Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 26-04-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:2409, BRE - 17 _ 6834

2.1.

Belanghebbende is, naar blijkt uit de kentekenregistratie, van 26 augustus 2014 tot en met 30 juni 2017 houder geweest van een (bestel)auto met het merk Toyota en het kenteken [nummer] (hierna: de auto). De mrb werd door belanghebbende voldaan naar het bestelautotarief voor ondernemers.

2.2.

Op 10 december 2016 is een controle uitgevoerd in het kader waarvan is geconstateerd dat niet direct achter de bestuurderszitplaats over de volle breedte van de cabine, met een hoogte van ten minste 30 cm, een vaste wand is geplaatst. Naar aanleiding van deze controle is een controlerapport opgesteld en is een naheffingsaanslag mrb van € 1.196 opgelegd naar het tarief voor een personenauto. Daarbij is tevens een verzuimboete van 100% opgelegd.

2.3.

Tussen partijen is in geschil of de naheffingsaanslag en de verzuimboete terecht en tot juiste bedragen zijn opgelegd.

2.4.

De rechtbank is van oordeel dat de auto op het controletijdstip niet heeft voldaan aan de voorwaarden voor een bestelauto. Immers, op de foto’s die zijn overgelegd door de inspecteur, welke genomen zijn ten tijde van de controle (zie 2.2) is duidelijk te zien dat een tussenschot ontbreekt. Derhalve was op dat moment niet voldaan aan alle inrichtingseisen van artikel 3 van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: Wet MRB). De stelling van belanghebbende dat ten tijde van de controle de auto verhuurd was aan een derde, kan hem niet baten, omdat de houder van het motorrijtuig, in casu belanghebbende, zelf ervoor verantwoordelijk is dat de auto aan alle voorwaarden voldoet en dat het juiste tarief mrb betaald wordt. Naar het oordeel van de rechtbank is de naheffingsaanslag terecht opgelegd.

2.5.

De inspecteur heeft ingevolge artikel 33, tweede lid, van de MRB, de na te heffen belasting vastgesteld over een tijdsduur van vier aansluitende tijdvakken van drie maanden, met als laatste tijdvak het tijdvak waarin de controle heeft plaatsgevonden, zijnde van 13 januari 2016 tot en met 12 januari 2017. Belanghebbende heeft gesteld dat in de auto altijd een tussenschot aanwezig is geweest. Naar de rechtbank begrijpt, bedoelt belanghebbende dat de periode van de naheffingsaanslag onjuist is vastgesteld.

2.6.

De rechtbank stelt voorop dat de naheffing op grond van artikel 33, derde lid, van de Wet MRB kan worden beperkt indien blijkt dat over een gedeelte van de tijdsduur wel aan alle inrichtingseisen is voldaan. De bewijslast hiervan ligt bij belanghebbende. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende door enkel te stellen dat de tussenschot altijd aanwezig is, niet aan de op hem rustende bewijslast voldaan. De naheffingsaanslag is daarom tot een juist bedrag opgelegd.

2.7.

De verzuimboete is opgelegd in overeenstemming met het bepaalde in artikel 33 van de Wet MRB in samenhang met artikel 37 van de Wet MRB en artikel 67c van de AWR en met inachtneming van paragraaf 34, tweede lid van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (hierna: BBBB). De rechtbank stelt voorop dat de motorrijtuigenbelasting een aangiftebelasting is en dat de houder van een motorrijtuig verantwoordelijk is voor het doen van de juiste aangifte. Omdat de mate van schuld of nalatigheid niet van belang zijn als bestanddelen van de delictsomschrijving, heeft de inspecteur de boete terecht opgelegd. Voor beboeting is geen grond aanwezig bij afwezigheid van alle schuld (hierna: avas). De stelling van belanghebbende dat de auto ten tijde van de controle verhuurd is geweest en dat hij zijn huurders niet dagelijks kan controleren, begrijpt de rechtbank als een beroep op avas.

2.8.

Belanghebbende kan met vrucht een beroep doen op avas indien hij stelt en bij betwisting aannemelijk maakt dat hij alle in de gegeven omstandigheden van hem in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht om te bewerkstelligen dat de auto ook ten tijde van de periode waarin de auto verhuurd was, steeds voldaan werd aan alle inrichtingseisen (vgl. HR 15 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:BA7184).

2.9.

Voor zover belanghebbende heeft gesteld dat er sprake is van avas, is dit door de inspecteur gemotiveerd betwist in zijn verweerschrift. De rechtbank is van oordeel dat uit hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd, niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende alle in de gegeven omstandigheden van hem in redelijkheid te vergen zorg heeft betracht. Niet inzichtelijk is gemaakt of en in hoeverre hij toezicht hield op gebruik van de bestelauto door de huurder(s) en welke afspraken hij met hen maakte. Het beroep op avas wordt dus verworpen.

2.10.

Het enkele niet voldoen aan een verplichting als hier rechtvaardigt in beginsel een boete van 100%. Een verzuimboete heeft namelijk tot doel een gebod tot nakoming van fiscale verplichtingen in te scherpen. Dit laat onverlet dat het aan de rechter is om te beoordelen of de in een concreet geval opgelegde boete passend en geboden is, gelet op alle omstandigheden van het geval. De rechtbank ziet aanleiding de boete te matigen in verband met de omstandigheid dat de grondslag voor de boete, zijnde de verschuldigde belasting, is komen vast te staan aan de hand van een bijzonder berekeningsvoorschrift, houdende een bewijsvermoeden (zie 2.5 en 2.6 hiervóór en vgl. HR 5 april 2019, ECLI:NL:HR:2019:483, ov. 5.10.2). De rechtbank ziet daarin aanleiding de boete te matigen met 20% tot een bedrag van (afgerond) € 956. Omstandigheden die aanleiding kunnen geven voor een verdere matiging van de boete zijn niet gesteld of gebleken. De rechtbank acht de aldus vastgestelde boete passend en geboden.

2.11.

Gelet op het vorenstaande is het beroep, voor zover het de verzuimboete betreft, gegrond verklaard.

2.12.

De rechtbank ziet geen aanleiding voor een proceskostenveroordeling, omdat gesteld noch gebleken is dat belanghebbende voor vergoeding in aanmerking komende kosten heeft gemaakt. Omdat het beroep gegrond is, dient de inspecteur belanghebbende het door hem betaalde griffierecht te vergoeden.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;