Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 19-04-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:1830, AWB - 17 _ 7554

2.1.

Belanghebbende is op 9 april 2015 ingekeerd ter zake van het aanhouden van buitenlands vermogen dat zij niet eerder heeft aangegeven in haar aangiften inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen (hierna: IB/PVV). De inkeer betreft buitenlands vermogen in de jaren 2003 tot en met 2013.

2.2.

Op 6 mei 2015 heeft de inspecteur de gemachtigde van belanghebbende een vaststellingsovereenkomst (hierna: vso) toegestuurd waarin (onder meer) is opgenomen dat de verschuldigde IB/PVV en heffingsrente over 2003 tot en met 2013 vanuit het oogpunt van doelmatigheid wordt geformaliseerd in één op te leggen (navorderings)aanslag IB/PVV 2010 op naam van belanghebbende.

2.3.

Belanghebbende heeft de vso ondertekend en geretourneerd aan de inspecteur. In de vso is (voor zover van belang) het volgende opgenomen:

2.4.

De inspecteur heeft de belastingaanslag IB/PVV 2010 intern verwerkt en doorgezonden op 26 mei 2015 naar het computercentrum in Apeldoorn. Uiteindelijk is die belastingaanslag vastgesteld met dagtekening 15 februari 2017.

2.5.

Tussen partijen is primair in geschil of ongeclausuleerd afstand is gedaan van de mogelijkheid om rechtsmiddelen aan te wenden tegen de in de vso geregelde onderwerpen. Belanghebbende stelt dat de vso zo kan worden uitgelegd dat de afstand van rechtsmiddelen ook inhoudt dat geen beroep meer kan worden gedaan op het voortvarendheidsvereiste en de termijnoverschrijding met betrekking tot de oplegging van de navorderingsaanslag. Als dat het geval zou zijn, heeft belanghebbende gedwaald bij het sluiten van de vso. De inspecteur neemt het standpunt in dat belanghebbende geen bezwaar of beroep kan aantekenen tegen de vso doordat uitdrukkelijk en zonder voorbehoud afstand is gedaan van rechtsmiddelen.

2.6.

Met betrekking tot belanghebbendes beroep op dwaling overweegt de rechtbank dat belanghebbende zich bij het doen van de inkeermelding en het sluiten van de vso heeft laten bijstaan door een professionele gemachtigde. Dat sprake zou zijn geweest van een wilsgebrek bij het sluiten van de vso van de kant van belanghebbende is niet aannemelijk. De rechtbank is dan ook van oordeel dat sprake is van een bindende vso.

2.7.

Voor zover belanghebbende heeft aangevoerd dat het doen van afstand van rechtsmiddelen haar niet kan worden tegengeworpen als één van partijen zich niet (geheel) houdt aan hetgeen in de vso is opgenomen en dat hier het geval is nu de navorderingsaanslag omstreeks 6 juni 2015 zou worden opgelegd, overweegt de rechtbank dat in de vso geen afspraak is vastgesteld met betrekking tot de datum van de aanslagoplegging. De enkele omstandigheid dat, in het voordeel van belanghebbende, de heffingsrente tot een bepaalde datum is beperkt, betekent niet, althans niet zonder meer, dat partijen zijn overeengekomen dat de belastingaanslag op diezelfde dag zou worden opgelegd. Bij gebreke van een afspraak over de exacte datum van de aanslagoplegging valt evenmin in te zien dat de inspecteur de vso niet zou zijn nagekomen door de belastingaanslag pas in 2017 op te leggen. Dat belanghebbende mogelijk een bepaalde verwachting heeft gekoesterd ten aanzien van de termijn waarbinnen de navorderingsaanslag zou worden opgelegd, maakt dat niet anders. Uit niets blijkt dat die verwachting aan de inspecteur kenbaar is gemaakt, zodat niet aannemelijk is dat die verwachting deel heeft uitgemaakt van de voorstelling die partijen hebben gehad bij het sluiten van vso.

2.8.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat de vso een uitdrukkelijke en onvoorwaardelijke afstand van rechtsmiddelen tegen de belastingaanslag behelst, ook voor zover die rechtsmiddelen inhoudelijk de (verlengde) navorderingstermijn en het voortvarendheidsvereiste zouden betreffen.

2.9.

Belanghebbende heeft zich ter zitting nog beroepen op paragraaf 22, onderdeel 12 van het Besluit Fiscaal Bestuursrecht, kenmerk BLKB 2015/62M, waarin is opgenomen:

2.10.

In het onderhavige geval zijn partijen overeengekomen om, kennelijk met het oog op een doelmatige belastingheffing, de heffing ter zake van de jaren 2003 tot en met 2013 te formaliseren door middel van het opleggen van één belastingaanslag over het jaar 2010. De onderhavige beleidsregel verzet zich naar het oordeel van de rechtbank tegen de hiervóór gegeven uitleg van de vaststellingsovereenkomst, waaronder de duiding van de afspraak inzake afstand van rechtsmiddelen. De rechtbank ziet geen aanleiding om van een andere uitlegging van de beleidsregel uit te gaan dan de door de inspecteur ter zitting uiteengezette. Verder kan, gelet op de voornoemde, door partijen eenparig gekozen, doelmatige formalisering van de heffing, de onderhavige belastingaanslag over het jaar 2010, waarin de heffing over 2003 tot en met 2013 is begrepen, bezwaarlijk worden aangemerkt als een aanslag waarvan de termijn voor het opleggen nog niet was overschreden. Zoals de inspecteur onweersproken heeft gesteld, is de keuze voor het jaar 2010 tot op zekere hoogte willekeurig. Indien belanghebbende zich op deze beleidsregel had willen beroepen, had het op haar weg gelegen zulks in het kader van het maken van de afspraken met de inspecteur aan de orde te stellen, hetgeen zij kennelijk heeft nagelaten. Belanghebbendes andersluidende betoog moet worden verworpen.

2.11.

Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

2.12.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;