Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-03-2017, ECLI:NL:RBZWB:2017:1588, BRE 16/752

Uit hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd concludeert de rechtbank dat tussen hen niet in geschil is dat voor de omzetbelasting de vereiste aangifte niet is gedaan. Deze eensluidende conclusie van partijen acht de rechtbank juist. Dit heeft tot gevolg dat moet worden beoordeeld of sprake is van een willekeurige schatting door de inspecteur, en vervolgens of is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is.

Voor de beantwoording van de vraag of de naheffingsaanslag omzetbelasting, zoals die moet luiden na de door de inspecteur voorgestane vermindering, is gebaseerd op een redelijke schatting, overweegt de rechtbank dat de inspecteur bij het berekenen van de theoretische omzet is uitgegaan van de in de administratie verantwoorde inkopen, de door belanghebbende gehanteerde verkoopprijzen en de door belanghebbende tegenover de inspecteur afgelegde verklaringen tijdens het boekenonderzoek. Gelet daarop kan niet worden gezegd dat de correcties onredelijk of willekeurig zijn vastgesteld. De rechtbank merkt daarbij nog op dat wat partijen over en weer hebben aangevoerd over de negatieve kassaldi en het al dan niet opnemen en aflossen van geldleningen, evenmin tot een ander oordeel kan leiden omdat de inspecteur geen correcties heeft doorgevoerd die specifiek daarop betrekking hebben. De inspecteur heeft de omzet slechts gecorrigeerd met het verschil tussen de door hem berekende theoretische omzet en de door belanghebbende in de administratie verantwoorde omzet.

De rechtbank acht belanghebbende niet erin geslaagd de onjuistheid van de aldus becijferde omzetbelastingcorrectie te doen blijken. Vast staat dat de omzetten niet naar de juiste bedragen zijn geboekt. Verder heeft belanghebbende het bestaan van negatieve kassaldi weliswaar weersproken, maar geen inzicht gegeven in het werkelijke verloop van de kas. Het voorstaande brengt de rechtbank tot het oordeel dat de naheffingsaanslag moet worden verminderd tot € 22.395 overeenkomstig het nader door de inspecteur ingenomen standpunt.

De inspecteur is niet overgegaan tot het geven van een informatiebeschikking, als bedoeld in artikel 52a, van de Algemene we inzake rijksbelasting (hierna: Awr), met als gevolg dat ook wat betreft de naheffingsaanslag loonheffingen alleen omkering van de bewijslast geldt als de vereiste aangifte niet is gedaan. De bewijslast daarvan ligt bij de inspecteur.

De inspecteur stelt dat de niet verantwoorde omzet, voor zover die niet kan worden aangemerkt als inkomen van belanghebbende, aan niets anders kan worden toegerekend dan aan loon. Ter nadere onderbouwing van deze stelling heeft de inspecteur aangevoerd dat er veel meer arbeidsuren moeten zijn gemaakt dan de uren die in de loonadministratie zijn verantwoord en dat tijdens het boekenonderzoek ook meer mensen zijn aangetroffen dan in de loonadministratie voorkomen. Ter zitting heeft de inspecteur daar nog aan toegevoegd dat belanghebbende tijdens het boekenonderzoek weliswaar heeft verklaard dat hij ongeveer 60 uur per week werkt, maar dat het, gelet op de openingstijden van de twee vestigingen, het aantal uren dat het personeel volgens belanghebbende moet hebben gewerkt en de tijd die nodig is voor thuisbezorging, niet mogelijk is dat al deze meerarbeid door belanghebbende zelf is verricht. Op basis van de in voorgaande jaren bestaande verhouding tussen omzet en loonkosten concludeert de inspecteur dat 70 procent van de niet-verantwoorde omzet, zijnde een bedrag van € 246.461, moet zijn aangewend voor het betalen van niet verantwoorde lonen.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur, met wat hij daarvoor heeft aangevoerd en overgelegd, voldoende feiten en omstandigheden gesteld op grond waarvan aannemelijk is gemaakt dat belanghebbende aanzienlijk meer omzet heeft behaald dan hij heeft verantwoord. En voorts dat belanghebbende in 2012 een zodanig hoog bedrag aan lonen niet heeft aangegeven dat de werkelijk verschuldigde loonheffingen absoluut en relatief gezien aanmerkelijk hoger zijn dan het bedrag van € 9.827 dat belanghebbende op aangiften heeft afgedragen. De rechtbank acht aannemelijk dat belanghebbende zich ten tijde van het doen van de aangiften ervan bewust moet zijn geweest dat aanzienlijke bedragen aan verschuldigde loonheffingen niet zouden worden betaald. Belanghebbende heeft niet de vereiste aangifte heeft gedaan. Dit betekent dat er sprake is van omkering van de bewijslast.

