu zij vergelijkbaar is met (1) de optiekzaak waarop het arrest BNB 2015/9 betrekking heeft, (2) andere optiekzaken, (3) een huisarts, en (4) een oogarts of een optometrist in het ziekenhuis, en zij als enige wordt uitgesloten van de vrijstelling.

2.15.

Voor de beoordeling van de vraag of in het onderhavige geval sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel stelt de rechtbank voorop dat van een te honoreren beroep op het gelijkheidsbeginsel sprake is indien aannemelijk is geworden dat door de inspecteur jegens één of meer belanghebbenden of groepen van belanghebbenden zou zijn gehandeld met het oogmerk van begunstiging, of dat een beleid zou worden gevoerd dat tot een ongelijke behandeling van gelijke gevallen heeft geleid of dat in een meerderheid van de met dit geval vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege zou zijn gebleven (de meerderheidsregel).

2.16.

Het beroep van belanghebbende op het gelijkheidsbeginsel faalt. De rechtbank overweegt daartoe als volgt. Vooropgesteld moet worden dat een beroep op het gelijkheidsbeginsel pas (mogelijk) kans van slagen heeft indien aannemelijk is dat er met belanghebbende vergelijkbare gevallen zijn die anders zijn behandeld. Het moet dus gaan om gevallen waarin (i) geen recht bestaat op de vrijstelling, maar waarin (ii) in afwijking van de juiste wetstoepassing de vrijstelling toch – op aan de inspecteur toe te rekenen wijze – toegepast wordt. Gevallen waarin de vrijstelling wordt toegepast op basis van een juiste wetstoepassing, zijn niet met belanghebbende vergelijkbare gevallen en baten haar dus niet bij het beroep op het gelijkheidsbeginsel. Dat bij een optometrist in het ziekenhuis of een bepaalde optiekzaak de vrijstelling (wel) gedeeltelijk van toepassing is, betekent dus nog niet dat sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Het kan namelijk gaan om een ongelijk geval. Dat doet zich voor indien aan de feiten en omstandigheden van het betreffende geval (wel) de gevolgtrekking kan worden verbonden dat de vrijstelling van toepassing is. In dat andere geval is de wet dan juist toegepast. Om die reden baat de door belanghebbende gemaakte vergelijking met de optiekzaak in het arrest BNB 2015/9 haar ook niet. Tegen de achtergrond van het voorgaande heeft belanghebbende – op wie de bewijslast rust – met alleen haar algemene vergelijkingen zoals weergegeven in 2.14 niet de feiten en omstandigheden aannemelijk gemaakt die de conclusie kunnen rechtvaardigen dat het gelijkheidsbeginsel is geschonden.

2.17.

Belanghebbende heeft in het beroep met procedurenummer BRE 15/5423 verzocht om toekenning van een vergoeding voor immateriële schade als gevolg van de lange behandelingsduur van het bezwaar en beroep.

2.18.

De redelijke termijn die staat voor de behandeling van bezwaar en beroep is 24 maanden, waarvan 6 maanden voor bezwaar en 18 maanden voor beroep. Deze termijn van 24 maanden geldt als uitgangspunt behoudens bijzondere omstandigheden (zie bijv. Hoge Raad 19 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:252, rov. 3.5.1).

2.19.

2.20.

Gelet op het vorenstaande wijst de rechtbank het verzoek om immateriëleschadevergoeding af.

2.21.

Gelet op het vermelde in 2.6 is het beroep met procedurenummer BRE 15/5423 om een formele reden gegrond verklaard, maar (zie 2.7 tot en met 2.16) inhoudelijk heeft belanghebbende ongelijk gekregen. Vanwege het inhoudelijke ongelijk van belanghebbende is het beroep met procedurenummer BRE 16/2394 ongegrond verklaard.

2.22.

De rechtbank heeft aanleiding gevonden de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep met procedurenummer BRE 15/5423 redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 992 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 496 en een wegingsfactor 1). Voor de overige door belanghebbende aangevoerde proceskosten, te weten de reis- en verletkosten wordt de inspecteur – die zich dienaangaande heeft gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank –, eveneens met toepassing van dat besluit, veroordeeld deze te vergoeden tot een bedrag van € 145,32. De inspecteur is derhalve veroordeeld een bedrag van € 1.137,32 aan proceskosten te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;