De inspecteur heeft aan belanghebbende vergrijpboeten opgelegd omdat het volgens de inspecteur aan (voorwaardelijke) opzet van belanghebbende is te wijten dat te weinig omzetbelasting en loonheffingen zijn voldaan respectievelijk afgedragen. De bewijslast voor de boeten ligt bij de inspecteur. De inspecteur heeft daarvoor verwezen naar het controlerapport. Aangaande zowel de omzetbelasting als de loonheffingen is in het controlerapport het volgende vermeld:

Belanghebbende heeft geen specifiek op de boeten betrekking hebbende beroepsgronden aangevoerd. Zijn stellingen houden kort gezegd in dat de administratie goed is bijgehouden en de omzet daarin volledig is verantwoord. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur, met de in het controlerapport vermelde bevindingen en gelet op de omvang van de niet verantwoorde omzet en lonen, bewezen dat belanghebbende, met de wijze waarop hij de administratie heeft gevoerd en aangifte omzetbelasting en loonheffingen heeft gedaan, willens en wetens heeft gehandeld teneinde de belasting die op aangifte moest worden voldaan en afgedragen gedeeltelijk niet te betalen. De inspecteur heeft daarom terecht aangenomen dat het gedeeltelijk niet betalen van de belasting aan opzet van belanghebbende is te wijten en heeft dan ook terecht boeten opgelegd op de voet van artikel 67f , eerste lid, van de Awr. Op grond van paragraaf 25, derde lid, van het BBBB wordt bij het opzettelijk niet betalen van belasting een boete opgelegd van 50 procent. De inspecteur heeft de boete bij de naheffingsaanslag omzetbelasting gematigd tot 25 procent en heeft zich inmiddels op het standpunt gesteld dat dit ook moet gebeuren met de boete bij de naheffingsaanslag loonheffingen. De rechtbank acht deze boeten – met voorbijgaan aan de behandelduur; zie daarover 4.10 – passend en geboden. De rechtbank ziet geen aanleiding voor een verdere matiging ten opzichte van die van de inspecteur in verband met de omstandigheid dat de boetegrondslag is vastgesteld met omkering van de bewijslast. Andere feiten en omstandigheden die aanleiding zouden kunnen geven tot verdere matiging van de boeten zijn gesteld noch gebleken.

Iemand aan wie een bestuurlijke boete is opgelegd heeft recht op berechting binnen een redelijke termijn. De redelijke termijn voor berechting in eerste aanleg is twee jaar en begint op de dag waarop enige vorm van vervolging wordt ingesteld en eindigt op de dag waarop de rechtbank uitspraak doet. Uit het controlerapport blijkt dat op 23 juni 2014 boetenrapporten naar belanghebbende zijn gestuurd. Nu de rechtbank uitspraak doet op 31 maart 2017 is de redelijke termijn met ongeveer negen maanden overschreden en dienen de boeten moeten daarom te worden verminderd met 10 procent.

Gelet op al het voorstaande dienen de beroepen gegrond te worden verklaard. De naheffingsaanslag omzetbelasting moet worden verminderd tot € 22.395 met dienovereenkomstige vermindering van de daarbij in rekening gebrachte heffingsrente en vermindering van de daarbij opgelegde boete tot € 5.038 (90% van (25% van € 22.395)). De naheffingsaanslag loonheffingen moet worden verminderd tot € 100.310 met dienovereenkomstige vermindering van de daarbij in rekening gebrachte heffingsrente en vermindering van de daarbij opgelegde boete tot € 22.569 (90% van (25% van € 100.310)).